«Εξάλλου, είναι γνωστό, ορισμένες φορές είναι κι επικίνδυνη η δουλειά. Λέει κάποιος σ' έναν αναρχικό: Άσχημα την έχεις. Ποιος ξέρει, όταν πούμε στους διευθυντές των σιδηροδρόμων ότι είσαι αναρχικός, αν δε θα σε πετάξουν στους πέντε δρόμους, αν δε σε απολύσουν". Οπότε, ο αναρχικός καταρρέει. Γιατί, είναι αλήθεια, ότι οι αναρχικοί λογαριάζουν το πόστο τους περισσότερο απ' όλους τους άλλους ανθρώπους. Κατά βάθος, είναι όλοι τους μικροαστοί, κρέμονται από τις μικροβολές τους: το σίγουρο μισθό βρέξει χιονίσει, τα έκτακτα, τον δέκατο τρίτο, τη σύνταξη, την ασφάλιση... ήρεμα γεράματα...

Πιστέψτε με, κανείς δεν σκέφτεται τα γεράματα του πιο πολύ απ' τους αναρχικούς... μιλώ, φυσικά, για τους δικούς μας αναρχικούς, τους τωρινούς, που γυρίζουν με τις παντόφλες...

Καμιά σχέση δεν έχουν αυτοί με τους παλιούς αναρχικούς, που γύριζαν κυνηγημένοι από τόπο σε τόπο... ξέρετε εσείς τι θα πει κυνηγημένος, κύριε διοικητά; Ω, μα τι λέω; Ανακεφαλαιώνουμε: Εσείς σπάζετε το ηθικό του αναρχικού, τον πικραίνετε, κι εκείνος πέφτει...», αναφέρει ο θρυλικός Ντάριο Φο σε απόσπασμα από το πολιτικό του έργο, Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού».

Το έργο-σταθμός, ο Νομπελίστας θεατρίνος, το εμπνεύστηκε από την «υπόθεση Πινέλι» με την έκρηξη βόμβας στην πλατεία Φοντάνα στο Μιλάνο στις 12 Δεκεμβρίου του 1969 η οποία είχε τοποθετηθεί από ακροδεξιούς κύκλους σε συνεργασία με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες. Δεκαεπτά άνθρωποι δολοφονήθηκαν, ανάμεσά τους και ο αναρχικός σιδηροδρομικός Τζιουζέπε «Πίνο» Πινέλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί μαζί με τον επίσης αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα ως οι αυτουργοί της βομβιστικής επίθεσης.

Ο Πινέλι δολοφονήθηκε από την αστυνομία και συγκεκριμένα ξημερώματα 15ης προς 16ης Δεκέμβρη «αυτοκτόνησε» πέφτοντας από τον τέταρτο όροφο με τον Βαλπρέντα να φορτώνεται όλες τις κατηγορίες και να φυλακίζεται μέχρι την απελευθέρωσή του, ώστε στη συνέχεια να μετατραπούν σε σύμβολα αντίστασης κατά της κρατικής εξουσίας. 47 χρόνια μετά και ο μύθος του παραμένει ζωντανός.

Το story του Πινέλι

Αλήθεια όμως ποιος ήταν ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζιουζέπε Πινέλι ή απλά «Πίνο» για τους φίλους του; Γεννημένος τον Οκτώβριο του 1928 στο Μιλάνο ανήσυχο πνεύμα από νωρίς μπήκε σε ηλικία 16 ετών στην αντιφασιστική αντίσταση κατά του Μουσολίνι σαν αγγελιοφόρος της Ταξιαρχίας «Φράνκο», δουλεύοντας με μια ομάδα αναρχικών παρτιζάνων.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έπιασε δουλειά στους σιδηρόδρομους και στις αρχές της δεκαετίας του 60' έγινε μέλος της αναρχικής ομάδας Gioventu Libertaria, ενώ πέντε χρόνια αργότερα ήταν από τους ιδρυτές του «Κύκλου Σάκκο και Βαντσέτι». Σ’ αυτό το χώρο δημιουργήθηκε μια συσπείρωση αναρχικών απ’ όλη την Ευρώπη εκείνη την χρονιά.

Ο Μάης του 68' δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και την Ιταλία. Στην χώρα αυξάνεται η αριστερή, αναρχική και συνδικαλιστική δραστηριότητα με τον Πινέλι ενεργός σε πολλά μέτωπα. Ο ίδιος οργάνωνε βραδινές διαλέξεις και επεξεργασία βιβλίων, ενώ λόγω του πλεονεκτήματος που του έδινε η δουλειά του ερχόταν σε επαφή και με άλλους αναρχικούς εκτός Μιλάνου.

Εργάτες, φοιτητές και αναρχικοί ήταν σε αναβρασμό και όλοι τους ενώνονται κάτω από έναν σκοπό, τον αγώνα κατά της κυβέρνησης ζητώντας τα αυτονόητα. Αύξηση μισθών και μείωση ωραρίου.

Πάντα στην πρώτη γραμμή

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις αναγκάζουν τους αναρχικούς της πόλης να ανοίξουν και δεύτερο Όμιλο μετά από τον «Πόντε ντελα Γκισόλφα». Σε όλα αυτά ο Πινέλι έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και το όνομά του μπαίνει στην μαύρη λίστα της ιταλικής Κυβέρνησης.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 1969 όταν το ιταλικό κράτος ξεκινάει μια μεθοδευμένη επίθεση με στόχο κατάπνιξης όλων αυτών των κινημάτων. Στις 25 Απριλίου 1969 δύο βόμβες έσκασαν στον Κεντρικό Σταθμό και σε μια Έκθεση με τις έρευνες να στρέφονται κατά των αναρχικών με την Αστυνομία να προβαίνει σε συλλήψεις.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου εντάθηκαν οι προσαγωγές αναρχικών και τότε βγαίνει η φήμη ότι ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων, Τζιουζέπε Πινέλι εμπλέκεται στις επιθέσεις. Για τον λόγο αυτό το όνομά του βρισκόταν πρώτο στην λίστα με τους υπόπτους και αρκετά συχνά δεχόταν κλήσεις για να δώσει το παρών στο αρχηγείο της αστυνομίας.

Ο Καλαμπρέζι και η ξαφνική (;) πτώση

Έτσι, όταν έγινε η επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα, ο επιθεωρητής της Αστυνομίας Λουίτζι Καλαμπρέζι ζήτησε από τον Πινέλι να μεταβεί στο αρχηγείο. Εκεί όμως κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τότε, γύρω στα μεσάνυχτα της 15-16 Δεκεμβρίου ξαφνικά από το παράθυρο γραφείου του τετάρτου ορόφου πετάγεται και πέφτει στο έδαφος και τραυματίζεται θανάσιμα.

Ο Πινέλι αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι την ίδια νύχτα. Ο θάνατος του προκαλεί την αντίδραση του κόσμου, οι αρχές προσπαθούν να περάσουν προς τα έξω ότι πρόκειται για αυτοκτονία, με τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι ο οποίος ανέκρινε εκείνο το βράδυ 41χρονο εργάτη, να απαλλάσσεται λόγω έλλειψης στοιχείων (τελικά το 1972 δολοφονήθηκε από ακραίες αριστερές οργανώσεις ως εκδίκηση για τον Πινέλι).

Oι δίκες που ακολούθησαν καθώς και αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομίας αποκαλύπτουν αυτό που ήταν κοινό μυστικό. Ο Πινέλι είναι θύμα του κράτους το οποίο είναι υπεύθυνο για την βόμβα στην Piazza Fontana. Και μπορεί πλέον να έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια, αλλά ο Τζιουζέπε Πινέλι θα παραμείνει ζωντανός ως ένας πραγματικός αγωνιστής κατά της οποιαδήποτε κρατικής καταστολής.

Πηγές από Κόκκινη Πιπεριά