Το ανεξίτηλο 7-1

Μετά από πέντε χρόνια η Εθνική βόλεϊ ανδρών κατάφερε να πετύχει έναν από τους βασικούς στόχους που έχει θέσει σε μία σεζόν. Την πρόκριση της στα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Λιγκ. Παράλληλα πέτυχε δύο ακόμα ουσιαστικά πράγματα: Πρώτον και σημαντικότερο να αναπτερώσει το ηθικό παικτών, προπονητών, παραγόντων και φίλων της παραπαίουσας βολεϊκής κοινότητας. Δεύτερον κατάφερε να αποδείξει και στην πράξη πως όλες οι διοικήσεις της ομοσπονδίας και όλοι οι ομοσπονδιακοί την τελευταία 10ετία ήταν σε λάθος δρόμο.

Χρειάστηκε να ταπεινωθούμε με τρεις διαδοχικούς αποκλεισμούς από τελικές φάσεις Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Χρειάστηκε να νιώσουμε την απομόνωση στο πετσί μας και μετά να στοχεύσουμε σε αυτό που φωνάζουμε χρόνια τώρα εμείς οι γραφικοί. Τι δηλαδή; Πως κακώς υποτιμούσαν το Ευρωπαϊκό Λιγκ όλα αυτά τα χρόνια. Άργησαν αλλά το κατάλαβαν.

Από τη στιγμή που το Παγκόσμιο Λιγκ ιεραρχήθηκε στην κορυφή του Παγκοσμίου βόλεϊ και μάλιστα σύμφωνα με το νέο σύστημα χωρίζεται πλέον σε τρεις βαθμίδες δυναμικότητας και από τη στιγμή που προϋπόθεση επιστροφής στο Παγκόσμιο Λιγκ είναι το Ευρωπαϊκό Λιγκ, η Εθνική Ελλάδας έπρεπε να είχε αυτή τη διοργάνωση σε πρώτη προτεραιότητα.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω τι ακριβώς θα γίνονταν εάν η Εθνική ανδρών προκρίνονταν στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Θα φτάναμε έως τα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Λιγκ ή πάλι θα το είχαμε για να κάνουν το αγροτικό τους παίκτες και προπονητές;

Αξίζουν συγχαρητήρια όλοι στην Εθνική ομάδα που μετά από 8 χρόνια έφτασε την Εθνική ομάδα στα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Λιγκ. Μην το υποτιμάτε καθόλου. Ας έπαιζε η Β΄ ομάδα της Πολωνίας κι ας πήραμε την πρόκριση την τελευταία ημέρα από το αδιάφορο Μαυροβούνιο. Οι αγώνες με την Σλοβενία θα είναι μία πολύ δύσκολη ιστορία για το λόγο ότι η γενιά των Σλοβένων είναι πιο προχωρημένη κατά μια 5ετία, είναι πιο έμπειρη από την δική μας και κουμάντο κάνει ο Τίνε Ούρναουτ που είχε έρθει αμούστακος στον Ολυμπιακό αλλά πλέον έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα.

Από την άλλη δεν χρειάζονται πανηγύρια. Χρειάζεται δουλειά και πρόγραμμα. Χρειάζεται αφοσίωση από όλους τους διεθνείς παίκτες για να στηθεί και πάλι η Εθνική ομάδα και το ελληνικό βόλεϊ στα πόδια του.

Την ίδια ώρα βέβαια, έχουμε την κόντρα της Λίγκας και των συνδικαλιστών για τον τέταρτο ξένο αλλά στην ουσία έχουμε την κόντρα δύο «ξένων» στο ίδιο πρωτάθλημα και μάλιστα για ένα θέμα που έπρεπε να είναι πλήρως απελευθερωμενο και τακτοποιημένο από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν κι όχι να παίζουν κρυφτό με τον Ανδριανό.

Τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και απορώ γιατί όλοι κρύβονται πίσω από την ΕΟΠΕ και τον υφυπουργό.

Από τη μία έχουμε μία ΕΣΑΠ που κακώς ρωτάει τον καθέναν πόσους ξένους πρέπει να έχει στο πρωτάθλημα της που υποτίθεται πως είναι επαγγελματικό κι άρα τα κριτήρια διεξαγωγής καθορίζονται από την αγορά και όχι από τους συνδικαλιστές και από μια ομοσπονδία που ευθύνεται για αυτό την κατάντια του αθλήματος σε όλα τα επίπεδα.

Όσο, όμως, η ΕΣΑΠ είναι εκτεθειμένη από παράγοντες και ΤΑΑ που χρωστάνε προς τους αθλητές και όσο οι ομάδες αδυνατούν να εκπληρώσουν βασικές υποχρεώσεις, όπως συμμετοχή στα ευρωπαϊκά κύπελλα θα δέχεται τις επικρίσεις των αθλητών.

Η ΕΣΑΠ θα πρέπει επιτέλους να κάνει μια καταγραφή των χρεών των ΤΑΑ προς τους αθλητές και να εγγυηθεί η ίδια. για την πληρωμή τους. Εν ανάγκη να εκχωρήσει τα όποια έσοδα των ΤΑΑ στους πιστωτές. Τέλος.

Δεύτερον θα πρέπει να υπάρχουν εγγυήσεις για τον προϋπολογισμό της χρονιάς που ξεκινάει αλλιώς δεν είναι ντροπή και ο υποβιβασμός. Όπως είδατε και ολόκληρο Κούνεο με ένα τσουβάλι τίτλους άφησε τα κλειδιά στην ιταλική Λιγκ και χαιρέτησε για την Α2 Ιταλίας.

Θα πρέπει να μετατραπούν όλα τα ΤΑΑ σε Ανώνυμες Εταιρείας Αθλητικού Θεάματος με προσωπικό, στόχους και ισολογισμούς.

Το μοντέλο του πολύ παράγοντα, πολυμήχανου, πολυεργαλείου που είναι μέλη των Τ.Α.Α. που νομικά δεν αναγνωρίζονται από κανέναν άποτε πρέπει να αλλάξει.

Μόνο επαγγελματίες θα παράξουν ένα επαγγελματικό προϊόν που θα ανταποδίδει ανταλλάγματα στους χορηγούς και όλοι μαζί θα παρουσιάζουν θέαμα στον πικραμένο Έλληνα.

Από ερασιτέχνες και εθελοντές και μάλιστα χωρίς καθοδήγηση δεν παράγεις ποτέ εμπορικό επαγγελματικό αθλητικό προϊόν. Αν είχε πετύχει αυτό το μοντέλο, το ΝΒΑ θα ήταν γεμάτο από ερασιτέχνες και εθελοντές. Τέλος.

Όσο για τις αλλαγές των διοικήσεων που δεν αναλαμβάνουν τα χρέη των προηγούμενων διοικήσεων προς αθλητές είναι το πιο εκρηκτικό μείγμα. Καλώς ή κακώς ο σημερινός διαχειριστής αναλαμβάνει και το χρέος της προηγούμενης διοίκησης.

Από την άλλη έχουμε τον ΠΑΣΑΠ που δικαίως παρεμβαίνει στα εσωτερικά της ΕΣΑΠ αλλά το ιδρυτικό του καταστατικό δεν γράφει μόνο αυτό το σκοπό. Γράφει κι άλλα πράγματα.

Κυρίως δεν γράφει τίποτα για γκρίνια, ρεμβασισμό, εσωστρέφεια και μιζέρια, εκτός κι αν αυτό είναι το σύγχρονο μοντέλο του συνδικαλισμού και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Είναι και δεν είναι αμοιβόμενοι, είναι λίγο δημόσιοι υπάλληλοι με προνόμια που κέρδισαν μέσα από το βόλεϊ, είναι και λίγο συνδικαλιστές για το «καλό του βόλεϊ», είναι και λίγο επιχειρηματίες για να το μέλλον των ίδιων και όχι του βόλεϊ και κυρίως είναι οι μονίμως αδικημένοι λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να τους αποθεώνει.

Φυσικά όσοι αρνούνται την Εθνική ομάδα ή την αποφεύγουν επιμελώς είναι στο απυρόβλητο. Για παρεμβάσεις στα παραγωγικά κομμάτια του βόλεϊ όπως η ανάπτυξη και τα πρωταθλήματα υποδομής ούτε λόγος.

Κατά τα άλλα μας ενοχλούν οι ξένοι παίκτες που έρχονται για να καλύψουν τα αριθμητικά κενά στις βασικές εξάδες των ομάδων. Μακάρι να μην έρχονταν κανείς ξένος.

Ξέρετε, όμως, φίλοι συνδικαλιστές του ελληνικού βόλεϊ πολλές φορές οι μεταγραφές δεν γίνονται μόνο για αγωνιστικούς λόγους αλλά και για λόγους μάρκετινγκ.

Ακόμα και στη μεγάλη Ρωσία που οι ακαδημίες έχουν 70 εκατομμύρια βολεϊμπολίστες στο επαγγελματικό πρωτάθλημα έχουν ξένους.

Στην Ελλάδα κάποτε είχαμε τον Μίλκοβιτς και κοντά σε αυτόν εκτοξεύτηκαν και τα κασέ των Ελλήνων ακόμα και των δευτεροκλασάτων. Τώρα που δεν έχουμε Μίλκοβιτς και όλα μηδένισαν θα είναι προτιμότερο να το διαλύσουμε ή να αφήσουμε και την αγορά ελεύθερη;

Αλλωστε ποιος είπε πως όλοι θα πάρουν ή θα μπορούν να πάρουν τέσσερις ξένους;

Αλλά στην Ελλάδα το κεραμίδι μας να σωθεί κι ας διαλυθεί το σύμπαν. Φανταστείτε οι ΠΑΣΑΠ της Ιταλίας, της Τουρκίας και της Κορέας να έδιωχναν τους Έλληνες διεθνείς που αγωνίζονται εκεί ως παίκτες «δεύτερης διαλογής».

Πάρτε το χαμπάρι και στην ΕΣΑΠ και στον ΠΑΣΑΠ. Με μία ανύπαρκτη ΕΟΠΕ όποιος καταφέρει να παίξει με σωστούς και καθαρούς κανόνες, μόνο όποιος αντιπαρέλθει της εσωστρέφειας και της μιζέριας, μόνο όποιος αποτινάξει τους περιορισμούς και τα απαγορευτικά θα κάνει τη διαφορά.

Κι επειδή δεν έχω καμία διάθεση να συγχυστώ από κανέναν μεσσία παράγοντα ή εργατοπατέρα των πετοσφαιριστών θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στην Βίκυ Αρβανίτη και στη Μαρία Τσιαρτσιάνη για την επιστροφή τους σε κυρίως ταμπλό Γκραντ Σλαμ.

Το πέτυχαν απόψε στην Ελβετία και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Μακάρι να μείνουν εκεί και σε δύο χρόνια τέτοιες μέρες να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για το Ρίο ντε Τζανέιρο που απόψε θρηνεί το ανεξίτηλο 7-1.