Το καταφύγιο της τρέλας

Το Νοέμβριο του 1995 ο Ολυμπιακός ταξιδεύει στο Μπέλγκοροντ για να αγωνιστεί κόντρα στην άγνωστη έως τότε Λοκομοτίβ Μπελογκόριε. Το ταξίδι μοιάζει με Οδύσσεια και τηλέφωνο για να επικοινωνήσει η ελληνική αποστολή με την πατρίδα δεν υπάρχει παρά μόνο μέσω τηλεφωνικού κέντρου από το τηλεφωνείο της πόλης.

Ήταν η πρώτη χρονιά που η ρωσική ομάδα έβγαινε στον έξω κόσμο μέσω της ομάδας του βόλεϊ. Ο Ολυμπιακός έχασε 3-0 σε μία ώρα και σε γήπεδο που είχε είχε γείρει 90 μοίρες από τις αποφάσεις των εποπτών. «Νομίζαμε ότι γύρισε πίσω ο χρόνος», θα πει τότε ο πασαδόρος του Ολυμπιακού Σάκης Μουστακίδης. Το εντυπωσιακό είναι πως ο Ολυμπιακός παρά την ήττα του στη συνέχεια κατακτά το τρόπαιο στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα η ίδια ομάδα φτάνει στην Αθήνα με πτήση τσάρτερ. Το μπάτζετ της ξεπερνάει τα 6 εκ. Ευρώ, δηλαδή, τουλάχιστον δώδεκα φορές πάνω από το μπάτζετ του Ολυμπιακού. Αποκαλείται πλέον «υπερομάδα» και ο Ολυμπιακός είναι ο φτωχός συγγενής. Για την ακρίβεια μπροστά σε αυτή την ομάδα της Λοκομοτίβ Μπελογκόριε, ο Ολυμπιακός έμοιαζε βγαλμένος από το πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΔΑ στις γειτονιές του Πειραιά.

Δεν ήταν μόνο τα ύψη των παικτών. Ήταν η ταχύτητα και κυρίως η δύναμη με όλα τα παρελκόμενα.

Ο Ολυμπιακός ένιωθε ευχαριστημένος που κατ΄ αρχήν τελείωσε ο αγώνας και κατά δεύτερον που έφτασε το 3ο σετ στο 25-25.

Ο Ολυμπιακός δεν έφτασε στα όρια του. Απλά αρκετοί πρωτοκλασάτοι παίκτες του ήταν πολύ κακοί και με αρνητική ψυχολογία γνωρίζοντας πως πηγαίνουν σαν πρόβατα στη σφαγή. Μόνο ο Μαρούλης με τον Κοκκινάκη πίστεψαν στην... τρέλα και στον... χαβαλέ όπως άλλωστε δήλωσαν τα παιδιά γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν να αντέξουν το βάρος της περίστασης.

Σημειώστε επίσης πως και η Μπελογκόριε δεν έπιασε τα καλύτερα της. Με σβηστές μηχανές έπαιζε. Έκανε 18 λάθη, έξι περισσότερα από τον Ολυμπιακό και πυροβολούσε απ΄ όλες τις θέσεις στην επίθεση και ειδικά από το σερβίς.

Αντίθετα, ο Ολυμπιακός δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει σερβίς που θα έσπαγε τη συμπαγή υποδοχή Τετιούκχιν και Κτέι παρά μόνο εάν έπαιζε το χαρτί του «φλοτ σέρβις» που με αυτές τις ομάδες πολύ δύσκολα να έχεις αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου.

Οπότε εκεί αναγκάζεσαι να παίξεις «κλεφτοπόλεμο» και να «πουλήσεις τρέλα» όπως είπαν και ο Μαρούλης με τον Κοκκινάκη. Η τρέλα όμως έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί ασφαλές καταφύγιο στο βόλεϊ.

Και να φανταστεί κανείς πως η υποδοχή του Ολυμπιακού δεν πήγε άσχημα. Τηρουμένων των αναλογιών άντεξε διότι με το σερβίς των Ρώσων θα μπορούσε να τελειώσει το ματς πριν αρχίσει.

Ο Ολυμπιακός υστέρησε κατ΄ αρχήν επιθετικά και κατά δεύτερον στον τομέα μπλοκ – άμυνα. Και τα δύο αυτά στοιχεία θα πρέπει να τα βελτιώσει στο μέγιστο για να αντιμετωπίσει τη Νόλικο Μαασέικ. Και δυστυχώς η άμυνα δεν είναι κάτι που φτιάχνεται από τον έναν αγώνα στον άλλον. Χρειάζεται πολύ δουλειά και βγαίνει μέσα από την σκληρή προπόνηση και συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού ενός ολόκληρου πρωταθλήματος.

Με άλλα λόγια το έργο του Ολυμπιακού με τους Βέλγους την Τετάρτη στου Ρέντη δεν θα είναι εύκολο εάν δεν πιέσει στο σερβίς και δεν βγάλει κόντρα επιθέσεις. Όπως φάνηκε επίσης οι ομάδες που έχουν βλέψεις στο Τσάμπιονς Λιγκ και γενικά στα Κύπελλα Ευρώπης έχουν γεμάτες 12αδες με σχεδόν ισάξιους παίκτες ή με παίκτες που είναι έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά σε κάθε αγώνα. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο Ολυμπιακός ειδικά τώρα που έχει μπροστά του τέσσερα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ που μπορεί να γίνουν και έξι ή και οκτώ εάν η ομάδα συνεχίσει στη συγκεκριμένη διοργάνωση ή στο Κύπελλο Συνομοσπονδίας. Γενικά έτσι όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλός για τις εγχώριες διοργανώσεις αλλά «λίγος» για τα βαθιά νερά που κολυμπάει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό δε σημαίνει πως ήταν λάθος η παρουσία του. Κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός και το ελληνικό βόλεϊ μόνο κέρδος έχουν από αυτούς τους αγώνες, αλλά για να διακριθείς πλέον στα κύπελλα Ευρώπης θέλεις και διαφορετικό στήσιμο και σίγουρα άλλο μπάτζετ. Εκτός κι αν κάθε χρόνο έχεις εργοστάσιο παραγωγής ταλέντων που θα σου γεμίζουν την 12αδα.

Τα ίδια ισχύουν και για τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Δεν γίνεται με μία εξάδα να παίζεις Τετάρτη, Σάββατο και να κάνεις και δέκα μετακινήσεις. Δεν αντέχει κανείς σε αυτούς τους ρυθμούς. Οι ομάδες αυτές μπορεί αν παίζονταν αν είχαν κι αυτές μία εξάδα για τα εγχώρια πρωταθλήματα και την Ευρώπη, αλλά όταν σου κάνει αλλαγή και μπαίνει ο Αντιγκά και ο Ουριάρτε δε μπορείς να κάνει κουβέντα. Δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις όταν παίζουμε με ομάδες που έχουν ξοδέψει τεράστια νούμερα για να έχουν δύο ομάδες στην 12αδα και να εναλλάσσεται. Αυτό κατάφερε να το κάνει μόνο ο Ηρακλής την διετία 2005-07 και σάρωσε τα πάντα. Και χρήματα να έχεις δεν είναι εύκολο να το κάνεις διότι και οι παίκτες δεν έρχονται εάν ξέρουν πως θα τους φάει ο πάγκος. Είναι μια σειρά πραγμάτων που πρέπει να γίνουν ώστε να μπορέσεις να συντηρήσεις 12 ισάξιους αθλητές σε μία ομάδα βόλεϊ.

Τηρουμένων των αναλογιών, πάντως, αυτές οι εμπειρίες των ελληνικών ομάδων με τα...θηρία κάνει καλό σε όλους. Δεν ωφελεί να παίζεις με ομάδες τις... γειτονιάς που είναι του χεριού σου. Καλύτερα να παίζεις δύο αγώνες και να τρως ξύλο παρά να πηγαινοέρχεσαι όλη την Ευρώπη να παίζεις με καφενεία και να νομίζεις πως κάτι έκανες. Ο στόχος των ελληνικών ομάδων και της νέας γενιάς των παραγόντων πρέπει να είναι προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω ή το πλάι.

Πάμε λίγο στις γυναίκες. Πραγματικά η πρόκριση του Ολυμπιακού δεν έχει προηγούμενο στο Παρίσι. Με μισή ομάδα πήρε την πρόκριση απέναντι στην Παρί που όσο και να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο εφετινό γαλλικό πρωτάθλημα είναι μία ομάδα με παράδοση, μεγάλη υποδομή και πολύ κόσμο. Τα υπόλοιπα λόγια είναι φτώχεια.

Και η ΑΕΚ πολύ καλά στάθηκε με τις αυστριακές. Χωρίς Φερνάντεζ και Γιόσοβιτς τι άλλο να κάνει; Αν γυρίσουν αυτές οι δύο αθλήτριες στην ομάδα και κορυφώσει και η Τοτσίδου τότε και μόνο τότε θα δούμε την πραγματική ΑΕΚ. Και εδώ που τα λέμε καλύτερα να σου κάτσουν τώρα οι κακοτυχίες παρά το Μάρτιο και τον Απρίλιο που κρίνονται οι τίτλοι.

Τελικά, ούτε να χαρούμε μία επιτυχία δεν είμαστε άξιοι. Οι Κοτσιλιάνος Ζουπάνης έκαναν την υπέρβαση και για πρώτη φορά στην ιστορία έφτασαν στην 5η θέση σε τουρνουά του παγκοσμίου σιρκουί. Γύρισαν στην Ελλάδα, ο Κοτσιλιάνος έβγαλε το παράπονο του για την ΕΟΠΕ και η ομοσπονδία απαντάει δια μέσω του Νεκτάριου Χαλβατζή. Όλος ο κόσμος ξέρει πως οι συγκεκριμένοι αθλητές πάλευαν μόνοι τους σε όλα τα επίπεδα. Οργανωτικά και οικονομικά και οι αγώνες τους δεν προβλήθηκαν όσο θα έπρεπε. Και όταν λέμε μόνοι τους, εννοούμε μόνοι τους. Και τους αξίζουν χίλια μπράβο όχι μόνο για αυτό που πέτυχαν αλλά για την τρέλα τους και την επιμονή τους για να πετύχουν το όνειρο τους. Μέχρι και στο αυτοκίνητο έφτασαν να κοιμούνται γιατί δεν είχαν χρήματα. Το ότι εξέφρασαν ένα παράπονο για την ΕΟΠΕ δεν χρειάζεται να γίνει ούτε σημαία, ούτε τηλεοπτικό σήριαλ. Ακόμα και τώρα η ομοσπονδία θα μπορούσε να τους συγχαρεί, να τους καλέσει σε διάλογο και να συζητήσει μαζί τους όποιες διαφορές είχαν δημιουργηθεί. Φτάνει πια με τις ανακοινώσεις - απαντήσεις μέσω του Τύπου. Βαρεθήκαμε. Ουδείς ασχολείται και ουδείς ενδιαφέρεται με το μικρόκοσμο σας. Αγκαλιάστε και σώστε ότι απέμεινε με οποιοδήποτε κόστος.