Μια απαραίτητη διευκρίνιση, για να μην παρεξηγηθώ, ούτε να με κατηγορήσει κανείς πως άρχισα να τεμπελιάζω ή στέρεψα από ιδέες: σήμερα για πρώτη φορά από τότε που συνεργάζομαι με το Gazzetta.gr αποφάσισα να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο, ως έχει, χωρίς καμιά προσθαφαίρεση. Πρόκειται για μια συνέντευξη (με τα σέα της και τα μέα της) με τον Ντέρεκ Φίσερ, που σήμερα κούνησε μαντήλι στους Λέικερς. Μια συζήτηση στα όρθια, αλλά διαρκείας τουλάχιστον μισής ώρας, τον Οκτώβριο του 2010 στο Palau Sant Jordi,στο περιθώριο του NBA Europe Live Tour.

Κάτι σαν αποχαιρετισμός σε έναν από τους πιο σεσημασμένους clutch players στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ, με τη βεβαιότητα ότι η ζωή στο LA δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια...

Είναι ο. μικρός της παρέας, αλλά όπως λέει και μια παροιμία του Little Rock, όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε, μικρός στο μάτι, μεγάλος στο γήπεδο! Δίπλα στον Κόμπε Μπράιαντ, στον Ρον Αρτέστ, στον Λαμάρ Οντομ και στον Πάου Γκασόλ, μοιάζει με τον πηδαλιούχο σε μια τετράκωπο κι αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει στη λέμβο των Λέικερς: δίνει τον ρυθμό και κρατά το ίσο!

Ντέρεκ Λαμάρ Φίσερ: Το υπερπολύτιμο κομμάτι στο παζλ των πρωταθλητών του ΝΒΑ. Είναι η ψυχή τους, ο ηγέτης τους στις δύσκολες στιγμές, το παντοτινό άλλοθι του Κόμπε, ή ακόμη και του Σακίλ στην εποποιία του πρώτου three-peat. Κοινώς, ο άνθρωπος που ήταν πάντα εκεί και ο οποίος (ευτυχώς για τους Λιμνάνθρωπους και δυστυχώς για τους δυνητικούς σφετεριστές της εξουσίας τους) θα είναι απίκο για άλλα τρία χρόνια. Θα σαρανταρίζει τότε, αλλά θα συνεχίσει να δίνει το καλό παράδειγμα στους νέους.

Γεννημένος στις 9 Αυγούστου του 1974, (κανονικός, εννοώ τετραετούς θητείας) απόφοιτος του πανεπιστημίου του Αρκανσο, 15 χρόνια (εκ των οποίων τα δώδεκα στο LA) στο κουρμπέτι του ΝΒΑ, πέντε φορές πρωταθλητής, με μια συναρπαστική καριέρα, αλλά και μια συγκλονιστική ανθρώπινη / οικογενειακή ιστορία, ο Fisher επιβεβαιώνει διαρκώς την ετυμολογία του επωνύμου του: ψαρεύει τους τίτλους, μαζί με την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό της παγκόσμιας μπασκετικής πιάτσας κι είναι όλα αυτά που τα εισπράττει καθημερινά και τα απολαμβάνει κάθε στιγμή, όπως το τόνισε πολλές φορές στη συζήτηση που ανοίξαμε στη Βαρκελώνη, την παραμονή του αγώνα με την Μπαρτσελόνα.

-Έχεις μάθει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά εξακολουθείς να μαθαίνεις ακόμα.

Αυτό είναι γεγονός. Τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, μάθαμε πόσο καλύτερο έχει γίνει το διεθνές μπάσκετ και ότι μπορεί να απειλήσει το ΝΒΑ. Λογική μου φαίνεται αυτή η πρόοδος, διότι κάθε γενιά εξελίσσεται και τώρα πια τα παιδιά στον υπόλοιπο κόσμο προπονούνται πολύ καλύτερα και έχουν πολλές παραστάσεις από νωρίς.

-Περίμενες ποτέ ότι θα φτάσει το ΝΒΑ στο σημείο να γνωρίζει ήττες από το λεγόμενο international basketball ή να αναδεικνύει ως κυρίαρχους παίκτες του ξένους, όπως ο Γκασόλ, ο Νοβίτσκι, ο Τζινόμπιλι, ο Πάρκερ;

Δεν παριστάνω τον μετά Χριστον προφήτη, αλλά το περίμενα ότι θα συμβεί. Ήταν προφανές εδώ και χρόνια, με το σκεπτικό της συνεχούς προόδου του παγκοσμίου μπάσκετ. Πλέον οι παίκτες, οι αληθινά καλοί παίκτες εννοώ, δεν είναι μόνο ανταγωνιστικοί, αλλά γίνονται κυρίαρχοι! Συν τοις άλλοις έχουν ένα διαφορετικό στιλ και φυσικά διαθέτουν τεράστιο κίνητρο για να διαπρέψουν σε ένα ξένο περιβάλλον.

Ο Γκασόλ, ο Κόμπε και το Μαϊάμι

Ειδικά ο Γκασόλ.

Ο Πάου είναι υπερβολικά καλός! Βασικά είναι πολύ έξυπνος, αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή αμέσως όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού μας και έγινε η κολώνα μας. Ξέρεις ποιο είναι το σπουδαιότερο χάρισμα του; Όχι ότι είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά ότι είναι πολύ καλός συμπαίκτης!

Ο Κόμπε;

Ο Κόμπε είναι ο Κόμπε! Ο αρχηγός μας.

Κόμπε ή Τζόρνταν;

Τον Μάικλ τον γνώρισα μόνο ως αντίπαλο. Τον Κόμπε τον ζω καθημερινά επί δώδεκα χρόνια. Επικοινωνούμε πλέον με τα μάτια, χωρίς καν να μιλάμε. Κόμπε, ρητώς και κατηγορηματικώς!

Τι σημαίνει ο στόχος του δεύτερου three-peat, που σημαδεύετε στη νέα σεζόν;

Την κυριαρχία μας στη δεκαετία και τη δυναστεία μας. Θα σηματοδοτήσει επίσης, αν τα καταφέρουμε, την ισοφάριση του ρεκόρ τίτλων των Σέλτικς και τον ιδανικότερο επίλογο στην καριέρα του Τζάκσον, εάν βεβαίως αποσυρθεί.

Kαι εάν βεβαίως δεν πάρουν το πρωτάθλημα οι Μαϊάμι Χιτ!

(γέλια) Αυτή είναι μια πολύ ωραία ιστορία για εσάς τους δημοσιογράφους και για το μάρκετινγκ του ΝΒΑ. Εμένα και όλους στην ομάδα μας νοιάζει μόνο τι θα κάνουμε εμείς στη σεζόν. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό ή αλαζονικό, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι εάν εμείς είμαστε οι Λέικερς, κανείς δεν μπορεί να μας πάρει το πρωτάθλημα!

Αυτή θα είναι μια αντιπαράθεση των καλών με τα κακά παιδιά του ΝΒΑ;

Για μένα κάθε αγώνας, κάθε σειρά πλέι οφς είναι μια μάχη. Για κάποιους το να τα βάλουν μαζί μας είναι ένα επί πλέον κίνητρο. Η ζωή θα δώσει την απάντηση.

Παρακολούθησες καθόλου το Μουντομπάσκετ ή δεν σε ένοιαζε και τόσο;

Σοβαρολογείς τώρα; Εγώ, φίλε μου είμαι basketball junkie και δεν αφήνω τίποτε να πάει κάτω. Βεβαίως και το παρακολούθησα και νομίζω ότι η αμερικανική ομάδα επικράτησε δίκαια. Είναι νέοι, είχαν μεγάλη διάθεση στην άμυνα, βρήκαν τη συνοχή τους μέσα από τα ματς, ο Ντουράντ έκανε όργια και πήραν το χρυσό μετάλλιο. Απλά πράγματα!

Σε εξέπληξε το γεγονός ότι πολλές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης και της αμερικανικής, έπαιξαν άμυνα ζώνης στην Τουρκία ;

Καθόλου! Ολοένα και περισσότερο οι προπονητές στρέφονται προς αυτήν κατεύθυνση για να καλύψουν χώρους, να εξασφαλίσουν τα ριμπάουντ, να αναγκάσουν τους αντιπάλους να σουτάρουν πολύ και να τους βγάλουν από την ισορροπία τους. Εγώ μεγάλωσα με το man to man, αλλά το μπάσκετ αλλάζει διαρκώς.

Άλλο ο Τσίλντρες, άλλο εγώ

Άρα μαθαίνεις καινούργια πράγματα;

Το ρωτάς. Ακόμη και τώρα στα 36 μου, διδάσκομαι καθημερινά. Για παράδειγμα αυτό το ταξίδι μας στη Βαρκελώνη, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος (ΣΣ: που δεν το γνώριζε ακόμη, ίσως δεν το είχε διανοηθεί κιόλας) είναι πολύ διδακτικό. Εγώ δεν έχω ξαναέλθει στην Ευρώπη και βλέπω ένα άλλο στιλ ζωής εδώ...

Θα ερχόσουν ποτέ στην Ευρώπη για να παίξεις μπάσκετ, όπως ο Τσίλντρες που έμεινε δυο χρόνια;

Δεν είναι εύκολο για μένα στη φάση που βρίσκομαι. Ο Τζος είναι νέος, έψαχνε μια πρόκληση, πήρε πολλά λεφτά. Εγώ .γέρασα πια, έχω μια οικογένεια που με χρειάζεται και δεν ξέρω αν θα άντεχα μια τόσο δραματική αλλαγή στη ζωή ου. Το εννοώ αυτό όχι μόνο για τους παίκτες που έρχονται στην Ευρώπη, αλλά και για τους Ευρωπαίους που παίζουν στο ΝΒΑ. Αν ήμουν νεότερος και ελεύθερος, μπορεί να υπέκυπτα κι εγώ στον πειρασμό, αλλά είμαι μεγάλος και συν τοις άλλοις έχω ένα συμβόλαιο για άλλα τρία χρόνια με τους Λέικερς;

Να πεθαίνεις για τη νίκη

Οι Λέικερς. Φοράς τη φανέλα τους για 12 χρόνια; Τι συμβολίζει αυτή η φανέλα;

Πολλά και σπουδαία! Ιστορία, κληρονομιά, παράδοση, στιλ παιχνιδιού, δόξα, υπερηφάνεια, αίγλη, τι άλλο να πω. Εδώ μεγάλωσα, έγινα άντρας, πρωταθλητής και μαχητής. Για τους Λέικερς τίποτε δεν είναι αρκετό εκτός από το πρωτάθλημα. Αυτός ο στόχος είναι το παν.

Αυτή είναι η συμβουλή σου προς τα παιδιά;

Στα παιδιά λέω να απολαμβάνουν πρώτα το παιχνίδι και μετά να σκοπεύουν τη νίκη. Αλλά όταν πια φτάσουν να παίζουν στους Λέικερς τότε πρέπει να πεθαίνουν για τη νίκη!

Το ταλέντο, η προπόνηση, τα κότσια ή το μυαλό σε έφεραν εδώ που βρίσκεσαι τώρα;

Τα κότσια να διαχειρίζομαι με εξυπνάδα το ταλέντο μου! Αυτά πρέπει να γίνονται ένα μείγμα. Σε όλες τις δουλειές χρειάζεται ένα ταλέντο, αλλά η σκληρή δουλειά, οι θυσίες, η εξυπνάδα και τα κότσια το αναπτύσσουν και το προστατεύουν από τους κινδύνους. Εγώ υστερώ σωματικά έναντι άλλων πόιντ γκαρντ, αλλά επιβιώνω χάρη στις υπόλοιπες αρετές που διαθέτω. Να σου πω και κάτι άλλο; Ρώτα όποιον θέλεις μέσα από την ομάδα και θα σου επιβεβαιώσει ότι πηγαίνω πρώτος στο γήπεδο για προπόνηση, φεύγω τελευταίος και δεν λουφάρω ούτε για ένα δευτερόλεπτο!

Αυτή είναι μια καλή προίκα για να γίνεις προπονητής, όταν θα αποσυρθείς.

Θα μου ταίριαζε να γίνω προπονητής, αλλά δεν ξέρω. Θέλω να μείνω στο χώρο του μπάσκετ, απλώς έχω κουραστεί από τα πολλά ταξίδια και λείπω συνεχώς από το σπίτι και από την οικογένεια μου, γι' αυτό προβληματίζομαι.

Ποιο είναι το πιο σπουδαίο μάθημα που έχεις πάρεις σε ε αυτά τα 15 χρόνια της καριέρας στο ΝΒΑ;

Να ζω τη στιγμή, φίλε μου! Αυτό που συμβαίνει (right now) εδώ και τώρα! Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί και να σου εξασφαλίσει τίποτε για αύριο, ούτε καν για το επόμενο λεπτό. Αυτό ισχύει στη ζωή, στο μπάσκετ, παντού. Παίζεις απόψε, νικάς ή χάνεις και πρέπει να ξεπεράσεις το συναίσθημα σου σε ένα λεπτό, γιατί έρχεται το επόμενο ματς. Κάθε στιγμή είναι το παν.