Η είδηση της επιλογής του “αέρινου Νικ” στις υποψηφιότητες του 2013 για το Hall of Fame, προκάλεσε τον ξεσηκωμό των απανταχού Ελλήνων μπασκετόφιλων, με αποτέλεσμα η σχετική ψηφοφορία για την κατηγορία του κορυφαίου μη Αμερικανού μπασκετμπολίστα που θα περάσει στο πάνθεον της αναγνώρισης για την προσφορά του στο άθλημα, να έχει εξελιχθεί σε one man show!

O Nίκος Γκάλης, άλλωστε, μας είχε συνηθίσει όλους σε αμέτρητες προσωπικές παραστάσεις και λίγο-πολύ όλοι μας αναπολούμε εκείνες τις αξέχαστες Πέμπτες αλλά και τα καλοκαίρια, που στηνόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις για να απολαύσουμε τις απίστευτες εμφανίσεις του ασταμάτητου βραχύσωμου σούτινγκ-γκαρντ που είχε διαλύσει όλα τα αμυντικά συστήματα της εποχής... To gazzetta.gr μίλησε με τον 55χρονο πλέον κορυφαίο σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων και σας παρουσιάζει μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του...

- Όλα αυτά τα χρόνια που έχεις σταματήσεις το μπάσκετ και έχει επιλέξει να βρίσκεσαι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, πως εισπράττεις μέσα σου το γεγονός ότι αυτά τα απίστευτα πράγματα που έκανες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, έχουν μείνει τόσο ζωντανά στη μνήμη όλων των Ελλήνων, παρ' ότι έχουν συμπληρωθεί περισσότερα από 18 χρόνια, από το τελευταίο παιχνίδι σου στο κλειστό του Μετς;
«Αυτή είναι η καλύτερη ανταμοιβή για μένα! Το τι θυμάται ο κόσμος τόσο έντονα τις στιγμές που ζούσαμε εκείνη την εποχή, είναι το μεγαλύτερο παράσημο για μένα και αποδεικνύει την εκτίμησή του προς το πρόσωπο μου... Είναι πολύ όμορφο να έχουν περάσει τόσα χρόνια κι ακόμη και τώρα να συνειδητοποιώ πόσο κόσμο έκανε ευτυχισμένο ο τρόπος με τον οποίο έπαιζα μπάσκετ... Ειδικότερα η σύγκριση με την σημερινή εποχή που τα χαμόγελα είναι σπάνια, είναι πραγματικά χαώδης...»

- Σου λείπει καθόλου το μπάσκετ από τη ζωή σου; Αν υποθέσουμε ότι παρακολουθείς αγώνες από την τηλεόραση, δεν θα ήθελες να ασχοληθείς πιο ενεργά με κάποια ομάδα σε ένα υπεύθυνο πόστο για να μεταδώσεις στα νέα παιδιά τις πολύτιμες γνώσεις και εμπειρίες σου;
«Πράγματι, όποτε μπορώ βλέπω στην τηλεόραση τους αγώνες της Ευρωλίγκα, του πρωταθλήματος και τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας στις διεθνείς διοργανώσεις... Αλλά, να σου πω κάτι... Σαν την δράση δεν υπάρχει τίποτε άλλο! Εγώ πάντα ήθελα να είμαι μέσα στο γήπεδο και να παίζω μπροστά σε κόσμο! Να έχω την μπάλα στα χέρια μου και να σκοράρω ή να δημιουργώ... Όταν έχεις μάθει τόσα χρόνια να κάνεις κάτι καλά, έχεις γνωρίσει επιτυχίες και έχεις δοξαστεί, σου είναι δύσκολο – για μένα τουλάχιστον είναι – να συμβιβαστείς μ' έναν άλλο ρόλο μέσα στο άθλημα... Με ρωτάνε πολλές φορές, γιατί δεν έγινα παράγοντας ή γενικός διευθυντής... Προσωπικά για μένα, από τη στιγμή που τελείωσα την καριέρα μου, δεν υπάρχει κάποια θέση που να με καλύπτει, γι' αυτό κι έχω επιλέξει να αποτραβηχτώ από το χώρο και να παρακολουθώ το μπάσκετ σαν φίλαθλος... Ήθελα πάντα να είμαι πρωταγωνιστής και αυτό έκανα... Απλά, κάποια στιγμή όλα τα ωραία τελειώνουν...»

- Κανένα μονό παίζεις με τους φίλους σου, έτσι για πλάκα;
«Μπα, όχι πια... Απλά γυμνάζομαι μόνος μου στο σπίτι μου και τρέχω που και που... Έχω έναν σάκο του μποξ και εξασκούμαι στην δεύτερη αγάπη μου, την πυγμαχία, έτσι για να διατηρούμαι σε καλή φυσική κατάσταση... Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο Μπρονξ... Ήμουν καλός μποξέρ τότε...»

- Το ομαδικό άθλημα έχει μεγαλύτερη αίγλη από το ατομικό;
«Σίγουρα έχει την χάρη του, γιατί η επιτυχία είναι αποτέλεσμα της συνολικής συνεργασίας μίας ομάδας ανθρώπων και αυτό είναι πιο γοητευτικό...»

- Πόσο πολύ έχει αλλάξει το μπάσκετ σήμερα, σε σχέση με την εποχή που μεσουρανούσες εσύ;
«Αρκετά! Το παιχνίδι έχει γίνει πολύ πιο σκληρό, πολύ πιο physical που λένε και οι Αμερικανοί, στηρίζεται πολύ στην ομαδική συνεργασία και δεν υπάρχουν πια οι μεγάλοι, χαρισματικοί σκόρερ εκείνης της εποχής! Βλέπουμε ολοένα και πιο χαμηλά σκορ γιατί οι προπονητές δίνουν μεγάλη έμφαση στην αμυντική τακτική, ενώ οι παίκτες είναι πιο πολύ αθλητές και λιγότερο μπασκετμπολίστες για να μπορούν να αντέχουν στον υψηλό ρυθμό του παιχνιδιού και στο βαρύ πρόγραμμα με τα ταξίδια και τους συνεχόμενους αγώνες... Στο μπάσκετ πλέον υπάρχουν αρκετοί body builders...»

- Ναι, αλλά κι εσύ για την εποχή σου, ήσουν πολύ δυνατός και αρκετά “χτισμένος” θα έλεγε κανείς, αλλά συνδύαζες και την πλαστικότητα...
«Ήμουν δυνατός μεν, αλλά δυνάμωσα το κορμί μου περισσότερο μέσα από την σκληρή προπόνηση και λιγότερο με τα βάρη... Έκανα και τα βάρη μου, απλά προσπαθούσα να δυναμώσω μέσα από την σκληρή γυμναστική του σώματος»

- Τις τελευταίες μέρες το όνομά σου ήρθε στο προσκήνιο λόγω της επιλογής σου ως υποψήφιος για το Hall of Fame του αθλήματος για το 2013, στην κατηγορία των μη Αμερικανών παικτών... Επειδή γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αμερική και γνωρίζεις καλά τη σημασία της συγκεκριμένης διάκρισης, τι συναισθήματα σου δημιουργήθηκαν;
«Κοίτα, όταν άρχισα να παίζω μπάσκετ στα playgrounds του Νιου Τζέρσεϊ, το κάθε παιδί έκανε όνειρα να παίξει μία μέρα μπάσκετ, να γίνει μεγάλο και τρανό και κάποια στιγμή να παίξει στο ΝΒΑ! Το να φτάσει να συζητιέται το όνομά σου για το Hall of Fame, αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός! Μόνο και μόνο που είμαι υποψήφιος είναι τεράστια τιμή για μένα και με τιμάει ακόμη περισσότερο η κινητοποίηση που έχει γίνει και το ποσοστό ψήφων (σ.σ.: την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές και σε σύνολο 43.275 ψηφισάντων, ο Νίκος Γκάλης προηγούνταν στη σχετική λίστα με ποσοστό 98,2% με τον Βλάντε Ντίβατς να βρίσκεται στην 2η θέση με 1%!!!) που έχω πάρει έως τώρα...»

- Να υποθέσουμε όμως, ότι τότε δεν ονειρευόσουν να γίνεις μεγάλος και τρανός μπασκετμπολίστας μέσω μίας τεράστιας καριέρας στην Ελλάδα και την Ευρώπη;
«Σίγουρα, όταν ήμουν μικρός ούτε που φανταζόμουν ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ευρώπη, ότι θα ερχόμουν στην Ελλάδα, την πατρίδα των γονιών μου και θα ζούσα όλες αυτές τις στιγμές... Αυτό και μόνο του δίνει μεγαλύτερη αξία...»

- Αν δεν ήσουν υποψήφιος ποιος από τους υπόλοιπους παίκτες που είναι υποψήφιοι μαζί σου, θα έπαιρνε την ψήφο σου;
«Δύσκολο να πω γιατί όλοι τους είναι μεγάλοι παίκτες... Και ο Ντίβατς και ο Μπέρκοβιτς και ο Σμιντ, ήταν όλοι τους ξεχωριστοί... Δύσκολο να διαλέξω...»

- Το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, όμως, δείχνει ότι τους έχεις αφήσει όλους πολύ πίσω...
«(γέλια!!!) Τι να πω... Γι' αυτό και συνεχώς επαναλαμβάνω ότι για μένα μετράνε πιο πολύ η άποψη του κόσμου και οι στιγμές που ζήσαμε μέσα στα γήπεδα! Είναι πραγματικά απίστευτο...»

- Ακούγοντας τα νέα μεγάλα αστέρια του ελληνικού μπάσκετ, τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, παλιότερα τον Παπαλουκά, να μιλάνε για σένα με φοβερή ταπεινοφροσύνη, σεβασμό και εκτίμηση, πως αισθάνεσαι;
«Χαίρομαι πολύ γιατί με κάνουν να αισθάνομαι ότι έχω βάλει κι εγώ την πινελιά μου για να γίνουν κι αυτοί μεγάλοι παίκτες, που ήδη έχουν γίνει! Εγώ όταν ήμουν μικρός στην Αμερική, είχα σαν πρότυπα τον Γουόλτ Φρέϊζερ που έπαιζε στους Νικς! Είναι καλό για τα νέα παιδιά να έχουν ινδάλματα και να βλέπουν πως οι παλιότεροι έφτασαν ψηλά, τι θυσίες έκαναν, πόσο σκληρά δούλεψαν και πόσο πειθαρχημένοι ήταν στις οδηγίες των προπονητών τους...»

- Όλοι τους όμως, όταν τους ρωτάνε για σένα, απαντάνε σχεδόν μ' ένα στόμα: “Σαν τον Γκάλη κανείς”...
«(γέλια!!!)... Να σου πω κάτι... Υπάρχουν ζωγράφοι και ζωγράφοι... Άλλος είναι ο Πικάσο, άλλος είναι ο Σαλβαντόρ Νταλί... Στο μπάσκετ, υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που κρίνουν τον τρόπο παιχνιδιού του καθενός, το ταλέντο ξεχωρίζει διαφορετικά στον κάθε παίκτη...»

- Από τους σημερινούς αστέρες ποιον ξεχωρίζεις;

«Και ο Σπανούλης που είναι τώρα στα πολύ πάνω του, κάνει σπουδαία καριέρα και ο Διαμαντίδης έχει κάνει πολύ σημαντική πορεία... Νομίζω ότι αυτά τα δύο παιδιά ξεχωρίζουν αυτή τη στιγμή και χαίρομαι ιδιαίτερα που είναι παίκτες που έχουν αφήσει το στίγμα τους σε ολόκληρη την Ευρώπη και παράλληλα χαμηλών τόνων άνθρωποι... Η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου, όμως, είναι ότι και οι δύο εμπνεύστηκαν από την επιτυχία του 1987 και έκτοτε ακολούθησαν τον δρόμο του αθλητισμού και τα βήματα όλων ημών...»

- Την Εθνική ομάδα την βλέπεις; Πως κρίνεις την επιλογή του Ιταλού Αντρέα Τρινκιέρι για το πόστο του ομοσπονδιακού τεχνικού;
«Δεν έχει μεγάλη σημασία η εθνικότητα του προπονητή, αν είναι Έλληνας ή ξένος. Το σημαντικότερο είναι να μπορεί να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να τον ακούν οι παίκτες και να τον βοηθήσουν να διατηρήσουν το ελληνικό μπάσκετ ψηλά!»