Μπορείς να μιλήσεις για πολλά, μπορείς όμως να δεις απλά και τη φάση του 7ου λεπτού του αγώνα με το Βέλγιο για να καταλάβεις γιατί η Ουαλία βρίσκεται με την αξία της στα ημιτελικά του Euro 2016. Αυτό που βγάζει στο γήπεδο, μπορεί να κατατροπώσει οποιονδήποτε.

Αυτή η ενότητα, το ομαδικό πνεύμα, η πρόθεση όλων ακόμα κι αν χτυπήσουν δυνατά, ακόμα κι αν έχουν ενοχλήσεις, ακόμα κι αν ξέρουν ότι κάτι μπορεί να στραβώσει με οποιοδήποτε δικό τους λάθος σε περίπτωση που δεν καταφέρουν ν' αντιδράσουν σωστά, θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν μέχρι να πέσουν στο έδαφος.

Όπως στο έδαφος έπεσαν όλοι μπροστά από την τελική γραμμή της εστίας του Χένεσεϊ στην τρομερή τριπλή ευκαιρία του Βελγίου στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης της Παρασκευής, για να αποφευχθεί το γκολ. Ένα γκολ που τελικά μπορούσε να έρθει μονάχα από φάση όπως αυτή που έκανε ο Ναϊνγκολάν. Από μια ατομική ενέργεια, από ένα μακρινό σουτ που είχε καλή δύναμη, τροχιά και κατάληξη.

Όταν οι Ουαλοί γύριζαν πίσω εν ... ριπή οφθαλμού για να καλύψουν κενά, να κλείσουν χώρους, να αμυνθούν μαζικά και να δημιουργήσουν μια εικόνα που προκαλούσε... απόγνωση ακόμα και σε κάθε Βέλγο οπαδό που άρχιζε κάθε φορά να σκέφτεται πως γίνεται να περάσει η μπάλα και να δημιουργηθεί ευκαιρία, πέρα από το παράλληλο παιχνίδι και τα γεμίσματα που δεν είχαν καμία τύχη στην περιοχή του Χένεσεϊ.

Κι όμως, στα προημιτελικά της πρώτης τους μεγάλης διοργάνωσης έπειτα από 58 χρόνια, που θα μπορούσαν απλά να πηγαίνουν για το αποτέλεσμα «σκοτώνοντας» τελείως το ποδόσφαιρο και με το αίσθημα του φόβου, οι Ουαλοί κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Ξέρουν ότι θέλει καρδιά για να πετύχεις. Και αντοχές και πόδια που δεν κουράζονται και αυταπάρνηση.

Όπως αυτή του τρομερού αρχηγού, Άσλεϊ Γουίλιαμς, όπως αυτή του Άαρον Ράμσεϊ που όσο... ξύλο κι αν φάει θα σηκωθεί και θα συνεχίσει, όπως του Μπέιλ που δεν πειράζει αν δεν σκοράρει αφού βρίσκει τον τρόπο να κάνει σωστά αυτό για το οποίο έχει... φορτωθεί όλο το ουαλικό έθνος στις πλάτες του, όπως όλοι για τους οποίους ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι υστερούν.

Κι αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα για την ομάδα του Κρις Κόουλμαν. Πως δεν έχει... χτυπητές αδυναμίες και «αχίλλειο πτέρνα». Δεν έχει τον παίκτη ή τη μερίδα παικτών που δεν αποδίδουν. Ή και να τους έχει, εκείνοι θα βάλουν την ψυχή και το πάθος πάνω από την κακή τους μέρα για να βοηθήσουν με δύναμη, όταν η ικανότητα δεν βγαίνει όπως θα έπρεπε στο χορτάρι.

Και μπορεί το πρώτο γκολ να ήρθε από στημένη φάση. Το δεύτερο να προήλθε από ωραία, μεν, ανάπτυξη, αλλά να χρειάστηκε η έμπνευση του Ρόμπσον – Κανού με ντρίμπλα... αλά Κρόιφ. Το τρίτο να ήρθε από μια κεφαλιά του Βόουκς που είχε περάσει μόλις πριν από λίγο στο γήπεδο ως αλλαγή.

Αλλά έτσι είναι όταν τολμάς. Η τύχη θα σε βοηθήσει. Ειδικά αν το αξίζεις. Όσο κι αν στο ποδόσφαιρο δεν παίρνεις πάντα αυτό που δικαιούσαι. Όταν όμως είναι γραφτό να φτιάξεις μια ωραία ποδοσφαιρική ιστορία, τότε το κυνηγητό της επιτυχίας, ό,τι εμπόδιο κι αν φέρει στο δρόμο σου, θα βγάλει κάπου που θα αντιληφθείς ότι άξιζε τον κόπο...