Οι «δράκοι» γράφουν ιστορία στα γήπεδα της Γαλλίας και για πρώτη φορά έπειτα από 58 χρόνια, όχι μόνο δίνουν το «παρών» σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά από το βράδυ της Δευτέρας βρίσκονται δίκαια και ως πρωτοπόροι του ομίλου τους, στους «16» του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Κι αν στο βρετανικό ντέρμπι με την Αγγλία αυτό που παρουσίασε δεν μπορεί ν' αξιολογηθεί απόλυτα σωστά, η γενικότερη εικόνα της εθνικής ομάδας της Ουαλίας στο φετινό τουρνουά είναι από αυτά που φανερώνουν επί χόρτου ένα σύνολο δεμένο, ένα πλάνο άρτιο με αρχή μέση και τέλος και μια 23άδα που ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προσφέρει και να βρίσκεται κάθε όνομα της αποστολής στο μυαλό του Κρις Κόουλμαν.

Μόλις το 2011, η εθνική ομάδα της Ουαλίας ήταν στη θέση 117 της παγκόσμιας κατάταξης και στο Euro του 2016, έχει αποδείξει πως έχουν γίνει άλματα προόδου προς τη σωστή κατεύθυνση, με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας να βρίσκεται πλέον πανάξια στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης για το τουρνουά της Γαλλίας.

Κι αυτό στο οποίο στέκεται ο βρετανικός Τύπος έπειτα από το 3-0 επί της Ρωσίας και την αδυναμία της Αγγλίας να ξεπεράσει το εμπόδιο των Σλοβάκων, χάνοντας την πρωτιά του Β' ομίλου, είναι πως σε αντίθεση με τον Ρόι Χότζον, τις σκέψεις του, τις αλλαγές που αποφάσισε να κάνει και ορισμένα κολλήματα που δείχνει να έχει, τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα στο μυαλό του Κρις Κόουλμαν στους «δράκους».

Ο Γκάρεθ Μπέιλ είναι ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με τρία τέρματα, ο πρώτος από το 2004 που πέτυχε γκολ σε καθένα από τα τρία ματς της φάσης των ομίλων, είναι το μεγάλο αστέρι, είναι ο παίκτης που φοβούνται οι αντίπαλοι όταν αρχίζει και ... ανεβάζει ταχύτητα με τη μπάλα στα πόδια, αλλά δεν είναι μόνος. Όση λάμψη κι αν έχει το άστρο του σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, όσο κι αν θεωρείται ηγέτης εντός αγωνιστικού χώρου, όσο κι αν στα δύσκολα περιμένει το ουαλικό έθνος από εκείνον να κάνει τη διαφορά, το θέμα με αυτή την εθνική ομάδα είναι... το σύνολο.

Και οι Ρώσοι, με τον τρόπο που εμφανίστηκαν, μπορεί να μην αποτέλεσαν ανταγωνιστικό εμπόδιο και απόλυτα ικανό αντίπαλο για οποιαδήποτε σύγκριση και απόδειξη της δυναμικής των «δράκων», όμως οι τελευταίοι, σε ένα τέτοιο παιχνίδι που ήξεραν ότι χρειάζονταν αποκλειστικά τη νίκη για να μην τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, έκαναν ... του κεφαλιού τους, κοίταξαν μονάχα το δικό τους καλό και ο τρόπος που αντιμετώπισαν την αναμέτρηση στην Τουλούζη έδειξε μια ομάδα της οποίας η νοοτροπία συνεχίζει να χτίζεται σε πολύ σωστά και στιβαρά θεμέλια.

Από τον Γουέιν Χένεσεϊ κάτω απ' τα δοκάρια, τον Άσλεϊ Γουίλιαμς στην άμυνα, τον ... Ουαλό Πίρλο, Τζο Άλεν (έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι των Ουαλών), τον Γκάρεθ Μπέιλ, τον Ρόμπσον – Κανού στην επίθεση, τον Σαμ Βόουκς με τον οποίο πήρε ρίσκο ο Κόουλμαν και τον τοποθέτησε στο αρχικό σχήμα στο ματς της Δευτέρας, αλλά και τον Έντουαρντς που «έδεσε» πολύ καλά το κέντρο της Ουαλίας στο πρώτο παιχνίδι του Β' γκρουπ απέναντι στους Σλοβάκους.

Ο Γκάντερ από δεξιά έβρισκε τους χώρους για να σπρώξει και να κρατήσει το παιχνίδι στο μισό γήπεδο των Ρώσων, ο Μπεν Ντέιβις πρόσφερε ψυχραιμία και σωστή διαχείριση και μεταβίβαση της μπάλας σηκώνοντας συνεχώς κεφάλι, ο Νιλ Τέιλορ βρήκε δίχτυα για πρώτη φορά έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια, έχοντας να βιώσει το συναίσθημα του γκολ από την εποχή που αγωνιζόταν στη Ρέξαμ, μπροστά σε 290 άτομα (!) και τέλος, η τρομερή σχέση παικτών – κόσμου, οδηγούν την Ουαλία και μοιράζουν υποσχέσεις για τη συνέχεια.

Δεν είναι τυχαίοι οι πανηγυρισμοί μπροστά στους οπαδούς, ο τρόπος που οι διεθνείς θέλουν και ανταποδίδουν τη στήριξη που απολαμβάνουν γνωρίζοντας ότι όταν πετυχαίνουν κάτι πρέπει να δείχνουν σε όσους βρίσκονται στην εξέδρα ότι το πέτυχαν μαζί και ότι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια από την ώρα που θα γίνει η πρώτη σέντρα στα παιχνίδια της εθνικής ομάδας.

Και ο «πρωτομάστορας», ο Κρις Κόουλμαν, έχοντας ανανεώσει και το συμβόλαιό του μέχρι το 2018 ώστε να καταφέρει να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας και στο Μουντιάλ της Ρωσίας (μέχρι και φέτος το καλοκαίρι όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει εκεί...) ξέρει πολλά περισσότερα απ' τον οποιονδήποτε για τις δυνατότητες της 23άδας αυτής. Μιας γενιάς Ουαλών που χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες (η παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση έπειτα από 58 χρόνια το αποδεικνύει αν θέλουμε να σταθούμε εντελώς επιφανειακά σε αυτό), ενώ υπόσχεται πολλά περισσότερα και πολλές στιγμές που θ' ανεβάσουν ακόμα ψηλότερα σε εκτίμηση, κατάταξη και τα συναφή, τους «δράκους»...