Αν η ήττα από την Ρουμανία ήταν μια κακή μέρα στην «νέα αρχή», αν η ισοπαλία το περασμένο Σάββατο στην Φινλανδία ήταν τα... σκουπίδια κάτω από το χαλάκι του εκτός έδρας βαθμού, η (με κάτω τα χέρια) ήττα από την Βόρεια Ιρλανδία στο Καραϊσκάκη είναι το απόλυτο κάζο. Η αρχή του τέλους για μια ομάδα που ξεκάθαρα δείχνει ότι δεν έχει μέλλον. Γιατί με 1 βαθμό σε τρία ματς, ακόμη κι αν ο Πλατινί έκανε ό,τι... μπορούσε ώστε να περάσει και η Εθνική στο Euro2016 μάλλον αυτή η προοπτική από νωρίς δείχνει να απομακρύνεται. Ακόμη κι αυτή η 3η θέση που οδηγεί στα μπαράζ, αυτή την εποχή, με αυτή την εικόνα μοιάζει ένα... όνειρο απατηλό. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις με όσα έχουμε δει τις 3 πρώτες αγωνιστικές;

Με κλήσεις που προκαλούν εκπλήξεις ακόμη και στους ίδιους τους παίκτες που τις λαμβάνουν. Λες και κάποιο... αόρατο χέρι γράφει στο μπλοκ του Ρανιέρι κάποιους συγκεκριμένους που έπρεπε να περάσουν την πόρτα της εθνικής. Ή το ίδιο... αόρατο χέρι ξεγράφει άλλους, έστω κι αν όλη η Ελλάδα βλέπει ότι τουλάχιστον αυτή την εποχή είναι φορμαρισμένοι με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Φάνη Γκέκα. Με τον Ιταλό ομοσπονδιακό μέσα σε 3 μέρες (Σάββατο, Τρίτη) να... μαγειρεύει ενδεκάδες χωρίς να γίνεται κατανοητό το πλάνο του. Κι όσοι είδαν μετά το ματς τις δηλώσεις του επίσης δεν κατάλαβαν κι αυτές... Στο Ελσίνκι είδαμε τον Μαυρία στο αρχικό πλάνο, όταν δεν παίρνει χρόνο ούτε στην Σάντερλαντ, ενώ κόντρα στους Βορειοιρλανδούς αυτό το... 4-2-4 ήταν το αποκορύφωμα.

Με... φουλ επίθεση, χωρίς όμως κανένα πλάνο. Με μια φάση όλη κι όλη σε 93', αυτή στο τετ α τετ του Καρέλη με τον Κάρολ. Χωρίς φαντασία και δημιουργία στο παιχνίδι, χωρίς θωρακισμένο κέντρο, γίναμε εύκολη λεία στις ορέξεις μιας ομάδας που απλά είχε τρεξίματα και τίποτα παραπάνω. Με παίκτες που... χάνονται κυρίως στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας. Αλλά απέναντι στους «εκατομμυριούχους» της Ρόμα, της Ντόρτμουντ, της Μπενφίκα, της Ουντινέζε, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, είχαν πάθος και φλόγα... Και βασικά «είδαν φως και μπήκαν». Γιατί η Ελλάδα ήταν ένα ξέφραγο αμπέλι.

Μπορεί να μην έσπασαν καμιά τζαμαρία, μπορεί να μην έπιναν άφθονες «κοκα-κόλες» πριν το ματς, μπορεί να μην είχαν (ή να μην βρέθηκαν) ποτηράκι με αποτσίγαρα, μπορεί να μην έφαγαν 10, αλλά αυτό ήταν επίσης το τραγικό αποτέλεσμα όλων όσων συμβαίνουν τις τελευταίες μήνες στην... ανανεωμένη εθνική. Δεν πέρασαν χρόνια από τότε που την καμαρώσαμε στα γήπεδα της Βραζιλίας. Κι όμως όσοι ασχολούνται από «μέσα» μαζί της, με φυσικά πρώτη και καλύτερη την Ομοσπονδία, «κατόρθωσαν» γιατί περί κατορθώματος πρόκειται να την... διαλύσουν. Να την έχουν σε έναν όμιλο «της πλάκας» με μόλις 1 βαθμό σε 3 ματς και με καταρρακωμένη ψυχολογία.

Θα είναι κρίμα, περαστικοί κι αλεξιπτωτιστές να στείλουν ξανά στα... τάρταρα μια μεγάλη ομάδα όπως είναι η Εθνική Ελλάδος από το 2004 και μετά. Κι επειδή όλα είναι ντόμινο, μόνο τυχαία δεν είναι όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες παράλληλα και στην ομάδα των Νέων. Απίστευτα πράγματα βλέπουν καθημερινά τα φώτα της δημοσιότητας και νομίζει κανείς ότι δεν πρόκειται για αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά μια 5ήμερη καλομαθημένων κολεγιόπαιδων!

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι σε όλο αυτό το οικοδόμημα που λέγεται «Εθνική ομάδα» έχει... χαθεί η μπάλα. Πυραμίδα είναι. Από τα ψηλά (Σαρρής)... κατά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αρχίζει η ευθύνη και φτάνει μέχρι και τον... Τζαλακώστα. To S.O.S έχει σημάνει από καιρό. Ακούει κανείς; Χρόνος για come back μάλλον υπάρχει. Διάθεση και δυνατότητες; Χλωμό...

ΥΓ. Οι Κινέζοι λένε ότι «μια εικόνα, είναι 1000 λέξεις». Αυτή η εικόνα όμως με τον Γιώργο Καραγκούνη να... βράζει και να δαγκώνει τα χείλη του πόσες χιλιάδες λέξεις είναι; Που να 'ξερε όταν μετά την Κόστα Ρίκα είπε τέλος; Στις 200 συμμετοχές θα έφτανε άνετα. Πόσο λείπει από το γήπεδο η προσωπικότητα του.