Γίναν όλα δυνατά τ' αδύνατα...

«Χαίρεται η Ελλάδα που έχει τέτοια ομάδα» λέει ένας στίχος από τον ύμνο του Παναθηναϊκού και το βράδυ του Σαββάτου δεν χωράει η αμφιβολία ότι κάθε Έλληνας φίλαθλος ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων δεν μπορεί παρά να αναγνώρισε την «πράσινη» ανωτερότητα! Αυτό που δεν φάνηκε μόνο στα 93' του τελικού, αλλά που έχει αρχίσει να φαίνεται «μήνα με μήνα» όσο προχωρούσε η χρονιά.

Όσο περισσότερο ο Γιάννης Αναστασίου και οι παίκτες του είχαν χρόνο μαζί και δούλευαν σκληρά, τόσο οι περισσότεροι υποκλίνονταν σε μια ομάδα που έβγαζε υγεία. Αυτό συνέβη και στο ματς με τον ΠΑΟΚ. Ήταν το κοινό μυστικό άλλωστε πως αν ο τελικός πήγαινε στην ταχύτητα ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε πρόβλημα. Ήταν ένα όπλο όλη την χρονιά γι' αυτό το καλοκουρδισμένο σύνολο!

Μια ομάδα που έκανε λάθη, που πλήρωνε την απειρία της, που έφαγε τα... χαστούκια της, που είχε τα σκαμπανεβάσματα της, αλλά όσο περνούσε ο καιρός έδειχνε το αυτονόητο. Ότι γίνεται ΟΜΑΔΑ. Ένα σύνολο παικτών που στην αρχή της χρονιάς με... ευγενικό τρόπο αμφισβητήθηκε και με... χυδαίο τρόπο λοιδωρήθηκε, στο «τέλος της ημέρας» έδωσε την πιο ηχηρή του απάντηση. Όχι στα λόγια, όχι στις ανακοινώσεις, όχι στα πρωτοσέλιδα και στα sites, αλλά μέσα στο γήπεδο.

Το 1-4 επί του ΠΑΟΚ και η κατάκτηση του κυπέλλου ήταν η πιο... εκκωφαντική απάντηση προς «εχθρούς και φίλους». Ο φετινός Παναθηναϊκός ήταν ταπεινός. Έσκυψε το κεφάλι του, δούλεψε σκληρά, ήξερε τις αδυναμίες του, εκμεταλλεύτηκε την τύχη του (όσο αφορά την κλήρωση στο κύπελλο), είχε πλάνο.

Ο Γιάννης Αναστασίου σαφώς και πιστώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι σε αυτή την... τούρτα της επιτυχίας. Κι αυτός ένας από τα πρόσωπα που «δεν τα είδαν» ακόμη και οι φίλοι του Παναθηναϊκού με καλό μάτι το περασμένο καλοκαίρι. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που γκρίνιαξαν για την επιλογή του Αλαφούζου. Το βράδυ του Σαββάτου οι ίδιοι φώναξαν το όνομα του ρυθμικά. Τι καλύτερο να περίμενε... Όμως όλοι αξίζουν το δικό τους μερίδιο στην επιτυχία.

Τι να πει και ο Μάρκους Μπεργκ; Το «φονικό όπλο» που είχε πάρει την κατηφόρα, αλλά φορώντας την φανέλα του Παναθηναϊκού έσωσε την καριέρα του και προφανώς είπε το «ευχαριστώ» για την ευκαιρία που του δόθηκε (και) με το θεαματικό χατ τρικ στον τελικό.

Επίσης πόσο μεγάλο έγινε εν μια νυκτί το βιογραφικό του Λαγού, του Τριανταφυλλόπουλου, του Καρέλη, του Αμπέιντ, του Κουτρουμπή, του Καπίνο, του Δώνη, του Κλωναρίδη και όλων των άλλων «πιτσιρικάδων» που στα... πρώτα τους βήματα στο ποδόσφαιρο κρέμασαν ένα μετάλλιο στο στήθος τους και σήκωσαν ψηλά το κύπελλο! Το 18ο στην ιστορία του συλλόγου! Στους νικητές της βραδιάς και ο κόσμος... Τόσο του Παναθηναϊκού όσο και του ΠΑΟΚ. Πλην των «παραδοσιακών βλακειών», τίποτα άλλο. Δεν άνοιξε μύτη και όλα κύλησαν ομαλά. Ειδικά οι φίλοι του «Δικεφάλου» αξίζουν διπλά συγχαρητήρια καθώς έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι, πήραν μια μεγάλη πίκρα αλλά στο φινάλε πριν αποχωρήσουν είχαν κουράγιο να χειροκροτήσουν...

Αναμφισβήτητα ο μεγάλος χαμένος είναι ένας. Ο ΠΑΟΚ. Ο φιλόδοξος ΠΑΟΚ του περασμένου Αυγούστου, έχασε με... κάτω τα χέρια από τον περασμένο Νοέμβρη το πρωτάθλημα που είχε ως στόχο και ταπεινώθηκε ακόμη περισσότερο τον τελικό του κυπέλλου. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που και μεταγραφές έγιναν και χρήματα έπεσαν και σπουδαίος προπονητής ανακοινώθηκε στην αρχή της σεζόν. Σαφώς και η χρονιά ονείρων, έκλεισε καταστροφικά (μένουν και τα πλέι οφ, αλλά το πλήγμα της 4άρας είναι βαρύ και τα κομμάτια θα μαζευτούν δύσκολα) και έχω την αίσθηση πως μια μακρά περίοδος εσωστρέφειας αρχίζει στην Τούμπα!