Xθες, πρέπει να… είχαμε έμπνευση στην αναφορά: «Παίκτης – «κλειδί» για μένα ο Τσόρι. Ο συνδετικός κρίκος. Ο πασέρ, ταυτόχρονα και ο κρυφός επιθετικός (γκολ στη Λισσαβώνα) και ο μοναδικός του κεντρικού άξονα του Ολυμπιακού που μπορεί να κρατήσει και να κάνει μέτρα με τη μπάλα: ούτε ο Μανιάτης ούτε ο Εντινγκά μπορούν. Και αυτό είναι, θαρρώ, το μοναδικό μειονέκτημα αυτού του Ολυμπιακού, συγκριτικά με εκείνον τον προς εξαετίας, του Τάκη Λεμονή. Διότι και ταχείς επιθετικούς διαθέτει (πιο χρήσιμος ο Ολαϊτάν από τον ‘class’ Ντάρκο κι ας υστερεί σε παραστάσεις) και ισορροπημένη αμυντική γραμμή, η οποία μάλιστα για μένα υπερτερεί και στο δίδυμο των στόπερ και στη θέση του αριστερού μπακ». Μα, τελικά, εκτός από την καταπληκτική εμφάνιση του υποτιμημένου από πολλούς λόγω… «λασπωτήρα» και στυλ «αργοκίνητου» Αργεντινού, και ο Μανιάτης έκανε μέτρα και οι ακραίοι μπακ εκμηδένισαν τους Γιανγκ – Βαλέντσια και συνολικά ο Ολυμπιακός «πάτησε» την Γιουνάιτεντ.

«Πάτησε» μια ομάδα που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο τελικά για να κάνει ό,τι η Τσέλσι το 2008: να πάρει τον έλεγχο του ματς, να έχει την κατοχή της μπάλας, να παίξει με «ασφάλειες» στην άμυνά της και να ψάξει τη στιγμή: μια έμπνευση του Ρούνεϊ ή του Φαν Πέρσι, μια καλή κάθετη, ένα «σπάσιμο» από την πτέρυγα. Σουτ, ούτως ή άλλως, δεν μπορούσαν να κάνουν με αξιώσεις. Διότι ο Ολυμπιακός τους «έλιωσε» στο πρέσινγκ και δεν τους έδωσε χώρους (http://www.gazzetta.gr/football/article/591126/tin-katapie-kai-sto-treximo)! Δεν μπήκε η Γιουνάιτεντ για να κυριαρχήσει, να πιέσει ψηλά στην πρώτη ζώνη, να παίξει για κλεψίματα στη μεσαία γραμμήμ να «κλείσει» τον Ολυμπιακό. Περίμενε. Και το πλήρωσε. Οποιος πει «από τύχη» το πρώτο γκολ, λάθος! Ο Τσόρι το θέλει και το κάνει! Εχει την ανακλαστική αντίδραση και την ευφυϊα να αλλάξει εκ προθέσεως με πλάτη προς το τέρμα την πορεία της μπάλας στο «τζούφιο» αριστερό του Μανιάτη. Δεν θέλει να την στείλει ακριβώς στη γωνία. Αλλά θέλει να της αλλάξει πορεία προς τη γωνία, και τα καταφέρνει! Είχε «προειδοποιήσει» ήδη δύο φορές ο γηπεδούχος ως τότε και στην τρίτη το «μπουμπούνησε»: αυτό δεν είναι τύχη.

Το δεύτερο γκολ είναι μίξη της ποιότητας του Κάμπελ και της αμυντικής αστειότητας/υποτίμησης κινδύνου με την οποία αντιμετώπισε όλο το ματς η Γιουνάιτεντ. Όταν ο Ολαϊτάν «παρασύρει» με την κίνησή του χωρίς τη μπάλα δύο παίκτες αφού προηγουμένως την έχει «σπάσει» στον Κάμπελ, πάει μόνο ο Κάρικ πάνω του. Τρώει την «ποδιά», ο Φέρντιναντ γυρίζει… πωπό στο σουτ του Κάμπελ αντί να πάει πάνω στη μπάλα προσέχοντας με την πείρα του να μην «φάει» με τη φόρα του νεαρού και δεύτερη διαδοχική ντρίμπλα. Το σουτ είναι έργο τέχνης: τόσο φάλτσο ώστε να πάει στη γωνία, τόσο δύναμη ώστε να μην προλάβει ο Ντε Χέα.

Μιας και ο λόγος για τον Κάμπελ, στην αξιοποίησή του εστιάζεται ίσως το μοναδικό για μένα λάθος του Μίτσελ στο ματς. «Φώναζε» από το 20λεπτο το ματς ότι θα μπορούσε να τον πάει πάνω στον Σμόλινγκ στην απέναντι πτέρυγα (φέρνοντας τον Πέρες δεξιά) και να γίνει τρικούβερτο αποκριάτικο γλέντι, αντί να τον αφήσει με αντίπαλο τον πολύ πιο αξιόπιστο και έμπειρο Εβρά. Οπως «φώναζε» το ματς, ότι ο νεαρός έπρεπε να «ξεκολλήσει» από τη γραμμή, να αρχίσει να παίζει λίγο και στο πλάτος προς τα «μέσα» χωρίς τη μπάλα: κάπως έτσι μπήκε και το γκολ, χάρη στο συνδυασμό του με τον Ολαϊτάν και την εκτέλεση.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μίτσελ εκτός όλων των υπόλοιπων παραμέτρων (αμφισβήτηση εντονότατη από πέρυσι, «πήχης Βαλβέρδε») αξίζει συγχαρητηρίων για δύο λόγους: α) κατάφερε να παρουσιάσει έναν σούπερ ανταγωνιστικό Ολυμπιακό χωρίς τον Μήτρογλου και τον Σαβιόλα και τον Βάις (θυμηθείτε πώς ξεκίνησε η σεζόν και ποιοι ήταν τα «μεγάλα ονόματα»), μετά από μετριότατο β΄ γύρο συγκριτικά με το πρώτο μισό του πρωταθλήματος και να νικήσει παίζοντας «αγγλικά» και όχι «ελληνικά»! Στα μέτρα της ομάδας του βεβαίως. Δεν έχει δα και τον Σουάρες και τον Τέρι και τον Αγουέρο και τον Εζίλ…

Ρωτούν πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού από χθες για τη ρεβάνς. Θα πρότεινα να ακούσουν τι έχουν να πουν Ελληνες παίκτες που έχουν αγωνιστεί σε αγγλικό γήπεδο μεγάλης ομάδας. Όχι κατ’ ανάγκη στο «Ολντ Τράφορντ», όπου έχουν ηττηθεί και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός στο παρελθόν. Σε οποιοδήποτε αγγλικό γήπεδο σπουδαίου club. Να συνομιλήσουν και με «συντρόφους» τους που το έχουν κάνει το συναρπαστικό το ταξίδι στην Αγγλία για ματς. Θα τους περιγράψουν την ατμόσφαιρα. Ναι, ξέρω: όλοι μας θεωρούμε ότι ο Ολυμπιακός που σκόραρε και στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες και στη Λισσαβώνα, είναι… αδύνατον να μην σκοράρει εναντίον αυτής της αμυντικής λειτουργίας στο «Ολντ Τράφορντ». Όμως η μπάλα μερικές φορές δεν είναι «τίμια» όπως χθες που απέδωσε δικαιοσύνη στον συντελεστή απόδοση αντιπάλων/τελικό αποτέλεσμα. Και το «Ολντ Τράφορντ» δεν είναι ούτε… Παρίσι, ούτε Βρυξέλλες, ούτε Λισσαβώνα. Αυτές ήταν «εκδρομές» δεδομένου του… ωραίου και ήσυχου περιβάλλοντος. Στην Αγγλία χρειάζεται «εκστρατεία»! Με τρέξιμο, μυαλό, ψυχραιμία και ομαδικότητα. Με παιχνίδι «αγγλικό», straight, όπως χθες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω ένας (ακόμη και οπαδός της Λίβερπουλ που λέει ο λόγος…) να περιμένει από την Γιουνάιτεντ εμφάνιση σαν τη χθεσινή. Όμως, από την άλλη, δεν υπάρχει ούτε ένας που θα στοιχημάτιζε τον μισθό του υπέρ της.

Υ.Γ. Δυστυχώς για το «συνάφι» μας, για πολλοστή φορά μετά από τεράστια ευρωπαϊκή επιτυχία ελληνικής ομάδας (είτε στο ποδόσφαιρο είτε στο μπάσκετ) παίκτες/διοικούντες/προπονητικό τιμ, αυτή τη φορά και οι οπαδοί που ειδικά σε τέτοιες νίκες δικαιολογούνται για τον ενθουσιασμό και την υπερβολή τους, ήταν πολύ πιο μετρημένοι στα σχόλια και την αξιολόγησή τους μετά το ματς συγκριτικά με ορισμένους δημοσιογράφους. Θα μου πείτε: «άσε μας ρε Γιάννη, οι «πολιτισμένοι» Αγγλοι έχουν εξευτελίσει τον Μόγιες λες και είναι ο πριτσαπίδουλας». Σωστό και αυτό.

Εξαίρεση στον κανόνα ασφαλώς ο Σάββας που έκανε λόγο για τη «μεγαλύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη», αλλά δεν πειράζει. Σάββας είναι - ό,τι θέλει λέει. Θα του κάνει κάνα μάθημα ευρωπαϊκής ιστορίας ο Θοδωρής από την UEFA και θα θυμηθεί κι άλλες νίκες, άλλων ομάδων. Όταν ο Ολυμπιακός που χθες, μέσα σε μια βραδιά, διαφημίστηκε παγκοσμίως περισσότερο και από την κατάκτηση 10 τίτλων, δεν υπήρχε στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη.

* Follow me on Twitter: Seretinio