Αξιζε μια νίκη με «φάρδος» σε 92 ματς!

Η Ευρώπη και δη το Τσάμπιονς Λιγκ πολλές προσφέρεται για καζούρα στους φίλους των ομάδων, όμως στην πραγματικότητα τα έχουμε πει: είναι ο «καθρέφτης» τους. Εκεί πολλές φορές ξεγυμνώνονται, εκεί όμως, άλλες φορές δείχνουν και το «ταβάνι» τους. Γιατί τα κίνητρα όλων είναι στο «κόκκινο». Και εκεί έξω, στο αληθινό ποδόσφαιρο, στο ματς με ρυθμό και ένταση και διαιτητικά λάθη μια φορά στα 3-4 παιχνίδια και όχι σε κάθε ματς, βλέπεις ποιος είσαι. Βλέπεις και το χειρότερο και το καλύτερο πρόσωπό σου. Το αληθινό. Κι ας είναι αυτός ο… αιώνιος «χαμαιλεοντσμός» στον οποίο υπόκεινται πάντα οι προπονητές και οι παίκτες των ελληνικών ομάδων ένα τεράστιο εμπόδιο για τις ελληνικές ομάδες που καλούνται πάντα (όποιες κι αν συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ) να αλλάζουν τακτική, διάταξη και λογική συγκριτικά με το 90% των αγώνων της Σούπερ Λίγκας…

Ο Ολυμπιακός λοιπόν παίζει εφέτος για 15η σεζόν σ΄ αυτή τη διοργάνωση. Είναι στο Τοπ-10 των ομάδων με τις περισσότερες συμμετοχές κι ας έχει φτάσει μόνο μια φορά στον προημιτελικό. Το χθεσινό ήταν το 92ο παιχνίδι του και η 29η νίκη του. Συνολικός απολογισμός: 29 νίκες – 19 ισοπαλίες – 44 ήττες. Από χθες όλοι – και οι φίλοι του ΟΣΦΠ βεβαίως – μιλούν για τον Ρομπέρτο (που δεν ξέρω πού μπλοκάρει πιο καλά, αριστερά ή δεξιά, για να θυμηθούμε και το αλησμόνητο χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος και το γνωστό συνθηματάκι το 2000, όταν ο Ρομπέρτο Κάρλος απέκρουσε το σουτ του Γκόγκιτς και ο Μάρκους Μερκ αποφάσισε σκανδαλωδώς υπέρ του «μεγάλου»…), για τον Μήτρογλου (που σπάει απίστευτα ρεκόρ, αλλά… για πόσο ακόμη;) και για το «φάρδος».

Η λέξη «φάρδος» στο ποδόσφαιρο μου άρεσε ανέκαθεν. Γιατί είναι… αρχαία στην ελληνική ποδοσφαιρική αργκό. Γιατί νομίζω ότι δεν χρησιμοποιείται από άλλο (ποδοσφαιρικό) λαό, για ένα άθλημα που παίζεται από την Τανζανία ως το Καζακστάν. Γιατί εμπεριέχει υπονοουμενάκι. Γιατί δεν είναι υβριστική. Και διότι συνήθως συμφωνούν όλοι όταν λέμε ότι μια ομάδα είχε «φάρδος» σε ένα ματς!

Μισό λεπτό όμως. Διότι το νόημα της λέξης είναι τόσο… μεγάλο, που μοιάζει με κουβά στον οποίο τα ρίχνουμε όλα. Ως «φάρδος», ορίζουμε και τις αποκρούσεις του γκολκίπερ που σχεδόν πάντα είναι ο πρωταγωνιστής σε τέτοια ματς, συμπεριλαμβάνουμε και τις χαμένες ευκαιρίες του εκάστοτε αντιπάλου που τα στέλνει δεξιά, αριστερά αλλά όχι μέσα στην εστία, ενίοτε δε στα ευρωπαϊκά ματς όπου δεν κυριαρχεί η καχυποψία αλλά το… «ανθρώπινο λάθος», βάζουμε μέσα και τη διαιτητική εύνοια (που δεν είχε χθες ο ΟΣΦΠ, ούτε η Αντερλεχτ).

Ε, λοιπόν, το «φάρδος» το έχουμε πανηγυρίσει άπειρες φορές οι Ελληνες. Μόνο τα 90 λεπτά του ημιτελικού με την Τσεχία στο Euro να θυμηθούμε (όχι την παράταση όπου είχαμε ισορροπήσει και χάσαμε και δύο ευκαιρίες) αρκεί. Και το φάρδος είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Και ο Ολυμπιακός που παίζει 15 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ, κάποια στιγμή θα νικούσε και με φάρδος! Ηταν παράλογο να μην έχει συμβεί αυτό με τόσο εμφατικό τρόπο όπως χθες, ούτε ΜΙΑ φορά σ’ αυτή την πορεία του! Το λογικό θα ήταν να του έχει «κάτσει» περισσότερες φορές. Ούτε μία όμως μέχρι χθες και μάλιστα με πεντακάθαρα γκολ και με χαμένο (μεταξύ άλλων) πέναλτι του αντιπάλου το οποίο απέκρουσε ο γκολκίπερ, δεν το πέταξε στα… πουλιά ο εκτελεστής.

Δύο από τα μεγαλύτερα «διπλά» στην ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου και του ελληνικού ποδοσφαίρου με… τεράστια συνδρομή του «φάρδους». Το 0-1 στο Οπόρτο και το 0-1 εναντίον του τεράστιου Αγιαξ, αμφότερες το 1996, όταν ο υπέροχος Γιόζεφ Βάντσικ, ένας από τους δέκα καλύτερους Ευρωπαίους γκολκίπερς εκείνης της εποχής «κατέβαζε» ρόλα, τα σουτ του Πορτογάλων και των Ολλανδών «ξύριζαν» την πράσινη εστία και η πίεση γινόταν αφόρητη κατά διαστήματα.

Τεράστια, χαώδης, ωστόσο, η διαφορά εκείνου του Αγιαξ και εκείνης της Πόρτο με τη χθεσινή Αντερελεχτ! Και βεβαίως, πολύ διαφορετικός ένας ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ από ένα ματς «ομίλου». Γι’ αυτό και η παρομοίωση ίσως ταιριάζει καλύτερα με το ματς του Οπόρτο, στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα και με δέκα παίκτες, λόγω αποβολής του Αλέξη Αλεξούδη.

Την είχε αξιοποιήσει, όμως, την τύχη του τότε ο Παναθηναϊκός. Δεν την πέταξε! Του «έκατσε» η γκολάρα του Δημήτρη Μάρκου και η απίστευτη εμφάνιση του Γιόζεφ, έφυγε με το «διπλό», το εξαργύρωσε όμως! Και έφτασε για δεύτερη φορά τότε – προ Μποσμάν- μια ελληνική ομάδα με τρεις ξένους (Βάντσικ, Βαζέχα, Μπορέλι, τα γράφω για τους νεότερους) μέχρι τον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Θα μπορέσει αυτό το χθεσινό «φάρδος» του να το εξαργυρώσει ο Ολυμπιακός; Όχι με… ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Απλώς, με πρόκριση στον επόμενο γύρο. Ο Μίτσελ φαίνεται ότι έχει επτά ζωές στο λιμάνι: ούτε γάτος να ήταν! Εχει ήδη «ξοδέψει» τα τρία «κανονάκια». Νομίζω, όμως, ότι αν δεν το… ξανασκεφτεί το πλάνο για τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα προλάβει και τα τέσσερα επόμενα: Ο Ρομπέρτο δεν θα τα πιάνει πάντα και ο Μήτρογλου δεν θα «ζωγραφίζει» πάντα 3/3. Είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, αλλά μοιάζουν με θεσπέσια καρυκεύματα. Το καθημερινό «φαγητό» έχει άλλη γεύση. Και στο «πιάτο» του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν είσαι ελληνική ομάδα και έχεις στόπερ Μανωλά – Σιόβα και όχι Μέλμπεργκ – Αβραάμ, να το πω λαϊκά, δεν σε «παίρνει» να έχεις ΚΑΙ δύο ακραίους (Βάις – Ολαϊτάν) που δίνουν… στίβο για κατοστάρια στους αντιπάλους τους από τις πτέρυγες.

Κι αν δεν το αλλάξει ο κόουτς, όταν αποχωρήσει θα έχουμε να θυμόμαστε μετά από χρόνια πολλά ότι «με τον Μίτσελ παίζαμε over και βγάζαμε εύκολα χρήματα με τον ΟΣΦΠ στο Τσάμπιονς Λιγκ» και… «θυμάσαι ρε μ…. εκείνο το 1-4 με την Παρί και το 0-3 με την Αντερλεχτ; Φοβερά ματς, απίστευτα!».

Αν μη τι άλλο, αυτά τα δύο ματς του Ισπανού, θα τα θυμόμαστε για αρκετά χρόνια.

· Follow me on Twitter: Seretinio