Πάντα είναι το αουτσάιντερ, πάντα (φαινομενικά) ένα «βήμα» πίσω. Συχνά όμως στέλνει άπαντες στον «κουβά» και κάνει αυτό που ξέρει καλά: να επιβιώνει και να θριαμβεύει μαχόμενος. Πέντε χρόνια τώρα δημιουργεί μια Ατλέτικο που τρώει σίδερα, που απεικονίζει τον ποδοσφαιριστή Σιμεόνε και επικρατεί ακριβότερων, λαμπρότερων αντιπάλων, που δεν βρίσκουν όμως τον τρόπο να ξεμπερδεύουν μαζί του.

Like player like coach

Δεν ήταν φυσικά έκπληξη η εικόνα του μαινόμενου Τσόλο στους πάγκους. Περίεργο θα ήταν το αντίθετο, δηλαδή ένας τύπος που έχει τα χέρια στις τσέπες και (κάνει πως) φωνάζει σε παίκτες στην άλλη άκρη του γηπέδου. Ο Σιμεόνε μπορεί να φοράει κοστούμι, όμως μάλλον τον στενεύει. Θα ‘θελε το σορτσάκι και τα παπούτσια του πρωταγωνιστή, με θέση στην 11άδα.

Πρώτη φορά που κάποιος προπονητής διέκρινε τα χαρακτηριστικά και το ταλέντο του ήταν ο Βικτόριο Σπινέτο, που έδωσε στον 14χρονο Σιμεόνε το ψευδώνυμο «Τσόλο». Αυτό γιατί του θύμιζε τον παλιό διεθνή Αργεντινό μέσο της Μπόκα Τζούνιορς, Καρμέλο Σιμεόνε (καμία συγγένεια), που τον φώναζαν επίσης έτσι.

Η Βελέζ Σάρσφιλντ ήταν η πρώτη ομάδα της καριέρας του, όπου αναδείχθηκε ως «δύναμη πυρός» στο κέντρο και έπαιξε σε 76 παιχνίδια σε τρεις σεζόν. Η εξέλιξη του σε άντρα ποδοσφαιρικά τον οδήγησε και σε… ανησυχίες σχετικά με το που θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα. Έτσι, πήρε την απόφαση στα 20 χρόνια του να έρθει στην Ευρώπη και να αγωνιστεί στην Πίζα. Το 1990 έγινε κάτοικος Ιταλίας και παίκτης επιπέδου Serie A, κάτι που μάλλον θα τον επηρέαζε αρκετά στην ποδοσφαιρική του σκέψη και εξέλιξη.

Μετά τη νίκη στο πρώτο ματς, η Ατλέτικο έκανε σημαντικό βήμα για να βρεθεί στον τελικό του Uefa Champions League. Σε απόδοση 1.65 προσφέρει η Vistabet την πρόκριση των «ροχιμπλάνκος».

Στην Πίζα συνέχισε να «γράφει» συμμετοχές στο κοντέρ, σε μια κακή όμως ομάδα. Στην πρώτη του χρονιά υποβιβάστηκε στη Serie B και όταν απέτυχε να προβιβαστεί την επόμενη σεζόν, ζήτησε και πήρε μεταγραφή. Η Σεβίλλη τον έντυσε στα «ερυθρόλευκά» της το 1992, δίνοντας του το «εισιτήριο» εισόδου σ’ έναν κόσμο λιγότερο σκληροτράχηλο απ’ αυτόν της Ιταλίας, με περισσότερο ντελικάτο και τεχνικό στυλ. Ακόμη κι έτσι όμως, ο Σιμεόνε «επιβίωσε» και διέπρεψε.

Μετά από 64 συμμετοχές και 12 γκολ σε δυο χρόνια, τήρησε την… παράδοση να μην μένει ποτέ τρίτη στην ίδια ομάδα και έφυγε απ’ το «Σάντσεθ Πιθχουάν». Το 1994 πήγε κάπου που έμελλε να ζήσει τις πιο μεγάλες στιγμές του. Είτε σαν παίκτης, είτε - πολύ περισσότερο- σαν προπονητής, στη Μαδρίτη και στην Ατλέτικο Μαδρίτης θα θριάμβευε…

Τίτλοι και δόξα, τι άλλο

Οι λόγοι για τους οποίους λατρεύτηκε στο «Βιθέντε Καλντερόν» εξηγούνται εύκολα. Αρχικά, συνέπεσε με μια πολύ επιτυχημένη «φουρνιά» παικτών, που υπό τις οδηγίες του Ράντομιρ Άντιτς κατέκτησε τρόπαια που ήταν ξεχασμένα και… παρέμειναν μέχρι να επιστρέψει ο Τσόλο ως προπονητής. Τη σεζόν 1995-96, με τον Αργεντινό εδραιωμένο στο κέντρο της ομάδας, όπου έπαιζε το ρόλο του «σκληρού», οι «ροχιμπλάνκος» κατέκτησαν το πρωτάθλημα, για πρώτη φορά απ’ το 1977. Ξέρετε πότε το κατέκτησαν ξανά; Το 2014, με προπονητή τον Σιμεόνε. Το 1996 είχαν κατακτήσει και το Κύπελλο, κάνοντας το νταμπλ. Θυμάστε πότε πήρε ξανά το Copa del Rey η Ατλέτικο; Το 2013, με προπονητή τον Σιμεόνε…

Στους «ροχιμπλάνκος» συνολικά έζησε μεγάλες στιγμές, κατακτώντας τους πρώτους συλλογικούς του τίτλους, μετά τα Copa America το 1991 και το 1993. «Άγγιξε» τις 100 συμμετοχές (98), όμως το 1997 αποφάσισε να αλλάξει παραστάσεις. Η Ίντερ του προσέφερε συμβόλαιο και έτσι θα επέστρεφε στην Ιταλία, αυτή τη φορά για να ζήσει και να παίξει στο Μιλάνο. Μετά το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ισπανίας, είχε έρθει η ώρα για κάτι μεγαλύτερο.

Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της σεζόν 1997-98 θα βαφόταν στα «νερατζούρι» και η Ίντερ του Ρονάλντο, του Ζαμοράνο, του Ζανέτι και του Σιμεόνε βεβαίως, που ήταν βασικός, θα διέλυε την Λάτσιο στον τελικό του Παρισίου και θα σήκωνε το τρόπαιο. Ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό του Τσόλο, που γέμιζε συνεχώς την τροπαιοθήκη του και πια είχε καθιερωθεί ως ένας απ’ τους καλύτερους αμυντικούς μέσους της Ευρώπης. Τόσο τα κατορθώματα του, όσο και τα διαρκώς βελτιούμενα προσόντα του τον έκαναν απαραίτητο σε κάθε ομάδα απ’ αυτές που, συχνά είναι η αλήθεια, άλλαζε.

Δεύτερη «αγάπη»

Κι όμως, παρότι στην Ίντερ τα είχε όλα, ξανά μετά από δυο σεζόν (1997-1999) «έψαξε» την έξοδο. Μετά από 57 συμμετοχές και 11 γκολ, η Ρωμη και η Λάτσιο ήταν ο επόμενος προορισμός του. Εκεί η αργεντίνικη «παροικία» είχε ήδη στηθεί απ’ τον Σενσίνι, τον Αλμέιδα, τον Κρέσπο και τον Βερόν, που υπό τις οδηγίες του Σβεν Γκόραν Έρικσον διεκδικούσαν κάθε τρόπαιο εντός κι εκτός συνόρων. Κατέκτησε το UEFA μια χρονιά μετά το χαμένο τελικό απέναντι στην Ίντερ και ακριβώς πριν έρθει στην ομάδα ο Σιμεόνε. Με τον Τσόλο στη σύνθεση της έκανε δικό της το Super Cup του Αυγούστου, σημαντικότερο όμως ήταν ό,τι θα κατάφερνε στη σεζόν που ξεκινούσε.

Αυτό δεν ήταν άλλο απ’ την «κατάληψη» της κορυφής της Serie A, για πρώτη φορά μετά το 1974. Μάλιστα το συνδύασε με νταμπλ, το δεύτερο του μετά απ’ αυτό με την Ατλέτικο. Πλέον ο Τσόλο είχε ταυτίσει το όνομα του με την «αναγέννηση» των «κοιμισμένων» δυνάμεων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτό δηλαδή που θα κατάφερνε και ως προπονητής, αρκετά χρόνια αργότερα, στην Ατλέτικο. Η Λάτσιο ήταν στην κορυφή και ο Σιμεόνε φάνηκε να απολαμβάνει κάθε στιγμή στο Ολίμπικο

Έκατσε για τέσσερις σεζόν, έως το 2003, κάτι που δεν… συνήθιζε, ενώ οι τιφόζι των Ρωμαίων τον λάτρεψαν. Ακόμη και σήμερα τον θυμούνται με νοσταλγία, ενώ κι ο ίδιος έχει αναφερθεί στο ενδεχόμενο να αναλάβει τον πάγκο της Λάτσιο κάποια στιγμή στο μέλλον. Το ίδιο έχει δηλώσει και για την Ίντερ βέβαια, δείχνοντας πως πράγματι τα χρόνια του στην Ιταλία του έμειναν αξέχαστα. Ακόμα κι αν την τελευταία αγωνιστική του Καμπιονάτο τη σεζόν 2001-02 σκόραρε εναντίον των «νερατζούρι», στερώντας τους την πιθανότητα κατάκτησης του πρωταθλήματος, φαίνεται πως και σ’ εκείνους έχει μείνει αξέχαστος…

Επιστροφή στο «σπίτι»

Με τα «γαλάζια» της Λάτσιο έμεινε για τέσσερα χρόνια, παίζοντας 90 φορές και σημειώνοντας 15 γκολ. Πλουσιότερος σε χρήματα, τίτλους, παραστάσεις, όμως και όντας πλέον 33 χρονών, αποφάσισε να γυρίσει στην Ισπανία και στην Ατλέτικο. Περισσότερο για το «ονόρε», αφού δεν πέτυχε κάτι αξιπρόσεκτο στους άρτι προβιβασθέντες απ’ τη Σεγούντα Ντιβιζιόν «ροχιμπλάνκος». Μια ακόμα σεζόν στη Ρασίνγκ (2005-06) «σφράγισε» το φινάλε του στα γήπεδα και τον πέρασε στην… άλλη άκρη των πάγκων.

Προπονητής, αλλά καθόλου με το ζόρι

Έγινε σχεδόν αυτόματα, αφού με το που έβγαλε τη στολή του ποδοσφαιριστή, φόρεσε την ποδοσφαιρική φόρμα κι άρχισε απευθείας τις… φωνές! Το 2006, με το που έκλεισε την καριέρα του στη Ρασίνγκ, έγινε ο προπονητής της και την οδήγησε σε ένα εντυπωσιακό φινάλε στην Κλαουζούρα. Η διοικητική αστάθεια του συλλόγου τον έφερε στην έξοδο και λίγες μέρες αργότερα ανέλαβε την Εστουδιάντες, τον Μάιο του 2006.

Άνοδος και μετά στασιμότητα

Έως το Δεκέμβριο ο Τσόλο συνέχισε την παράδοση που τον ακολουθούσε, να ανασύρει «σκονιασμένες» αναμνήσεις απ’ το παρελθόν μιας ομάδας και να τις ξαναβιώνει μαζί της. Τα «λιοντάρια» της Λα Πλάτα νικούσαν τη Μπόκα Τζούνιορς με 2-1 και κατακτούσαν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 23 χρόνια! Ο Σιμεόνε ψηφίστηκε απ’ τους αναγνώστε της «Olé» ως ο καλύτερος προπονητής της χώρας και ήταν πλέον σαφές πως μόνο ανοδικά θα μπορούσε να κινηθεί η νέα του καριέρα.

Αυτό τελικά εν μέρει μόνο φάνηκε να επιβεβαιώνεται. Στα τέλη του 2007 η κακή εκκίνηση της Εστουδιάντες στο πρωτάθλημα του κόστισε τη θέση στον πάγκο, όμως σύντομα βρήκε νέα δουλειά, σ’ ακόμα μεγαλύτερο «καράβι». Τον Ιανουάριο του 2008 παρουσιάστηκε ως ο διάδοχος του Ντάνιελ Πασαρέλα και ο νέος προπονητής της Ρίβερ Πλέιτ. Εκεί ο Σιμεόνε έκανε δικιά του την Κλαουζούρα του 2008, για δεύτερη φορά στην καριέρα του, αλλά η πορεία του στο Μονουμεντάλ διακόπηκε απότομα λίγους μήνες αργότερα, αφού τα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα 6 αγωνιστικές πριν το τέλος, που βρήκαν τους «εκατομμυριούχους» στον πάτο της βαθμολογίας, οδήγησαν στην απόλυση του.

Στη Σαν Λορέντζο, την οποία ανέλαβε το 2009, δεν τα κατάφερε καθόλου καλύτερα. Η κριτική στο πρόσωπο του στην Αργεντινή είχε αρχίσει να γιγαντώνεται, αφού είχαν συσσωρευτεί αποτυχίες και η καριέρα του δεν ήταν σταθερή. Η αλλαγή που χρειαζόταν θα ερχόταν με το υπερατλαντικό ταξίδι για την Ευρώπη, όπου βήμα-βήμα θα άρχιζε να «χτίζει» το μύθο του…

Πρώτα εκεί που τον ήξεραν καλά

Τον Ιανουάριο του 2011 αναλαμβάνει τον πάγκο της Κατάνια, αντικαθιστώντας τον Μάρκο Τζιαμπάολο. Στη Σικελία κατάφερε να γίνει αγαπητός και αποδεκτός, σώζωντας την ομάδα στη Serie A. Στο τέλος της χρονιάς, περιμένοντας να δει τις εξελίξεις στη Ρασίνγκ, που έψαχνε για προπονητή, έφυγε απ’ την Κατάνια. Οι Αργεντίνοι δεν κατέληξαν τελικά σ’ εκείνον, μάλλον προς τέρψιν του μελλοντικού αναγνώστη της είδησης. Αυτό γιατί έμεινε άνεργος μέχρι το Δεκέμβρη, όταν τον φώναξε η Ατλέτικο…

Επιστροφή στο «σπίτι» vol.2

Όταν το Δεκέμβριο του 2011 ανακοινώθηκε το όνομα του ως προπονητής της Ατλέτικο, άπαντες στη Μαδρίτη θυμήθηκαν τη «χρυσή» τριετία των ‘90s, όταν ήταν παρών στους τίτλους που είχαν κατακτήσει. Απ’ την άκρη του πάγκου τους θύμησε εκείνες τις μέρες και με το παραπάνω. Ουσιαστικά, έκανε πράγματα τα οποία κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

Ακόμα και το Europa League το 2012 απέναντι στη Μπιλμπάο του Μπιέλσα ήταν ένα «μπαμ» για τους «ροχιμπλάνκος», που αμέσως είδαν τον νέο «οδηγό» της ομάδας να φέρνει ευρωπαϊκή κούπα στην «ερυθρόλευκη» πλευρά της Μαδρίτης! Όταν ήρθε το ευρωπαϊκό Super Cup τον Αύγουστο, με τη «μαγική» παράσταση του Ραδαμέλ Φαλκάο κόντρα στην Τσέλσι (4-1), άπαντες περίμεναν να δουν έως που θα έφτανε η ομάδα υπό τις οδηγίες του Σιμεόνε, αφού η διάρκεια φάνηκε να είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του. Τελικά τους διέψευσε όλους…

Παρέλαση τροπαίων

Μέχρι την έλευση του Σιμεόνε, η Ατλέτικο ήταν άτιτλη για σχεδόν 20 χρόνια, με εξαίρεση το Europa League και το Super Cup το 2010. Όταν πήγε ο Τσόλο, άλλαξε τα πάντα. Παίκτες, νοοτροπία, επίπεδο ανταγωνισμού. Άλλαξε φυσικά κι ο ίδιος, αφού οι επιτυχίες του στη Μαδρίτη δεν συγκρίνονται με την παρουσία του ως τότε στην Αργεντινή. Η Ατλέτικο έγινε ισότιμη διεκδικήτρια οποιουδήποτε τροπαίου, ακόμα και αν δεν κόστιζε το ίδιο με τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα και στο τέλος κατάφερε να πετύχει «θαύματα»

Το 2013 κατέκτησε το Κύπελλο απέναντι στη Ρεάλ στο Μπερναμπέου, ενώ τελείωσε τη σεζόν στην τρίτη θέση της La Liga. Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με τον Τσόλο να κρατά τον «κορμό» που ήθελε, αφήνοντας να φύγει κάθε περιττός παίκτης. Φαλκάο, Εμρέ, Ροντρίγκες, Ντίας, Ντεμικέλις, Ασένχο «αποχαιρέτησαν», ενώ ο Ντιέγκο, ο Βίγια, ο Αλντερβάιρελντ μαζί με τους υπάρχοντες έφτιαξαν την ομάδα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη συμπολίτισσα Ρεάλ. Ήταν ο πρώτος τελικός μετά το 1974 κι αν δεν ήταν ο Σέρχιο Ράμος, που ισοφάρισε στο 93’ και έστειλε το ματς στην παράταση, θα ήταν και κερδισμένος.

Την ίδια χρονιά οι «ροχιμπλάνκος» τερμάτισαν στην κορυφή του πρωταθλήματος στην Ισπανία, παίρνοντας ιστορική ισοπαλία με 1-1 στο Καμπ Νόου την τελευταία αγωνιστική. 18 χρόνια μετά την τελευταία φορά ο Σιμεόνε έφερνε ξανά την Ατλέτικο, τη δική του Ατλέτικο, στην κορυφή και μάλιστα με επιδεικτικό τρόπο. Κοντράροντας τα «θηρία», παλεύοντας διαρκώς και ξύνοντας το «ταβάνι» συνέχεια.

Βρήκε «ουρανό» στον τελικό της Λισαβόνας. Έτσι φάνηκε τουλάχιστον, γιατί τα φετινά κατορθώματα πιθανότατα θα καταστήσουν το 2014 σχεδόν μακρινή ανάμνηση. Η νίκη επί της Μπάγερν στον πρώτο ημιτελικό στέλνει την Ατλέτικο στο Μόναχο με πλεονέκτημα. Ο δρόμος που μένει να καλυφθεί μέχρι το Μιλάνο ίσως είναι και… ένα τσιγάρο για τους μαχητές του Σιμεόνε.

Κωδικός «επιτυχία»

«Άσχημες νίκες». Αυτό είναι το όνομα του νέου βιβλίου του αναλυτή του ESPN, Μπραντ Χίλμπερτ, στο οποίο αναφέρεται στην προσπάθεια ενός αθλητή να υπερκεράσει την έλλειψη ποιότητας ή τα μειονεκτήματα απέναντι σε έναν καλύτερο αντίπαλο, να διαψεύσει τις πιθανότητες και να πάρει τη νίκη. «Το κλειδί για την επιτυχία είναι να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος παίκτης μέσα απ’ την παρατήρηση, την ανάλυση και την κεφαλαιοποίηση κάθε μικρού πράγματος μέσα στο παιχνίδι.

» Αυτό σημαίνει πως πρέπει να σκέφτεσαι περισσότερο απ’ τον αντίπαλο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά απ’ τον αγώνα, να τον αναγκάζεις να παίξει όπως παίζεις εσύ. Το να νικάς “άσχημα” είναι μια διαρκής μάχη μέσα στο γήπεδο και περιέχει κανόνες που πρέπει να ακολουθείς. Όταν η τακτική πετύχει, μπορείς να νικάς αντιπάλους που παραδοσιακά ως τότε σε κέρδιζαν συνέχεια».

Κανείς δεν ξέρει αν ο Τσόλο έχει διαβάσει το βιβλίο, όμως είναι σίγουρο πως 20 χρόνια μετά την έκδοση του, η Ατλέτικο Μαδρίτης που αυτός έχει δημιουργήσει έρχεται να δώσει ένα ακριβές οπτικοακουστικό παράδειγμα των νοημάτων του. Αυτό φαίνεται στα πέντε χρόνια παρουσίας του Αργεντινού στο «Βιθέντε Καλντερόν», αυτό φάνηκε τελευταία φορά στο παιχνίδι με τη Μάλαγα το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Εκεί το μόνο γκολ μπήκε από κόντρα, την ώρα που ο Σιμεόνε καθόταν στην κερκίδα τιμωρημένος γιατί παρότρυνε ένα ball boy να πετάξει μια παραπάνω μπάλα στον αγωνιστικό χώρο την ώρα του αγώνα. Ήταν ο ορισμός μιας άσχημης νίκης, τουλάχιστον σύμφωνα με τους κανόνες του fair play.

Όχι, ο Σιμεόνε δεν παραβαίνει τους κανόνες αυτούς συστηματικά. Δεν έχει φτιάξει μια ομάδα - «έκτρωμα» που αμύνεται μετά μανίας και δεν βλέπεται, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της νίκης. Έχει αναγάγει όμως την άμυνα σε τέχνη. Το παιχνίδι με τη Μάλαγα ήταν το 21ο στη φετινή La Liga, όπου η εστία των Μαδριλένων έμεινε απαραβίαστη και πλέον πάει να σπάσει ένα ρεκόρ της Λα Κορούνια «ξεχασμένο» απ’ τη σεζόν 1993-94.

Είναι ο τρόπος του να κοντράρει τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα. Όχι σε 3-4 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, ούτε σε τελικούς του Copa del Rey. Ο Σιμεόνε έχει καταστήσει την Ατλέτικο συστηματική διεκδικήτρια του τίτλου στην Ισπανία.

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανέφερε πριν τον πρώτο αγώνα της Μπάγερν Μονάχου με τους Ισπανούς για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ πως «το μεγαλύτερο επίτευγμα της Ατλέτικο και του Τσόλο είναι πως αντιμετωπίζεται πια ως ισάξια με τις άλλες δυο μεγάλες ισπανικές ομάδες». Ισχύει πλέον αυτό και φαίνεται επιδεικτικά.

Κανείς δεν μιλάει για κούρσα των δυο στο πρωτάθλημα. Δεν σκοράρει κατά βούληση ούτε «σκορπάει» με 8άρες και… 10άρες τους αντιπάλους της, όμως μπαίνει ο Μάιος πια και οι «ροχιμπλάνκος» διεκδικούν (σχεδόν) τα πάντα με αξιώσεις.

Οι λεπτομέρειες στα ποσά δεν έχουν μάλλον ιδιαίτερη σημασία, αφού έχουν αναφερθεί κι επαναληφθεί πολλάκις. Η δυναμική της και το επίπεδο ανταγωνισμού της στα μπάτζετ με τους υπόλοιπους «γίγαντες» φανερώνεται εύγλωττα απ’ το ότι ο Ντιέγκο Κόστα φεύγει απ’ την Ατλέτικο για να πάει στην Τσέλσι, όπως και ότι οι σπουδαίοι παίκτες του ρόστερ της αποτελούν στόχο και πόθο των υπολοίπων.

Αυτό δεν πειράζει τον Τσόλο, που αρκείται στο να παίρνει τον - κάθε - Τόρες, «ξεχασμένο» απ’ όλους και να τον βγάζει ξανά στον αφρό…