Κακά: Ένα ταλέντο στη σύνταξη (vids & pics)
Ανέκαθεν το ποδόσφαιρο γεννούσε ιστορίες. Είτε επρόκειτο για παραπεταμένους ποδοσφαιριστές που εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες και έκαναν το «μπαμ», προκαλώντας εντύπωση, είτε θρυλικές μορφές που άφησαν το στίγμα τους στο άθλημα, είτε παίκτες που ξεφούσκωσαν γρήγορα, την ώρα που έδειχναν ικανοί να κατακτήσουν τα πάντα. Φτωχούς που έγιναν πλούσιοι και τούμπαλιν, διάσημους που έγιναν αλκοολικοί, αρχηγούς που ξέπεσαν και δεν τους θυμήθηκε κανείς στο «αντίο» τους.
Ο Κακά ανήκει στην κατηγορία αυτών που έβγαλαν πρόωρα τη στολή του πρωταγωνιστή και πέρασαν στην αφάνεια σχεδόν σε χρόνο dt. Πριν προλάβει ίσως να ωριμάσει, σάπισε. Για πολλούς λόγους, όμως μάλλον αδικαιολόγητα, η εποχή που θεωρούταν ένας απ’ τους καλύτερους μεσοεπιθετικούς του κόσμου φαντάζει δεκαετίες πίσω, ενώ επί της ουσίας ήταν στον «αφρό» μέχρι και πριν 2-3 χρόνια.
Κόντρα στα κλισε
Η ιστορία του διαφέρει απ’ αυτή των περισσότερων Βραζιλιάνων που κλωτσούν με χάρη τη μπάλα. Ούτε φτωχός ήταν, ούτε τα δόντια του έχασε απ’ την πείνα, ούτε ξυπόλυτος και ηλιοκαμμένος στις φαβέλες. Ο Ρικάρντο ήταν γόνος εύπορης οικογένειας και ευτύχησε να μην του λείψει τίποτα ως παιδί. Μαζί με τον αδερφό του και τον ξάδερφο του έπαιζαν μπάλα από γούστο κι όχι γιατί εκεί έβλεπαν τη διέξοδο απ’ τη μιζέρια. Στον πρώτο οφείλεται το «Κακά» με το οποίο έγινε γνωστός. Το όνομα του ήταν δύσκολο να το προφέρει και το «Kaka» ήταν ό,τι πλησιέστερο.
Σε ηλικία 7 ετών τον ανακάλυψε η Σάο Πάολο και του πρόσφερε θέση στις ακαδημίες της. Ο μικρός είχε ταλέντο, όπως θα αποδεικνυόταν στη συνέχεια. Ακόμα κι αν όλα παραλίγο να χαθούν, μαζί με τη ζωή του, ο κόσμος τελικά θα μάθαινε για το ταλέντο του.
Ο κίνδυνος της παράλυσης και η προσευχή
To 2000, μόλις στα 18, θα απουσίαζε απ’ το επόμενο παιχνίδι της Σάο Πάολο, όντας τιμωρημένος με κάρτες. Με ελεύθερο το Σαββατοκύριακό, επισκέφτηκε τους παππούδες του. Κολυμπώντας στην πισίνα του, ο Κακά χτύπησε σοβαρά το κεφάλι του.
«Έκανα βουτιά και χτύπησα το κεφάλι μου στον πάτο της πισίνας. Ο λαιμός μου γύρισε τελείως, σαν να έσπασε. Είχα σπάσει τον 6ο σπόνδυλο χωρίς να έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Βγήκα στην επιφάνεια με έντονο πονοκέφαλο και ο αδερφός μου με ρώτησε τι είχε συμβεί. Είδε ότι αιμορραγούσα και με μετέφερε σε κέντρο πρώτων βοηθειών. Από κει πήγα στο νοσοκομείο και έβγαλα ακτινογραφία στο λαιμό μου. Αυτή δεν έδειχνε τίποτα ανησυχητικό, οπότε έφυγα με μερικά ράμματα στο κεφάλι.
» Τη Δευτέρα πήγα στην προπόνηση κανονικά, όμως ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Την Τρίτη τηλεφώνησα για να πω ότι δεν άντεχα και ο προπονητής μου ζήτησε επιπλέον εξετάσεις στο νοσοκομείο του Σάο Πάολο. Τότε οι γιατροί επανέλαβαν την ακτινογραφία κι έμειναν με το στόμα ανοικτό. Είδαν το κάταγμα και δεν πίστευαν πως μπορεί να ήμουν έτσι επί τρεις ημέρες. Μου είπαν ότι ήμουν τρομερά τυχερός που δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό. Υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να μείνω παράλυτος, σ’ ένα καροτσάκι για πάντα».
Τελικά, τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη. Ακολούθησε την κατάληλη θεραπεία και μετά από μερικές εβδομάδες ήταν έτοιμος να ξαναπατήσει το γκαζόν. Πλέον ήταν έτοιμος για να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο και είχε την δική του άποψη για τη «σωτηρία» του. «Ο Θεός με προστάτευσε».
Χριστιανός πιστός κι αφοσιωμένος
Υπήρξε βαθιά θρησκευόμενος σ’ όλη του τη ζωή, όμως μετά το ατύχημα ήταν πλέον βέβαιος για την πίστη του. «Ο Θεός είχε κάτι να μου δείξει με αυτό το ατύχημα. Δεν έγινα τότε χριστιανός, όμως σίγουρα μετά απ’ ότι συνέβη ξέρω ότι εκείνος μου έσωσε τη ζωή. Του οφείλω τη ζωή, την καριέρα μου, ό,τι έχω αποκτήσει».
Αυτό τον συνδέει και με τους υπόλοιπους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές, που στην πλειοψηφία τους είναι επίσης βαθιά θρησκευόμενοι. Κατά τ’ άλλα, το στυλ του διέφερε απ’ το ανέμελο των «καριόκας». Απέκτησε γρήγορα ρόλο στη Σάο Πάολο, έπαιξε σε 59 αγώνες τις περιόδους 2001-2003 και τα 23 γκολ του τον έφεραν στις λίστες των ευρωπαϊκών ομάδων. Όχι όποιων κι όποιων, αλλά των καλύτερων. Συγκεκριμένα, της καλύτερης. Της πρωταθλήτριας Ευρώπης!
«Ροσονέρο»
Το καλοκαίρι του 2003, ενώ ο Κακά είχε ήδη μετρήσει μια παρουσία σε Μουντιάλ με τη σελεσάο, η Μίλαν πλήρωσε 8,5 εκατ. ευρώ για να τον φέρει στην Ευρώπη. Αργότερα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα χαρακτηρίσει τα λεφτά αυτά «ψίχουλα» για την αξία και την προσφορά του στην ομάδα. Ο Κακά καταφθάνει στους πανίσχυρους «ροσονέρι» της εποχής, ως αντικαταστάτης του Ρούι Κόστα για να αγωνιστεί πίσω απ’ τον Σεφτσένκο, τον Ιντζάγκι και τον Τόμασον. Άμεσα θα βρει τόσο ρόλο, όσο κι αυτοπεποίθηση, αφού ο Αντσελότι τον καθιέρωσε άμεσα στην 11άδα και στις απαιτήσεις μιας ομάδας που έπαιζε διαρκώς σε τελικούς, διεκδικώντας κάθε τρόπαιο.
Ο απολογισμός; Ουδόλως φτωχός, τόσο για τον ίδιο προσωπικά, όσο και για τη Μίλαν. Πρόσφερε 10 γκολ και 4 ασίστ και το πρωτάθλημα ξανάρθε στο Μιλάνο, μαζί με το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό του το βραβείο του καλύτερου παίκτη της Serie A και την υποψηφιότητα για τη Χρυσή Μπάλα του 2004.
Καθιέρωση και… Κωνσταντινούπολη
Η επόμενη σεζόν ήταν ακόμα καλύτερη για το Βραζιλιάνο. Μαζί με τον Πίρλο, τον Γκατούζο, τον Ζέεντορφ και τον Αμπροζίνι συνθέτουν μια πολύ ποιοτική μεσαία γραμμή, που φέρνει τη Μίλαν στην κατάκτηση του Σούπερ Καπ, στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί ο Κακά έζησε το «Θαύμα της Κωνσταντινούπολης», όμως απ’ τη μεριά των νικημένων. Βγάζει μαγική μπαλιά στον Κρέσπο, τον βλέπει να «γράφει» το 3-0, όμως η κόλαση της επιστροφής της Λίβερπουλ απ’ το θάνατο και η ήττα στα πέναλτι θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας του.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ακόμα ότι χάσαμε. Είχαμε τους καλύτερους αμυντικούς στον κόσμο. Τον Σταμ, τον Καφού, τον Νέστα, τον Μαλντίνι κι όμως δεχθήκαμε τρία γκολ σε έξι λεπτά. Ήταν απίστευτο, απ’ αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι έτσι είναι το ποδόσφαιρο, περιλαμβάνει και πράγματα ανεξήγητα, αδύνατα».
Η σοκαρισμένη Μίλαν έπρεπε να συνεχίσει και ο Κακά δεν πτοήθηκε απ’ ότι προηγήθηκε. Το Νοέμβριο του 2006 πέτυχε το πρώτο του χατ τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ, απέναντι στην Άντερλεχτ, ενώ την επόμενη σεζόν ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 10 γκολ. Απέναντι στη Σέλτικ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ο πλέον καθοριστικός «ροσονέρο», στην προσπάθεια του να φτάσει ως τον τελικό της Αθήνας για να πάρει το «αίμα» του πίσω απ΄τη Λίβερπουλ.
Γκολ δεν πέτυχε, όμως με δυο ασίστ στον «Πίπο» έβαλε την υπογραφή του στο τελικό 2-1, που «ξέπλενε» την ντροπή της Πόλης. Οι διακρίσεις για τον ίδιο ακολούθησαν βροχή: καλύτερος παίκτης της σεζόν στα «αστέρια», καλύτερος ποδοσφαιριστής απ’ την UEFA και Χρυσή Μπάλα τον Δεκέμβριο.
Στην ψηφοφορία της FIFA για τον καλύτερο προηγήθηκε του Μέσι και του Ρονάλντο σε ψήφους. Ήταν πια δεδομένο πως εκείνη την εποχή η Μίλαν είχε στις τάξεις της έναν απ’ τους 3-4 καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Η ομάδα του Αντσελότι «σάρωνε» τους τίτλους, ενώ και τις επόμενες σεζόν μέχρι το 2009 στα 27 του ο Κακά είχε φτάσει στο προσωπικό του Έβερεστ. Τότε ήρθε η λάθος επιλογή, αυτή που του κόστισε το υπόλοιπο της καριέρας του…
Μαδρίτη και… καταχνιά
«Θυμάμαι όλοι μας πόσο είχαμε στεναχωρηθεί όταν μάθαμε πως ο Κακά θα έφευγε απ’ τη Μίλαν. Για δυο ή τρία χρόνια ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Ήταν ένα χρονικό σημείο που καμία ομάδα δεν ήξερε πως να τον σταματήσει». Τάδε έφη ο συμπαίκτης του, Αντρέα Πίρλο, μετά τη μεταγραφή του Βραζιλιάνου στη Ρεάλ. Μετά από 271 παιχνίδια, 96 γκολ και 56 ασίστ σε έξι σεζόν στο Μιλάνο, θα φόραγε τα λευκά της «βασίλισσας» έναντι 68,5 εκατ. ευρώ.
Στις 30 Ιουνίου 2009 παρουσιάστηκε μετά βαΐων και κλάδων στο Μπερναμπέου και παρότι εξαρχής υπολογίστηκε σαν βασικός, κάπου στην πορεία χάθηκε. Με 9 γκολ και 8 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις δεν έπιασε το ταβάνι του, ενώ το καλοκαίρι του 2010 πέρασε την πόρτα του χειρουργείου για το γόνατο του.
Έχασε μεγάλο μέρος της σεζόν 2010-11, με τον Ζοζέ Μουρίνιο να τον ξαναβάζει τον Ιανουάριο με τη Βιγιαρεάλ και σκοράρει, ενώ δίνει ασίστ στον Ρονάλντο. Η χρονιά όμως είναι κακή απ’ όλες τις απόψεις. Η Ρεάλ χάνει όλα τα τρόπαια απ’ τη Μπαρτσελόνα (πρωτάθλημα, Κύπελλο κι αποκλεισμός στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ απ’ τους «μπλαουγκράνα»), ενώ στο τέλος της χρονιάς, έχοντας μείνει εκτός ξανά για μεγάλο διάστημα, μπαίνει ξανά στο χειρουργείο.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ξεκινάει φορτσάτος τη σεζόν με γκολ απέναντι στον Άγιαξ, ενώ έχει συμμετοχή σε 27 παιχνίδια της La Liga, την οποία κατέκτησαν οι «μερέγχες» με ρεκόρ 100 βαθμών. Στο Τσάμπιονς Λιγκ όμως γίνεται εκ των μοιραίων, όταν χάνει πέναλτι με τη Μπάγερν Μονάχου, που απέκλεισε τη Ρεάλ στα ημιτελικά. Πάντως με 8 γκολ και 14 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις έχει κάνει την καλύτερη σεζόν του στην Ισπανία.
Τον Δεκέμβριο του 2012 γίνεται ο πρώτος Βραζιλιάνος σκόρερ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, σκοράροντας πάλι απέναντι στον Αίαντα, φτάνοντας τα 28 γκολ. Πάντως η Ρεάλ Μαδρίτης βλέπει για άλλη μια φορά την πλάτη της Μπαρτελόνα στο πρωτάθλημα, χάνει στον τελικό του Copa del Rey απ΄την Ατλέτικο, ενώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αποκλείεται στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτή τη φορά απ’ τη Ντόρτμουντ.
Παρότι έχει υπογράψει για έξι χρόνια, το 2013 εκφράζει ανοικτά την επιθυμία του να αποχωρήσει απ’ τη Μαδρίτη. Η Μίλαν, που έχει περάσει πλέον σε παρακμιακή φάση, τον δέχεται πίσω. Είναι win-win: ο Κακά μάχεται να βρει τον εαυτό του και να παίζει βασικός ξανά, μετά από περισσότερες κακές παρά καλές στιγμές στη Ρεάλ, ενώ η Μίλαν βλέπει ένα «αστέρι» της να ξαναμπαίνει στο Σαν Σίρο με τη φανέλα της και να της θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία.
Επιστροφή - πισωγύρισμα
Πήρε ξανά το Νο22 στη φανέλα, υπέγραψε με μισθό 4 εκατομμυρίως ετησίως, ενώ έγινε και δεύτερος αρχηγός των «ροσονέρι». Κι όμως, τίποτα δεν έμοιαζε με πριν. Δεν είναι ότι δεν έπαιζε. Κάθε άλλο, τριάντα συμμετοχές είχε στη σεζόν 2013-14, ενώ κόντρα στην Αταλάντα τον Ιανουάριο σημείωσε το 100 γκολ του με τη φανέλα της ομάδας που τον έφερε στην Ευρώπη. Η Μίλαν όμως δεν ήταν πια πρωταγωνίστρια κι ο ίδιος έμοιαζε να είχε χάσει το κέφι του.
Τότε εμφανίστηκε το MLS και η Ορλάντο Σίτι του Βραζιλιάνου ιδιοκτήτη Φλάβιο Αουγκούστο ντα Σίλβα, που του πρόσφερε «χρυσάφι» για να περάσει τον Ατλαντικό. Ο Κακά έκανε δηλώσεις που θα μπορούσε να αποφύγει, όπως ότι «πάντα ήθελα να παίξω στην Αμερική» και αποχαιρέτησε ξανά το Μιλάνο.
Αρχικά δόθηκε δανεικός στη Σάο Πάολο, μέχρι να ξεκινήσει το πρωτάθλημα στις ΗΠΑ, κάτι που επίσης φάνηκε για κάποιο λόγο να ενθουσιάζει τον Βραζιλιάνο. Εκεί έπαιξε σε 19 παιχνίδια, μετρώντας μόλις 2 γκολ και μία ασιστ, ξαναφεύγοντας για την Ορλάντο Σίτι. Εκεί εντοπίζονται τα τελευταία του ίχνη, όπου απέχοντας απ’ το ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κερδίζει λεφτά και περιμένει το φινάλε μιας καριέρας που έμοιαζε προορισμένη για άλλα. Σαν κι αυτά που έζησε απ’ το 2003 μέχρι το 2009 στη Μίλαν…
Σελεσάο και Μουντιάλ
Με την Εθνική Βραζιλίας έζησε μοναδικές στιγμές, μέχρι να ξεκινήσουν οι τραυματισμοί και τα προβλήματα. Η παρθενική του κλήση ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων 2001, ενώ ένα χρόνο μετά έπαιξε με τους «μεγάλους» στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, όπου η σελεσάο κατέκτησε το Μουντιάλ. Εκείνος είχε παίξει μόλις για 25’ απέναντι στην Κόστα Ρίκα στους ομίλους, όμως έγραψε και το δικό του όνομα στη λίστα με τους νικητές.
Μετά το Copa America του 2003 και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005, ο Κακά, ως ενεργό μέλος της Μίλαν, ήταν πια εκ των βασικών και στην Εθνική. Στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 σκόραρε για πρώτη φορά με τη φανέλα της, όμως είδε την πορεία της ομάδας να σταματά στον «δαιμονισμένο» Ζινεντίν Ζιντάν και τη Γαλλία, που τους ισοπέδωσε με 3-1 στα προημιτελικά. Από τότε δεν εμφανίστηκε πάλι σε διεθνή διοργάνωση μέχρι το 2010, ξανά σε Μουντιάλ, το οποίο μάλλον δεν θα θέλει να θυμάται, τόσο για το ότι η Βραζιλία πάλι αποκλείστηκε στους «8» απ’ την Ολλανδία, αλλά και γιατί ο ίδιος έφυγε απ’ τη Νότια Αφρική δίχως γκολ και με μια αποβολή στο ενεργητικό του.
Προς έκπληξη όλων, ακόμα και του ίδιου, κλήθηκε ξανά μετά από 2 χρόνια, για φιλικά με το Ιράκ και την Ιαπωνία. Το τελευταίο του μεγάλο τουρνουά πάντως ήταν στο παρελθόν. Το 2014 δεν βρέθηκε στις επιλογές του Σκολάρι, ενώ πλέον καλείται σχεδόν… εθιμοτυπικά, μια φορά το χρόνο. Το κοντέρ γράφει αυτή τη στιγμή 29 γκολ σε 91 συμμετοχές, που όμως δεν αναμένεται να αυξηθούν ιδιαίτερα μέχρι να ολοκληρώσει την καριέρα του…
