Κάποτε στη Γκάνα…

Στο οικογενειακό τραπέζι ο μπαμπάς ετοιμάζεται να πει την ιστορία… Ίσως να την έχουν ακούσει και εκατό φορές ο καθένας. Κάποτε, όταν ήταν πιο μικροί και η φαντασία τους επιζητούσε ερεθίσματα, την έβρισκαν πιο ενδιαφέρουσα. Τώρα, απλά γελάνε με την εμμονή του Χένρι να τους θυμίζει τις ρίζες τους. «Ένας προ προ προ παππούς σας έδωσε μια σκληρή μάχη με τη φυλή του στο εσωτερικό ενός νησιού. Μαχόταν και μαχόταν μέχρι που κατάφερε να φτάσει στην ακτή της Γκάνας. Τότε και προκειμένου να δείξει σε όλους πως είχε κερδίσει σκότωσε μια φάλαινα. Κι έτσι, πήραμε το όνομα Μπονσού, που στη μητρική σας γλώσσα σημαίνει φάλαινα».

Στη γειτονιά του Τότεναμ στο Λονδίνο ο Χένρι και η Άγκνες είχαν φτιάξει μια αρκετά μεγάλη οικογένεια για να συνεχίσει την ιστορία από την μακρινή Γκάνα… Το μικρότερο παιδί είχε 13 χρόνια διαφοράς από την Όντρι, το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας. Ο Νάνα Πάπα Γιάο Ντουέν Μενσά Μπονσού ήταν ο δεύτερος μικρότερος, έξι χρόνια μεγαλύτερος από τον Μπένσον, πέντε χρόνια μικρότερος από τον Κόχο και δύο από τον Γουαϊάφε. Το όνομά του υπήρχε για να πει την ιστορία. Βασιλιάς, πατέρας, γεννημένος την Πέμπτη, τρίτος, φάλαινα. Ή πιο απλά, όπως στην πορεία θα τον έλεγαν, «ο βασιλιάς δολοφόνος της φάλαινας».

Στο μυαλό του «Ποπς», παρατσούκλι που του κόλλησαν οι γονείς του από παιδική ηλικία, το μπάσκετ δεν είχε προτεραιότητα. Δεν είχε καν θέση, παρά μόνο όταν άκουγε τον Κόχο να προπονείται μόνος του στον κήπο. Για την Αγγλία, μιλάμε άλλωστε και δει το Τότεναμ, με το σπίτι των Μπονσού να απέχει μόλις μερικά στενά από το «White Hart Lane» και τον θηριώδη φόργουορντ να δηλώνει φανατικός οπαδός τους. Οι αθλητικές του δραστηριότητες περιείχαν κυρίως άλμα εις ύψος και εμπόδια, σε ένα επίπεδο που ήταν αρκετό καλό ώστε να κατεβαίνει στους σχολικούς αγώνες και τίποτα παραπάνω.

Ο Κόχο Μενσά Μπονσού ήταν εκείνος που ονειρευόταν να παίξει μπάσκετ. Ήταν και ο πρώτος που έφυγε για την Αμερική, προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό του. Ο έξι χρόνια μικρότερος αδελφός του θα ακολουθούσε τα χνάρια του εντελώς τυχαία. Στα 13 του χρόνια ένας άνθρωπος-θρύλος για το αγγλικό μπάσκετ τον ανακάλυψε τυχαία. Ο Τζο Γουάιτ αποφάσισε να ασχοληθεί προσωπικά μαζί του και του έμαθε το παιχνίδι. Για τον Μενσά-Μπονσού θα ήταν πάντα σημείο αναφοράς και μετά το θάνατό του από καρκίνο του εντέρου το 2002 αποφάσισε να φοράει ένα περικάρπιο στη μνήμη του.

«Ήταν σαν πατέρας για πάρα πολλά παιδιά. Μας πήρε από τον εφιάλτη των δρόμων, μας δίδαξε πώς να παίζουμε, μας έδινε ακόμα και μαθήματα για το σπίτι. Είναι εκείνος που βοήθησε και εμένα και τον αδελφό μου. Πάντα θα αφιερώνω τους αγώνες μου σε εκείνον. Η μνήμη του με βοηθάει να συνεχίζω». Κι ο Ποπς Μενσά Μπονσού είχε πολύ δρόμο μπροστά του.

Η μετάλλαξη στην Αμερική!

«Είναι πολύ χαρισματικός. Όλος ο κόσμος θέλει να είναι κοντά του, όταν είναι τριγύρω. Πάντα ήταν και είναι το κέντρο της προσοχής. Έξω από το γήπεδο είναι ένα αξιαγάπητο γλυκό πλάσμα, αλλά μέσα παίζει σαν ζώο». Ο Κόχο έδινε τις καλύτερες συστάσεις για τον αδελφό του, που σε ηλικία 16 ετών άφηνε την Αγγλία για την Αμερική. «Ήξερα ότι αυτό ήταν που έπρεπε να κάνω. Δεν ήμουν προβληματικό παιδί, αλλά μεγαλώνοντας στο Λονδίνο υπήρχαν πολλοί πειρασμοί στο δρόμο μου», θα πει χρόνια μετά, όταν ένα κομμάτι του εαυτού του θα ταυτίζεται με τους εξεγερθέντες του 2011 στο Τότεναμ, γνωρίζοντας πως μπορεί να ήταν στη θέση του.

Η θέση του Ποπς στα 16 του χρόνια ήταν στο Νιου Τζέρσεϊ. Ακόμα ήταν 1μ.95 και μόλις 100 κιλά και μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε τελείως. Όχι απλά ψήλωσε και έβαλε όγκο, αλλά και η φωνή του έγινε μπάσα, με αποτέλεσμα ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι να πάθουν σοκ όταν τον είδαν ξανά. «Η μαμά μου παραλίγο να λιποθυμήσει όταν με είδε ξανά για πρώτη φορά», είπε ο Μενσά-Μπονσού και η Άγκνες το περιέγραφε γλαφυρά. «Ήταν τόσο διαφορετικός! Η δομή του, το ύψος του, η φωνή του… Όταν τον είδα, τα χέρια του ήταν τεράστια. Τον είχα συνηθίσει να είναι αδύνατος και εντυπωσιάστηκα. Ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές του που τον βοήθησαν. Έκαναν εκπληκτική δουλειά».

«Ήταν ένας αδύνατος, μικρός αρουραίος. Μέχρι και οι επιγονατίδες του ήταν μεγαλύτερες από τα πόδια του», θα πρόσθετε στα λόγια της μαμά της τρυφερά η Όντρεϊ, που έπαθε το ίδιο σοκ όταν τον είδε ξανά. Η σωματοδομή του, αλλά και το γεγονός ότι έφτασε αργά στην Αμερική είχαν ως αποτέλεσμα να μην τον προσέξουν πολλά κολέγια και εκείνος που τυχαία τον ανακάλυψε ήταν ο Κέβιν Μπροάντους, ο οποίος είχε πάει σ’ ένα τουρνουά να δει τον Ομάρ Γουίλιαμς. «Το μόνο που έβλεπα στο τουρνουά ήταν ένα παιδί να καρφώνει από παντού, να σπάει τη μπασκέτα. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν».

Το κολέγιο «Τζορτζ Ουάσινγκτον» του πρόσφερε την υποτροφία και ο Ποπς Μενσά-Μπονσού θα επέλεγε να συνδυάσει την ψυχολογία, που σπούδασε με το μπάσκετ. Το κολέγιό του ήταν αθλητικά μέτριο και η ομάδα μπάσκετ δεν είχε συνηθίσει ούτε σε νίκες, ούτε σε επιτυχίες. Με την άφιξη του Μπονσού, αλλά και τον Ομάρ Γουίλιαμς και Μάικ Χολ αυτό θα άλλαζε. Το κολέγιο κατέκτησε στα τέσσερα χρόνια που φοίτησε ο Άγγλος φόργουορντ τις καλύτερες θέσεις της ιστορίας του και ο ίδιος ήταν ο πιο δημοφιλής απ’ όλους τους αθλητές. «Δεν μπόρεσα να το πιστέψω όταν το έζησα. Ήταν κάτι πέρα από τη φαντασία μου το πόσο δημοφιλής είναι και πόσοι τον αγαπάνε. Είμαστε χαρούμενοι που έμεινε εδώ», έλεγε η Άγκνες για τον γιο της, ο οποίος προσπάθησε στο κολέγιο να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του.

«Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι καρφώνω πολύ, επειδή δεν έχω ταλέντο. Υπήρξε ένα παιχνίδι που αποφάσισα να μην καρφώσω καθόλου. Επέλεξα να κάνω χουκ ή να κάνω κοντινά σουτ. Υπάρχουν πολλά περισσότερα σε μένα από ένα κάρφωμα», έλεγε με παράπονο για το scouting report που τον ακολουθούσε κι ενώ ένα χρόνο πριν τελειώσει το κολέγιο ψάχτηκε για να μπει στο ντραφτ. Προπονήθηκε με εννέα ομάδες του ΝΒΑ, όμως απ’ τη στιγμή που δεν είχε εγγυημένη θέση στον πρώτο γύρο του ντραφτ, άρα και συμβόλαιο, δε θέλησε να το ρισκάρει.
«Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που γύρισα και θα τελειώσω το σχολείο. Είναι φανταστικό να βρίσκομαι εδώ για ακόμα μια χρονιά», θα έλεγε πριν την senior year, στην οποία θα έχει την ατυχία να τραυματιστεί λίγο πριν το τέλος της κανονικής περιόδου. Για πολλούς ήταν και ο λόγος που δεν επιλέχτηκε από καμία ομάδα στο ντραφτ του 2006. «Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου και θα την κουβαλάω για πάντα μέσα μου», θα πει ο Άγγλος φόργουορντ που έπρεπε να βρει τη ζωή μετά το κολέγιο. «Ήρθα στη Ουάσινγκτον με μια προσωπικότητα και φεύγω εντελώς διαφορετικός. Μεγάλωσα αυτά τα τέσσερα χρόνια εδώ, τόσο σαν παίκτης όσο και ως άνθρωπος». Ένας άνθρωπος που έπρεπε να βρει δουλειά…

Visa… διαρκείας!

Τα επόμενα χρόνια για τον Ποπς Μενσά-Μπονσού θα έμοιαζαν με εκείνα ενός μετανάστη που ψάχνει να βρει μια νέα πατρίδα και τον… τσακώνουν διαρκώς στα σύνορα. Ο Άγγλος έψαχνε τρόπο να παίξει στο ΝΒΑ και το κορυφαίο πρωτάθλημα, τον έστελνε πάλι πίσω στην Ευρώπη. Ξεκίνησε μια προσπάθεια στο Ντάλας… Βρέθηκε μέσω και του NBDL στο Τρεβίζο και μέσα στην ίδια χρονιά σε Γρανάδα και Μπανταλόνα! «Η ρούκι χρονιά ήταν δύσκολη για μένα. Ήταν μια ομάδα με βετεράνους, με το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ και ήταν απίθανο να βρω χρόνο να παίξω. Πήγα στην Ευρώπη και βελτιώθηκα. Πάντα ήμουν αθλητικός, ριμπάουντερ, όμως κατόρθωσα να αναπτύξω και το υπόλοιπο παιχνίδι μου και να γυρίσω καλύτερος».

Η δεύτερη απόπειρα ήταν στο Σαν Αντόνιο. «Είναι κάπως ειρωνικό ότι μεγάλωσα σαν οπαδός της Τότεναμ και τώρα θα παίξω στους Σπερς», έλεγε χαρούμενος, όμως βρήκε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής κι αυτόν εξαιτίας των τραυματισμών βασικών παικτών των νυν πρωταθλητών του ΝΒΑ. Η καλύτερή του χρονιά ήρθε στο Τορόντο, όπου υπέγραψε τον Μάρτιο του 2009 κι έγινε ο αγαπημένος των οπαδών των Ράπτορς και ο «Big Daddy», όπως τον αποκαλούσε ο εκφωνητής. Έμεινε 1,5 χρόνο πριν και πάλι του δείξουν κατά πού πέφτει η γηραιά ήπειρος.

Ο Ποπς βρέθηκε ξαφνικά στη Μόσχα, όπου έχει να το λέει για την ημέρα που χάθηκε στους δρόμους με το κινητό του να έχει κλείσει λόγω μπαταρίας και βρήκε το σπίτι του μόνο κατά τύχη, αλλά ούτε στην ΤΣΣΚΑ έκανε κάτι το εντυπωσιακό. Ακολούθησε μια τελευταία απόπειρα στη Νέα Ορλεάνη και κατόπιν η… απέλαση έγινε οριστική. «Ποτέ δεν πήρα μια καλή, αληθινή ευκαιρία», συνόψιζε ο Μενσά-Μπονσού το πέρασμά του από το ΝΒΑ και αφοσιώθηκε στην ευρωπαϊκή περιπλάνηση.

Βιλερμπάν, Μπεσίκτας, Σεβίλλη, Αρμάνι Μιλάνο, Μακάμπι για ένα βράδυ, αφού στη συνέχεια απορρίφθηκε λόγω ιατρικών εξετάσεων και τέλος Γαλατάσαραϊ. «Πάντα είχα την επιθυμία στην Ευρώπη να μείνω καιρό σε μια ομάδα». Το επόμενο στοίχημα είναι δικό του…