Η διαφήμιση ήταν συμβολική. Για όλα εκείνα που είχε περάσει για ένα ολόκληρο χρόνο και όλα εκείνα που άφηνε πίσω του… Ο Ντέρικ Ρόουζ επέστρεφε στο παρκέ, το καινούργιο παπούτσι με την υπογραφή του κυκλοφορούσε στα μαγαζιά κα η χορηγός εταιρία του το προωθούσε με τον ίδιο τον σούπερ σταρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. «Αν αφαιρέσεις τα λεφτά, αν αφαιρέσεις τη δόξα, αν αφαιρέσεις το lifestyle και όλα έρχονται μαζί του, αν αφαιρέσεις τη λάμψη, τι θα σου έχει μείνει; Τα πάντα! Γιατί το μπάσκετ είναι τα πάντα». Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, η διαφήμιση μοιάζει ειρωνική… Ο Ντέρικ Ρόουζ έχει ακόμα το πακέτο. Αλλά προς το παρόν, χάνει τα πάντα. Αυτά που κόντρα στα ποσοστά της γειτονιάς του κατόρθωσε να κερδίσει. Το gazzetta.gr παρουσιάζει την ιστορία του.

Το δικό του γκέτο…

Τα προγνωστικά για τα παιδιά που γεννιούνται στο ανατολικό Ένγκλεγουντ δεν είναι τα αισιόδοξα. Οκτώ από τα δέκα βρέφη θα μεγαλώσουν με ένα γονιό. Οι πέντε στους δέκα θα μεγαλώσουν με γονιό που θα είναι άνεργος ή δε θα θέλει να δουλέψει. Ένας στους τρεις θα βρίσκεται σε σπίτι, στο οποίο ο γονέας δε θα έχει τελειώσει ούτε το λύκειο. Και πέντε στους δέκα θα έχουν ακριβώς την ίδια τύχη με τους γονείς τους, δε θα βγάλουν το λύκειο και θα συνεχίσουν την αλυσίδα. Ο Ντέρικ Ρόουζ ήρθε σε ακριβώς αυτό τον κόσμο στις 4 Οκτωβρίου του 1988. Για να ακριβολογούμε σε έναν λίγο χειρότερο κόσμο από αυτόν, καθώς οι αριθμοί βελτιώνονται προϊόντος χρόνου και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε μια από τις χειρότερες γειτονιές του Σικάγο τα πράγματα ήταν χειρότερα.

Γύρω από την οδό Murray Park και 73rd street, η εγκληματικότητα ξεπερνάει το μέσο όρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Τρεις γειτονιές εκεί τριγύρω είναι μέσα στις 25 χειρότερες της Αμερικής και με διόλου κολακευτικό πλασάρισμα στις θέσεις από τέσσερα ως δέκα, πίσω από εκείνες του Ντιτρόιτ. Εκεί, η Μπρέντα έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της. Μεγαλώνοντας μόνη – κατά τον κανόνα της περιοχής - τα παιδιά της, θα τα κρατούσε μακριά από τη γειτονιά, ακόμα κι αν έπρεπε να τα περιορίσει. «Η μαμά του κατέβαινε στη γειτονιά και μας τραβούσε σπίτι, αν άκουγε ότι συμβαίνει κάτι. Ακόμα και οι μικροέμποροι ναρκωτικών, μόλις την έβλεπαν να έρχεται, σταματούσαν να πουλάνε και της έλεγαν που ήμασταν».

Ο Ντουέιν είναι ο μεγαλύτερος της οικογένειας. Ο Ρέτζι ο μεσαίος, ο Άλαν τρίτος στη σειρά και ο Ντέρικ ο Βενιαμίν. Οι τρεις τους θα αποτελούσαν τον ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον μικρό τους αδελφό, με στόχο να ακολουθήσει τη δική τους διαδρομή. Να τελειώσει το λύκειο, να σπουδάσει στο κολέγιο και να βρει δουλειά, όπως και οι τρεις είχαν. Μόνο που ο μικρός Ντέρικ είχε κάτι παραπάνω από εκείνους. Όλοι τους έπαιζαν μπάσκετ, αλλά ο μικρότερος Ρόουζ είχε το χάρισμα. Κι όταν το αντιλήφθησαν, ήξεραν τους λόγους που έπρεπε να κάνουν τον κλοιό ακόμα πιο ασφυκτικό. «Τα αδέλφια του ήξεραν από μπάσκετ, εγώ όχι. Γι’ αυτό και τους είπα να αναλάβουν τον μικρό». Ο Ντέρικ θα ήταν πάντα περιτριγυρισμένος από τους τρεις σωματοφύλακές του. «Πάντα κάποιος από εμάς ήταν επιφορτισμένος να τον πηγαίνει στο σχολείο και να τον παίρνει από το σχολείο. Τουλάχιστον ένας πήγαινε σε όλες τις προπονήσεις και στους αγώνες. Όταν χρειαζόταν ρούχα, παπούτσια ή τιμωρία, εμείς αναλαμβάναμε. Έπρεπε να παίζουμε τον καλό και τον κακό μπάτσο όλη την ώρα μαζί του. Ελέγχαμε ποιοι έρχονταν σε επαφή μαζί του, ποιοι τηλεφωνούσαν σπίτι, ποιοι τον σταματούσαν στη γειτονιά για μια συζήτηση. Κι αν για κάποιο λόγο δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί του, φροντίζαμε να έχουμε κάποιον να τον κατασκοπεύει».

Ο Ρέτζι, που περιέγραψε γλαφυρά την κατάσταση, δεν είχε λόγο να κρυφτεί. «Δεν πολλούς δεν άρεσαν όσα κάναμε. Αλλά ήταν ο αδελφός μας και δεν μας ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι. Μας κατηγορούσαν ότι απώτερος στόχος μας είναι να βγάλουμε λεφτά από τον Ντέρικ. Τους απαντούσα πως δεν θα αφήσουμε κανέναν να γίνει νταβατζής του. Κι αν κάποιος γινόταν, τότε – ναι – θα ήταν η οικογένειά του». Οι στιγμές στο σπίτι του Ντέρικ δεν ήταν καταπιεστικές. Ο μικρός ήταν ο αγαπημένος «Pooh» της γιαγιάς του, που απεβίωσε το 1999, λόγω της ομοιότητάς του με το γνωστό αρκουδάκι Winnie. Μια γλυκιά ανάμνηση που αργότερα έγινε τατουάζ ως «the great Poohdini». Η Μπρέντα φρόντιζε ώστε τα παιδιά της να μεγαλώσουν με αγάπη και με ταπεινότητα.
«Θα τον γυρνούσα ανάποδα, αν ποτέ άλλαζε τον χαρακτήρα του», έχει πει για το παιδί της και θυμήθηκε… «Πάντα τους έλεγα «δεν μπορείς να φύγεις από το σπίτι αν δεν μου πεις ότι με αγαπάς. Ήθελα το τελευταίο πράγμα που θα έχουν ακούσει πάντα από εμένα να είναι ότι τους αγαπάω. Έτσι τους δίδαξα… Ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη». Οι αναφορές του Ντέρικ Ρόουζ προς τη μητέρα του είναι συχνές, όπως και οι δικές της παρουσίες στο γήπεδο.

«Είναι μια πολύ παθιασμένη γυναίκα, που έχει ως σημείο αναφοράς την οικογένεια. Πάντα μου έλεγε ότι επειδή μπορώ να σουτάρω μια μπάλα καλύτερα απ’ τους άλλους, να μην πιστέψω ότι είμαι ανώτερος άνθρωπος από τους υπόλοιπους. Προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου. Είμαι αληθινός. Αν κάποιος γνωρίζει πραγματικά από πού προέρχομαι, θα καταλάβει… Κανείς από τη γειτονιά μου δεν προορίζεται για να δίνει συνεντεύξεις τώρα. Το ξέρω. Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, γιατί γνωρίζω που θα μπορούσα να βρίσκομαι».

Ιn memory of…

Το Σικάγο είχε κατά καιρούς γνωρίσει πολλά ταλέντα… Οι ιστορίες τους έμειναν ανολοκλήρωτες σαν να έψαχνε η μοίρα θύματα για να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει επόμενες γενιές. Ο Μπεν Γουίλσον λέγεται πως ήταν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του 1984. «Σαν τον Μάτζικ Τζόνσον, αλλά με τζαμπ σουτ», περιέγραφαν οι σκάουτερ που ανυπομονούσαν να τον δουν στο ΝΒΑ. Πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 1984, στα 17 του χρόνια, από πυροβολισμό στη διάρκεια που έκανε βόλτα με την κοπέλα του. Ο Ρόνι Φιλντς – που πέρασε για ένα διάστημα από τον ΠΑΟΚ - ήταν στη γενιά του 1977 και θεωρούταν ως ο καλύτερος παίκτης των πρωτοετών στο γυμνάσιο, με καταγεγραμμένο επιτόπιο άλμα πενήντα ιντσών. Το Φεβρουάριο του 1996 μπλέχτηκε σε τροχαίο ατύχημα και έσπασε το λαιμό του, ενώ δεν κατόρθωσε να μπει σε κολέγιο λόγω σεξουαλικής παρενόχλησης. Η καριέρα του καταστράφηκε.

Ο Ντέρικ Ρόουζ δε θα μπορούσε να μην μάθει τις ιστορίες τους. Μεγάλωσε με εκείνες, όσο και με εκείνη του serial killer H.H.Holmes που σκότωνε τα θύματά του στο Ένγκλεγουντ ή το συνομήλικό του κορίτσι που σκοτώθηκε το 1998 από δύο αγόρια εφτά και οκτώ ετών!! «Αντιλήφθηκα πως όταν είσαι καλός, οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να είναι τριγύρω σου. Χρειάζεσαι βοήθεια για να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση», έλεγε μεγαλώνοντας και πριν καν ζήσει τη μέρα που είχε 60 αναπάντητες κλήσεις και 40 γραπτά μηνύματα στο κινητό του κι ενώ τα αδέλφια του είχαν αποφασίσει πως η καλύτερη επιλογή για τον μικρό ήταν να πάει στο ίδιο γυμνάσιο που φοιτούσε και ο Γουίλσον, το Σιμεόν. Ο Ντέρικ εμπνεύστηκε τόσο από την ιστορία του αδικοχαμένου Μπεν που επέλεξε τον ίδιο αριθμό για τη φανέλα του. Το Νούμερο «25».

«Ψάχναμε για γυμνάσιο στην περιοχή μας. Έπρεπε να τσεκάρουμε τα πάντα. Μέσα από πόσες περιοχές με συμμορίες θα έπρεπε να περάσει για να πάει στο σχολείο, τι γειτονιές υπάρχουν τριγύρω. Σκεφτόμασταν πόσους φίλους θα μπορούσε να έχει εκεί και ποιοι θα τον προσέχουν». Με την επιλογή του «Simeon» το 2003 άνοιγε μια καινούργια σελίδα, έστω κι αν το όνομά του ήταν ήδη γνωστό στο χώρο του μπάσκετ στο Σικάγο. Από τότε, ουσιαστικά ξεκινούσε η καριέρα του. Και σε μερικές περιπτώσεις έπρεπε να την καθυστερήσουν, ώστε να μην χάσει τα μυαλά του ο Ντέρικ.

«Δε θέλαμε να τον διαχωρίσουμε από τα παιδιά της ηλικίας του», εξηγούσε ο Ρέτζι για την απόφαση να μην παίξει με τους τελειόφοιτους, παρότι ήταν ήδη καλύτερος από τους περισσότερους. Ο Ντέρικ απαγορευόταν να μιλήσει σε οποιοδήποτε μέσο μαζικής ενημέρωσης και έχτιζε το χαρακτήρα του με τέτοιο τρόπο, ώστε να βάζει την ομάδα και τους συμπαίκτες του πάνω από τον εαυτό του. «Δεν ήθελε να συγκεντρώσει όλη την προσοχή και να επισκιάσει τους υπόλοιπους. Είχε τέτοιες αρετές που με έκαναν να πιστεύω από τότε ότι θα φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο», έλεγε ο προπονητής του στο γυμνάσιο.

Αργά ή γρήγορα, το ταλέντο του θα ξεχώριζε. Έκλεισε την πρώτη του χρονιά στο γυμνάσιο με 18,5 πόντους, 6,6 ασίστ και 4,7 ριμπάουντ και άνοιξε την πόρτα για να παίξει στην πρώτη ομάδα. Στο πρώτο του παιχνίδι, το οποίο ήταν sold out από κόσμο και σκάουτερ, είχε 22 πόντους, εφτά ριμπάουντ και πέντε κλεψίματα και η προοπτική να αποκτήσει το Σικάγο ένα νέο σταρ έμοιαζε ολοένα και πιο ξεκάθαρη. Στα επόμενα δύο χρόνια, η ομάδα του θα κατακτούσε το πολιτειακό πρωτάθλημα, ο ίδιος θα αναδεικνυόταν MVP, τα κολέγια θα έκαναν παρέλαση, οι εκπρόσωποι κατασκήνωναν έξω από το σπίτι του και πρόσφεραν – εμμέσως - ό,τι μπορούσαν για να τον δελεάσουν και ο Ντέρικ Ρόουζ έμοιαζε έτοιμος να βγει από τη γειτονιά του ασφαλής. Η φανέλα του με το νούμερο «25» αποσύρθηκε και σηκώθηκε στο κλειστό γυμναστήριο του «Simeon». Σα να έψαχνε η μοίρα έναν ήρωα για να αποδείξει ότι υπάρχει τρόπος.

Walking in Memphis…

Λίγο πριν φύγει από το Σικάγο, είχε μια τελευταία παράσταση. Κάλεσε κοινή συνέντευξη Τύπου με δύο συμπαίκτες του για να ανακοινώσουν το κολέγιο που είχαν επιλέξει. «Αξίζουν κι εκείνοι δημοσιότητα», έλεγε, όμως όλο το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν στη δική του απόφαση. Το Μέμφις τον είχε κερδίσει και ο Ντέρικ Ρόουζ αναχωρούσε για τη δύση, ώστε να δουλέψει με τον Τζον Καλιπάρι και να συνεργαστεί με τον γνωστό μας Τζο Ντόρσεϊ, με τον οποίο έγιναν πολύ καλοί φίλοι. «Ούτε εμείς ξέραμε πόσο καλός είναι», σχολίαζε ο πρώην άσος του Ολυμπιακού, όταν ο Ντέρικ ήταν στο ΝΒΑ και πρόσθετε: «Βλέπαμε ότι είναι καλός, όμως έχει πάει το παιχνίδι του σε άλλο επίπεδο. Είναι εκπληκτικός».

Τα κολεγιακά χρόνια πέρασαν ως είθισται… Έκανε ατελείωτες ώρες προπόνησης, έφαγε ξύλο για μια κοπέλα, χρειάστηκε να κάνει ράμματα μετά από αγκωνιά σε αγώνα παρά τη φοβία του για τις βελόνες (σ.σ. εξαιρούνται τα τατουάζ) και οδήγησε την ομάδα του στον τελικό του NCAA κι έστω κι αν έχασαν, μέτρησε έντεκα ατομικές διακρίσεις στο φινάλε της πρώτης του σεζόν. Πρώτης και τελευταίας! Στις 15 Απριλίου του 2008, πριν κλείσει τα 20 του χρόνια, ο Ντέρικ Ρόουζ ανακοίνωσε ότι θα δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ. «Δεν είναι μια απόφαση που την πήρα εύκολα, παρότι θα μένα ήταν πάντα όνειρο να παίξω στο ΝΒΑ. Ζύγισα όλες τις επιλογές που είχα και πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω το βήμα».

Θα αποδεικνυόταν πως πήρε μια ακόμα σοφή απόφαση, ίσως να γνώριζε ότι ήταν και μονόδρομος. Κι όχι μόνο γιατί το ΝΒΑ ήταν έτοιμο να τον υποδεχτεί. Αλλά και γιατί το NCAA δεν θα τον δεχόταν άλλο. Κατόπιν της απόφασής του, ανακοινώθηκε ότι αποδείχθηκε πως ο Ντέρικ Ρόουζ είχε βάλει άλλον να γράψει τις εξετάσεις SAT και ως εκ τούτου ήταν άκυρη η συμμετοχή του καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν με το Μέμφις. Η ομάδα υποχρεώθηκε να ακυρώσει τις νίκες και να κατεβάσει από την οροφή του γηπέδου το λάβαρο με τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Ο Ντέρικ αρνήθηκε τις κατηγορίες, το κολέγιο που είχε διεξάγει κανονικά την έρευνα θεώρησε πως δεν υπήρξε κάτι επιλήψιμο, αλλά το NCAA επέμεινε σε μια απόφαση, η οποία δεν θα μπορούσε να έχει εφαρμογή.

Βασιλιάς στο Σικάγο!

Από καιρό ήταν εκλεκτός του Μπάρακ Ομπάμα, που γνώριζε καλά την πόλη των ανέμων… Και παρότι το Σικάγο είχε μόλις 1,7% πιθανότητες να πάρει την πρώτη επιλογή στο ντραφτ του 2008, το απίθανο έγινε! Ο Ντέρικ Ρόουζ επιλέχτηκε στο νούμερο ένα από τους Μπουλς και φυσικά η σύγκριση με τον Μάικλ Τζόρνταν ήταν αναπόφευκτη. «Οι τίτλοι του με εξιτάρουν. Δε βλέπω τι είναι κακό απ’ το να προσπαθείς να φτάσεις τον καλύτερο παίκτης που έπαιξε ποτέ; Δε φοβάμαι το όνομά του. Αν κάτι σκέφτομαι, είναι να δουλέψω σκληρά για να τον φτάσω».

Για τον Ντέρικ Ρόουζ ήταν ξεχωριστό να βρίσκεται στη γειτονιά του. «Θα έρχεται σε κάθε παιχνίδι να με βλέπει η μαμά μου, οι ανιψιές μου και θα φωνάζουν για μένα», έλεγε την ημέρα του ντραφτ και ετοιμαζόταν για όσα ούτε ο ίδιος φανταζόταν! Στην πρώτη του σεζόν θα έπαιρνε τον τίτλο του ρούκι της χρονιάς, κάτι που για τους Μπουλς μόνο ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Έλτον Μπραντ είχαν κατορθώσει. Στη δεύτερη χρονιά έπαιξε στο πρώτο του All Star Game και στην τρίτη έμοιαζε να μπαίνει στα παπούτσια του σπουδαιότερου παίκτη για το Σικάγο. Οι Μπουλς τελείωναν τη σεζόν με ρεκόρ 62-20 κι έμοιαζαν έτοιμοι ξανά για ένα πρωτάθλημα, όμως στον τελικό της περιφέρειας οι Χιτ θα τους έκοβαν τον δρόμο. Ο Ντέρικ Ρόουζ έπαιρνε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη κι έγινε ο νεαρότερος στην ιστορία του ΝΒΑ που κατόρθωνε κάτι τέτοιο.

Η αξία του είχε χτυπήσει οροφή. Τον Δεκέμβριο του 2011 υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο 94 εκ. δολαρίων με τους Μπουλς, παράλληλα με αρκετές ακόμα χορηγίες που είχαν εκτοξεύσει τα κέρδη του. Στις 28 Απριλίου του 2012, όμως, ο χρόνος σταμάτησε. Ο Ντέρικ Ρόουζ υπέστη ρήξη χιαστών στο αριστερό του γόνατο και έπρεπε να μάθει σε έναν διαφορετικό κόσμο. «Είναι μια μέρα που δε θέλω να θυμάμαι. Η υγεία μου ήταν κάκιστη, δεν μπορούσα καν να φάω. Μου έδιναν φαρμακευτική αγωγή, όμως όταν δεν τρως, σου καταστρέφει το σώμα. Για μια εβδομάδα ήμουν χάλια και το μόνο που έκανα ήταν να ξερνάω. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Οι δικέφαλοί μου είχαν πάρει φωτιά. Ένιωθα λες και κάποιος είχε σφυρί και με χτυπούσε. Χρειαζόμουν βοήθεια. Είχα μάθει να τα κάνω όλα μόνος μου, όμως έπρεπε να δεχτώ ότι δεν μπορούσα καν να σηκωθώ μόνος μου».

Η οικογένειά του ήταν και πάλι εκείνη που έβαλε κλοιό γύρω του. Η Μπρέντα, μαζί με τα αδέλφια του φρόντισαν για την αποκατάστασή του, όμως το καλύτερο φάρμακο ήρθε τον Οκτώβριο του 2012 κι ενώ ο Ντέρικ Ρόουζ είχε μείνει σχεδόν μια ολόκληρη σεζόν εκτός αγώνων. Ο γιος του γεννήθηκε, ο Pooh Junior, προς τιμήν της γιαγιάς ή PJ εν συντομία. «Αλλάζουν τα πάντα, δεν είναι πια ο εαυτός σου προτεραιότητα», σχολίαζε ο άσος των Μπουλς, ενώ συνέχιζε τον αγώνα του για να γίνει καλά. Ήξερε πως ο μόνος τρόπος ήταν η προπόνηση. Όπως όταν ήταν μικρός κι έσπασε το δεξί του χέρι. «Ο προπονητής μου, μου είπε ότι δε θα φύγω από την προπόνηση αν δε βάλω έξι συνεχόμενα λέι απ με το αριστερό. Είχα νευριάσει τότε, αλλά τώρα τον ευχαριστώ για εκείνη τη μέρα».

Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν κατόρθωσε να παίξει ούτε έναν αγώνα στη σεζόν 2012-13. Επέστρεψε το φθινόπωρο. Στις 5 Οκτωβρίου του 2013 έπαιξε για πρώτη φορά σε φιλικό ματς. Στις 29 του ίδιου μήνα αγωνίστηκε στο πρώτο του επίσημο ματς. Στις 22 Νοεμβρίου χτύπησε ξανά. Χειρουργήθηκε και ανακοινώθηκε ότι θα μείνει εκτός για όλη τη σεζόν. Ο κλοιός έσφιξε και πάλι γύρω του. Στα 25 του χρόνια πλέον δεν είναι το πιτσιρίκι από τον Ένγκλεγουντ. Αλλά εκεί θα γυρίσει για να το ξεπεράσει.