Μai dire mai!

Αιώνια… επιθυμία!

Tor di Quinto… Μια μικρή περιοχή στη Ρώμη, μία ακαδημία γνωστή για τα ταλέντα της. Ένα μέρος όπου τα όνειρα ξεκίνησαν. Ο Στέφανο Ναπολεόνι γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του 1986 στην πρωτεύουσα της Ιταλίας, που θα όριζε τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες του. Έστω κι αν δεν μπόρεσε ποτέ να ορίσει την καθημερινότητά του. Εκείνη, ήταν στο ποδόσφαιρο, με το «Ολίμπικο» να είναι ο χώρος αναψυχής του και τα ντέρμπι Λάτσιο-Ρόμα το ξέσπασμά του. Ο μικρός Στέφανο είναι φανατικός οπαδός της Ρόμα και, φυσικά, του Φραντσέσκο Τότι.

«Μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Με αυτόν μεγάλωσα, είναι ο καπιτάνο. Εννοείται πως είναι το είδωλό μου», απαντάει για τη λίστα των ποδοσφαιριστών που θαυμάζει, με τα ονόματα των Ροναλντίνιο και Ρονάλντο (σ.σ. τον Βραζιλιάνο) να ακολουθούν τον αρχηγό της Ρόμα. Συμπαίκτης του δε θα κατόρθωνε να γίνει ποτέ. Λίγο έλειψε, μάλιστα, να γίνει αντίπαλος και να προδώσει την αγάπη του για μια ευκαιρία καριέρας. «Κάτι είχα εκεί με τη Λάτσιο, λίγο πριν ενηλικιωθώ. Τώρα, η αγάπη μου για τη Ρόμα μπορεί να έπαιζε ρόλο στην απόφασή μου. Τότε που ήμουν πιο μικρός, όχι. Αν είχα την ευκαιρία να παίξω επαγγελματικά θα πήγαινα. Ήμουν 17 ετών, όταν άρχισαν να με προσεγγίζουν από τη Λάτσιο. Και Ρόμα που είμαι θα πήγαινα αν μου έκαναν πρόταση να παίξω επαγγελματικά. Δεν το σκεφτόμουν έτσι. Σαφώς και το πρώτο μου όνειρο ήταν να παίξω στη Ρόμα. Αν έπαιζα στη Λάτσιο, δε θα μπορούσα να παίξω ποτέ στη Ρόμα αργότερα. Δε θα γινόταν. Τώρα για μένα μετράει πολύ αυτό, αλλά όταν ήμουν μικρός όχι».

Το δίλημμα, ωστόσο, δεν τέθηκε ποτέ σε ουσιαστικό επίπεδο. Γιατί ακόμα κι όταν η Λάτσιο τον προσέγγισε για να πάει στην δεύτερη ομάδα της, ο Ναπολεόνι είχε πρόταση για να γίνει επαγγελματίας. Μια πρόταση που θα ακολουθούσε, αφήνοντας πίσω του στην αγαπημένη του αιώνια πόλη και παίρνοντας μαζί του μόνο ένα μνημείο. Το Κολοσσαίο! Στα πλευρά του σώματός του, ένα από τα έξι τατουάζ που έχει είναι το σπουδαίο αξιοθέατο της Ρώμης και από κάτω τον αριθμό 753π.Χ. (σ.σ. ιστορικά η πιθανότερη χρονολογία ίδρυσης της πόλης) με λατινική αρίθμηση.

«Είναι κάτι που με συνδέει συναισθηματικά με τη πόλη μου και γι’ αυτόν τον λόγο το έκανα για πρώτη φορά. Έχω φύγει μικρός από την πατρίδα μου και το έκανα για να έχω πάντα μαζί μου την πατρίδα μου, για να τους έχω τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τα πάντα».

Το επαγγελματικό κάλεσμα!

«Ο Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ, παλιός παίκτης της Γιουβέντους και της Ρόμα με είδε να παίζω στην ομάδα μου, που αγωνιζόταν τότε στην Δ' κατηγορία. Εγώ τότε ήμουν 18 χρονών και ο κύριος Μπόνιεκ με πρότεινε στη Λοτζ, με την οποία είχε πολύ στενές σχέσεις και γνωριμίες. Τον εμπιστεύτηκα!». Ο Στέφανο Ναπολεόνι δεν είχε πολύ χρόνο να το σκεφτεί. «Ήταν η ευκαιρία μου να γίνω επαγγελματίας», θυμάται και αποδέχτηκε την πρόσκληση. Μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκε στο Λοτζ για να δοκιμαστεί και εν συνεχεία να γίνει ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής που θα έπαιζε στο πολωνικό πρωτάθλημα. Οι πρωτιές του δε θα εξαντλούταν με την υπογραφή του συμβολαίου του το καλοκαίρι του 2006.

Ο Ιταλός επιθετικός θα έκανε το ντεμπούτο του στις 19 Σεπτεμβρίου απέναντι στην Κρακοβία σε έναν αγώνα κυπέλλου και από την πρώτη του εμφάνιση στο πρωτάθλημα, θα γινόταν είδωλο. Στη νίκη της Βίτζιου με 5-1 επί της Γκόρνικ, ο Στέφανο Ναπολεόνι θα πετύχαινε το πρώτο του γκολ και κατευθείαν θα αποκτούσε έναν ξεχωριστό δεσμό με τον κόσμο. Στην πρώτη του σεζόν στην Πολωνία, κατόρθωσε να πετύχει τέσσερα γκολ σε 17 ματς, έστω κι αν έπρεπε να μάθει σε μια διαφορετική, από την αγαπημένη του του σέντερ φορ, θέση. «Προσπαθώ να προσαρμοστώ στην καινούργια μου θέση. Πρέπει να προσέχω τις λεπτομέρειες, πρέπει να αμύνομαι περισσότερο. Ήταν πράγματα, για τα οποία δεν χρειαζόταν ποτέ μου να ανησυχώ, όμως τώρα στο πολωνικό πρωτάθλημα πρέπει να το κάνω και αυτό».

Η διαδικασία θα τον έβγαζε κερδισμένο. Στη δεύτερη χρονιά του θα πετύχαινε εφτά γκολ σε 27 ματς και η δημοτικότητά του στον κόσμο θα γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Και ήταν τέτοια, που όταν ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα στην καριέρα του, έστειλε επιστολή στα ΜΜΕ για να απευθυνθεί στον κόσμο της ομάδας του. «Θέλω να σας πω ότι είμαι ευτυχισμένος γιατί θα κάνω ένα βήμα μπροστά στην καριέρα μου, όμως πριν φύγω νιώθω την ανάγκη να σας πω πόσο σημαντικοί ήσασταν για μένα. Θέλω να σας ευχαριστήσω για όσα κάνατε για μένα. Ξέρω ότι δεν είμαι Πολωνός, ούτε γεννήθηκα στο Λοτζ, όμως σε αυτά τα 2,5 χρόνια έμαθα πάρα πολλά από εσάς. Δεν ξέρω τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας, όμως εγώ νιώθω σαν ένας από σας».

Ένας από… μας!

Μετά το ταξίδι 1.700 χιλιομέτρων προς το βορρά, ο Στέφανο Ναπολεόνι θα έκανε εκείνο των 2.100 χιλιομέτρων και πάλι προς το νότο. Η Ελλάδα τον έφερνε πιο κοντά στο σπίτι του, ωστόσο η Λιβαδειά ήταν κάτι άγνωστο για εκείνον. Το φλερτ με τον Λεβαδειακό ξεκίνησε τέλος Ιανουαρίου και στις αρχές Φλεβάρη ο Ιταλός επιθετικός ήταν στη χώρα μας. «Όνειρό μου είναι να αγωνιστώ κάποια στιγμή στο Καμπιονάτο. Πιστεύω ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει καλό επίπεδο και ο Λεβαδειακός είναι ένα σημαντικό βήμα για μένα για να τα καταφέρω», έλεγε τις πρώτες ημέρες και αργότερα θα αποκάλυπτε πως ο Δημήτρης Φαράντος ήταν εκείνος που τον «ανακάλυψε» στην Πολωνία και πως ρόλο στην απόφασή του έπαιξε το κλίμα και η απόσταση από την πατρίδα του.

Στην πορεία θα μάθαινε να εκτιμάει κι άλλα πράγματα, όπως τα ιταλικά εστιατόρια και τα καφέ, που μπορούσε άνετα να περνάει χρόνο με τους συμπαίκτες του, μιλώντας πότε στα αγγλικά και πότε στα ιταλοισπανικά! Στο ελληνικό πρωτάθλημα έκανε ντεμπούτο στις 14 Φεβρουαρίου του 2009 κόντρα στον ΠΑΟΚ και στις οκτώ συμμετοχές του μέχρι το τέλος της σεζόν είχε πετύχει τρία γκολ. Στην επόμενη χρονιά θα ήταν σαφώς καλύτερος με εφτά γκολ σε 28 συμμετοχές, αλλά με τον Λεβαδειακό να υποβιβάζεται στη Β’ Εθνική. Ο Ιταλός θα ακολουθήσει την ομάδα του στη χαμηλότερη κατηγορία και όταν θα επιστρέψει στα σαλόνια θα είναι διαφορετικός!

Αλλάζει το «27» με το «1», κόβει την πλούσια χαίτη του και εξελίσσεται σε απόλυτο πρωταγωνιστή της ομάδας της Λιβαδειάς. «Άλλαξα νούμερο και πήρα το ένα γιατί την προηγούμενη χρονιά δεν πήγα καλά. Γι’ αυτό άλλαξα και το νούμερο και τα μαλλιά μου. Για να αλλάξει το γούρι. Αρχικά ρώτησα για το «10», αλλά υπήρξε ένα… κόλλημα και πολιτική του συλλόγου είναι να αποφασίζει και ο πρόεδρος για τέτοια θέματα. Είναι ένας «ζεστός» άνθρωπος και δεν ήθελα να υπάρξει πρόβλημα, οπότε συμβιβάστηκα με το νούμερο «1»».

Τα νέα του χούγια θα του φέρουν τύχη, κυρίως στο τελευταίο σπριντ του πρωταθλήματος, όπου σε εφτά ματς θα πετύχει έξι γκολ και θα κρατήσει τον Λεβαδειακό στην κατηγορία. Η τύχη του, όμως, δε θα κρατούσε πολύ. Ο Στέφανο Ναπολεόνι δεν ξεκίνησε καλά τη σεζόν και τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ένας τραυματισμός στο ματς με τον Πανθρακικό τον κράτησε εκτός δράσης για σχεδόν ένα μήνα. Στην επιστροφή του κι αφού είχαν προηγηθεί τρία λεπτά συμμετοχής στο Ηράκλειο, θα ξόρκιζε το κακό.

«Αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και για αυτό το λόγο αντέδρασα με τον συγκεκριμένο τρόπο στη φάση του γκολ. Ήθελα να δείξω πως έβγαλα από πάνω μου το κακό», έλεγε στις 24 Νοεμβρίου, όταν χάρη στο δικό του γκολ ο Λεβαδειακός κέρδιζε στο ΟΑΚΑ την ΑΕΚ και ο Ναπολεόνι περνούσε και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Σενάρια ήθελαν τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ να ενδιαφέρονται, τον Ατρόμητο να επιμένει – όπως και το καλοκαίρι που είχε περάσει – για την απόκτησή του και τον ΑΠΟΕΛ να μην είναι αδιάφορος.

Ο Στέφανο Ναπολεόνι γνώριζε ότι θα φύγει. Και παρότι επαναλάμβανε το ρητό του «ποτέ μη λες ποτέ», σύντομα η αυλαία θα έπεφτε. «Ήταν κάτι που με έκανε να γίνω καλύτερος και ήταν μία εμπειρία που με βελτίωσε ως άνθρωπο και ως ποδοσφαιριστή. Κρατάω όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε χρόνος ήταν διαφορετικός είχα κάτι καλό για να θυμάμαι. Κρατάω τους φίλους που έκανα, τα πάντα», θα πει σε συνέντευξή του τον Δεκέμβριο κι ενώ στις 16 του μήνα θα αποθεωθεί από τον κόσμο του Λεβαδειακού στην τελευταία του εμφάνιση κόντρα στον Πλατανιά.

Ο επίλογος στη σχέση του με τον Λεβαδειακό, γράφτηκε και πάλι από τον ίδιο. «Άλλη μια φορά θέλω να ευχαριστήσω όλους για τα τέσσερα χρόνια που περάσαμε μαζί. Ευχαριστώ για όλες τις στιγμές, καλές και κακές που είχαμε μαζί. Κάποιες φορές πρέπει στη ζωή να κάνουμε επιλογές, κάποιες φορές είναι εύκολο, κάποιες άλλες είναι δύσκολο. Εγώ πάντως έκανα τη δικιά μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι είναι για μένα και για την καριέρα μου το καλύτερο. Σίγουρα κάποιος από εσάς δεν θα το καταλάβει, στενοχωριέμαι γι’ αυτό, αλλά από την πλευρά μου εύχομαι σε σας και τον Λεβαδειακό τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Εγώ πλέον θα σας έχω πάντα στην καδιά μου και θα είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ».

Όνειρο… δυτικής αττικής!

Η πρώτη του επιλογή ήταν εκείνη της καρδιάς. Του απωθημένου, αν προτιμάτε. Ήθελα να δοκιμάσει την τύχη του στην Ιταλία και η Σιένα υπήρξε πρόθυμη να τον αποδεχτεί. Ο Στέφανο Ναπολεόνι δοκιμάστηκε στην ιταλική ομάδα και πίστευε ότι μετά από εφτά χρόνια ξενιτιάς, θα επέστρεφε σπίτι του. «Φαινόταν πως θα επιτευχθεί συνεργασία, αφού ο προπονητής ήταν ευχαριστημένος. Προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου εμφανίστηκαν προβλήματα στις διαπραγματεύσεις και δεν υπέγραψα εκεί», εξηγούσε, όταν ο δρόμος θα τον είχε φέρει Φλεβάρη μήνα και πάλι πίσω.

Στην εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου, ο Ατρόμητος ανακοίνωνε την απόκτησή του για τα επόμενα 2,5 χρόνια. «Όλο το διάστημα είχα κρατήσει επαφή, γιατί ο Ατρόμητος κάλυπτε τις φιλοδοξίες μου και μου ταίριαζε. Είχα πει ότι αν γύριζα στην Ελλάδα θα το έκανα για τον Ατρόμητο, γιατί είναι σύλλογος του οποίου ο πρόεδρος κοιτάζει το μέλλον και όχι μόνο το τώρα». Η αλήθεια είναι πως άργησε να βρει τον εαυτό του. Άργησε ακόμα και να καθιερωθεί. Το κομβικό σημείο ήταν όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ατρόμητου ο Γιώργος Παράσχος, με τον οποίο γνωρίζονταν πολύ καλά από τον Λεβαδειακό.

Ο Έλληνας τεχνικός του έδειξε εμπιστοσύνη, έστω κι αν ο Ιταλός δεν σκόραρε και τον κράτησε στη βασική ενδεκάδα. Στα πλέι οφ, ο Ναπολεόνι σκόραρε στην Τρίπολη, σκόραρε με τον ΠΑΣ και μιλούσε για τον προπονητή του… «Όταν ήρθε ήμουν πεσμένος ψυχολογικά. Μιλήσαμε και με βοήθησε πολύ να νιώσω καλύτερα. Με ξέρει καλά και ήξερε ποια είναι η θέση που μου αρέσει να αγωνίζομαι και στην οποία μπορώ να αποδώσω καλύτερα. Η θέση μου είναι στην κορυφή της επίθεσης και σε αυτήν έχω κάνει τα καλύτερά μου παιχνίδια». Τα καλύτερα είναι πάντα εκείνα που έρχονται.