Από το καλοκαίρι και μετά, απουσιάζει...

Δεν είναι ούτε στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων» όπως τον είχαμε συνηθίσει από το 2014, όταν προσωρινά ανέλαβε πρώτος προπονητής στη θέση του Ντέιβιντ Μόγιες, ο οποίος δεν κατάφερε να βγάλει ούτε μια ολόκληρη σεζόν στην πρώτη χρονιά δίχως τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο.

Ο Ράιαν Γκιγκς αποχώρησε από τη Γιουνάιτεντ έπειτα από 29 χρόνια αδιάκοπης και πολύτιμης παρουσίας και προσφοράς στην ομάδα, την οποία υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής, ως παίκτης - προπονητής, ως υπηρεσιακός πρώτος προπονητής και ως βοηθός προπονητή.

Απ' όποιο πόστο κι αν του ζητήθηκε, ό,τι κι αν χρειάστηκε ο σύλλογος, εκείνος ήταν εκεί. Γιατί με αυτή τη φανέλα, είχε ζήσει τα πάντα.

Γεννημένος στις 29 Νοέμβρη του 1973, από πιτσιρικάκι, όταν ακόμα έκανε όνειρα για τίτλους, επιτυχίες και μεγάλες στιγμές στο ποδόσφαιρο, προτού φτάσει να ζήσει τα... πάντα και να γίνει ο πιστός στρατιώτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Γκιγκς έκανε γενέθλια γνωρίζοντας πως είτε παραμονές, είτε ανήμερα, είτε την επόμενη μέρα, θα είχε προπόνηση ή αγώνα.

Έφτασε η στιγμή που δεν έχει να κάνει τίποτα απ' όλα αυτά... Βέβαια, «πάτησε» τα 43, αλλά μέχρι και πέρυσι, τέτοια εποχή, βρισκόταν στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας, στο πλευρό του Λουίς Φαν Χάαλ, όντας παρών και πάντοτε στις υπηρεσίες του συλλόγου που χρειαζόταν τη βοήθειά του και την ποδοσφαιρική του σοφία για την «αναγέννηση» μετά την αποχώρηση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Ταχύτητα, αλλαγή κατεύθυνσης, σέντρα, «διάβασμα» του παιχνιδιού ανά πάσα στιγμή, σε κάθε κατάσταση που προέκυπτε και βάσει των δεδομένων που ανατρέπονταν, με ποδοσφαιρικό μυαλό που λίγοι – αν υπάρχουν – έχουν, ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξέρει ότι αφήνει πίσω του τεράστια κληρονομιά.

Το γκολ του απέναντι στην Άρσεναλ, στο Κύπελλο Αγγλίας, το 1999, θα είναι για πάντα το... σήμα κατατεθέν του. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ εκείνη τη χρονιά στο «Καμπ Νόου» απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου θα είναι το παιχνίδι που του προκάλεσε τα πιο δυνατά συναισθήματα καθ' όλη την πορεία του στο χώρο του ποδοσφαίρου και πάντοτε θ' αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ατραξιόν της σπουδαίας «Τάξης του '92» που όμοιά της, μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά...

Συμμετείχε σε 24 διαδοχικές αγωνιστικές περιόδους από καταβολής Πρέμιερ Λιγκ, πετυχαίνοντας γκολ σε καθεμιά από αυτές, εξαιρουμένης μονάχα της τελευταίας σεζόν από αυτές που υπήρξε ως ποδοσφαιριστής στον σύλλογο. Τέσσερα Κύπελλα, ισάριθμα Λιγκ Καπ, δύο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η απόσυρσή του από την ενεργό δράση τον βρήκε να ολοκληρώνει μια σπουδαία παρουσία στο χορτάρι, έπειτα από 963 συμμετοχές, 205 περισσότερες από αυτές του Σερ Μπόμπι Τσάλτον, την επίδοση του οποίου κατέρριψε στον τελικό της Μόσχας, το 2008.

Δεδομένα, είναι από εκείνους που πονούν όταν βλέπουν τη Γιουνάιτεντ να μην έχει αυτή τη «φλόγα» και το Fear Factor του παρελθόντος. Όσο κι αν κάποιος συμβιβαστεί με την αλλαγή των εποχών, το σύγχρονο ποδόσφαιρο και τους κύκλους που κάνει η ζωή και οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες με τις επιτυχίες αλλά και τις «μαύρες» μέρες, ο Γκίγκς, είναι από εκείνους που κάτι μέσα τους σπάει όταν η ομάδα την οποία λάτρεψαν και με τη φανέλα της οποίας έμαθαν το άθλημα, να ταλαιπωρείται.

«Πάντοτε μας υποστηρίζατε παρά το γεγονός πως ήταν καταστροφική η σεζόν και έχουμε κακομάθει με τις επιτυχίες. Συνεχίστε να μας στηρίζετε, είδατε ένα μικρό δείγμα του μέλλοντος γιατί αυτή είναι η φιλοσοφία της ομάδας, να προχωράει και να μη μένει στάσιμη. Θα έρθουν ξανά χαρούμενες στιγμές...» έλεγε με δάκρυα στα μάτια προς τον κόσμο του «Ολντ Τράφορντ» όταν είχε αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να ξεκινήσει ένα νέο ταξίδι, αυτή τη φορά μόνο από τον πάγκο κι όχι από το χορτάρι.

Και πλέον, έχοντας αποχωρήσει έπειτα από 29 χρόνια από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τα φετινά του γενέθλια, είναι από τα πιο περίεργα της ζωής του.

Δίχως τη μυρωδιά του αγωνιστικού χώρου, των αποδυτηρίων, της πάντοτε όμορφης αναμονής για το παιχνίδι...

Ανοίγει τα φτερά του, βάζει από νωρίς ψηλά τον πήχη και ψάχνει τον σύλλογο που θα ταιριάξει με τη φιλοσοφία και τις προσδοκίες του, ώστε ο «στρατιώτης Ράιαν» ν' αρχίσει να συνηθίζει το σακάκι πάνω του...

​