Χαιρετίσματα στην εξουσία...

Miltos+
Χαιρετίσματα στην εξουσία...
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Όχι, αυτή τη φορά η στήλη του Μίλτου δεν έχει «ρετρό ακούσματα». Δεν έχει Βασίλη. Ούτε Παπακωνσταντίνου ούτε κανέναν άλλο (Βασίλη)...

Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να βαφτίζω κάθε τέλος που έχω βιώσει, ως «νομοτελειακό». «Όλα τα ωραία έχουν κάποιο τέλος», πιθανότατα και «όλα τα τέλη έχουν κάποιον ωραίο». Ή μοιραίο...

Το συγκεκριμένο τέλος δεν ξέρω τι έχει (ούτε ωραίος είμαι, ούτε μοιραίος), δεν ξέρω καν αν είναι «νομοτελειακό». Έρχεται ξαφνικά. Τη μια στιγμή έγραφα άλλη μια ρετρό ιστορία και την επόμενη έγραφα το κείμενο που διαβάζετε τώρα, το οποίο κράτησα μερικές μέρες στη ναφθαλίνη με την ελπίδα μιας «ανατροπής». Μιας αποφυγής ενός «τέλους» που δεν είναι καν δικό μου, εκ πρώτης όψεως! Τι εννοώ;

Έφερα τη στήλη του «Μίλτου του Νταλικέρη» στην γκαζέτα κατόπιν προφορικής συμφωνίας με τον διευθυντή του σάιτ, Βασίλη Παπαθεοδώρου. Μιας συμφωνίας που έμεινε προφορική και μεταξύ μας. Εφόσον πλέον ο Βασίλης δεν είναι διευθυντής της ιστοσελίδας, ο Μίλτος δεν είναι συνεργάτης της. Τόσο απλά...

Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία. Όχι της γκαζέτας. Άλλωστε, δεν έχω κανένα προσωπικό παράπονο από τους ανθρώπους στα τρία και κάτι χρόνια που φιλοξένησαν εδώ τη στήλη μου κι εμένα μαζί. Τα χαιρετίσματά μου απευθύνονται σ΄ εκείνη την -αυτόκλητη- «εξουσία» που στοχοποιεί ανθρώπους επειδή κάνουν ΣΩΣΤΑ τη δουλειά τους, με στόχο ακριβώς αυτή: τη δουλειά τους! Το εν ελλείψει αγαθό της εποχής.

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη, ξέρω πως εδώ και καιρό μάλλον δεν κάνω σωστά τη δουλειά μου. Πως ασχολούμαι -από επιλογή- με μια άλλη δουλειά από αυτή που καθιέρωσε τούτην εδώ τη στήλη από τον μακρινό Μάρτιο του 2001. Όχι γιατί φοβήθηκα ούτε γιατί -κατ΄ οιονδήποτε τρόπο- συμβιβάστηκα. Απλώς, μου άρεσε περισσότερο να γράφω ιστορίες από ό,τι αθλητικά παρασκήνια. Και με βόλευε, κακά τα ψέματα, σε μια εποχή που ο αθλητικός συντάκτης οφείλει να είναι «με εμάς ή με τους άλλους». Τουλάχιστον έτσι διατήρησα το πλεονέκτημα να μην είμαι με κανέναν και να μπορώ να φεύγω μόνος κι όχι κυνηγημένος από «εξουσίες»...

Πού θα πάω; Κατ΄ αρχάς, να πιω έναν καφέ με τον Βασίλη. Είναι το μόνο πράγμα που έχει ειπωθεί μεταξύ μας μετά τη λύση της συνεργασίας του με το γκαζέτα. Και μάλιστα, μέσω τηλεφωνικών μηνυμάτων. Άλλωστε, αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις που τα λέει όλα η σιωπή. Ξέρει, ξέρω, ξέρουμε, ξεραινόμαστε. «Τώρα θα έχουμε χρόνο για καφέδες», μου απάντησε στο λακωνικό μήνυμα που του έστειλα και αναρωτήθηκα αν θα τους πίνουμε ή θα τους πετάμε. Χρήσιμα και τα δύο...

Λοιπόν, ευχαριστώ την γκαζέτα που με φιλοξένησε από τον Ιανουάριο του 2011, ευχαριστώ όλους εσάς που με αντέξατε αυτά τα τρία και κάτι χρόνια, όπως φυσικά και εκείνους που ακολουθούν την νταλίκα από τα πρώτα της βήματα στο παλιό σπορτ.τζιάρ. Εννοείται πως το ταξίδι (μας) θα συνεχιστεί. Για περισσότερες πληροφορίες, αρκεί μια βόλτα στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ...

Μέχρι να ξεχάσω τα ευχάριστα χρόνια που πέρασα εδώ στην γκαζέτα και τους δρόμους που μου άνοιξε η συνεργασία με τον Βασίλη, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά κι εσείς να είστε καλύτερα!

Εις το επανιδείν. Ως τότε, «παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω…»