Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από εκείνη την μαύρη ημέρα που έμοιαζε σαν ψέμα. Ήταν 1η Απριλίου του 2004 όταν ο Γιάννης Κυράστας έχανε την άνιση μάχη που έδινε για την ζωή του, βυθίζοντας σε βαθύ πένθος τον κόσμο του ελληνικού αθλητισμού και όχι μόνο. Το Gazzetta.gr κάνει flashback στον Τύπο της εκείνης της εποχής και σας παρουσιάζει το πως αντιμετωπίστηκε η τραγική αυτή είδηση για την απώλεια 53χρονου τεχνικού...

Στην «Αθλητική Ηχώ» υπάρχει το ιστορικό του ταξιδιού του Κυράστα: «Η μάχη του Γιάννη Κυράστα για τη ζωή του ξεκίνησε στις 28 Φεβρουαρίου, που εισήλθε στην Ευρωκλινική, με επεισόδιο προστατίτιδας και επιδιδυμίτιδας, για το οποίο έλαβε αντιβιοτική αγωγή. Λίγες μέρες μετά, στις 5 Μαρτίου, επανήλθε στην Ευρωκλινικήη με σημεία νεκρωτικής γάγγραινα του οσχέου (νόσος του Fournier), οπότε χειρουργήθηκε επειγόντως και εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Στις 15 Μαρτίου, η κατάσταση της υγείας του παρουσίασε βελτίωση, λόγω μιας νέας φαρμακευτικής αγωγής που έλαβε.

Οι γιατροί σταμάτησαν να τον έχουν σε καταστολή, ενώ άρχισε να αναπνέει μόνος του. Μάλιστα, το ιατρικό ανακοινωθέν της 22ης Μαρτίου, μιλούσε για "περαιτέρω βελτίωση της υγείας του", ενώ όπως τονιζόταν, "οι δείκτες της λοιμώξεως υποχωρούν". Κι ενώ όλοι πίστεψαν ότι ο Γιάννης Κυράστας θα κέρδιζε τη μάχη για τη ζωή του, τα δυσάρεστα ξεκίνησαν τη Δευτέρα 29 Μαρτίου, οπότε η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ξαφνικά και υποβλήθηκε σε αφαίρεση χολής. Οι μεταγγίσεις αίματος ακολούθησαν η μία την άλλη, αλλά δυστυχώς ο οργανισμός του είχε πάψει να αντιδρά θετικά σε οτιδήποτε πια... ο 53χρονος Έλληνας τεχνικός κατέληξε χθες το απόγευμα και ο χαμός του βύθισε στο πένθος όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα".»

Πρόσωπα βουρκωμένα, βουβά, σφιγμένα. Η κακή είδηση. Το θλιβερό μαντάτο βρήκε τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού στην προπόνηση της ομάδας στην Παιανία. Λίγη ώρα μετά τη λήξη του προγράμματος, ο μάνατζερ του "τριφυλλιού", Γρηγόρης Παπαβασιλείου ενημέρωσε τους παίκτες για το θάνατο του Γιάννη Κυράστα. Όλοι "πάγωσαν". Κι αμέσως σιωπή, μέχρι να έρθει το ξέσπασμα από τους παίκτες που δούλεψαν με τον Κυράστα στη διπλή του θητεία στους "πράσινους". Δύσκολες στιγμές, αφού πέρα από τον επαγγελματισμό υπάρχει και το συναίσθημα. Ήταν απόλυτα ανθρώπινες στιγμές για τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού που δεν άντεξαν στο άκουσμα της είδησης. Οι τρεις αρχηγοί της ομάδας ήταν συγκλονισμένοι. Ο Άγγελος Μπασινάς έλεγε και ξανάλεγε ότι δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Μέσα στον πόνο του, όμως βρήκε τη δύναμη να εκφράσει την επιθυμία να πάνε όλα καλά φέτος για τον Παναθηναϊκό και ό,τι πετύχουν, να το αφιερώσουν στη μνήμη του αδικοχαμένοι πρώην προπονητή τους.

Ο Φίλαθλος, ο οποίος δεν υπάρχει πλέον, στο πρωτοσέλιδο του έγραφε: «Τέλος. Οι γιατροί έκλεισαν τους διακόπτες των μηχανημάτων, αποδέσμευσαν το ταλαιπωρημένο κορμί του από τα καλώδια και άφησαν την ψυχή του Γιάννη να ξεκουραστεί από το μαρτύριο που πέρασε τόσες και τόσες μέρες και έκανε όλους εμάς να κλάψουμε για τον επώδυνο αποχωρισμό. Ο Γιάννης Κυράστας δεν είναι από χθες μαζί μας. Και τώρα όλοι καταλαβαίνουμε ότι ήταν στάση ζωής γι αυτόν όταν είπε την απόλυτα αρσενική κουβέντα "οι σκληρές αποφάσεις είναι για δυνατούς άντρες". Ήταν τότε που αποφάσισε να αποσυρθεί με ψηλά το κεφάλι από το ποδόσφαιρο, ίσως το μοναδικό πράγμα που αγάπησε όσο και την οικογένειά του. Έτσι ήταν ο Γιάννης. Άντρας. Ένας ορίτζιναλ άντρας.

Και ήταν σκληρή, η πιο σκληρή η ύστατη απόφαση για τον Γιάννη Κυράστα πάνω στο κρεβάτι που τον βασάνισε μέχρι να του ρουφήξει και την τελευταία πνοή. Κι όμως, την πήρε την απόφαση ο Γιάνναρος. Ως εδώ, είπε. Οι σκληρές αποφάσεις είναι για τους δυνατούς άντρες. Ο πόλεμος, όλες αυτές τις ημέρες, από τις 5 Μαρτίου, ήταν από την αρχή άνισος. Η επιδιδυμίτιδα, η γάγγραινα που "έτρεχε" με σαρωτική δύναμη πάνω στο κορμί του, η τελευταία επέμβαση στη χοληδόχο κύστη, το πρόβλημα στο αίμα του, όλα αυτά τον κτύπησαν το ένα μετά το άλλο, με τέτοια δύναμη που μόνο οι λίγοι κι εκλεκτοί μπορούν να αντέξουν τόσα βέλη απευθείας στην καρδιά...». Το κείμενο κατέληγε: «Το κλάμα είναι βουβό για όλη την την ποδοσφαιρική και μη Ελλάδα. Βοήθησαν μέχρι το τέλος όλοι όσοι τον αγάπησαν, όσο μπορούσε ο καθένας.

Άλλος με αίμα, άλλος με το ενδιαφέρον του, άλλος με έναν καλό λόγο στην οικογένειά του που στιγμή δεν λιγοψύχησε μπροστά σε' αυτό το βουνό δυσκολιών. Ο καθένας με ό,τι μπορούσε. όπως μπορούσε. Ναι, ο Κυράστας το πέτυχε κι αυτό. Να ξυπνήσει το φιλότιμο κάποιων Ελλήνων που με τον τρόπο τους στάθηκαν στο πλευρό του σα να επρόκειτο για δικό τους άνθρωπο. Και το γνώριζε αυτό, έστω κι αν δεν τους είδε ποτέ όταν αγωνιούσαν με το πικρό ερώτημα στα χείλη αν "Ο Γιάννης φύγει για πάντα..."»

To Goal είχε αποχαιρετήσει τον Κυράστα με ένα μήνυμα στο πρωτοσέλιδο του Χάρη Ξύδη. «Στο καλό. Σε αυτή τη ζωή είμαστε απλώς περαστικοί. Ενοικιαστές για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του αέρα, της γης, της θάλασσας. Είμαστε σαν πρωινή δροσούλα, που όταν την αγγίξουν οι ακτίνες του ήλιου εξατμίζεται.

Οι περισσότεροι, όμως, τα ξεχνούμε και τα θυμόμαστε όταν συμβαίνει κάποιο κακό στην οικογένειά μας. Για εμάς, τους αθλητικούς δημοσιογράφους, οικογένειά μας είναι και οι συνάδελφοι σε όλες τις εφημερίδες, οι αθλητές, οι προπονητές, όλοι οι άνθρωποι των σπορ. Κι όταν συμβαίνει το κακό, το δάκρυ τρέχει καυτό κι ανυπόφορο. Τον Γιάννη Κυράστα δεν τον συνάντησα ποτέ. Δεν τον ξέρω. Μιλήσαμε μόνο μια φορά στο τηλέφωνο. όταν ο Γ. Βαρδινογιάννης τον προσέλαβε στον Παναθηναϊκό, διευθυντής τότε στο "Sportime" εκτίμησα ότι ο Κυράστας θα πετύχει ("Μαστίγιο και Καρότο" ήταν ο τίτλος στις 4 Ιουνίου 1999, την επόμενη της πρόσληψής του). Και πέτυχε. Πολλές φορές η κριτική των συναδέλφων μου για τον προπονητή Κυράστα ήταν σκληρή έως ακραία. Ουδέποτε σήκωσε το τηλέφωνο για να παραπονεθεί όπως κάνουν τόσοι και τόσοι. Σεβόταν τη δουλειά μας.

Ο Γιάννης Κυράστας μας γονάτισε με το χθεσινό μαντάτο. Μας θυμίζει πόσο σύντομη είναι η ζωή. Κανείς μας δεν ξέρει πόσο λάδι έχει το καντηλάκι του. Να κρατήσουμε, λοιπόν, το καντηλάκι του Γιάννη αναμμένο. Ήταν ένας αυθεντικός, επιτυχημένος και ωραίος άνθρωπος.»

Το ρεπορτάζ εντός της εφημερίδας τόνιζε: «Σαν ψέμα ακούστηκε χτες η είδηση του χαμού του Γιάννη Κυράστα. Και μακάρι να ήταν ψέμα... Πρωταπριλιά του 2004 διάλεξε ο Θεός να πάρει μαζί του τον Γιάννη, που έδωσε μεγάλη μάχη τους τέσσερις τελευταίους μήνες για να κρατηθεί στη ζωή. Πάλευε, βέβαια, δυο χρόνια με τη σπάνιας μορφής σηψαιμία που τον... χτύπησε, άλλωστε γι' αυτό εγκατέλειψε πρόωρα, στα 50 του χρόνια, μια πετυχημένα καριέρα προπονητή. Δυστυχώς όμως, η κατάστασή του επιδεινώθηκε και παρά την τεράστια προσπάθειά του, η «μάστιγα» τον κατέβαλε. Το ντέρμπι... της ζωής του δεν τον βρήκε νικητή. Στα 52 του χρόνια είπε «αντίο» στον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας φτωχότερο το ελληνικό ποδόσφαιρο».

«Ψέμα. Ο Γιάννης Κυράστας δεν έφυγε... Τα γκολ, οι επιτυχίες, οι φωνές, οι οδηγίες, όλες οι μεγάλες στιγμές του θα είναι πάντα εδώ για να μας θυμίσουν πόσο σπουδαίος είναι», έγραφε το SPORtime, μια ακόμα εφημερίδα που αποτελεί παρελθόν, στο πρωτοσέλιδό του. Στις εσωτερικές σελίδες ανέφερε: «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ζεις καταβεβλημένος και επαίσχυντος, επί καθημερινής βάσεως. Ο Γιάννης Κυράστας ήξερε να εκτιμά - και να τιμά - το δώρο της ζωής, με αποκορύφωμα τη μάχη που έδινε ένα μήνα για να συνεχίσει να βρίσκεται κοντά μας...».

Στην τελευταία σελίδα, το κείμενο της Χριστίνας Κατσαντώνη κατέληγε: «Σύμφωνα με τα μηνύματα που έστελναν χθες φίλαθλοι όλων των ομάδων σε ιστοσελίδες στο internet, ραδιόφωνα και εφημερίδες, ο Κυράστας φεύγει συνεπής απέναντι στον εαυτό του γιατί τον κάλεσε η Εθνική του Παραδείσου. Εκεί, τον περιμένει ο κουμπάρος του, Γιάννης Παθιακάκης. Καλώς να τον δεχτεί. Ο Γιάννης Κυράστας ποτέ δεν πρόδωσε. Κι ας άλλαξε φανέλα. Κι ας φόρεσε αυτή με το τριφύλλι, ύστερα από την ερυθρόλευκη. Δεν πρόδωσε τον εαυτό του. Τα "πιστεύω" και τη συνείδησή του. Ως παίκτης ποτέ δεν υποσχέθηκε να μην παίξει σε άλλη ομάδα πλην του Ολυμπιακού. Ως προπονητής το έκανε (για τον Παναθηναϊκό). Και το τήρησε...»

Το ΦΩΣ έγραφε στο πρωτοσέλιδο: «Το άδικο ταξίδι του Γιάννη. Ο ΑΣΕΒΟΣ Χάρος άρπαξε την καρδιά του Κυράστα στις 5.30 το απόγευμα, αρνούμενος να χάσει τη μάχη τον 53χρονο προπονητή, που πάλευε σαν θηρίο για 28 ολόκληρες μέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Η καρδιά του δεν άντεξε στις συνεχείς επιπλοκές και τελικά, η καταστροφή των αγγείων έδωσε το ολοκληρωτικό χτύπημα. Μετά από δύο χρόνια και δύο μήνες, θα συναντήσει στη γειτονιά των αγγέλων τον φίλο και κουμπάρο του, Γιάννη Παθιακάκη, τον οποίο είχε κηδέψει στις 8 Φεβρουαρίου 2002. Το καντήλι του δεν είχε άλλο λάδι από τη στιγμή που χτυπήθηκαν τα αγγεία και ήταν θέμα χρόνου να σβήσει. Και ουσιαστικά, ήταν λύτρωση αυτό το αντίο, όπως είχε εξελιχθεί η κατάστασή του. Αφήνει πίσω του την αγαπημένο του γυναίκα Ρούλα και δύο λατρεμένες κόρες, την Εβελίνα και τη Βέρα....

Οι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ τελευταίες του κουβέντες πριν από την περιπέτεια: «Η ζωή έχει χαρές και λύπες και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Ας το έχουν όλοι υπόψη τους και ας είναι πιο γλυκοί άνθρωπο...». Στην τελευταία σελίδα αναφέρεται: «Έκλαιγε από το πρωί χθες ο ουρανός. Λες και ήθελε να μας προϊδεάσει για τα άσχημα μαντάτα που θα 'ρχονταν λίγο πριν σκοτεινιάσει. Μόλις πήγε να σουρουπώνει ο Χάρος κατάφερε να τον γητέψει τον μαχητή. Σφάλισε τα μάτια ο Γιάννης Κυράστας, τον ανάγκασαν να ηττηθεί. Έδωσε έναν αγώνα άνισο, το χτικιό έπαιζε ανορθόδοξα, χτυπούσε ύπουλα και κάτω από τη μέση Αντιστάθηκε με θάρρος περίσσιο ο Γιάνναρος, ακόμη και τη δύναμη της απελπισίας επιστράτευσε για να φέρει το παιχνίδι στα ίσια και να γεννήσει μέσα μας μια πρόσκαιρη νότα αισιοδοξίας, την ελπίδα πως η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη όπως εξαρχής φαινόταν...»