«Πωλείται ο Ολυμπιακός», «θα πουληθεί κι ο έφηβος», «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο», «πωλείται το πούλμαν» και άλλα τόσα έξυπνα, καυστικά, τραβηγμένα, χοντροκομμένα γράφτηκαν χθες καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι από τον Ολυμπιακό φεύγει και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Μια από τις σύγχρονες σημαίες του Ολυμπιακού.

Mε την ερυθρόλευκη, λοιπόν, δεν θα βλέπουμε εφέτος τον «Αβράμη», τον Μανωλά, τον Σάμαρη, τον Χολέβα και εσχάτως τον Χαβιέ Σαβιόλα. Θα βλέπουμε νέους ποδοσφαιριστές, αλλά απ' ότι φαίνεται αυτό μικρό χώρο πιάνει στη συνείδηση του κοινού. Δικαίωμα του καθενός να κρίνει, να κατακρίνει και να έχει απαιτήσεις με το δικό του σκεπτικό. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να γίνει κατανοητό επιτέλους, ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες μπαίνουν στα χρηματιστήρια, σε λίγα χρόνια θα έχουν λόγο στις μεταγραφές ακόμη και στην Ελλάδα, οι χορηγοί, οι διαφημιζόμενοι κλπ.

Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα, με λίγα και σταράτα λόγια. Μια ομάδα είναι μαγαζί. Με έσοδα και έξοδα. Και ένα μαγαζί, μια επιχείρηση, δεν μπορεί συνεχώς να ξοδεύει, ούτε μονίμως να κρίνεται με βάση τα 20-25 εκατομμύρια ευρώ που εισπράττει από το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, είναι ένας σύλλογος που έχει το συναίσθημα στο αίμα, στο dna του, στις γειτονιές του Πειραιά, οπότε είναι φυσική αντίδραση ο θυμός των οπαδών. Ο θυμός που θα πρέπει γρήγορα να δώσει τη θέση του στην ψύχραιμη αντιμετώπιση. Στις απαντήσεις που δόθηκαν με τις εφετινές μεταγραφές και που ακόμα και τούτη την ώρα η ομάδα ψάχνεται.

Το θέμα δεν είναι αν έφυγε ο Σαβιόλα. Στο κάτω-κάτω έπαιρνε δύο εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και η προσφορά του δεν ικανοποιούσε κανένας φίλαθλο της ομάδας και σε καμιά κουβέντα στα πειραιώτικα καφενεία ο κούνελος δεν αποθεωνόταν. Ο Σάμαρης έφερε λεφτά. Το ίδιο και ο Μανωλάς. Πώς να κόψεις το δρόμο σε αυτά τα παιδιά που βλέπουν το παιδικό τους όνειρο να ζωντανεύει, στον καθρέφτη τους "αντικρίζουν" έναν σούπερ ήρωα και με τον τρόπο τους τοποθετούν την ομάδα στο χάρτη του ποδοσφαιρικής αγοράς σε άλλη πλέον θέση από αυτή που είχαν έως τώρα κλασικά οι ελληνικές ομάδες;

Ο Παπαδόπουλος δεν στηρίχθηκε λίγο από τον Ολυμπιακό, όμως δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί θέση στην ενδεκάδα. Εδώ δεν το κατάφερε ο Σαβιόλα με τον Μίτσελ στον πάγκο. Ήθελε να φύγει ο «Αβράμης». Κανείς δεν του στάθηκε εμπόδιο και μάλιστα δεν έφερε ούτε ευρώ στο ταμείο. Τελικά προς τι όλος αυτός ο σπαραγμός;

Η μπάλα κυλάει πια επάνω σε τσόχα με χρήμα. Πολύ χρήμα. Οι εποχές που ο Λουκάς Μπάρλος έβαλε υποθήκη το σπίτι του έφυγαν ανεπιστρεπτί. Η ρομαντζάδα είναι για το καλοκαίρι και την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Όχι για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, τη στιγμή που επιφανείς επιχειρηματίες έχουν συνεργαστεί και συνεργάζονται έως και τώρα με την κυβέρνηση για την απόκτηση "σπιτιού", τη στιγμή -μην το ξεχνάμε- που η κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον πρωταθλητή να ελπίζει στα περσινά έσοδα από τη διοργάνωση των αστέρων. Γιατί να κρυβόμαστε; Είναι δύσκολο να προσπεράσει ο Ολυμπιακός τη Γιούβε και την Ατλέτικο.

Ό,τι και να κάνει η διοίκηση, όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά της κάθε ομάδας, αυτά που θα μείνουν στην ιστορία, είναι τα αποτελέσματα, αγωνιστικά και οικονομικά, σε αναλογία βεβαίως με την ποιότητα του πρωταθλήματος, τη δύναμη των αντιπάλων, την ανταγωνιστικότητα και την ποιότητα του εγχώριου προϊόντος. Όλα τα άλλα είναι για οπαδική κατανάλωση και γι' αυτό... πολύ κακό για το τίποτα.

Αίσθησή μου είναι ότι οι κινήσεις γίνονται πάντα σε ευθυγράμμιση με τα "θέλω" του Μίτσελ. Και πως -με τα όποια ρίσκα- τελικός στόχος είναι η βελτίωση. Ακόμα και "κίνηση" με το Γ. Καραϊσκάκης -που λέει ο λόγος- να γίνει, θα υπάρχει σχέδιο. Το οποίο θα κριθεί...

Follow me: ChrisStatho