Το αξίζει η Ολλανδία...
Φτάσαμε, λοιπόν, στους ημιτελικούς της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής γιορτής. Στους 4 του Μουντιάλ, στα ματς που περιμένουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με τη συμμετοχή της "πόρνης", αν εξαιρέσουμε τον τελικό του Μαρακανά την Κυριακή και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Βραζιλία εναντίον Γερμανίας την Τρίτη το βράδυ και Αργεντινή εναντίον Ολλανδίας την Τετάρτη την ίδια ώρα, στις 11. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει. Όποιος, μάλιστα, πουλήσει εξυπνάδες με προγνωστικά για τους νικητές της ημιτελικής φάσης και τον τροπαιούχο, απλά μην τον πάρετε στα σοβαρά. Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια για να πάτε ταμείο. Λένε την αλήθεια για τις διαπιστώσεις και συνήθως αντικατοπτρίζουν την εικόνα μιας ομάδας μέσα στο γήπεδο στους μέχρι τώρα αγώνες της. Επ ουδενί, όμως, εξασφαλίζουν ασφαλή πρόγνωση.
Γι' αυτό και δεν θα τολμήσω να μπω στον ανθρώπινο πειρασμό να εκφράσω γνώμη για τον τελικό νικητή, για τον βασιλιά του κόσμου, αλλά θα πω ποιος αξίζει αυτή την κούπα με βάση τα όσα έχω δει έως τώρα από την ημέρα που άρχισε το τουρνουά της Βραζιλίας. Για να μην μακρυγορώ, την κούπα αξίζει η Ολλανδία και καμία άλλη ομάδα. Καμία όμως. Και προκαλώ Βραζιλιάνους, Αργεντίνους και Γερμανούς να αφήσουν στην άκρη το συναίσθημα -δύσκολο να γίνει, καταλαβαίνω-, να πατήσουν το rewind των αγώνων που έχουν παίξει οι ομάδες τους και να αξιολογήσουν την απόδοσή τους.
Η Βραζιλία; Από την πρώτη πάσα που αντάλλαξε σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν έπεισε κανέναν που ξέρει από Βραζιλία και από ποδόσφαιρο κανονικό, πραγματικό. Μια ομάδα με μέτριους στην καλύτερη περίπτωση ποδοσφαιριστές, κρεμασμένη από τα ποδοσφαιρικά κότσια του Νεϊμάρ, ο οποίος έκανε ό,τι περνούσε από τα πόδια του για να φτάσει η σελεσάο στα ημιτελικά. Δυστυχώς γι'αυτόν και τη χώρα του καφέ, ο Ζουνίγκα δυσκόλεψε πολύ τα πράγματα με το δολοφονικό του χτύπημα που δεν του... απέφερε ούτε επίπληξη από τον διαιτητή, ενώ η FIFA έκλεισε το φάκελο Νεϊμάρ πριν καλά-καλά τον ανοίξει, επιβεβαιώνοντας ότι το ψάρι πάντοτε βρωμάει από το κεφάλι. Η Βραζιλία, όπως είπαμε, χρειάστηκε τα πέναλτι να περάσει τη Χιλή και δύο στημένες φάσεις για να αφήσει πίσω της την Κολομβία. Μου είναι κάπως δύσκολο να αποδεχτώ ότι με τις απουσίες των Νεϊμάρ-Τιάγκο Σίλβα θα τα καταφέρει κόντρα στους υγιέστατους και ξεκούραστους σχετικά Γερμανούς.
Τους Γερμανούς του Λεβ που καθάρισαν στα γρήγορα τους Γάλλους. Οι τρικολόρ από το πρώτο τους παιχνίδι παρουσίαζαν το πιο ομαδικό ποδόσφαιρο, το πιο αγωνιστικό στιλ, με επιλογές από τον πάγκο, με καλή διαχείριση από τον Ντεσάμπ, με ελπίδες να γεννιούνται και να θυμίζουν το μακρινό 1998. Τα πάντσερ, όμως, πήραν το παιχνίδι με τακτική για σεμινάριο. Και γρήγορα. Παρόλα αυτά, δεν είναι το σύνολο που περιμέναμε να δούμε στο γήπεδο, αν αναλογιστούμε το υλικό που έχουν μέσα και έξω από την ενδεκάδα, αν βάλουμε στη ζυγαριά τι εστί Γερμανία, πώς μας έχει μάθει να παίζει όλα αυτά τα χρόνια και τι μας έκανε να περιμένουμε μετά την τεσσάρα επί της Πορτογαλίας. Καλύπτουν, βέβαια, πολλά χιλιόμετρα και αλλάζουν άπειρες πάσες, διεκδικώντας έτσι την κυριαρχία στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να φτάσουν έως εδώ αήττητοι με μόλις μία ισοπαλία που τους πήρε η Γκάνα σε εκείνο το 2-2.
Πάμε στους Αργεντίνους. Μέχρι και ο Μαραντόνα σχεδόν δεν μπορεί να βλέπει την ομάδα που έχει στήσει ο Σαμπέγια. Η αλμπισελέστε δεν θυμίζει τίποτα από γνήσια Αργεντινή που έχουν χορτάσει τα μάτια μας, όσοι θυμόμαστε Μουντιάλ από το 1986 και μετά. Η αγωνιστική λογική της ομάδας είναι όλη επάνω στον Μέσι και ο Λίο την Τετάρτη το βράδυ θα βρεθεί μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της "εθνικής" καριέρας του. Ή θα πάρει μόνος τους την ομάδα του Φαν Γκάαλ, ή θα σταματήσουν για πάντα οι συγκρίσεις με τον Θεό Ντιέγκο. Ναι, ο Μέσι μαζεύει πάνω του 3 και 4 παίκτες του αντιπάλου. Το είδαμε με το Βέλγιο. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να δουλεύει πάντα έτσι. Ο Ντι Μαρία δεν παίζει με την Ολλανδία και γενικά η ομάδα δεν έχει πείσει ότι μπορεί. Αν το καταφέρει, ο άθλος ίσως ξεπεράσει εκείνον του 1986, με τα χάλια που μας έχει δείξει και με μόλις 7 γκολ έως τώρα (1,4 σε κάθε ματς).
Και πάμε στους Ολλανδούς. Στην καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ομάδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για πολλούς λόγους. Οι οράνιε παίζουν την καλύτερη, την πιο ανοιχτή και την πιο "ευθεία" μπάλα. Το αποδεικνύουν οι πίνακες που μπορείτε να δέιτε παρακάτω και που προτίμησα να μη σας κουράσω στο κείμενο με αριθμούς και ποσοστά. Δείτε όμως τα συγκριτικά στοιχεία των Ολλανδών με τους τρεις ανταγωνιστές τους για τη χρυσή κούπα. Παντού υπερτερούν. Κι αν όχι, θα είναι... ισόπαλοι. Σκοράρουν συχνότερα, περισσότερο, τρέχουν ασταμάτητα και μόνο οι Γερμανοί τους "έχουν" και με εξαίρεση τους Βραζιλιάνους, ανταλλάσσουν λιγότερες πάσες από Αργεντίνους και πάντσερ. Από τη μία δεν έχουν την κυριαρχία που ίσως να επιδιώκουν άλλοι, έχουν όμως ουσία. Γρήγορες μπαλιές, μεγάλες και χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς έξω από την αντίπαλη περιοχή να απειλούν. Ακόμα και το Μεξικό που τους έβαλε δύσκολα, λύγισε και πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γυρίσει εκείνο το ματς άλλη ομάδα από το final four.
Επιπλέον, έχουν βοήθεια από τον πάγκο. Ο Φαν Γκάαλ έδειξε τους προπονητικούς του ορίζοντες πάνω από μία φορά. Με την Αυστραλία που ζορίστηκε, λόγω του ανοιχτού στυλ που υιοθετεί και συνάμα σφιχτό πίσω με αυτό το... 5-3-2 (!), τράβηξε από τον πάγκο τον Ντιπέι. Με τη Χιλή τράβηξε τον Φερ. Με τους Μεξικάνους τον Χούντελαρ και με την Κόστα Ρίκα έκανε την κίνηση του Μουντιάλ με τον Τιμ Κρουλ. Αν δεν αξίζει σε αυτή την ομάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο, η κούπα που τρεις φορές έως τώρα έχει "αρνηθεί" να πάει στα χέρια της, τότε ποια;
Η εικόνα τους το αξίζει και η ιστορία τους το οφείλει.
