Πάντα πίστευα ότι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να κρίνεται μόνο από αγωνιστικά κριτήρια, αλλά από την εν γένει συμπεριφορά του. Οταν φτάσεις τόσο κοντά στην κορυφή του κόσμου, δεν πρέπει να είσαι μόνο παικταράς, αλλά υπόδειγμα συμπεριφοράς και στάσης, γνωρίζοντας ότι αποτελείς πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο κατάφερε με την αντίδραση του στον τελικό - κατά την προσωπική μου άποψη - να γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισε τόσα χρόνια, με αποκορύφωμα τη φετινή φανταστική σεζόν. Παικταράς από καθαρά αγωνιστική σκοπιά παραμένει, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Δεν περίμενα να είναι συνεσταλμένος ούτε θα ζητούσα να μην πανηγυρίσει τον ευρωπαϊκό θρίαμβο της ομάδας του, ειδικά όταν γίνεται και μέσα στην πατρίδα του.

Ωστόσο δεν μπορεί να φουσκώνει από καμάρι και υπερηφάνεια, επιδεικνύοντας ανεγκέφαλα τους καλοσχηματισμένους μύες του, όταν πετυχαίνει το 4-1 , από ένα σχεδόν ανύπαρκτο πέναλτι, στο τέλος ενός ματς που ήταν άφαντος και στα 120 λεπτά της διάρκειας του.

Δεν επιζητώ μετριοφροσύνη από τον Πορτογάλο αλλά δεν μπορεί να κορδώνεται, όταν την κούπα του την πρόσφεραν στο πιάτο, ο Σέρχιο Ράμος, ο Ανχελ Ντι Μαρία, ο Γκάρεθ Μπέιλ και ο καλύτερος για μένα της χθεσινής Ρεάλ, Λούκα Μόντριτς. Τη στιγμή που πέταξε τη φανέλα του και αυτάρεσκα παρουσίαζε σε όλο τον πλανήτη την κορμάρα του, μου θύμισε τα κοράκια, που περιμένουν το ετοιμοθάνατο ζώο να αφήσει την τελευταία του πνοή και να χυμήξουν πάνω στο άψυχο κουφάρι.

Επρεπε να σκεφτεί ότι δεν ήταν αυτός ο παίκτης που «σκότωσε» την Ατλέτικο, ούτε βοήθησε κατ' ελάχιστο στο τελικό αποτέλεσμα. Φυσικά και έπρεπε να πανηγυρίσει, φυσικά και έπρεπε να χαρεί, αλλά όχι να ξεφύγει σαν το παιδάκι που αναδεικνύεται για πρώτη φορά πρωταθλητής στο τοπικό 5 Χ5.

Θα μου πείτε – και δικαιολογημένα – ότι ο Κριστιάνο δεν πανηγύρισε τον χθεσινό αγώνα, αλλά έκανε έτσι για το τελείωμα μιας εκπληκτικής χρονιάς στο Champions League, που τη σφράγισε με το ρεκόρ των 17 γκολ.

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και στο χθεσινό ματς, έπρεπε λίγο να παραμερίσει και να δώσει χώρο στον μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιάς, τον Σέρχιο Ράμος, ο οποίος εάν δεν έβαζε το κεφάλι του με τόσο σωστό τρόπο εκεί που έπρεπε, ο Ρονάλντο δεν θα είχε την ευκαιρία να επιδείξει το γυμνό σώμα του, ούτε στο γυμναστήριο που σηκώνει βάρη...

Σε τελική ανάλυση, αν αδικεί κάποιον ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι μόνο ο εαυτός του, καθώς όταν περάσουν κάποια χρόνια, όλοι θα θυμούνται τη γκολάρα του Ράμος, τον τίτλο της Ρεάλ και τον ίδιο να βγάζει τη φανέλα μετά από ένα πέναλτι κι όταν το ματς είχε προ πολλού κριθεί!

Υ. Γ. Αν κάποιος αδικείται από τον χθεσινό τελικό είναι ο Λούκα Μόντριτς. Ετρεξε όσο κανείς άλλος, όλο το παιχνίδι της Ρεάλ ξεκινούσε από τα πόδια του, δεν σταμάτησε λεπτό να πασχίζει, γύριζε στην άμυνα ακόμα και για να αμυνθεί, αλλά ούτε που φαίνεται πουθενά και ούτε είδα κάποιον να τον εξυμνεί! Το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο...