“Μπαμπά γιατί είμαστε Ατλέτικο;”. Ήταν το σλόγκαν του διαφημιστικού σποτ της Ατλέτικο Μαδρίτης πίσω στο...μακρινό πια για την ομάδα 2007. Δέκα χρόνια μετά από τον τελευταίο της τίτλο, με την ομάδα να έχει περάσει από την “κόλαση” της Σεγούντα, να έχει επιστρέψει αλλά να παραμένει βυθισμένη στη μετριότητα και να βολοδέρνει κάπου στη μέση του βαθμολογικού πίνακα χωρίς στόχους, χωρίς όραμα, ο πιτσιρικάς καθισμένος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κάνει την ερώτηση – εφιάλτη για κάθε πατέρα - οπαδό της Ατλέτικο.

Ο μπαμπάς παγώνει. Είναι μια ερώτηση που περίμενε αλλά ευχόταν πως δε θα έρθει ποτέ. Κοιτάζει το γιο του μέσω του καθρέπτη και μένει σιωπηλός. Προλαβαίνει όμως να σκάσει ένα περήφανο χαμόγελο. “Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά είναι κάτι πολύ, πολύ μεγάλο”, τον βγάζει από τη δύσκολη θέση το σποτάκι στο κλείσιμό του. Γιατί πως να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι που έχει γεννηθεί στην πόλη με την πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στη χώρα με τους δύο κορυφαίους συλλόγους στον κόσμο ότι, “όχι, εμείς είμαστε διαφορετικοί. Εμείς είμαστε με τους άλλους”;

Ο Μάρκος μου στα πέντε του το έχει ξεκάθαρο. “Εγώ είμαι Ολυμπιακός, Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (πρόλαβε να γίνει πέρσι)”. Νορμάλ πράγματα δηλαδή. Και από εθνικές ομάδες εννοείται Κορέα! Τι να κάνουμε, αφού η πρώτη φορά που τον πήγα γήπεδο ήταν στο φιλικό που χάσαμε από τους Κορεάτες. “Έίμαι όμως και λίγο Ατλέτικο” συμπληρώνει πάντα και τον πιστεύω. Το εννοεί, δεν το λέει απλώς για να με ευχαριστήσει. Κι εγώ χαίρομαι αφάνταστα. Γιατί ξέρω πως αν και είναι ακόμη σε μια ηλικία που το παν είναι το αποτέλεσμα, η νίκη, μιλώντας του φέτος όλη τη χρονιά για τα επιτεύγματα της Ατλέτικο, νιώθω πως του έμαθα κάποια πολύ βασικά πράγματα για τη ζωή.

“Μα το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα παιχνίδι” θα πει κάποιος. Όσοι όμως το αγαπάμε ή υποστηρίζουμε κάποια ομάδα ξέρουμε ότι είναι κάτι πολύ, πολύ πιο σημαντικό. Και μεγαλύτερο μάθημα ζωής από αυτό που δίδαξε ο Τσόλο Σιμεόνε με τη φετινή Ατλέτικο Μαδρίτης δεν μπορώ να φανταστώ. Όπως κάθε πατέρας έχω κι εγώ το άγχος να περάσω στα παιδιά μου κάποιες αρχές που θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους, που θα τους βοηθήσουν στη ζωή τους. Στη λίστα μου βρίσκονται ψηλά η σκληρή δουλειά, η πίστη στις δυνατότητές σου, η θέληση, η αποφασιτικότητα, το πάθος, τα κότσια, ο σεβασμός στον αντίπαλο. Να ζεις τη ζωή μέρα με τη μέρα, “partido a partido”. Όταν πέφτεις να φροντίζεις πάντα να σηκώνεσαι και ποτέ, μα ποτέ να μη τα παρατάς. “Cholismo” με λίγα λόγια...

Και αυτό το πρωτάθλημα το πανηγύρισα με τη ψυχή μου. Όπως έκαναν τόσοι και τόσοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, οπαδοί της Ατλέτικο ή μη. Γιατί είχαμε ανάγκη να δούμε αυτές τις αρχές να δικαιώνονται. Να επικρατούν. Δε γίνεται να επιβάλεται πάντα ο νόμος του δυνατού, ο νόμος του χρήματος. Στα 40 μου πια, αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει και ωριμάσει αρκετά ώστε να μην τρελαίνομαι για πάρτη καμιάς ομάδας και κανενός πού..η (μεταφορικά και κυριολεκτικά!). Υπό άλλες συνθήκες απλώς θα απογοητευόμουν γιατί η ομάδα που συμπαθώ δεν τα κατάφερε. Τούτη τη φορά όμως ήταν διαφορετικό. Ήταν ανάγκη να πάρει αυτό τον τίτλο η Ατλέτικο γιατί δεν ήθελα να ακούσω σήμερα το πρωϊ, “ωραία όλα αυτά μπαμπά αλλά τι να τα κάνω αφού πάλι χάσαμε;”

Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών σε ολόκληρο τον κόσμο πάει με τις μεγάλες ομάδες. Είναι φυσιολογικό. Όλοι θέλουμε να κερδίζουμε. Αν γίνεται, συνέχεια. Προσωπικά δεν το βλέπω έτσι, τουλάχιστον όχι στο ποδόσφαιρο. Πάντα θα είμαι με το αουτσάιντερ. Όχι από ρομαντισμό αλλά από ρεαλισμό. Στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο οι νίκες. Και αν υπάρχουν είναι μόνο για πολύ λίγους. Άλλες φορές κερδίζεις, άλλες φορές χάνεις. Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας είναι οι χαρές να είναι περισσότερες από τις λύπες. Θα με ακούσετε να ανεβάζω την ένταση της φωνής μου περισσότερο όταν περιγράφω το γκολ της μικρής ομάδας. Όχι επειδή είμαι αντιολυμπιακός, αντιπαναθηναϊκός, αντιρεάλ ή αντιμπαρτσελόνα. Αλλά γιατί και ο μικρός, ο αδύναμος δικαιούται και αυτός τη μέρα του, τη στιγμή του.

Πιστεύω ότι κατά βάθος ο περισσότερος κόσμος το ίδιο αισθάνεται, όποια ομάδα και αν υποστηρίζει. Το αουτσάιντερ, το “underdog” πάντα θα έχει τη συμπάθεια των πολλών. Ειδικά αν καταφέρνει και κερδίζει δίκαια, με το σπαθί του, χωρίς να έχει “κλέψει” κάτι. Αν δεν ήταν έτσι, οι μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες με θέμα τον αθλητισμό δεν θα είχαν την απήχηση που έχουν. Αν για παράδειγμα στην “Μεγάλη απόδραση των 11” ο Πελέ και η παρέα του έτρωγαν γκολ και ξύλο μέχρι το τέλος, ή αποφάσιζαν να τα παρατήσουν και να δραπετεύσουν στο ημίχρονο. Ή αν ο Ρόκι με τα μούτρα “κρέας” έβγαινε τελικά νοκ – άουτ από τη Σοβιετική μηχανή του μποξ. Ή αν δεν έπιανε το “wax on, wax off” του Μιγιάγκι και ο Καράτε Κιντ έχανε τελικά από το κωλόπαιδο, το ξανθομάλλη. Ή αν η περίφημη ομιλία του Αλ Πατσίνο στους παίκτες του στο “Any given Sunday” δεν έπιανε τόπο και οι Μαϊάμι Σάρκς έχαναν τελικά τα πλέι οφς.

Και το πιο ωραίο είναι πως, όπως αποδείχθηκε χθες, αυτά δεν γίνονται μόνο στο Χόλιγουντ. Γιατί αυτό που πέτυχε φέτος η Ατλέτικο μόνο ως σενάριο σε χολιγουντιανή ταινία μπορούσαμε να το φανταστούμε. Το happy end δεν υπάρχει μόνο στις ταινίες, υπάρχει και στην πραγματική ζωή. Και το happy end της Ατλέτικο έχει ήδη γραφτεί για φέτος. Ότι κι αν γίνει το Σάββατο στη Λισσαβώνα στον τελικό με τη Ρεάλ. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν το έχω ανάγκη. Μου φτάνει που έμαθα στο γιο μου κάτι πολύ βασικό. Ότι στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι. Υπάρχει ο εύκολος δρόμος και υπάρχει και ο άλλος. Αυτός του Τσόλο...