Η ομάδα που μου άρεσε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν -εκτός του Ολυμπιακού των ρεκόρ- ήταν ο Ατρόμητος. Είμαι σίγουρος, μάλιστα, πως πολλοί από εσάς, αν όχι οι περισσότεροι, θα συμφωνήσετε ότι οι Περιστεριώτες συγκέντρωναν όλο αυτόν τον ρομαντισμό που λείπει από τους ποδοσφαιρικούς καιρούς μας.

Ομάδα σταθερή, πιστή στο αγωνιστικό της πλάνο, συνεπής στο σχεδιασμό της, ομάδα της γειτονιάς, από αυτές που μαθαίνεις να ζεις μαζί τους από τα πρώτα σου χρόνια και που ακούς από το παράθυρο του σπιτιού σου τις φωνές του γηπέδου. Τα αποτελέσματά της, η θέση της στο βαθμολογικό πίνακα και η είσοδός της στην πρώτη πεντάδα της Σούπερ Λίγκας, αποδεικνύουν τα παραπάνω. Λίγοι πέρασαν από την έδρα της, από την άλλη δεν ήταν πολλοί εκείνοι που τη λύγισαν στο δικό τους... άντρο.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Παναθηναϊκό; Την εξής: οι «πράσινοι» έφυγαν αλώβητοι από την έδρα του Ατρομήτου.

Σε μια βραδιά που δεν ήταν πολύ καλή από πλευράς θεάματος και ποιότητας, σε ένα ματς που δεν πήγε και δεν ταίριαξε στο ελάχιστο στον Μάρκους Μπεργκ, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έχασε, αλλά λίγο έλειψε να φύγει με το μεγάλο διπλό αν ο Καρέλης έστελνε τη μπάλα μερικά εκατοστά κάτω από το οριζόντιο δοκάρι κι αν ο διαιτητής έδινε πέναλτι στον Μπεργκ, ο οποίος ανετράπη στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να πάρουν τη νίκη. Σαφώς και είχαν τη δυνατότητα, ειδικά στο τέλος του ματς.

Αυτό που μετράει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. Και η ομάδα του Αναστασίου αποχώρησε «όρθια» από το Περιστέρι, συνεχίζοντας τις καλές εμφανίσεις και μια πορεία που ανατρέπει τα δεδομένα που ξέραμε στον πρώτο γύρο. Η ομάδα που στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος είχε γίνει περίγελος των μικρομεσαίων, η ομάδα που τραβούσε χειρόφρενο στη Λεωφόρο κόντρα σε μικρές -συγκριτικά- ομάδες, τώρα έχει βρει τον εαυτό της, παρουσιάζει την πιο σταθερή εικόνα, είναι παραγωγική και αποτελεσματική, έχει ανακτήσει τον χαρακτήρα της και όλα αυτά έπειτα από πολύ κόπο, δουλειά, υπομονή και επιμονή.

Θυμηθείτε πόσες φορές «τελείωσε» ο Αναστασίου. Τουλάχιστον δύο, απ' όσα λέγονταν και γράφονταν. Παρόλα αυτά, ο Αλαφούζος έκλεισε αυτιά και άνοιξε μάτια. Άφησε τον «Ολλανδό» να δουλέψει και η ομάδα έχει κερδίσει όλο το χαμένο έδαφος που έβλεπε να χάνεται κάτω από τα πόδια της στις αρχές του μαραθωνίου.

Δεν είναι εύκολο αυτό που έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός. Στην αρχή ήταν κακός, αποκρουστικός. Η μία γκέλα διαδεχόταν την άλλη. Το ρόστερ υπό μόνιμη αμφισβήτηση, το ίδιο και ο προπονητής. Πήγε ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο και έκανε βόλτα. Τώρα όλα μοιάζουν παλιές κακές μέρες και ο Αναστασίου αποδεικνύει ότι έχει φτιάξει κανονική ομάδα, με αρχή, μέση και τέλος. Και με δανεικούς χαμηλού αντιτίμου στη διάθεσή του. Και με εσωτερική λειτουργία αντάξια μιας οικογένειας, χωρίς πολύ κόσμο να μπαινοβγαίνει στα αποδυτήρια, όπως συνέβαινε όλη τη χρονιά σε έναν από τους βασικούς αντιπάλους του τριφυλλιού που το χρήμα ρέει άφθονο.

Για όλα αυτά, για το γεγονός ότι οι «πράσινοι» πέτυχαν και έγραψαν τη νίκη της χρονιάς, μέσα στο Γ. Καραϊσκάκης, από τον πολύ καλύτερό τους συνολικά Ολυμπιακό, αλλά και για το σεβασμό που επέδειξαν στην ίδια την ιστορία τους, αξίζουν να πακετάρουν και να πάρουν το εισιτήριο για την κορυφαία διοργάνωση. Η φανέλα τους αντέχει το βάρος...

YΓ. Περαστικά στον φίλο και συνάδελφο Σωτήρη Βετάκη.

Follow me: ChrisStatho