Ο Βέλγος σταρ της Τσέλσι ήταν αυτός που επέλεξαν οι συνάδελφοί του και ψήφισαν στην Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών για να τον αναδείξουν κορυφαίο της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου στην Πρέμιερ.

Με τρομερή συμβολή στην πορεία των «μπλε» προς την άνετη κατάκτηση του τίτλου, ο Αζάρ έχει καταφέρει στην τρίτη του χρονιά στην Αγγλία να παρουσιαστεί ακόμα πιο καλός από τις προηγούμενες δύο, ενώ όλοι κάνουν λόγο για υπόδειγμα ανθρώπου και ποδοσφαιριστή.

Κάποιοι, όμως, στο παρελθόν, δεν κατάφεραν να συνδυάσουν την εξαιρετική παρουσία τους μέσα στο γήπεδο με το βραβείο του καλύτερου σε κάποια σεζόν.

Το gazzetta.gr παρουσιάζει εκείνους που δικαιούνταν την διάκριση, όμως δεν έτυχε να πάρουν το τρόπαιο στο σπίτι τους...

Μπράιαν Ρόμπσον: Ο αρχηγός που έδινε ουσία στο περιβραχιόνιο που φορούσε στο μπράτσο του. Ανταγωνιστικός και δυνατός μέσα στο γήπεδο, με ικανότητα να «διαβάζει» τα παιχνίδια όσο λίγοι μπορούν να το κάνουν τόσο σωστά. Αποτέλεσε μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία της πρώτης κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου, γράφοντας την ιστορία του με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

​

Γκλεν Χοντλ: Από τους πιο ικανούς Άγγλους ποδοσφαιριστές της εποχής του, θα μπορούσε να έχει πάρει το βραβείο του καλύτερου παίκτη της σεζόν, το 1987, του το «έκλεψε» όμως ο συμπαίκτης του, Κλάιβ Άλεν. Στην Τότεναμ, παρέα με τους Όσι Αρντίλες και Κρις Γουόντλ, ο Χοντλ ξεδίπλωσε όλες τις αρετές του με κυριότερη τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε και άνοιγε χώρους εκεί που θα θεωρούσε κανείς αδύνατο να περάσει η μπάλα.

Πολ Σκόουλς: Από τους μεγάλους Άγγλους ποδοσφαιριστές και θρύλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Σκόουλς δεν αναδείχθηκε ποτέ καλύτερος για κάποια από τις πολλές αγωνιστικές περιόδους που πρόσφερε τις υπηρεσίες του στα γήπεδα του Νησιού. Τα είχε όλα, μπορούσε με την ίδια ευκολία να γυρίσει να κόψει έξυπνα μια επίθεση, να «κουβαλήσει» τη μπάλα και να μοιράσει το παιχνίδι, ενώ πολλές φορές τελείωνε και μόνος του τις φάσεις. Ήταν παρών όταν πέρυσι του ζήτησε ο Ράιαν Γκιγκς βοήθεια στα λιγοστά ματς που ο Ουαλός βρέθηκε μόνος στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων», με τις επιτυχίες του σε συλλογικό επίπεδο να είναι τόσο μεγάλες που σίγουρα δεν θα τον ενόχλησε η απουσία του βραβείου για τον καλύτερο της χρονιάς.

​

Τόνι Άνταμς: Ξεπέρασε αντιξοότητες, καταχρήσεις και αλκοόλ για να καταφέρει να γίνει ένας από τους καλύτερους στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Κυρίαρχος στο ψηλό παιχνίδι και από τους σκληρούς αμυντικούς που είχε ν' αντιμετωπίσει ένας επιθετικός, ενώ, ακόμα κι όταν περνούσαν τα χρόνια, η εμπειρία σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και το πάθος που έβγαζε στο γήπεδο, τον διατηρούσαν σε υψηλότατο επίπεδο. Θα μπορούσε να έχει αναδειχθεί κορυφαίος το 1991, όταν η Άρσεναλ πήρε το πρωτάθλημα με μόλις 18 γκολ παθητικό.

Πίτερ Σμάιχελ: Ο μεγάλος Δανός πορτιέρο, του οποίου η καριέρα είναι συνυφασμένη με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Για οχτώ χρόνια, οι «κόκκινοι διάβολοι» ήξεραν ότι είχαν φύλακα – άγγελο στην εστία τους, με τον Σμάιχελ να καταβάλλει προσπάθεια ώστε να μην περάσει ούτε... κουνούπι στο τέρμα του, κάνοντας αντιπάλους να απορούν με ορισμένες από τις αποκρούσεις του και τα αντανακλαστικά του.

​