Το θαύμα της Λέστερ από μέσα!

Πλησιάζοντας βράδυ καθημερινής στο Λέστερ δύσκολα καταλαβαίνει κανείς το ποδοσφαιρικό θαύμα που συντελείται στην πόλη των Μίντλαντς, η οποία βρίσκεται σε πολλούς τομείς στη σκιά των γειτόνων της. Πρόκειται για την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της ευρύτερης περιοχής, με αρκετές υποβαθμισμένες γειτονιές και μια φήμη που πλανάται από φοιτητικά fora μέχρι τουριστικούς οδηγούς: Δεν είναι και το καλύτερο μέρος για να ζεις. Πιθανόν οι Άγγλοι να επηρεάζονται από το γεγονός πως από το 2013 και μετά οι λευκοί Βρετανοί αποτελούν μειονότητα, με την πόλη να διατηρεί μια ιδιαίτερη πολυπολιτισμική ταυτότητα.

Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, ολόκληρη η τοπική κοινωνία ζει μαζί με τον Κλαούντιο Ρανιέρι το όνειρο της ανόδου. Πλέον, βλέπεις το σήμα με την αλεπού παντού. Το είδαμε στο Λονδίνο, το είδαμε και στο Νότιγχαμ, όπου υπάρχει αντιπαλότητα. Και όταν τους είπαμε να μας δώσουν μια τσάντα χωρίς το σήμα της Φόρεστ διότι μετά τη μπουτίκ των Ρεντς έπρεπε να επισκεφτούμε το King Power Stadium και όσο να 'ναι δεν θέλαμε να προκαλέσουμε, η απάντηση ήταν απλή: «Είναι στην κορυφή της Premier League, δεν πρόκειται να προκληθούν». Στο Λέστερ ήδη συγκρίνουν την πορεία της ομάδας τους με τους Tricky Trees του Μπράιαν Κλαφ. Τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, καθώς στη συνέχεια πήρε σερί δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Αρκετό καιρό πριν το ματς με τη Γουέστ Μπρομ το King Power Stadium ήταν sold out. Αργότερα καταλάβαμε πως δεν ήταν μόνο το συγκεκριμένο ματς. Ο κόσμος του Λέστερ, αλλά και της ευρύτερης περιοχής ψάχνει με κάθε τρόπο μια διέξοδο προς τις κερκίδες του γηπέδου. Θέλουν να ζήσουν το θαύμα από κοντά, έστω και για ένα ματς. Ξέρουν ότι θα περάσει καιρός μέχρι ολόκληρα τα Μίντλαντς να βιώσουν κάτι αντίστοιχο. «Για την πόλη είναι ένα όνειρο. Όπου και να πηγαίνεις, παντού στην πόλη, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Ψάχνουν όλοι εισιτήρια για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια και δεν βρίσκουν. Κάθε παιχνίδι είναι sold out μέχρι το τέλος της σεζόν», λέει στο gazzetta.gr ο Στιβ Γουόλς, που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας από το 1986 μέχρι το 2000, καθώς και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Περπατώντας προς το King Power την μέρα του αγώνα, καταλαβαίνει κανείς τον πανικό. Τα πάρκινγκ σε μεγάλη ακτίνα φουλαρισμένα. Η κίνηση διαβολεμένη. «Πιο εύκολα παρκάρεις στο κέντρο του Λονδίνου παρά στο Λέστερ τη μέρα του αγώνα», έλεγαν χαρακτηριστικά. Οι παμπ τριγύρω από το γήπεδο, αλλά και σε διαφορετικά σημεία της πόλης γεμάτα με ανθρώπους που ανυπομονούσαν για την επόμενη αναμέτρηση των «Foxes». Πλέον δεν βρίσκεις θέση όχι μόνο στις εξέδρες, αλλά και στις κοντινές παμπ! Όλοι με γοργό βήμα προς την ίδια κατεύθυνση. Στο ραντεβού με την ιστορία δεν πας καθυστερημένος.

Η αύρα του θαύματος γίνεται αισθητή από την πρώτη στιγμή. Διακρίνεται στα μάτια του κόσμου, στη διάθεση που βγαίνει από όλους. Σαν ταξιδιώτες σε κρουαζιέρα, που απολαμβάνουν τις διακοπές τους. Μέσα στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα είναι ακόμα καλύτερη. Σε όλες τις θέσεις οι άνθρωποι της ομάδας έχουν τοποθετήσει κάτι σαν χαρτόνια, που χτυπώντας τα στο χέρι ακούγεται ένα χειροκρότημα με πολλαπλασιασμένα ντεσιμπέλ. Επικρατεί πανικός. Τα παιδάκια με τις μπλε και άσπρες σημαίες παίρνουν θέση τόσο μπροστά στο τούνελ, όσο και κατά μήκος της του γηπέδου από την απέναντι πλευρά. Η είσοδος των ομάδων έχει ατμόσφαιρα τελικού!

Υπάρχει παντού. Σε εμφανή σημεία, στην καρδιά των οπαδών και των παικτών. Στα αποδυτήρια, όπως θα δείτε στη φωτογραφία, βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Προχωρώντας έξω από το γήπεδο, το βλέπεις σε μια τεράστια επιγραφή, καθώς και στις σημαίες που ανέμιζαν τα παιδάκια πριν τη σέντρα: #Fearless. Η λέξη που δημιούργησε ένα ολόκληρο διαδικτυακό κίνημα που συνδέθηκε με την Λέστερ. Έγινε στάμπα σε μπλουζάκια από πέρυσι, όταν κανείς δεν φανταζόταν ότι φέτος η ομάδα του θα τρέλαινε όλη την Premier League. Οι οπαδοί κοιτούν προς την πλευρά του και χαμογελούν. Δεν φοβούνται πλέον τίποτα. Η Λέστερ τους βαδίζει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια για την ιστορία της. Και το κάνει χωρίς φόβο, με κέφι για το απρόσμενο και συνοδευτικό μότο το «οι Αλεπούδες δεν τα παρατούν». Η νοοτροπία της σκληρής δουλειάς και του ομαδικού πνεύματος έχει φωλιάσει για τα καλά σε αποδυτήρια και κερκίδες. Όλοι, σαν μια γροθιά. Αν και πλέον, η πορεία αφήνει λίγα περιθώρια αμφισβήτησης για το ποιος είναι ο στόχος!

«Κάποιοι οπαδοί της Λέστερ μου είπαν ότι είναι λίγο φοβισμένοι μετά τη νίκη επί της Μάντστσερ Σίτι. Μέχρι τότε, υπήρχε μια αίσθηση ότι απλά απολάμβαναν τη στιγμή. Κυρίως μετά την περσινή σεζόν που την ξόδεψαν παλεύοντας με τον υποβιβασμό. Αλλά ο τρόπος που συνέτριψαν την Μάντσεστερ Σίτι, για την οποία πολύ θεωρούσαν ότι θα πάρει εύκολα τίτλο, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι, "διάβολε, συμβαίνει πραγματικά!". Για πρώτη φορά οι οπαδοί κοίταξαν προς τα κάτω και είδαν ολόκληρη την κατηγορία. Δεν νομίζω ότι πρέπει να είναι τόσο απογοητευμένοι αν δεν τα καταφέρουν να πάρουν τίτλο, αλλά όσο, περίεργο κι αν ακούγεται, θα υπάρξει απογοήτευση αν η ομάδα δεν βγει Champions League!», τονίζει στο gazzetta.gr ο Τζέιμς Σαρπ από την τοπική Leicester Mercury, στην οποία καλύπτει το ρεπορτάζ της ομάδας.

Το βλέπεις στα μάτια του κόσμου. Όταν η Γουέστ Μπρομ προηγήθηκε, κανείς δεν πίστεψε ότι οι γηπεδούχοι δεν θα βρουν το δρόμο για να επιστρέψουν το ματς. «We are Leicester City, we are top of the league», φώναξαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Βρήκαν τον τρόπο για να ισοφαρίσουν, έστω κι αν χρειάστηκε η κόντρα. Και η απίστευτη έμπνευση του Μαχρέζ στο 2-1 ήταν εκείνο που χρειάζονταν για να δώσουν συνέχεια στο πάρτι. Ακόμα και μετά την ισοφάριση, ακόμα και όταν δεν κατάφεραν να πάρουν τελικά τη νίκη. Το είχε, πει άλλωστε, ο Κλαούντιο Ρανιέρι. «Δεν έχει σημασία αν κερδίσουμε, αν χάσουμε, ή αν θα φέρουμε ισοπαλία. Το σημαντικό είναι να βλέπουμε ότι η ομάδας βελτιώνεται». Και η προσπάθεια των παικτών του που είχαν δύο δοκάρια και πολλές ευκαιρίες στο τέλος για να πάρουν τη νίκη, αποζημίωσε το κοινό. Άλλωστε, αρνούνται πεισματικά να πέσουν από την κορυφή! Οι 31 βαθμοί που έχουν πάρει εκτός έδρας, πέντε περισσότερους από κάθε άλλη ομάδα, αποδεικνύουν ότι πραγματικά δεν φοβούνται τίποτα!

Ο Λεονάρντο Ουγιόα έλεγε παραμονές του αγώνα με την Γουέστ Μπρομ ότι κανείς μέσα στα αποδυτήρια δεν μιλάει για το πρωτάθλημα. Ρωτήσαμε τον Κλαούντιο Ρανιέρι και μας το επιβεβαίωσε. Όχι επειδή τους το επιβάλει ο ίδιος ή επειδή υπάρχει κάποιος αυστηρός κανονισμός που τους το απαγορεύει. Οι παίκτες της Λέστερ απολαμβάνουν την κάθε στιγμή και αν τους κάτσει; Καλώς. Αν όχι, θα αρκεστούν στην τεράστια επιτυχία της συμμετοχής στο Champions League, το οποίο δείχνει ότι δεν χάνεται!

Ο Ενγκολό Καντέ τελείωνε το πρόγραμμα αποθεραπείας του και συνέχιζε με μάθημα αγγλικών, προκειμένου να κάνει ακόμα πιο εύκολη την συνεννόηση με τους συμπαίκτες του. Ο Τζέιμι Βάρτντι έφευγε κεφάτος μιλώντας στο τηλέφωνο. Ο Μαχρέζ χαμογελούσε αμήχανα σε όποιον τον αποθέωνε. Και ο Ντάνι Ντρίνκγουοτερ έλεγε σε άτομα του στενού του κύκλου ότι δεν έχει δει πουθενά καλύτερο κλίμα σε αποδυτήρια.

Το gazzetta.gr κατάφερε να... εισχωρήσει στο εφαλτήριο των «κομάντος» του Ρανιέρι, μέσα στο άβατο των αποδυτηρίων, παραμονές του αγώνα με τους Baggies! Η κλειδωμένη πόρτα ανοίγει από μέσα. Οι φανέλες τοποθετημένες μπροστά στη θέση του κάθε ποδοσφαιριστή, έτοιμες να «γράψουν» μια ακόμα στροφή στην κούρσα για τον τίτλο. Στον πίνακα της τακτικής μια μισοσβησμένη οδηγία για κίνηση ανάπτυξης από τα άκρα. Και έξι φωτοτυπίες επικεντρωμένες στις στημένες φάσεις, αμυντικές και επιθετικές. Ο Ρανιέρι είχε προειδοποιήσει για την ικανότητα της Γουέστ Μπρομ στα στημένα και παρά την έξτρα βάση που έδωσε, τελικά δέχθηκε γκολ με αυτόν τον τρόπο. Ο φροντιστής μας χαιρετάει με ένα... παραδοσιακό malaka που θυμόταν από τις μέρες του «Ζαγόρ» και το #Fearless δεσπόζει και εδώ. Όλοι οι εργαζόμενοι μέσα στο σύλλογο ήταν εκπληκτικά ευγενικοί. Και η σχέση τους με τους παίκτες είναι επίσης εξαιρετική. Το κλίμα θύμιζε λίγο το δόγμα του μεγάλου Μπιλ Σάνκλι, πως όλοι όσοι εργάζονται σε ένα σύλλογο, από το οποιοδήποτε πόστο, έχουν μερίδιο στην επιτυχία.

Βγαίνοντας, στο χώρο που συνδέει τα αποδυτήρια με την έξοδο προς τον αγωνιστικό χώρο από τη μία και προς την κεντρική ρεσεψιόν από την άλλη, κυριαρχούν τεράστιες πανηγυρικές εικόνες που θυμίζουν στις «Αλεπούδες» τις αμέτρητες ποδοσφαιρικές χαρές που έχουν ζήσει φέτος. Κινούμαστε προς τον αγωνιστικό χώρο. «Foxes never quit», βλέπουν οι ποδοσφαιριστές πριν αντικρίσουν το πράσινο. Και ένα τελευταίο #Fearless πριν βγουν από το τούνελ! Πατάμε χορτάρι, καθόμαστε στις θέσεις των αναπληρωματικών. Ο Στιβ Γουόλς που είναι μαζί μας θυμάται τις μέρες του στην ομάδα με τον Θοδωρή Ζαγοράκη. «Νομίζω βοήθησα τον Theo να μιλήσει αγγλικά, ήμουν καλός φίλος του προσωπικά και τον πήρα κατά μία έννοια υπό την προστασία μου όταν ήρθε. Μου άρεσε πολύ σαν παίκτης και σαν χαρακτήρας, νομίζω δεν έπρεπε να φύγει. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής και σπουδαίος φίλος», αναπολεί. Από τότε, οι σχέσεις που χτίζονταν στα αποδυτήρια της ομάδας ήταν ισχυρές.

Ο Κλαούντιο Ρανιέρι είναι ο άνθρωπος της φετινής χρονιάς, ωστόσο για να φτάσουμε στη σεζόν-θαύμα της Λέστερ δούλεψαν πολλοί, για αρκετό καιρό. Ο Τζέιμς Σαρπ μας λέει: «Είναι η ολοκλήρωση μιας μακράς διεργασίας, η οποία εντοπίζεται αρκετές σεζόν πιο πίσω. Με τον Νάιτζελ Πίρσον και το επιτελείο του, στο οποίο υπήρχε ο νυν υπεύθυνος μεταγραφών Στιβ Γουόλς (σ.σ διαφορετικό πρόσωπο από τον παλιό άσο των "Αλεπούδων") και τώρα με την Κλαούντιο Ρανιέρι, η ομάδα χτίζει ένα σύνολο που παίζει ο ένας για τον άλλον και έχει τον πιο δυνατό δεσμό και ομαδικό πνεύμα που έχω δει. Δίνουν τα πάντα ο ένας για τον άλλον και στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης είναι όλοι φίλοι εκτός γηπέδου. Αυτό το πνεύμα, σε συνδυασμό με τις ικανότητές τους ως ποδοσφαιριστές, αποτελεί ένα πολύ ελπιδοφόρο μείγμα. Προσθέστε επίσης την φανταστική υποστήριξη του κόσμου και την ατμόσφαιρα εντός και εκτός έδρας, καθώς και έναν προπονητή πολύ χαρισματικό τακτικά και θα δείτε γιατί η Λέστερ έχει δημιουργήσει κάτι το τόσο ιδιαίτερο».

Ο Στιβ Γουόλς προσθέτει: «Δεν το περίμενα να είναι στην κορυφή λίγο πριν το τέλος, αλλά ήξερα ότι κάτι μεγάλο συμβαίνει. Τα τελευταία χρόνια η Λέστερ χτίζει μια σταθερή βάση και το κάνει καλά. Φυσικά, όχι τόσο καλά όπως το φετινό. Μοιάζει εξωπραγματικό, δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε εδώ! Αλλά τώρα είμαστε σε θέση που μπορούμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, είμαστε φαβορί για να το κάνουμε, οπότε είναι φανταστική εμπειρία. Αν θέλετε την γνώμη μου, με όσα έχω δει και έχω ζήσει, πιστεύω ότι τελικά η Λέστερ θα πάρει τον τίτλο».

Ο Σαρπ συνεχίζει: ««Παρότι πέρασε αρκετά σημαντικό διάστημα στον πάτο της βαθμολογίας πέρυσι, η Λέστερ ποτέ δεν έπαιξε στα αλήθεια σαν ομάδα των χαμηλών θέσεων. Όχι δηλαδή όπως η φετινή Άστον Βίλα. Υπήρξαν πάντα ανταγωνιστικοί στους αγώνες, αλλά τους έλειπε η αυτοπεποίθηση, η εμπειρία και το know-how στο να παίρνουν αποτελέσματα. Ωστόσο, το εκπληκτικό σερί που έτρεξαν την περσινή σεζόν για να καταφέρουν να σωθούν, νικώντας επτά από τα εννιά τελευταία ματς, απέδειξε ότι μπορούσαν να νικήσουν τις περισσότερες ομάδες της κατηγορίας. Εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι Λέστερ μπορεί να τερματίσει στη δεκάδα φέτος. Μετά, όταν ο Νάιτζελ Πίρσον απολύθηκε για μη ποδοσφαιρικούς λόγους, υπήρξε μια συλλογική αντίληψη ότι η Λέστερ θα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι ήρθε και είπε ότι θέλει να εισάγει τον "ιταλικό τακτικό τρόπο" στην ομάδα. Υπήρξε μια ανησυχία ότι θα προσπαθήσει να κάνει τη Λέστερ μια αργή ομάδα που θα παίζει παράλληλο ποδόσφαιρο, παρότι οι δυνάμεις της στο τέλος της χρονιάς ήταν η ταχύτητα, η δύναμη και η αντεπίθεση. Τελικά, είναι καταπληκτικός.»

Γιατί είναι καταπληκτικός; Οι insiders που μίλησαν στην κάμερα του gazzetta.gr στο βίντεο που ακολουθεί στάθηκαν στον χαρακτήρα και στον τρόπο τακτικής και ατομικής προσέγγισης του. Ο Στιβ Γουόλς τονίζει: «Νομίζω είναι λαμπρός, τακτικά είναι ακριβώς αυτό που πρέπει. Είναι το κλειδί της ομάδας, που δουλεύει πολύ καλά. Ταιριάζει με την φιλοσοφία των ιδιοκτητών και του brand. Σίγουρα θα περάσει στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τον Βάρντι και τους άλλους παίκτες. Είναι η καλύτερη σεζόν που είχε ποτέ η Λέστερ στην ιστορία της. Είναι φανταστικό».

Ο Σαρπ προσθέτει: «Άφησε την ομάδα να παίξει με βάση τις δυνάμεις της, ενώ επίσης την έκανε μια δυνατή αμυντική οντότητα. Έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία στον Τζέιμι Βάρντι και τον Ριγιάντ Μαχρέζ, χτίζοντας την ομάδα ώστε να τους φέρνει σε θέσεις που μπορούν να κερδίζουν τα ματς. Έφερε ένα επίπεδο τακτικής κατανόησης που η Λέστερ δεν είχε ποτέ ξανά πριν. Δείτε τη νίκη με τη Νόριτς. Φάνηκε ότι η Λέστερ ήταν στα πρόθυρα μιας ενοχλητικής ισοπαλίας, αλλά είδε ότι η άμυνα των φιλοξενούμενων είχε κατασκηνώσει έξω από την περιοχή. Οπότε το γύρισε σε σχήμα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, έβαλε τον Τζεφ Σλουπ και τον Μαρκ Ολμπράιτον στα πλάγια για να τραβήξει σε πλάτος την αντίπαλη αμυντική γραμμή, να τους τραβήξει προς τα έξω και να αφήσει τον Ριγιάντ Μαχρέζ στην τρύπα ώστε να εκμεταλλευτεί το χώρο, πριν βάλει τον Λεονάρντο Ουγιόα στη θέση του Αμαρτέι ώστε να δώσει άλλον ένα παίκτη στην επίθεση για τη Λέστερ. Το δούλεψε σε βαθμό τελειότητας. Είναι επίσης ένας πραγματικός τζέντλεμαν, δίνοντας το χέρι σε όλους τους δημοσιογράφους πριν τις συνεντεύξεις Τύπου. Οι οπαδοί τον λατρεύουν. Υπήρχε ένα τεράστιο πανό που τον αποκαλούσε "νονό"».

Ο Ιταλός μπήκε στην αίθουσα Τύπου μια μέρα πριν το ματς με την Γουέστ Μπρομ με ένα πλατύ χαμόγελο. Μας χαιρέτισε όλους δια χειραψίας και απάντησε υπομονετικά. Απέφυγε με μαεστρία, αλλά και ευγένεια, όλες τις ερωτήσεις για το πρωτάθλημα. Χαρακτηριστικά, στο βίντεο που προηγείται, μπορείτε να δείτε την απόκρισή του στην ερώτηση που του έγινε για το ματς της Άρσεναλ με τη Γιουνάιτεντ. Ο Ιταλός απάντησε ότι απλά δεν το είδε, αφού ήταν με την οικογένειά του και στη συνέχεια αφοσιώθηκε στην προσεχή αντίπαλο της ομάδας του! «Δεν έχει σημασία τι κάνουν οι άλλες ομάδες, σημασία έχει τι κάνουμε εμείς», ξεκαθάρισε ο Ρανιέρι, αφού μίλησε στο gazzetta.gr για την εμπειρία του στην Ελλάδα και πρόσθεσε: «Στόχος μας ήταν η παραμονή. Από τη στιγμή που το πετύχαμε, απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή». Τότεναμ, Άρσεναλ και Σίτι είναι για τον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της Ελλάδας τα φαβορί και οι Σπερς η δυσκολότερη ομάδα που έχει αντιμετωπίσει φέτος.

Η διαχείριση του Ρανιέρι καταφέρνει να δημιουργεί ασπίδα από την πίεση. Κρατά τα μυαλά των παικτών του καθαρά. Παρότι κατάφερε να εμφυσήσει τον Italian way, δεν τους... πήζει στην τακτική. Δουλεύει με τον δικό του, χαλαρό τρόπο στα σημεία που θεωρεί σημαντικά και πάντα προσαρμόζει την προετοιμασία στις αδυναμίες του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας τα «παιδιά» του σε ρόλους που αναδεικνύουν τον καλύτερο εαυτό τους. Τους αφήνει, για τα δεδομένα της κατηγορίας, ελεύθερους σε θέματα διατροφής από τη στιγμή που είναι σωστοί στις προπονήσεις, βγαίνει μαζί τους σε εστιατόρια, τους επέτρεψε το δεύτερο ρεπό. Είναι... cool σε όλα! Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με χιούμορ και ψυχραιμία. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι τον βλέπουν σαν πατρική φιγούρα στα αποδυτήρια, που έχει γοητεύσει τους ποδοσφαιριστές, τους δημοσιογράφους, τους οπαδούς. «Ranieri, whoaaaa, Ranieri, whoaoo. He came from Italy, to manage to the City», φωνάζουν.

Δείτε στο video όλα τα σχόλια που συλλέξαμε για τον Ιταλό.

Κατά την παρουσίαση των ομάδων, προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε ποιος από τους ποδοσφαιριστές θα έπαιρνε το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Το... τεστ αδικεί τον εκτός αποστολής Καντέ που είναι από τους αγαπημένους του Blue Army. Μόργκαν, Βάρντι και Μαχρέζ έκαναν τη διαφορά. Ο τελευταίος ίσως στο νήμα σήκωσε περισσότερα ντεσιμπέλ. Και ο Φουχς, τελευταίος στην ανάκρουση των ονομάτων, επέφερε ένα μακρόσυρτο «Φουουουχς». Οι Άγγλοι τον έχουν βάλει για τα καλά στην καρδιά τους. Σε ένα σύντομο γκάλοπ που κάναμε πριν την είσοδο στην κερκίδα, οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές. Η ομάδα της Λέστερ είναι αυτό ακριβώς. Ομάδα. Και ο κόσμος την έχει ολόκληρη στην καρδιά του. Σίγουρα ξεχωρίζουν την κλάση του Μαχρέζ, τo φονικό ένστικτο του Βάρντι, τον Καντέ που τα κάνει όλα και συμφέρει, τον αρχηγό Μόργκαν, τον απροσπέλαστο Σμάιχελ. Θα τους δεις όμως να διστάζουν πριν σου μιλήσουν για τον εκλεκτό τους.

«Εχουμε τόσους πολλούς καλούς παίκτες. Ξοδέψαμε αρκετά χρήματα, όχι βέβαια σε επίπεδο Μάντσεστερ Σίτι, αλλά βλέποντας περιπτώσεις όπως ο Κρίστιαν Φουκς καταλαβαίνεις ότι δαπανήθηκαν σωστά. Ο Μαχρέζ και ο Βάρντι είναι εξαιρετικοί, ο Σμάιχελ το ίδιο, αλλά για μένα ο Καντέ είναι αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο αυτή τη σεζόν. Δεν ακούει τόσα εγκώμια όσο οι άλλοι, αλλά είναι πραγματικό φαινόμενο», μας λέει ο Στιβ Γουόλς, ενώ ο Σαρπ εν μέρει συμφωνεί: «Ωχ, από που να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε; Φυσικά ο Τζέιμι Βάρντι έχει κλέψει τις εντυπώσεις με τη σταθερότητά του και το σερί-ρεκόρ των 11 σερί γκολ στην Premier League. Μετά, υπάρχει ο Ριγιάντ Μαχρέζ, ο πιο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που έχω δει να φοράει τη φανέλα της Λέστερ. Παράγει στιγμές μαγείας και από το πουθενά μπορεί να νικήσει παιχνίδια.

Ωστόσο, τα δύο κλειδιά για μένα, που έχουν βάλει τα σταθερά θεμέλια για να αποδίδουν οι υπόλοιποι, είναι ο Ενγκολό Καντέ και ο Γουές Μόργκαν. Ο Καντέ έχει μια ακόρεστη επιθυμία να κερδίζει μπάλες, η οποία έλειπε εδώ και δεκαετίες από τη Λέστερ. Κερδίζει τα πάντα και τόσο καθαρά. Αν οι συμπαίκτες του χάσουν την κατοχή, ο Καντέ απλά την επαναφέρει. Και μετά είναι ο Γουές Μόργκαν. Ο αρχηγός που δίνει το παράδειγμα. Είχε προβλήματα σε ορισμένα σημεία της περσινής σεζόν, ωστόσο με παρτενέρ τον Ρόμπερτ Χουτ έχει βελτιώσει την αντίληψή του σε κορυφαίο επίπεδο. Είναι σχεδόν ανίκητος και τόσο, τόσο σταθερός. Έχει χάσει μόλις ένα ματς φέτος από τιμωρία και έχει παίξει κάθε λεπτό των αγώνων του Πρωταθλήματος. Μαζί με δύο διεθνή τουρνουά το καλοκαίρι με την Τζαμάικα, το Copa America και το Gold Cup. Είναι απλά μηχανή».

Δυο-τρεις ενδογηπεδικές παρατηρήσεις. Τον Καντέ, όπως προαναφέραμε, δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε. Ο Βάρντι έχει την καλύτερη επιτάχυνση στα πρώτα μέτρα που έχουμε δει ποτέ από σε γήπεδο. «Σημάδεψε» τον αργό Όλσον και υπήρχαν στιγμές που... τον έκανε να φαντάζει δυστυχισμένος. Είναι επίσης εκπληκτικός ο τρόπος που κινείται χωρίς τη μπάλα, είτε όταν η ομάδα του έχει την κατοχή, είτε όταν την κυνηγάει. Εξαιρετική αντίληψη. Το άγγιγμα του Μαχρέζ είναι εκπληκτικό. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε ότι δεν του έβγαινε τίποτα και αμέσως έκανε την ασίστ-τακουνάκι που οδήγησε στο 2-1. Η Λέστερ τακτικά είναι σαν μηχανή. Όλοι επιδεικνύουν απίστευτη προσήλωση και συγκέντρωση, διαβάζουν τις κινήσεις των συμπαικτών και του αντιπάλου. Και ο Ρανιέρι το δουλεύει πολύ από τον πάγκο. Κρατά «ζεστούς» τους παίκτες του για όποτε χρειαστεί, ενώ ακόμα και για τον Ινλέρ, που μένει εκτός και θα ήθελε μεγαλύτερο χρόνο παραμονής, είχε μόνο καλά λόγια να πει και να διαβεβαιώσει πως «όταν θα έρθει η ώρα του να προσφέρει, θα δώσει το 100% για την ομάδα».

Οι... σειρήνες γύρω από τα βασικά «εργαλεία» της επιτυχίας ήδη ηχούν, όπως και για τον Ρανιέρι. «Είναι λογικό. Όταν δεν είναι καλά τα αποτελέσματα δεν σε θέλει κανείς και όταν αυτό αλλάζει ακούς για Μπαρτσελόνα. Φυσικά δεν μας επηρεάζουν καθόλου», απαντά. Ούτως ή άλλως, στόχος όλων είναι ο κορμός να διατηρηθεί. «Δεν νομίζω ότι είναι μόνο μια χρονιά πυροτέχνημα. Νομίζω ότι έχουμε χτίσει σταθερά θεμέλια και τα επόμενα 5-10 χρόνια θα είναι σε πολύ καλό επίπεδο», υποστηρίζει στο gazzetta.gr ο Γουόλς.

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι εστί Λέστερ και είναι εκείνος που γράφει τον επίλογο στο gazzetta.gr! Η φανέλα των «foxes» με το «37» - αφού το «7» ήταν καπαρωμένο- στην πλάτη, φορεμένη και ιδρωμένη σε 68 παιχνίδια (ένα μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 1999, το ολοκλήρωσε κάτω από τα δοκάρια της ομάδας παίζοντας για 15 λεπτά ως τερματοφύλακας εναντίον της Κρίσταλ Πάλας) θυμάται τις μέρες που πέρασε στην πόλη, τα όσα έζησε και αναφέρεται στο σήμερα!

Στα τελειώματα της δεκαετίας του '90 και στις αρχές του «μιλένιουμ» ο «Theo», όπως τον αποκαλούσαν οι Άγγλοι, βρέθηκε από την Τούμπα στην πόλη των Ανατολικών Μίντλαντς. Δεν την γνώριζε είναι αλήθεια, αλλά τη λάτρεψε μένοντας σ' ένα προάστιο της πόλης, στη «Fairway str», για 2,5 χρόνια. Ο Μάρτιν Ο' Νιλ είχε πέσει πάνω σε μια καλή φουρνιά παικτών, Χέσκι, Ελλιοτ, Σάβατζ, Λένον, τους οποίους οδήγησε σε δύο τελικούς Λιγκ Καπ, με την «κούπα» του 2000 που σήκωσε ο Ζαγοράκης στο (παλιό) Γουέμπλεϊ, μετά τη νίκη 2-1 επί της Τρανμίρ, να είναι ο τελευταίος -ίσως μέχρι τον φετινό- τίτλος της Λέστερ.

Όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στην πόλη, η ομάδα έπαιζε στο Filbert Street, όμως όπως θυμάται καλά «από εκείνη την εποχή είχαν ξεκινήσει τα πλάνα για την κατασκευή ενός νέου γηπέδου 55.000 θέσεων» δείγμα του τρόπου σκέψης των Άγγλων και της χαώδoυς διαφοράς με την Ελλάδα. «Η οργάνωση είναι το Α και το Ω όλων των ομάδων, ακόμη και της Λέστερ, που ως μέγεθος δεν μπορεί να συγκριθεί με τα μεγάλα κλαμπ της Αγγλίας. Κι όμως οι άνθρωποι της έδιναν τα πάντα στους ποδοσφαιριστές. Γιατί εκεί αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί πρέπει να είναι καλά. Ζητούσες δέκα και σου έδιναν εκατό μόνο και μόνο για να σε κάνουν να νιώσεις άνετα και ωραία μακριά από κάθε είδους προβλήματα της καθημερινότητας. Ένοιωθα ότι παίζω ποδόσφαιρο σε άλλον πλανήτη, αγωνιζόμενος στην Premier League, βίωσα απίστευτα πράγματα».

Ο Ζαγοράκης τους πρώτους μήνες δεν ήξερε καν το όνομα του προέδρου της ομάδας, δεν τον ενοχλούσαν οι δημοσιογράφοι στο τηλέφωνο, δεν διάβαζε αθλητικές εφημερίδες, πλην των ελληνικών που έπαιρνε με το ταχυδρομείο, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε ούτε μια αθλητική εφημερίδα! «Το Λέστερ» θυμάται ο πρώην αρχηγός της εθνικής ομάδας, «ήταν μια ήσυχη πόλη, στην οποία τους πρώτους δύο τρεις μήνες έψαχνα να βρω μια μπασκέτα και δεν. έβρισκα»! Και πώς να βρει. Στην πόλη των Μίντλαντς υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο και ράγκμπι. «Η κουλτούρα της πόλης σε αναγκάζει να συμβιβαστείς με την ιδέα, ότι υπάρχει. Το καλό για τον 27χρονο, τότε, Καβαλιώτη ποδοσφαιριστή ήταν ότι φρόντισε να μην του λείπει η Ελλάδα. Οι Έλληνες φοιτητές τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, δημιούργησαν τη δική τους κερκίδα στο «Filbert Street» και για τους πρώτους έξι μήνες η φανέλα του ήταν στο top-3 των πωλήσεων, πίσω από Χέσκι και Έλιοτ. Στο ελληνικό στέκι «Mama Maria's», ένα αγγλικό καφενείο κοντά στο γήπεδο, είχε στήσει» το στρατηγείο του περνώντας εκεί αμέτρητες ώρες.

Φτάνοντας στο σήμερα, ο Ζαγοράκης παρακολουθεί με τεράστιο ενδιαφέρον την πορεία πρωταθλητισμού της πρώην ομάδας του. «Αν πω ότι το περίμενα θα με περάσουν για τρελό! Κι όμως, στο ποδόσφαιρο όλα μπορούν να συμβούν, εμείς ως Έλληνες το ξέρουμε καλύτερα απ' όλους, αλλά θέλει υπομονή μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου. Η Λέστερ δείχνει να έχει το μομέντουμ και ένα καλό αστέρι από πάνω της», λέει στο gazzetta.gr σχολιάζοντας την εικόνα της ομάδας, κυρίως μετά τον Ιανουάριο όταν όλοι θεωρούσαν ότι θα ξεφουσκώσει.

«Οι εννιά αγώνες που απομένουν είναι πολλοί, ειδικά όταν μιλάμε για την Αγγλία και την Premier Legue. Η ομάδα δείχνει να αντέχει την πίεση, όμως χρειάζεται να παραμείνουν προσγειωμένοι και ταπεινοί μέχρι το φινάλε. Κι αυτό ίσως να τους δώσει τον τίτλο».