Φάκελος... Τσέλσι

Κάπως έτσι λοιπόν αυτή είναι ξανά η «μοιραία» περίοδος του. Και επειδή όλα τα άσχημα από κάπου ξεκινούν, η αφετηρία για τα φετινά δεινά της Τσέλσι εντοπίζεται στο μεσοδιάστημα των πανηγυρισμών για την περσινή κατάκτηση της Premier Leagueκαι την έναρξη της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι στο Νησί που ισχυρίζονται ότι όλα τα στραβά άρχισαν στο φινάλε του περσινού 5-3 από την Τότεναμ, όταν ο Ζοσέ έβρισε άσχημα τους πάντες, αλλά εμείς θα μείνουμε με το ξεκίνημα της προετοιμασίας.

Ευχαριστημένος από τον τίτλο και την όλη προσπάθεια, έλαβε την απόφαση να ανταμείψει τους παίκτες του με μία εβδομάδα παραπάνω τεμπελιάς. Τι σήμαινε αυτό; Οτι ενώ οι ανταγωνιστές του για την κορυφή θα δούλευαν για να του κλέψουν τα πρωτεία, εκείνος και τα παλικάρια του θα μπορούσαν να αράξουν λίγο ακόμα σε κάποια παραλία. Αυτή η σκέψη φαίνεται σήμερα πως υπήρξε καταλυτικά αρνητική για δύο λόγους. Ο ένας είχε να κάνει με το physical. Οταν οι αντίπαλοι βρίσκονταν έτοιμοι στην αφετηρία, οι ποδοσφαιριστές της Τσέλσι πάλευαν να βρουν ρυθμό εμφανώς πιασμένοι. Ο άλλος που είναι ίσως σοβαρότερος σχετίζεται με την ψυχολογία. Μία τέτοια απόφαση βάζει αυτομάτως τον παίκτη να σκεφτεί ότι έχει ήδη πιάσει τους στόχους και αράζει. Πως δεν χρειάζεται να φορτσάρει όσο ο αντίπαλος, μιας και έχει ήδη αποδείξει ότι είναι ανώτερος! Μόνο που ως γνωστών, στην περίπτωση της κορυφής το δύσκολο είναι η παραμονή...

Δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Μουρίνιο δεν έχει λόγο στις μεταγραφές. Προφανώς το ότι δεν ενισχύθηκε το ρόστερ, έχει να κάνει και με δική του συναίνεση. Είναι μεν γνωστό ότι ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς ήθελε να φτιάξει κάπως τους ισολογισμούς, ώστε να καθαρίσει για τα επόμενα χρόνια με τον βραχνά του Financial Fair Play, ενώ υπήρχε και μία λογική της προώθησης παιδιών από τη Β' ομάδα, η οποία σαρώνει, έχοντας κατακτήσει και το Champions League των μικρών. Κάπως έτσι δόθηκαν κάποια χρήματα για τον Πέδρο ως αντικαταστάτη του Κουαδράδο, κάτι που αποδεικνύεται δηλαδή λάθος στο λάθος.

Ο Φαλκάο που πήγε δανεικός ως τρίτη, αλλά πανάκριβη επιλογή στην επίθεση, απλά είναι ανύπαρκτος και ο αριστερός μπακ, Μπαμπά, για τον οποίον έδωσαν 18 εκατ. ευρώ στην Αουγκσμπουργκ, προφανώς δεν υπολογίζεται και εξακολουθεί να καλύπτει τη θέση με ανάποδο πόδι ο Αθπιλικουέτα. Ο Μπέγκοβιτς πάλι είναι μία χαρά για αναπληρωματικός πορτιέρο, αλλά δεν επηρεάζει επί της ουσίας το παιχνίδι, για να φτάσουμε στον πιο απίθανο: τον Παπί Τζιλομποτζί. Αλήθεια, ποιος διάολο τον επέλεξε; Ολα δηλαδή έχουν γίνει λάθος. Ο σχεδιασμός φαίνεται ανύπαρκτος. Η ομάδα δεν ενισχύθηκε σε καμία θέση και ο Ζοσέ, κοιτώντας τον πάγκο δεν γίνεται να βρει λύσεις, όταν τα πράγματα στραβώνουν. Μοναδική ελπιδοφόρα αγορά είναι εκείνη του 19χρονου Βραζιλιάνου αριστερού μπακ, Κένεντι.

Οι λάθος μεταγραφές ή καλύτερα εκείνες που δεν έγιναν, βρίσκονται άμεσα συνυφασμένες με όσους αποχώρησαν. Και η εν λόγω κουβέντα περιλαμβάνει παίκτες ορόσημα για το club, που σε καμία περίπτωση δεν έχουν αντικατασταθεί επιτυχώς και αναλόγως. Η φυγή των Ασλεϊ Κόουλ, Φρανκ Λάμπαρντ από την προ-προηγούμενη χρονιά και πέρσι εκείνες των Ντιντιέ Ντρογκμπά, Πετρ Τσεχ (σ.σ.: σε αυτή την περίπτωση ο Κουρτουά αποτελεί εξαιρετική αντικατάσταση) άφησε τους Μπλε με ένα τεράστιο κενό εμπειρίας και ηγεσίας.

Η αξία αυτών των θρύλων δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμάται η προσφορά τους γενικότερα στα γηραιότερα του. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία έπαιξαν όλοι τους καταλυτικό ρόλο, έχοντας έντονη παρουσία στα αποδυτήρια και συνδέοντας τις δύο περιόδους του Μουρίνιο στην Τσέλσι. Επίσης ήταν αυτοί που έδιναν το παράδειγμα, παίζοντας στο 100% κάθε φορά που χρειαζόταν να πατήσουν στο χορτάρι και ας ήταν πλέον στα τελευταία τους στο «Στάμφορντ Μπριτζ» αναπληρωματικοί. Εκτός του Τέρι ποιος άλλος πραγματικά θα μπορούσε να θεωρηθεί ηγέτης ως προσωπικότητα στο τωρινό ρόστερ;

Στα περισσότερα παιχνίδια η Τσέλσι δεν παίζει κάτι συγκεκριμένο. Είναι το πρώτο πράγμα που προσέχεις και ας μην είσαι ειδήμων. Εκτός της εμφανούς έλλειψης ψυχολογίας, αυτοπεποίθησης, είναι ξεκάθαρη και η απουσία ενός σχεδίου. Αυτό που βγάζει στο χορτάρι είναι μονοδιάστατο μέχρι θανάτου. Απαντες παλεύουν να βρουν τον Ντιέγκο Κόστα, ο οποίος εκτός των άλλων φέτος δεν ανταποκρίνεται. Οπότε, για τους αντίπαλους είναι απλό: υπερφορτώνουν το μαρκάρισμα του, τον μπλοκάρουν και καθάρισαν. Αυτό λοιπόν το πλάνο δεν μπορεί να λειτουργήσει και δεν φταίει για τούτο μονάχα ο ντεφορμέ, διαρκώς εκνευρισμένος Βραζιλιάνος φορ. Είναι αυτό που έλεγε και μία παλιά διαφήμιση: ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!

Πέρσι αυτό το βοηθούσε η προσφορά στο σκοράρισμα που υπήρχε από τους από πίσω του και κυρίως τον Αζάρ. Καθώς όμως ο Βέλγος δεν τραβάει, απομένουν μονάχα τα στημένα του Γουίλιαν. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός δηλαδή. Για την ακρίβεια είναι μακράν του δεύτερου ο MVP της ομάδας του. Στην άμυνα απουσιάζουν οι αλληλοκαλύψεις και άπαντες εκτός του Ζουμά, ο οποίος βγάζει pace, μοιάζουν αργοί. Ο Τέρι έχει μεγαλώσει και βρίσκεται κάποια κλάσματα πίσω από την εξέλιξη των φάσεων και αυτό επηρεάζει αρνητικά και τον Κέιχιλ, ο οποίος έπαιρνε βοήθειες από τον αρχηγό και φαινόταν καλύτερος απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Τέλος, ο Ιβάνοβιτς είναι στην χειρότερη φάση της καριέρας του αν και τελευταία δείχνει να ανεβαίνει κάπως, μα μένοντας χαμηλά για τα δικά του αξιόπιστα στάνταρ και μην έχοντας τα ανεβάσματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Αναμφίβολα το ότι δεν σκοράρει ο Ντιέγκο Κόστα και ότι η άμυνα είναι παρωχημένη, αποτελεί τεράστιο, ανυπέρβλητο ζήτημα. Ωστόσο, ίσως μεγαλύτερο είναι το θέμα στο κέντρο. Δεν έχει νόημα να γίνουν αναλύσεις για περιπτώσεις τύπου Ομπι-Μίκελ. Το ζήτημα είναι ο Φάμπρεγας και η αλληλεπίδραση του με τον Μάτιτς. Στην Ισπανία έλεγαν ότι τόσο ο Γκουαρδιόλα, όσο και ο Βιλανόβα, όταν αναφέρονταν στον Σεσκ, τον στόλιζαν με το επίθετο «άναρχος». Ο Καταλανός είναι αλήθεια ότι έχει την τάση να κινείται σε διάφορες θέσεις από τη μέση και μπροστά, αλλά και να αφήνει έτσι ακάλυπτο τον πισινό του στο σύστημα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτός είναι ο Μάτιτς, που αναγκάζεται να τρέχει παντού και πάντα. Ο Μουρίνιο το έχει κατανοήσει αυτό και ελευθερώνει κάπως τον Σέρβο μέσο, βάζοντας στο πλάι του τον Ραμίρες, με τον Βραζιλιάνο να κάνει τη... σκούπα και ειδικά με τρεξίματα στα πλάγια. Οταν ο Φάμπρεγας είναι φορμαρισμένος και λόγω του ταλέντου του, καλύπτει τις... αναρχίες του. Τώρα όμως που είναι στα κάτω του, αποτελεί πρόβλημα.

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθεί η χαοτική διαφορά του Αζάρ σε σχέση με πέρσι. Το μεγάλο αστέρι της ομάδας φέτος δεν έχει ούτε ένα γκολ σε 24 ματς σε όλες τις διοργανώσεις (μόνο 3 ασίστ)! Εάν αυτό δεν είναι δραματικό για την ομάδα του, τότε τι είναι; Ο ίδιος έχει δηλώσει χωρίς ενδοιασμούς, πως έχει ζητήσει από τον προπονητή του να αγωνίζεται ως 10άρι. Τούτο συνέβη σε 2-3 αγώνες, μα έως εκεί. Οι κακές γλώσσες στο Νησί ισχυρίζονται πως είναι από τους πλέον ξενερωμένους με τον Μουρίνιο και ότι σκέφτεται μόνο να φύγει για άλλο μεγάλο club, κάνοντας ξεκάθαρα αναφορά στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Αζάρ δεν βγάζει ενέργεια, γούστο, διάθεση, δεν έχει ιδέες και σε καμία περίπτωση δεν παίζει για τον προπονητή του.

Μία αλλαγή στο ιατρικό επιτελείο θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει απαρατήρητη. Οχι όμως στην περίπτωση της όμορφης Εύα Καρνέιρο που ανέκαθεν τραβούσε την προσοχή των Media. Η Πορτογαλίδα υπεύθυνη του staff εργαζόταν στο σύλλογο από το 2009 και είχε τέλεια σχέση με τους παίκτες που την εμπιστεύονταν. Ωστόσο, στο πρώτο ματς της σεζόν, μπήκε δύο φορές στο γήπεδο μαζί με τον φυσιοθεραπευτή, Τζον Φερν, ώστε να βοηθήσουν τον Αζάρ, μα το έκαναν δίχως να τους καλέσει ο διαιτητής. Καθώς όμως το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά, ο Μουρίνιο εκνευρίστηκε αφάνταστα μαζί τους, επειδή έκοβαν το ρυθμό. Αφού λοιπόν τους έκραξε δημοσίως και με άσχημες ατάκες, λίγο αργότερα ήρθε και η απόλυση τους με τον πλέον άκομψο τρόπο. Δεν ήταν μόνο ότι εκδιώχτηκε κάποιος έμπειρος και καλός εργάτης του συλλόγου, αλλά περισσότερο ο τρόπος που ο θυμωμένος Ζοσέ αδειάζει όποιον δεν του κάνει. Σύμφωνα με τους Αγγλους, αυτό ενόχλησε πάρα πολύ από τους ποδοσφαιριστές έως το μεγάλο αφεντικό από τη Ρωσία.

Πόσες φορές το έκανε ο Ντιέγκο Κόστα; Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα. Το χειρότερο όμως στις σπρωξιές, αγκωνιές, κεφαλιές βρισιές σε αντιπάλους, ήταν ότι ακολουθούσε η στήριξη του προπονητή του. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το ντέρμπι με την Αρσεναλ και τις ασχήμιες του Βραζιλιάνου φορ δεν υπάρχει. Αμέσως μετά το ματς ο Μουρίνιο δήλωνε με στόμφο ότι: «Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Είναι αντρικό άθλημα και τα έχει αυτά». Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο Ζοσέ εμφανίστηκε να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα άσχημα μαρκαρίσματα εις βάρος των δικών του τον εξόργιζαν και τα έχωνε δημοσίως.

Ομως αυτό ήταν το λιγότερο. Με την ενθάρρυνση του κόουτς, ο Ντιέγκο Κόστα προφανώς πήρε θάρρος, ώσπου έφτασε η στιγμή να στραφεί εναντίον του. Εγινε αλλαγή και έδειξε στον Μουρίνιο ότι γνωρίζει και... γαλλικά. Και κάπως έτσι ο Πορτογάλος τεχνικός έπαψε να τον θέλει στην ομάδα του, θεωρώντας προφανώς ότι τώρα το ποδόσφαιρο δεν τα έχει αυτά. Οτι ο Ντιέγκο Κόστα τελικά είναι... καλός; κωλόπαιδο; τι; Μόνο που όλες αυτές οι ιστορίες οδηγούν μαθηματικά σε κάποια αναρχία. Ο Αζάρ, ο Μάτιτς μιμήθηκαν κατά διαστήματα συμπεριφορές. Αποβολές, γκρίνια συνέθεσαν την εικόνα χάους που εμφανίστηκε.

Για να φτάσουμε στο τελευταίο και ίσως σημαντικότερο. Ο Μουρίνιο έχει χάσει τα αποδυτήρια. Οι παίκτες πλέον δεν παίζουν για εκείνον και σε μία τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει γυρισμός. Νομοτελειακά η σχέση έχει τελειώσει και λογικά αυτό θα συμβεί και με το δεύτερο πέρασμα του κόουτς από την Τσέλσι. Ο Πορτογάλος ως τεχνικός είναι... ό,τι θέλει ο καθένας. Είναι προπονηταράς; Είναι υπερτιμημένος; Αξίζει τα πάντα ή είναι και τυχερός. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν, αλλά αντιθέτως παίρνει τα εύσημα δίχως να τα μοιράζεται. Τουλάχιστον αυτό κάνει τώρα.

«Ενα σενάριο, μία εξήγηση για όσα συμβαίνουν είναι οι παίκτες να έκαναν υπέροχη δουλειά πέρσι και να μην μπορούν να το επαναλάβουν. Οτι ΕΓΩ τους έφτασα σε τόσο υψηλό επίπεδο, που στην πραγματικότητα δεν ήταν το κανονικό τους και κατά συνέπεια δεν μπόρεσαν να διατηρηθούν εκεί»! Αυτό το απίθανο δήλωσε μετά την ήττα από την Λέστερ. Τι ήθελε δηλαδή να πει σε πιο απλές κουβέντες; Οτι εκείνος ήταν που πήγε τους παίκτες του ψηλά. Τώρα εάν αυτοί δεν είναι ικανοί να παραμείνουν εκεί, ευθύνονται οι ίδιοι και όχι εκείνος. Για παράδειγμα ο Αζάρ που πέρσι τα έκανε όλα υπέροχα, δεν ήταν αληθινά όσο καλός φαινόταν. Ο Μουρίνιο τον έπλασε να μοιάζει παικταράς και τώρα που δεν έχει ακόμα γκολ, απλά δεν μπορεί το παλικάρι! Μόνο που με τέτοιες ατάκες, δεν υπάρχει γυρισμός...