Οι τρεις δρόμοι της Μπαρτσελόνα

Την ερχόμενη Κυριακή αυτοί είναι λοιπόν που ψηφίζουν για την ανεξαρτησία τους, η οποία κατά μία άποψη βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στο να πραγματοποιηθεί. Ποιες είναι όμως οι πιθανότητες και τι θα μπορούσε αυτή η απόσχιση να σημαίνει για την μεγάλη ομάδα τους, την Μπαρτσελόνα. Η επικοινωνία με τον Νταβίδ Γκονθάλεθ, αρχισυντάκτη του διεθνούς πολιτικού ρεπορτάζ της έγκυρης εφημερίδας της πόλης, «La Vanguardia» μας έβαλε στο κλίμα... κοινωνικό και ποδοσφαιρικό:

«Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά βρισκόμαστε πράγματι πολύ κοντά στο ΝΑΙ αναφορικά με την ανεξαρτησία μας. Ωστόσο, αυτό αφορά τον απλό κόσμο, καθώς τα κόμματα της Καταλονίας δεν μπορούν τόσο απλά να προχωρήσουν το θέμα. Υπάρχει μία ξεκάθαρη διστακτικότητα από τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς, καθώς εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρόκειται για μία τεράστια κίνηση που θα μας βγάλει σε αχαρτογράφητα νερά. Εφόσον όμως επικρατήσει το ΝΑΙ, δεν σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα είμαστε ανεξάρτητοι.

Σε 18 μήνες από τώρα θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με την κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας. Βλέπετε, στο καταστατικό της ίδρυσης του κράτους δεν προβλέπεται από πουθενά ότι μπορεί μία περιοχή επειδή και μόνο το επέλεξε εκείνη, να γίνει ανεξάρτητη. Δεν θα το επιτρέψει η κεντρική κυβέρνηση. Δεν είναι όπως με την Σκωτία και την Αγγλία, όπου υπήρχε πρόβλεψη επί τούτου στο Σύνταγμα τους».

Πάντως πραγματικά είμαστε πολύ πιο κοντά στο να ανοίξει όλος αυτός ο διάλογος απ' ότι πριν από δύο χρόνια, όταν και είχε ξανατεθεί σοβαρά το ζήτημα. Το σίγουρο λοιπόν είναι ένα: ό,τι είναι να συμβεί, δεν θα συμβεί άμεσα, αλλά ούτε πολύ μακριά από τώρα. Θα είναι μία διαδικασία μεσοπρόθεσμη».

Ναι, αλλά το θέμα που απασχολεί τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους και φαντάζομαι και εσάς τους Καταλανούς, είναι το ποδοσφαιρικό. Το τι θα γίνει δηλαδή με τη Μπάρτσα!

«Προσωπικά θεωρώ πως ότι και να γίνει με την ανεξαρτησία, η Μπαρτσελόνα, αλλά και η Εσπανιόλ θα εξακολουθήσουν να αγωνίζονται στην La Liga. Δεν γίνεται να μην υπάρχει το Ρεάλ-Μπάρτσα. Θα χάσουν όλοι. Θα χαθούν πάρα πολλά χρήματα και πρεστίζ. Δεν υπάρχει ισπανικό ποδόσφαιρο χωρίς τη Μπάρτσα. Είναι τεράστια τα συμφέροντα εκατέρωθεν και κανείς δεν θα τολμήσει να διαχωρίσει την ομάδα από την Primera Division. Το βρίσκω απίθανο το να αλλάξει κάτι στο ποδοσφαιρικό τοπίο ή ακόμα και στο μπασκετικό εννοείται. Και εκεί το ίδιο ακριβώς ισχύει».

Εάν εμείς για την πολιτική τοποθέτηση του Νταβίδ Γκονθάλεθ δεν μπορούμε να έχουμε άποψη, δεν γίνεται να μην διαφωνήσουμε αναφορικά με την ανάλυση του για το αθλητικό κομμάτι. Περισσότερο εξέφρασε πεποίθηση και όχι κάτι που θα γίνει μετά βεβαιότητας. Οπότε ακολούθως θα μεταφέρουμε στο κείμενο την δική μας άποψη επί τούτου, όπως ακριβώς την είπαμε και σε εκείνον μέσα στην κουβέντα. Δεν πρόκειται για πεποίθηση, μα για μία κατά βάση κινδυνολογία που προκύπτει από την έρευνα.

Έρευνα για το τι ορίζει επ' αυτού το καταστατικό της FIFA, αλλά και το θα γίνει σε σφαιρικό επίπεδο. Τι θα συμβεί δηλαδή με όλους τους Οργανισμούς, από τον ΟΗΕ έως και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Champions League και κάθε ποδοσφαιρική ή μη κοινότητα στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχει ως σύλλογος συνολικά η Μπάρτσα (σ.σ.: πάντα μιλάμε και για μπάσκετ, χάντμπολ και χόκεϊ με πατίνια όπου ο σύλλογος είναι κορυφή).

Πάμε λοιπόν πρώτα να διαβάσουμε τρία σενάρια για το πρωτάθλημα στο οποίο θα αγωνίζεται:

Ο ίδιος ο πρόεδρος της La Liga (LFP) έσπευσε να...αγριέψει στους Μπλαουγκράνα: «Εάν η Καταλωνία αποσχιστεί, η Μπαρτσελόνα και οι υπόλοιπες ομάδες θα φύγουν από την ισπανική λίγκα και θα πρέπει να γραφτούν στην λίγκα της χώρας που θα δημιουργηθεί. Επίσης οι Καταλανοί ποδοσφαιριστές θα θεωρηθούν ΜΗ Κοινοτικοί και θα αγωνίζονται ως ξένοι», ήταν η ξεκάθαρη τοποθέτηση του Χαβιέρ Τεμπάς. Γενικότερα ο εν λόγω κύριος εκφράζει το συναίσθημα που έχουν οι Ισπανοί στην πλειονότητα τους για όλο αυτό το θέμα.

Πρόκειται για τιμωρητική διάθεση θυμού, η οποί για παράδειγμα αποτυπώθηκε περίτρανα και σε ένα σχετικό γκάλοπ της εφημερίδας «Marca». Εκεί οι Μαδριλένοι κυρίως συντάχθηκαν με τον Τεμπάς («εάν υπάρξει ανεξαρτησία, η Μπάρτσα να παίξει στο καταλανικό πρωτάθλημα»).

Α) ΕΑΝ ΛΟΙΠΟΝ παραβλέψουμε τα παραπάνω και πάρουμε το καλό σενάριο, το να παραμείνει δηλαδή ο Μέσι και η παρέα του στη La Liga, τότε αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με έναν τρόπο σύμφωνα με τη FIFA. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία απαγορεύει να αγωνιστεί ομάδα από άλλη χώρα σε άλλο πρωτάθλημα. Οσοι σκεφτήκατε την Ουαλία ή την Μονακό, να ξεκαθαρίσουμε ότι η πρώτη δεν είναι χώρα (ανήκει διοικητικά στην Αγγλία και ας έχει Εθνική ομάδα), ενώ το Μονακό δεν έχει Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και έχει ειδική άδεια για το Σαμπιονά. Οπότε η Μπάρτσα θα μπορούσε να παραμείνει εκεί που είναι μόνο υπό μία προϋπόθεση: να μείνει μέλος της Ισπανικής Ομοσπονδίας. Μόνο που σε αυτό το σενάριο, θα πρέπει αντιστοίχως να μην γραφτεί στην Ομοσπονδία της Καταλονίας. Δηλαδή να γυρίσει την πλάτη σε κάτι που η ίδια πρεσβεύει και εκπροσωπεί από την ίδρυση της!

Το άλλο θέμα που θα πρέπει να απασχολεί σε όποιο από τα τρία (τα δύο πρώτα δηλαδή) σενάρια πραγματοποιηθεί, θα είναι η εθνικότητα των ποδοσφαιριστών της. Όπως εξήγησε πιο πάνω ο πρόεδρος της LFP, οι Καταλανοί δεν θα είναι Κοινοτικοί, αλλά ξένοι. Θα πρέπει να δημιουργηθούν ένα σωρό τροπολογίες στα ποδοσφαιρικά καταστατικά της Ισπανίας, ώστε να βγάλουν άκρη. Και τι θα γίνεται κάθε φορά που θα παίζει η Μπάρτσα εκτός έδρας στη La Liga;

Η Καταλονία δεν θα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπότε δεν θα ισχύει για εκείνη η Συνθήκη του Σέγκεν. Κατά συνέπεια η διέλευση παικτών, προπονητών κτλ. Δεν θα είναι ελεύθερη για κάθε έξοδο από τη Βαρκελώνη. Κάθε φορά θα πρέπει να επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία. Διαβατήρια, βίζα και ούτω καθεξής...

Ποια είναι όμως η επίσημη θέση του συλλόγου για όλο αυτό το τεράστιο θέμα που έχει να κάνει με την επιβίωση του;

Ο πρόεδρος Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου πρόσφατα δήλωσε στο «El Periódico de Catalunya» ότι θα ήθελε η ομάδα να παραμείνει στη La Liga. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που πρεσβεύει για τους οπαδούς του το club. Ανέκαθεν η Μπάρτσα υπήρξε το όχημα για την ανεξαρτησία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γαλουχήθηκε ακόμα και η κορυφαία φράση της. Το «Més que un club» σαφώς και έχει να κάνει με την υπερηφάνεια, τον εθνικισμό, την θέληση για αυτοδιάθεση που χαρακτηρίζει τους Καταλανούς.

Ο σύλλογος βγήκε μπροστά σε συλλαλητήρια, σε συγκεντρώσεις, σε συνθήματα. Το γήπεδο έγινε το κέντρο της επιθυμίας για απόσχιση και το club το άρμα για την επίτευξη του σκοπού. Παίκτες, προπονητές, πρόεδροι φώναξαν ΝΑΙ. Ο μέσος Καταλανός είναι πολιτικοποιημένος και δεν θα ψηφίσει ΟΧΙ μόνο και μόνο φοβούμενος τι θα συμβεί στην αγαπημένη του ομάδα.