Εβγήκαν ούλοι νικητές και...

H επόμενη μέρα των «παραθύρων» είναι λίγο ως πολύ ίδια με την προηγούμενη. Οι Φιμπαίοι ψευτοπανηγυρίζουν για τα δήθεν γεμάτα γήπεδα και το τάχα συναρπαστικό θέαμα, ενώ οι Μπερτομαίοι επιμένουν στη μέθοδο της επιδεικτικής περιφρόνησης και συνεχίζουν τον δρόμο τους σαν να μη συνέβη τίποτε.

Για να χρησιμοποιήσω έναν παλαιό αφορισμό κάποιου σοφού ανδρός, «εβγήκαν ούλοι νικητές και χάσαν ούλοι οι άλλοι». Με την έμφαση στο δεύτερο σκέλος.

Πραγματικό κέρδος δεν αποκόμισε κανείς, με εξαίρεση κάποιους αδικημένους παίκτες που βολόδερναν τόσα χρόνια στο περιθώριο και έζησαν το όνειρό τους, φορώντας στο στήθος το εθνόσημο. Αυτό συνέβη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αλλού.

Πήρε το μάτι μου και κάποια ονόματα βετεράνων, που είχα λησμονήσει εντελώς. Αντρέα Κροσαριόλ!

Για τους δικούς μας λεβέντες, όπως ο Βασιλόπουλος, ο Σάκοτα, ο Μαυροειδής, ο Αθηναίου, Γκίκας, ο Γιαννόπουλος και ο Σαλούστρος, το ανοιχτό παράθυρο έφερε αεράκι δροσερό και μυρωδάτο.

Μαζί τους, ζήσαμε το όνειρό τους και εμείς, οι τελευταίοι των ρομαντικών που πιστεύουμε –δίχως ίχνος στείρου πατριωτισμού στο σκεπτικό μας- ότι η Εθνική ομάδα έχει προτεραιότητα έναντι των συλλόγων και αποτελεί αντίδοτο στη μάστιγα της κοκκινοπράσινης διαπάλης.

Δυσκολεύομαι να σας περιγράψω πόσο ευχαριστήθηκα τους δύο αγώνες της Εθνικής και πόσο στενοχωρήθηκα όταν ο πρώτος πήγε να εξελιχθεί σε αυτοχειρία.

Όπως γνωρίζετε εφ’ όσον διαβάζετε τα κείμενά μου, ήμουν απαισιόδοξος ως προς το αποτέλεσμα, αλλά αισιόδοξος σε ό,τι είχε να κάνει με την αύρα της ομάδας και τη διάθεση των παιδιών που τη στελέχωσαν.

Τελικά, το δεύτερο στοιχείο αποδείχθηκε καθοριστικό. Το εναρκτήριο ζευγάρι αγώνων, σαφώς πιο δύσκολο από αυτό που ακολουθεί τον Φεβρουάριο, ολοκληρώθηκε δίχως απώλειες.

Για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι νίκες δρομολογήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες, που ανέβασαν τον πήχυ της ποιότητας και φρόντισαν να εξανεμίσουν το φυσιολογικό τρακ των άλλων.

Αμφιβάλλω αν θα έφτανε η Εθνική στο 2-0, αν δεν είχε τους Μπουρούση, Καλάθη, Αντετοκούνμπο, Βουγιούκα. Υπογραμμίζω, επίσης, ότι το κύμα της ευφορίας και το κλίμα της εθνεγερσίας στηρίζονται στην εύθραυστη ισορροπία ενός εύστοχου σουτ.

Εάν ο Γιάννης Αθηναίου έβρισκε σίδερο στην Αγγλία, η μίρλα θα χτυπούσε κόκκινο ή ίσως πράσινο. «Πώς την καταντήσατε την Εθνική» και τα τοιαύτα. Λες και θα έφταιγε ο Σκουρτόπουλος ή ο Κατσίβελης ή ο Κόνιαρης, για την ...κατάντια.

Είμαι βέβαιος ότι στη FIBA άνοιξαν σαμπάνιες, μόλις πληροφορήθηκαν τα αποτελέσματα των πρώτων προκριματικών. Σχεδόν όλες οι μεγάλες ομάδες, των οποίων η παρουσία στο Μουντομπάσκετ θεωρείται «απαραίτητη», ξεκίνησαν με νίκες και πάντως χωρίς απροσδόκητες απώλειες.

Οι Ισπανοί πέτυχαν δύο νίκες. Οι Σέρβοι, το ίδιο. Οι Έλληνες, το ίδιο. Οι Γάλλοι, το ίδιο. Οι Ιταλοί, το ίδιο. Οι Λιθουανοί, το ίδιο. Στο 2-0 έφτασαν επίσης οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Τσέχοι.

Οι Σλοβένοι έχασαν στην Ισπανία, όπου θα έχαναν ούτως ή άλλως. Η ήττα των Ρώσων στη Βοσνία δεν μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Η μοναδική ισχυρή ομάδα που βγήκε στην άλλη άκρη της μηχανής στραπατσαρισμένη ήταν η Κροατία, της οποίας ο αποδεκατισμός οφείλεται μάλλον στο ΝΒΑ παρά στην Euroleague.

Μικρότερης έκτασης ζημιά έπαθαν οι Φινλανδοί, οι Λεττονοί, οι Γεωργιανοί. Αλλά αυτοί δεν έχουν δυνατή φωνή για να διαμαρτυρηθούν. Στη δε Κροατία, οι φίλαθλοι έχουν πάρει διαζύγιο με το μπάσκετ, από τότε που σταμάτησαν ο Κούκοτς και ο Ράτζα.

Το αξιοσημείωτο των αγώνων του τετραημέρου (όπου παίχτηκε μπάσκετ χαμηλότατου επιπέδου ανά την Ευρώπη), ήταν η επιτυχημένη πορεία χωρών που κάνουν συστηματική δουλειά στις μικρότερες ηλικίες: Τουρκία, Ιταλία, Λιθουανία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία και, ναι, Ελλάδα. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Διαισθάνομαι ότι τον Φεβρουάριο θα χρεωθούν μεγαλύτερους ρόλους οι παίκτες που προέρχονται από τις Εθνικής ομάδες Νέων και Εφήβων (γεννημένοι 1996-98): Χαραλαμπόπουλος, Φλιώνης, Λούντζης.

Ο Κόνιαρης ξεκίνησε βασικός στο Λέστερ αλλά τραυματίστηκε και παροπλίστηκε, ο Μήτογλου έπαιξε καλούτσικα στο ίδιο ματς, ενώ οι Χρηστίδης, Μουράτος, Τσαλμπούρης έμειναν απλή αναφορά στο φύλλο της προεπιλογής.

Επιπρόσθετα, η στελέχωση και η επιτυχία της ομάδας σε αυτούς τους αγώνες ήταν –όπως καίρια επισήμανε ο Γιάννης Ντεντόπουλος στο χθεσινό του σχόλιο- μία ηχηρή απάντηση στον «ηλικιακό ρατσισμό», τον οποίο έχει αδικαιολόγητα υιοθετήσει εδώ και χρόνια η Ομοσπονδία μπάσκετ.

Ο κατάλογος των παικτών πρώτης γραμμής που αποστρατεύτηκαν κάπως βίαια και πάντως πρόωρα από την Εθνική όταν ξεπέρασαν τα 30 είναι μακρύς και εκκωφαντικός: από τον Δημήτρη Παπανικολάου και τον Σιγάλα, στον Κακιούζη και τον Ντικούδη, στον Φώτση και τώρα τον Περπέρογλου.

Ας το πω άλλη μία φορά, αυτό που έγραψα πριν ακόμη γίνει το τζάμπολ στο Λέστερ, και ας πέσει κάτω. Εάν έπαιζαν στο Ευρωμπάσκετ ο Βασιλόπουλος και ο Ζήσης αντί κάποιων που δεν πρόσφεραν τίποτε και υπονόμευσαν την ομάδα με τη συμπεριφορά τους, το μετάλλιο θα ερχόταν στην Αθήνα.

Θα ήθελα πολύ να γίνω μύγα στον τοίχο και να παρακολουθήσω τις επόμενες συσκέψεις (ελπίζω και διαβουλεύσεις) στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός.

Οι θριαμβολογίες της μίας πλευράς και η αδιαφορία της άλλης δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις πραγματικές διαθέσεις όσων συνυπογράφουν το θλιβερό σχίσμα.

Θέλω να ελπίζω ότι θα στηθεί στρογγυλή τράπεζα, ώστε να ματαιωθεί η επόμενη πράξη του δράματος ή τουλάχιστον να καλλωπιστεί το σκηνικό με κάποιον τρόπο.

Δεν μπορεί να πέρασε απαρατήρητη στη Βαρκελώνη η ανυποταξία ομάδων όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ερυθρός Αστέρας και η ΤΣΣΚΑ ούτε η έκκληση πολλών διεθνών καλαθοσφαιριστών για εύρεση λύσης.

Ακόμα και η αδιαλλαξία όσων ομάδων (ή παικτών) υιοθέτησαν σκληρή γραμμή άφησε πικρή γεύση και δημιούργησε δυσανεξία στην κοινή γνώμη και υπέσκαψε τη δημοφιλία αθλητών που ουδέποτε είχαν δώσει δικαιώματα.

Νομίζω ότι είναι εκτός πραγματικότητας ο Μπερτομέου, εάν νομίζει ότι η -αναμφισβήτητη- νίκη του ήταν ο,τιδήποτε άλλο από Πύρρειος.

Το επιχείρημα περί ΝΒΑ είναι φυσικά ισχυρό, ωστόσο εξίσου ισχυρή παραμένει η επιθυμία των κατά τόπους φιλάθλων να παρακολουθούν από κοντά τις Εθνικές ομάδες 3-4 φορές τον χρόνο. Έστω χωρίς τους Αντετοκούνμπο και τους Πορζίνγκις και τους Γκασόλ και τους Μάρκανεν.

Ο Βασιλακόπουλος βαυκαλίζεται ότι «τη λύση θα τη δώσει η κοινωνία», αλλά τα ίδια έλεγε το 2000, μέχρι που η κοινωνία του υπενθύμισε ότι έχουμε καπιταλισμό, οπότε υπερισχύει ο αδυσώπητος νόμος της αγοράς.

Με την ευκαιρία, σημειώνω ότι δεν προβλέπεται να δοθούν wild cards για το Μουντομπάσκετ του 2019, οπότε πέφτει στο κενό ο σαρκασμός των απέναντι, ότι «όλα γίνονται για να στηθεί πλειστηριασμός».

Την προηγούμενη φορά (2014), οι προσκλησάρες, που γέμισαν με ζεστό χρήμα τα ταμεία της FIBA και έστειλαν την ελληνική ομάδα στην Ισπανία διά της πλαγίας οδού, αποτελούσαν εξαρχής μέρος της προκήρυξης.