Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN

Επιλογή ζωής…

Η πόλη Μάμου βρίσκεται κεντρικά και νότια στη Νέα Γουινέα, μερικές ώρες μακριά από τα σύνορα με τη Σιέρα Λεόνε. Είναι γνωστή για την υπαίθρια αγορά της και για το σταθμό του τρένου, όπως και για τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού. Οι 24.000 κάτοικοι του 1980, είχαν ξεπεράσει τις πενήντα χιλιάδες το 2000. Η Λιλ, είναι μια μητρόπολη της Γαλλίας. Η τέταρτη, πίσω από το Παρίσι, η Λυών και τη Μασσαλία. Έχει πληθυσμό 224.000 κατοίκους και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο. Η επιλογή, εφόσον υπάρχει τέτοια, είναι ξεκάθαρη. Είναι και αυτή που έκαναν οι γονείς του Αμπντούλ Ραζαγκουΐ Καμαρά, όταν αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Γαλλία με το παιδί τους, προκειμένου να του χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον.

«Γεννήθηκα στη Γουϊνέα και έφυγα από τη χώρα όταν ήμουν εννέα χρονών. Ναι, είναι η πατρίδα μου και οι παππούδες μου μένουν ακόμα εκεί», παραδέχεται ο 23χρονος σήμερα άσος του ΠΑΟΚ, ο οποίος θα βρισκόταν πολλάκις στη ζωή του εν μέσω πατρίδων. Ουδέποτε, όμως, δε βρέθηκε σε προβληματισμό για την επιλογή του. «Όταν ήμουν παιδί στη Γουϊνέα έβλεπε στην τηλεόραση το Ρονάλντο να παίζει και ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής. Έγινε πραγματικότητα. Δε γίνεται, όμως, τόσο απλά. Πρέπει να επιμένεις και να πιστεύεις. Πρέπει να δουλεύεις για να πετύχεις».

Ο Αμπντούλ ή Ράτζα, όπως τον φωνάζουν από μικρό παιδί, ξεκίνησε την πορεία του στη Λιλ. Η «OS Fives», ένας πολύ μικρός σύλλογος στην πόλη του, έγινε καταφύγιο για τα πρώτα του όνειρα και για τη βασική εκπαίδευση. Εκπαίδευση την οποία σύντομα θα αναλάμβαναν οι καλύτεροι…

Επιλογή καριέρας…

Η Ρεν είναι η τρίτη πόλη που έρχεται στην ιστορία… Τα γεωγραφικά στοιχεία εδώ έχουν μικρότερη σημασία, αφού εκείνο που μετράει είναι η διάσημη ακαδημία της. Σε εκείνη κλήθηκε να ενταχθεί ο Αμπντούλ, μόλις στα 14 του χρόνια και ήταν προφανές πως είχε κάνει το μεγάλο βήμα για να πετύχει στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Απέμεναν, φυσικά, πολλά μικρά βήματα, στα οποία πολλοί στη θέση του στραβοπάτησαν. Στην ίδια γενιά με τον Αμπντούλ Καμαρά ήταν παίκτες που χρίστηκαν διεθνείς από νεαρές ηλικίες και που είχαν τις προϋποθέσεις για σπουδαία καριέρα. Κάποιοι, όπως ο Ντάμιεν Λε Ταλέκ μάλλον χάθηκαν. Άλλοι, όπως ο Γιασίν Μπαχιμί ακόμα παλεύουν. Και άλλοι, με προεξέχων τον Γιαν Μ’ Βίλα, είναι τα παραδείγματα. Μεταγραφή 15 εκ. ευρώ στη Ρούμπιν Καζάν και διεθνής με τη μεγάλη Εθνική Γαλλίας.

Μαζί με τον Μ’ Βίλα και τον Λε Ταλέκ, έμοιαζε να προχωράει και η καριέρα του Αμπντούλ Καμαρά. Μαζί κατέκτησαν το πρωτάθλημα κάτω των 18 ετών τη σεζόν 2006-07, μαζί το κύπελλο Γκαμπαρντέλα το 2008, την ίδια μέρα υπέγραψαν επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Ρεν, μαζί έπαιζαν και στην Εθνική Γαλλίας. Η πορεία τους άρχισε να διαχωρίζεται μετά τις 17 Αυγούστου του 2007, όταν και έγιναν επαγγελματίες. Ο Αμπντούλ χρειάστηκε να περιμένει πάνω από δύο χρόνια για να κάνει το ντεμπούτο του με τη Ρεν και όταν το έκανε απέναντι στη Μαρσέιγ στις 30 Μαΐου, δε θα προλάβαινε να το χαρεί όσο θα ήθελε. Το ίδιο καλοκαίρι η Ρεν θα τον παραχωρούσε ως δανεικό.

Η Βανς είναι ο τέταρτος σταθμός στην πορεία. Κομμάτι της Βρετάνης, όπως και η Ρεν, όμως μικρότερη σε έκταση και σε πληθυσμό, σε σαφώς λιγότερο διάσημη ομάδα. Ο ομώνυμος σύλλογος αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία, ωστόσο έδωσε την ευκαιρία στον 20χρονο μέσο να πάρει τις πρώτες του συμμετοχές σε αντρικό επίπεδο. «Αυτή η εμπειρία μου πρόσφερε πολλά. Βρέθηκα σε ένα σύλλογο που είχε τη διάθεση να μου προσφέρει το μάξιμουμ σε όλα. Στο γήπεδο, στη ζωή, στην καθημερινότητά μου», περιέγραψε ο Καμαρά, ο οποίος έπαιξε σε 37 παιχνίδια και σκόραρε τέσσερις φορές.

«Ήμουν ευχαριστημένος εκεί γιατί έπαιξα πολλά παιχνίδια και σε διαφορετικές θέσεις. Άλλες φορές αριστερά, που είναι και η αγαπημένη μου θέση, και άλλοτε δεξιά ή στην επίθεση. Έμαθα πολλά σε αυτό το χρόνο. Έγινα πιο δυνατός κι ελπίζω τώρα να πάρω την ευκαιρία μου στη Ρεν». Η ευκαιρία που περίμενε όντως ήρθε. Το 2010-11 έπαιξε σε 24 παιχνίδια με τη γαλλική ομάδα και το επόμενο καλοκαίρι πήρε μεταγραφή για τη Σοσό. «Φεύγω μόνο με καλές αναμνήσεις. Έμαθα πολλά από τον κύριο Αντονετί, ειλικρινά θα μου λείψει. Δε μπορούσα να μείνω παραπάνω, γιατί υπήρχαν παίκτες μπροστά μου. Θέλω στη Σοσό να φτιάξω την καριέρα μου και να παίζω».

Επιλογή πατρίδας…

Οι πόλεις γίνονται χώρες. Και οι σταθμοί που αφορούσαν μερικές χιλιάδες κόσμου, ξαφνικά έμοιαζαν να αφορούν εκατομμύρια. 65 εκατομμύρια στη Γαλλία, που πιθανότατα δεν έδωσαν και τόση σημασία. Αλλά για τα 10 εκατομμύρια στη Γουϊνέα, έμοιαζε να είναι μεγάλο θέμα. «Τα λεφτά δεν έχουν σχέση με την απόφασή μου. Διάλεξα τη Γουϊνέα για να ευχαριστήσω την οικογένειά μου που ζει εκεί. Δεν ξέρω τίποτα για όσα λέγονται για τα λεφτά». Όταν ήταν μικρός, έπαιξε με την Εθνική Γαλλίας, χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα. Διεθνής με την U-17, διεθνής με την U-18 και ονειρευόταν να γίνει διεθνής και με την πρώτη ομάδα της Γαλλίας.

«Έπαιξα στην εθνική των Ελπίδων χωρίς να το σκεφτώ και πολύ. Με ένοιαζε να μάθω πράγματα, να γίνω γνωστός. Τώρα, φέρνω όλη τη γνώση που απέκτησα στη Γουϊνέα. Ήταν το όνειρό μου από παιδί να παίξω σε αυτή την Εθνική ομάδα. Θαύμαζα τον Πασκάλ Φεϊντούνο και τον Τίτι Καμαρά και τώρα παίζω μαζί τους. Είναι περίεργο, αλλά είναι και υπέροχο». Οι κακές γλώσσες, βέβαια, παρουσιάζουν και μια άλλη πραγματικότητα. Εκείνη που ήθελε τον Καμαρά να αρνείται ξανά και ξανά τις κλήσεις από τη Γουϊνέα, περιμένοντας τους τρικολόρ. Όπως έκανε, για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2010 για ένα ματς με το Μάλι.

«Ένιωσα ότι δεν ήμουν έτοιμος για την Εθνική. Δεν ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου και υπήρχαν και προβλήματα στην Εθνική. Όλα αυτά με οδήγησαν να αρνηθώ», ήταν η δικαιολογία του, όταν το 2012 θα γινόταν γνωστός στο Κόπα Άφρικα με τη συμμετοχή της Γουϊνέας. Τότε, είχε αλλάξει γνώμη σε τέτοιο βαθμό, που δήλωνε ότι θα πείσει και τον ξάδελφό του, Φοντέ Κοϊτά, να διαλέξει την αφρικανική χώρα έναντι της Γαλλίας. Έστω κι αν μέχρι την ενσωμάτωσή του στην Εθνική, ο Αμπντούλ Καμαρά είχε επισκεφτεί μόνο μια φορά τη γενέτειρά του.

Επιλογή σωτηρίας…

Στην πέμπτη στάση τα πιο κοντινά σύνορα θα είναι αυτή τη φορά της Ελβετίας. Η Σοσό στο Μονμπελιάρ τού έδωσε εκείνο που έψαχνε. Στην πρώτη του σεζόν θα έπαιζε σε 21 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, γεγονός που τον γέμιζε αυτοπεποίθηση. «Αυτός ο σύλλογος είναι η ομάδα που πραγματικά ήθελα να έρθω. Είναι η ομάδα που μου ταίριαζε παραπάνω και είμαι ευτυχισμένος που είμαι εδώ. Στην αρχή δεν ήταν εύκολα». Όπως θα προέκυπτε, ούτε η συνέχεια θα ήταν εύκολη.

Ο Αμπντούλ Καμαρά θα άρχιζε να νιώθει ότι δεν περιβάλλεται από εμπιστοσύνη στην ομάδα του και η σεζόν 2012-13 θα τον βρει προβληματισμένο. «Απ’ όσα έχω δει και από τις συμπεριφορές που έχω εισπράξει σε είμαι χαρούμενος. Ήρθα για να παίζω και μετά από λίγο καιρό με έβαλαν στον πάγκο. Δεν υπάρχει εξήγηση. Δεν αγοράζεις κάτι για να το βάλεις στον πάγκο…». Κάπως έτσι ξεκίνησε να ψάχνει τις επιλογές του. Ο Σέντρικ Καντέ έδωσε τις συστάσεις που έπρεπε και ο Αμπντούλ Καμαρά βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 30 Ιανουαρίου. Η έκτη πόλη της διαδρομής.

«Θέλω να προσθέσω κάτι καινούριο στην ομάδα μου, να μεταφέρω τα πράγματα που ξέρω στο ποδόσφαιρο και παράλληλα να προοδεύσω ο ίδιος ως ποδοσφαιριστής. Να μάθω καινούρια πράγματα. Ξέρω ότι ο ΠΑΟΚ έχει ήδη μια πολύ καλή ομάδα, ξέρω ότι έχουν τεθεί υψηλοί στόχοι και θέλω να βοηθήσω με όλη μου τη δύναμη για την επίτευξή τους». Στο ντεμπούτο του στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα πετύχαινε το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, γεγονός που του έδινε κατευθείαν το… εισιτήριο για τις καρδιές των οπαδών του δικεφάλου. Εισιτήριο που χθες έγινε διαρκείας….