Λίβερπουλ: Αδιανόητο!

Aυτό που συμβαίνει με την Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια, ξεπερνά κάθε προηγούμενο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά. Ενα από τα top club παγκοσμίως (και όταν λέμε top επίπεδο, εννοούμε στις 10 πιο αναγνωρίσιμες ομάδες του κόσμου και όχι στις 50 ή στις 100), έχει μείνει μακριά από το πρωτάθλημα για περισσότερο από μία 20ετία.

Σε απόδοση 3.15 στην playbet η νίκη της Λίβερπουλ στην έδρα της Άρσεναλ

Είναι πραγματικά αδιανόητο. Μπορείτε να φανταστείτε την Ρεάλ, την Μπάρτσα, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Μπάγερν, την Μίλαν, την Γιουβέντους στα επόμενα 20 χρόνια της Ιστορίας τους να μην πάρουν ούτε ένα πρωτάθλημα; Προφανώς όχι. Και θα ποντάρατε σε αυτό πολλά λεφτά.

Στην Λίβερπουλ όμως συμβαίνει. Από τον Μαϊο του 1990 που πανηγύρισε το τελευταίο πρωτάθλημα ως και τον φετινό Μάιο που θα είναι ένας ακόμη που δεν θα πανηγυρίσει, οι “Κόκκινοι” θα συμπληρώσουν 23 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Κι' όλα αυτά σε έναν σύλλογο που η αποτυχία όλο αυτό το διάστημα οφείλεται ΜΟΝΟ σε αγωνιστικούς λόγους. Ούτε οικονομικά προβλήματα, ούτε σκάνδαλα που να την έστειλαν στις πιο κάτω κατηγορίες, τίποτα δεν έχει συμβεί έξω από το γήπεδο, έξω από τις τέσσερις γραμμές που να δικαιολογεί αυτήν την αδιανόητη αποτυχία.

Ισα, ίσα που η Λίβερπουλ όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε σε όλα τα επίπεδα με τον αέρα και την δυναμική του τεράστιου κλαμπ που είναι. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια στο μεταγραφικό παζάρι ξόδεψε χρήματα για αγορά παικτών που δεν ξόδεψαν ούτε οι μεγαλύτεροι σύλλογοι όχι της Αγγλίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Τους τελευταίους 24 μήνες βγήκαν από τα ταμεία του συλλόγου περισσότερο από 200 εκατ. ευρώ μόνο για αγορές παικτών και όχι για τα συμβόλαιά τους. Πάνω από 100 εκατ. ευρώ το χρόνο. Μόνο η Μάντσεστερ Σίτι και η Τσέλσι είναι πιο ψηλά σε αυτή την κατηγορία. Ακόμη και η Γιουνάιτεντ στα ίδια επίπεδα κινήθηκε, ενώ όλες οι υπόλοιπες αγγλικές ομάδες είναι πολύ πιο κάτω.

Η Λίβερπουλ της δύο τελευταίες χρονιές έχει ξοδέψει για αγορά παικτών περισσότερα χρήματα από την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα! Σχεδόν τα διπλάσια από την Αρσεναλ και την Τότεναμ. Τα 10πλάσια από την Εβερτον! Κι' όμως όχι δεν παίρνει τίτλο, όχι δεν τον διεκδικεί καν, αλλά αδυνατεί να επιστρέψει ακόμη και στο top επίπεδο του αγγλικού ποδοσφαίρου και να εξασφαλίσει την επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Το γεγονός μάλιστα ότι ξοδεύει τα τελευταία δύο χρόνια αυτά τα χρήματα χωρίς να παίζει Τσάμπιονς Λιγκ και χωρίς να έχει τα πολύ σημαντικά έσοδα από αυτόν τον θεσμό, δείχνει πόσο βαθιά βάζουν το χέρι στην τσέπη οι μέτοχοί της. Και παρά ταύτα δεν γίνεται τίποτα.

Tην περασμένη Κυριακή μάλιστα της συνέβη και κάτι ακόμη. Αποκλείστηκε από το Κύπελλο από μία ομάδα της τρίτης κατηγορίας η οποία μάλιστα πηγαίνει τόσο χάλια στο πρωτάθλημα της που είναι για υποβιβασμό, είχε να κερδίσει οκτώ ματς πρωταθλήματος και ο προπονητής της ήταν να απολυθεί, αλλά έμεινε επειδή απέκλεισε την Λίβερπουλ.

Και όμως οι Κόκκινοι παίζοντας με την βασική τους ενδεκάδα κόντρα σε αυτή την Ολνταμ αποκλείστηκαν...

Γιατί συμβαίνει όλο αυτό όμως; Ποια είναι μία νορμάλ ποδοσφαιρική εξήγηση;

Το πιο εύκολο είναι να φτιάξεις έναν πίνακα με τις μεταγραφές της Λίβερπουλ και να το εξηγήσεις. Ο Αντι Κάρολ που τώρα είναι δανεικός στην Γουέστ Χαμ κόστισε πριν δύο χρόνια πάνω από 40 εκατ. ευρώ. Ο Στιούαρτ Ντάουνινγκ καιο Τζόρνταν Χέντερσον πάνω από 20 εκατ. ευρώ ο καθένας. Ο Τσάρλι Ανταμ αγοράστηκε πρόπερσι με πάνω από 10 εκατ. ευρώ και μέσα σε ένα χρόνο έφυγε φέρνοντας στα ταμεία λιγότερα από 4 εκατ. ευρώ. Αν συνεχίσω να αναφέρω παραδείγματα και μάλιστα όχι μόνο των τελευταίων δύο ετών, αλλά και προγενέστερα όπως του Ακιλάνι που κόστισε 25 εκατ. ευρώ και δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ στην Λίβερπουλ θα έχετε μία εξήγηση. Είναι όμως τόσο απλή.

Ναι φαίνεται ότι είναι τόσο απλή. Στο αγγλικό ποδόσφαιρο που το μοντέλο είναι ότι ένας αποφασίζει για όλα, αν οι επιλογές του ενός, του μάνατζερ δηλαδή, είναι πάντα λάθος, τότε το πρόβλημα γίνεται τεράστιο. Στην Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια έπαιζαν πάντα παίκτες top επιπέδου. Ο Τζέραρντ, ο Μασεράνο, ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Φερνάντο Τόρες, ο Λουίς Σουάρες και πολλοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν κάθισε στον πάγκο της ένας top προπονητής. Από τον Ζεράρ Ουγιέ μέχρι τον Ρόι Χοντζγκσον, τον Κένι Νταλγκλίς και τον Μπρένταν Ρότζερς τώρα, όλοι ήταν μάνατζερ της σειράς. Ακόμη και ο Ράφα Μπενίτεθ που σήμερα τον νοσταλγούν στο λιμάνι του Λίβερπουλ top class δεν ήταν, απλώς ήταν πολύ ανώτερος όλων των υπολοίπων.

Είναι πραγματικά αδιανόητο που η Λίβερπουλ όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να βρει και να βάλει στην πιο σημαντική καρέκλα της ομάδας έναν κορυφαίο μάνατζερ.

Αυτό ακριβώς το παράδειγμα της Λίβερπουλ θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους όλοι οι σύλλογοι του κόσμου που λειτουργούν σαν ο προπονητής να είναι απλώς ένα απλό γρανάζι μίας ποδοσφαιρικής ομάδας και όχι ο κινητήριος μοχλός. Θυμάμαι πολλές ομάδες να είχαν πολύ σπουδαίους παίκτες και να μην πέτυχαν τίποτα, δεν θυμάμαι σχεδόν ποτέ ομάδες να είχαν πολύ σπουδαίους προπονητές και να μην πέτυχαν τίποτα...

Και για να το κάνω πιο επίκαιρο ή μάλλον πιο δικό μας το θέμα, στην Ελλάδα πολλοί είναι αυτοί που ψάχνουν για προπονητή ή θα ψάξουν τις επόμενες ημέρες ή μήνες. Και η λογική τους είναι περίπου ίδια με αυτή της Λίβερπουλ. Τα λεφτά που προσφέρουν στους παίκτες είναι διπλάσια και τριπλάσια από αυτά που σκοπεύουν να διαθέσουν για τον προπονητή. Λες και υπάρχει ένας παίκτης που μπορεί να κάνει σε ένα σύλλογο μεγαλύτερη διαφορά από έναν προπονητή...

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας σύλλογος που θα του έλεγαν, μπορείς να πάρεις και να έχεις στην ομάδα τα επόμενα πέντε χρόνια ή τον Κριστιάνο Ρονάλντο από την Ρεάλ ή τον Μουρίνιο από την Ρεάλ και να διάλεγε τον Μουρίνιο. Ολοι θα διάλεγαν τον Ρονάλντο, διότι όλοι λειτουργούν με λάθος τρόπο...

Στον Παναθηναϊκό αν είχε έρθει ο Σισέ θα τον προπονούσε και θα του έδινε οδηγίες για το πώς πρέπει να παίζει ο Φάμπρι και στον Ολυμπιακό δίνουν στον Τζεμπούρ 1,2 εκατ. ευρώ το χρόνο καθαρά, ενώ για το νέο προπονητή αποκλείεται να διαθέσουν πάνω από 500-600 χιλιάδες ευρώ το χρόνο.

Στις ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες συμβαίνει κάτι που σε όλες τις εταιρείες παγκοσμίως είναι αδιανόητο. Το αφεντικό, αυτός που κάνει κουμάντο (ο προπονητής εν προκειμένω) παίρνει πολύ λιγότερα και είναι λιγότερο σημαντικός, από τον υπάλληλο (τον ποδοσφαιριστή) που είναι ένας από τους 30 που ανήκουν στο σύλλογο.