Το τέλος της αθωότητας

Στον αγώνα απ’όπου προέκυψε η θρυλική φωτογραφία του Ρασίντ Γιεκινί, με το Νιγηριανό επιθετικό μπλεγμένο στα αντίπαλα δίχτυα, ήμουν παρών. 21 Ιουνίου 1994, στο Ντάλας. Μες στο απομεσήμερο, με καύσωνα 40 βαθμών. Απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας, όταν ακόμη η Ελευθεροτυπία ήταν εύρωστος ζωντανός οργανισμός, είχα χρεωθεί το «άλλο» παιχνίδι του ελληνικού Ομίλου.

Την ίδια μέρα που η Εθνική μας φίλησε τα παπούτσια του Μαραντόνα (0-4 στη Βοστώνη), εγώ βρισκόμουν στην άλλη άκρη της Αμερικής, περιτριγυρισμένος από Αφρικανούς με πολύχρωμες κελεμπίες και Τεξανούς ερωτευμένους με το soccer. Την επόμενη μέρα, είχα προγραμματίσει να πετάξω για το κοντινό Χιούστον, όπου οι Ρόκετς περίμεναν τους Νικς για τον 7^ο τελικό του ΝΒΑ.

«Φρόντισε να μιλήσεις και με το Γεκινί», ήταν το μήνυμα που έλαβα από την εφημερίδα. Ο Ρασίντ Γεκινί, παίκτης-έμβλημα για το αφρικανικό ποδόσφαιρο εκείνο τον καιρό, είχε μόλις υπογράψει στον Ολυμπιακό. Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με τα κοκκινοπράσινα καταμεσίς ενός Μουντιάλ, αλλά ήμουν υποχρεωμένος.

Αλλωστε, ο Γεκινί ισοπέδωσε τους Βούλγαρους στο φτιαγμένο για αμερικάνικο φούτμπολ γρασίδι του «Κότον Μπόουλ». Το πρώτο από τα τρία γκολ του νιγηριανού θριάμβου (3-0) ήταν δικό του. Το πανηγύρισε μπλεγμένος με το δίχτυ, προς τέρψη των φωτογράφων.

Νόμιζα ότι ήμουν ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος εκείνη την ημέρα στο Ντάλας, πέρα από τον απεσταλμένο της ΕΡΤ. Αργότερα είδα ακόμη έναν. Στη μικτή ζώνη, όμως, έπιασα θέση πρώτος και καλύτερος. Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει ο Γεκινί με τους συμπατριώτες του και τον στρίμωξα σε μία ήσυχη γωνία, για 20 λεπτά.

Μου μίλησε πρόθυμα και ευγενικά για τον Ολυμπιακό και για την καινούρια ζωή που τον περίμενε στην Ελλάδα, μετά από 4 χρόνια θητείας στην πορτογαλική Σετούμπαλ. Η συνέντευξη που χρειαζόμουν κύλησε νεράκι. Ευχαρίστησα τον 31χρονο Γεκινί και μάζεψα τα πράγματά μου για να φύγω. Την ίδια στιγμή, τον πλησίασε ο έτερος των Ελλήνων δημοσιογράφων, τον χαιρέτησε και ζήτησε να φωτογραφηθεί μαζί του, όπερ και εγένετο. Επειτα, το πηγαδάκι σκόρπισε.

Η συνέντευξη του Ρασίντ Γεκινί στην Ελευθεροτυπία δημοσιεύτηκε δύο ημέρες αργότερα. Την ίδια μέρα, εμφανίστηκε σε άλλη εφημερίδα η «αποκλειστική» συνομιλία του Νιγηριανού με τον Έλληνα συνάδελφο που φωτογραφήθηκε δίπλα του και αντάλλαξε μαζί του ένα σπασμένο «hello, I am******** from Greece». Προφανέστατα κατασκευασμένη και παραγεμισμένη με τις αερολογίες που κατέβασε το μυαλό του βετεράνου και καταξιωμένου «συναδέλφου». Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις ο Γεκινί εμφανιζόταν να λέει πράγματα αντίθετα από εκείνα (τα αληθινά) που είπε σε μένα!

Ένιωσα θυμό και ντροπή. «Τέτοιος ψεύτης, να δεις που μια μέρα αυτός θα γίνει και βουλευτής», είπα μέσα μου. Μολονότι ο ίδιος δεν πολιτεύτηκε, δεν έπεσα και πολύ μακριά.

Όπως θα έχετε καταλάβει, είμαι από τους αιθεροβάμονες και τους ρομαντικούς, μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Αλλά εκείνη τη μέρα, στο Ντάλας, είδα να πεθαίνει μπροστά στα μάτια μου η όποια ακεραιότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ο Ρασίντ Γεκινί, που πέθανε προχθές μόλις στα 49 του χρόνια βασανισμένος από διαταραχές και σύνδρομα που τον έφεραν στο εφιαλτικό κατώφλι της σχιζοφρένειας, θα μου θυμίζει πάντοτε το τέλος της αθωότητας.

Τουλάχιστον έφυγε έγκαιρα από την Ελλάδα, όπου θα κινδύνευε ανά πάσα στιγμή με λυντσάρισμα από τους χρυσαυγίτες ή από τους απερίσκεπτους που έβαλαν τους νεοναζί στη Βουλή...

Τέσσερις ημέρες μετά τη συνάντησή μου με το Γεκινί, και αφού προηγήθηκε η στέψη των Ρόκετς στο ΝΒΑ, παρακολούθησα στο Φόξμπορο το τελευταίο παιχνίδι της ταραγμένης καριέρας του Ντιέγκο Μαραντόνα: Αργεντινή-Νιγηρία 2-1. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, τα γουρλωμένα μάτια, την υπερκινητικότητα και τα ανεξήγητα χωρατά που έστηνε με συμπαίκτες και με Αργεντινούς δημοσιογράφους στη μικτή ζώνη του σταδίου.

Δεν μου προκάλεσε έκπληξη η συγκλονιστική είδηση που έσκασε το επόμενο βράδυ. Μόνο απογοήτευση και στενοχώρια. Αλλά αυτό είναι θέμα για κάποιο μελλοντικό απομνημόνευμα.