Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας , ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση ο χώρος τον οποίο εκπροσωπούν αρέσκονται να λειτουργούν με συμβολισμούς.

Φτάνει μια μπλούζα με την στάμπα του Τσε Γκεβάρα για να δηλώσουμε επαναστάτες. Τώρα τις θεωρίες ποιού επαναστάτη πολιτικού είχε ενστερνιστεί ο Τσε και ακολουθούσε πιστά , μικρή σημασία έχει.

Πάντως ο Χρουτσώφ δεν ήταν…

Αρκεί μια υψωμένη γροθιά για να δηλώσουμε μάχιμοι αριστεροί πρώτης γραμμής , μια βόλτα στην Καισαριανή για να δηλώσουμε πίστη σε ιδανικά και αξίες!

Δεν είναι ότι αγνοούν την ουσία των πραγμάτων. Το κάθε άλλο! Γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα, γνωρίζουν την σκληρή της πλευρά την οποία βιώνουν οι πολλοί στις μέρες μας και ακόμα περισσότερο γνωρίζουν ότι προορίζονται για την «βρώμικη δουλειά».

Όχι γιατί είχαν την γενναιότητα( «οι γενναίοι», να ένας ακόμα συμβολισμός) να αναλάβουν την εξουσία στα δύσκολα, αλλά γιατί στο παρών πολιτικό σύστημα το οποίο καλούνται να διαχειριστούν κι όχι να ανατρέψουν , αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο παραδοσιακός τους ρόλος.

Ρόλο τον οποίο φροντίζουν να συσκοτίσουν με κάθε λογής συμβολισμό ώστε να παρακάμπτεται η ουσία και να αδυνατίζουν τα όποια πολιτικά επιχειρήματα, ή τουλάχιστον να μην στοχεύουν στον πυρήνα των γεγονότων.

«Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», που λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Μέχρι 2015 συμβόλιζαν τα σκληρά παιδιά που έφτασαν την κατάλληλη στιγμή να δομήσουν ένα άλλο κόσμο ο οποίος ήταν και είναι εφικτός.

Ή μήπως δεν είναι γιατί έχει καιρό να ακουστεί το σύνθημα…

Ο ρόλος τους λοιπόν ήταν να τα βάλουν με όσους στην αντίπερα όχθη συμβόλιζαν-τουλάχιστον γι’ αυτούς- τους κακούς του πολιτικού συστήματος στο οποίο έχουν όμως αποφασίσει να συγκατοικήσουν μαζί τους!

Συμβολισμός εναντίον συμβολισμού. Άραγε όμως ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;

Ο Νικόλας Άσιμος ωραία το τραγούδησε: «Μην καρφωνόμαστε μωρό μου το μαγαζί είναι δικό μου»

Και από την στιγμή που το μαγαζί-σύστημα ανήκει στους λίγους με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, μακριά από συμβολισμούς και ιδεολογήματα οι άνθρωποι κοιτάζουν να κάνουν την δουλειά τους.

Τουλάχιστον να γνωρίζουμε ποιανού είναι το μαγαζί! Ο Σόϊμπλε δεν ήταν κακός. Τα συμφέροντα του συστήματος που εκπροσωπεί ήθελε να εδραιώσει. Αυτή ήταν η αποστολή του!

Δηλαδή ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης που στήριζε την κυβέρνηση Μέρκελ τι αποστολή αλήθεια είχε; Ήταν καλό παιδί που τον παρέσυραν ή κι αυτός κακός;

Για την ταμπακιέρα κουβέντα όμως…

Στην πολιτική δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Ούτε ασκείς πολιτική με προσωπικά κριτήρια. Δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό στην πολιτική. Ούτε και στη ζωή εξάλλου. Πρόλαβε να το πει και ο μεγάλος Ίψεν πριν κλείσει τα μάτια του.

Ο πόλεμος ανάμεσα στους σκληρούς και άκαρδους κακούς και τους ανιδιοτελείς και τίμιους καλούς συναντάται μόνο στα κόμικς , στις ταινίες , άντε κα στα μυθιστορήματα όπου η μυθοπλασία οργιάζει και οι συμβολισμοί έχουν την δική τους περίοπτη θέση.

Στη ζωή συναντώνται συμφέροντα. Συμφέροντα αλληλοσυγκρουόμενα και η πολιτική θέση καθορίζει ποιάς πλευράς τα συμφέροντα θέλεις να υπερασπιστείς.

Το ένα πόδι στην βάρκα και το άλλο στην στεριά είναι βέβαια μια μέθοδος και οι συγκυρίες σου επιτρέπουν έστω και πρόσκαιρα να τα καταφέρεις, αλλά όταν βρεθείς στην θάλασσα βρεγμένος από την κορφή έως τα νύχια θα αντιληφθείς πως ο κανόνας πάντα υπερισχύει των εξαιρέσεων.

Στο παρών πολιτικό σύστημα , τον καπιταλισμό, ο επιχειρηματίας δεν εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο σε κάθε κλίμακα της ιεραρχίας της εργασίας, επειδή δεν γουστάρει τα μούτρα του, ή τον χαρακτήρα του, ούτε επειδή είναι άκαρδος και άπονος.

Ο επιχειρηματίας και η κοινωνική τάξη την οποία εκπροσωπεί τον εκμεταλλεύεται γιατί έτσι επιτελούν το ιστορικό τους καθήκον , απόλυτα συνυφασμένο με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Το ίδιο θα κάνουν όσοι επιχειρηματίες πρόσκεινται φιλικά στην Κυβέρνηση το ίδιο όσοι την πολεμούν.

Το ίδιο ισχύει επίσης για τις τράπεζες. Οι τράπεζες δεν μοιράζουν λεφτά και όταν δανείζουν απαιτούν το πολλαπλάσιο όχι γιατί οι επικεφαλείς τους είναι σκατόψυχοι, αλλά γιατί φροντίζουν στην διατήρηση του οικονομικού στάτους που υπηρετούν.

Δεν αναφερόμαστε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά σε οικονομικές επιχειρήσεις. Στην αέναη πορεία της η ιστορία απέδειξε ότι οι παραγόμενες από το σύστημα κοινωνικές αντιθέσεις , ανισότητες και αδικίες δεν αντιπαλεύονται με συμβολισμούς αλλά –είτε γουστάρεις τον Στέλιο Καζαντζίδη είτε όχι- δίνοντας μια να σπάσει ο κόσμος ο γυάλινος και φτιάχνοντας μια καινούρια κοινωνία άλληνε…

Ότι δηλαδή αρνείται να πράξει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνηση. Αντίθετα δεν αρνείται το παιχνίδι των συμβολισμών. Και θα συνεχίσει να το παίζει όσο υπάρχει ακροατήριο που δεν αντιλαμβάνεται το συμφέρον του , που αδιαφορεί για τον ιστορικό του ρόλο.

Το 2015 επειδή το απαιτούσαν οι καιροί συμβόλιζαν τα «σκληρά καρύδια» της πολιτικής σκηνής. Στα εγκαίνια της 83ης Διεθνούς Έκθεσης, πάλι σύμφωνα με τα κελεύσματα των καιρών, συμβολίζουν τους ώριμους κυβερνήτες οι οποίοι κρατούν σταθερά το τιμόνι της ανάπτυξης σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , οδηγούν την χώρα στις αγορές, παρέα με 600 εν ενεργεία μνημονιακούς νόμους, συμβολίζουν τους πραγματιστές που δεν επιτρέπουν πλέον λογιών-λογιών πολιτικούς ακροβατισμούς και τυχοδιωκτισμούς αλλά το αριστερό τους προφίλ, τους επιτρέπει να ανταμείψουν το πόπολο με τα λιγοστά ρέστα που περίσσεψαν από τους ανοιχτούς τους λογαριασμούς με τα μεγάλα συμφέροντα!!!

Ότι κορόιδευαν και …απεχθάνονταν , το έχουν λουστεί!

Πολλοί στίχοι θα μπορούσαν να περιγράψουν εύστοχα την κατάσταση αλλά διαλέγω ένα:

« Άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει»