Τα «μεσαία» στελέχη κυβερνούν τη χώρα
Ολοκληρώθηκαν ή τουλάχιστον κοντεύουν να ολοκληρωθούν οι διορισμοί και οι τοποθετήσεις γενικών γραμματέων, διευθυντών υπουργείων, ευαίσθητων υπηρεσιών του κράτους και από τη νέα κυβέρνηση. Σε γενικές γραμμές πρέπει να παραδεχτούμε, ότι αυτό που αόριστα ονομάζεται «συνέχεια του κράτους» στην Ελλάδα, δεν ισχύει πολλά πολλά χρόνια τώρα. Παρά τη ρητορική περί ανεξάρτητων αρχών ή περί δημόσιων κι όχι κρατικών οργανισμών (παράδειγμα η ΕΡΤ) κάθε νέος κυβερνήτης συστήνει την ομάδα του, αναθέτει καθήκοντα σε εκλεκτούς και περιχαρακώνει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα υπό την εποπτεία του. Ή έτσι νομίζει...
Μπορεί τα πρωτοσέλιδα να καταλαμβάνουν οι υπουργοί και οι υφυπουργοί, η πραγματική λειτουργία του κράτους όμως κρίνεται λίγο πιο κάτω. Από ονόματα συνήθως αθέατα, με εξουσίες συγκεκριμένες και πιο άμεσα συνδεδεμένες με τον πολίτη. Από ανθρώπους που δεν έχουν τη σπάθη του πολιτικού κόστους πάνω από το κεφάλι τους και που δεν ενδιαφέρονται κι απαραίτητα για ανέλιξη στο χώρο της πολιτικής. Στην καλύτερη περίπτωση τα πράγματα θα βαίνουν καλώς και οι προϊστάμενοί τους θα εισπράττουν τα μπράβο, στη χειρότερη θα εμφανιστούν τα καθιερωμένα σκάνδαλα και σκανδαλάκια και οι κυβερνώντες θα κριθούν για την επιλογή και τη διαχείριση των στελεχών τους των οποίων τα ονόματα μόνο πρόσκαιρα θα μας απασχολήσουν.
Κατεβαίνοντας λοιπόν την ιεραρχία και όσο απομακρυνόμαστε από τα «εξωτικά» ονόματα της εξουσίας, τους Μητσοτάκηδες, τους Παπανδρέου, τους Βαρβιτσιώτηδες, τους Κεφαλογιάννηδες, τους Γεννηματάδες και τους Καραμανλήδες συναντούμε ανθρώπους πιο κοντά στο δικό μας προφίλ. Με γήινες σπουδές σε ελληνικά πανεπιστήμια, ανθρώπους από καθημερινές οικογένειες κι όχι γόνους πολιτικών τζακιών, με ικανή προϋπηρεσία σε κανονικές δουλειές κι όχι σε εταιρείες του εξωτερικού-εκκολαπτήρια ηγετών, ανθρώπους που συχνά συναντάμε σε οικογενειακά τραπέζια, σε φιλικές μαζώξεις και σε σπίτια προσιτά σε μας χωρίς φρουρούς και μπάτλερ.
Αυτοί οι «κανονικοί» άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά της εξουσίας είναι κατά τη γνώμη μου αυτοί που διαχρονικά καταστρέφουν τη χώρα. Φανταστείτε την πιο πεφωτισμένη διακυβέρνηση της Ελλάδας του προηγούμενου αιώνα, ας πούμε εκείνη του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο ίδιος ο ηγέτης είχε το όραμα, τις προθέσεις, τις ικανότητες, τα βενιζελικά όμως στελέχη από κάτω όργωναν το κράτος και σε πρακτικό και σε ηθικό επίπεδο. Μέχρι σχέδιο δολοφονίας σχεδίασαν και εξετέλεσαν υπό τον άσπιλο μανδύα των «βενιζελικών». Διαχρονικά τη χώρα μας περισσότερο απομύζησαν Γκρούεζες παρά Μαυρογιαλούροι και φυσικά οι τελευταίοι δεν επισκέπτονταν και συχνά την Πλατανιά, αυτά μόνο στις ταινίες γίνονταν. Φυσικά και οι «από πάνω» φταίνε που δεν έχουν ιδέα για την καθημερινότητα, δεν πατάνε στα δημόσια νοσοκομεία παρά μόνο για απροειδοποίητες -λέμε τώρα- επισκέψεις, δε στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία και βέβαια δεν πατάνε το πόδι τους για ψώνια στο super market, μια που μπορούν να στέλνουν τους αστυνομικούς – φρουρούς τους.
Ο ξάδερφος μας όμως, ο κουμπάρος μας, ο παιδικός φίλος είναι ο ακούραστος κηφήνας του ελληνικού κράτους που καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι σε πανηγύρια και συνεστιάσεις παίζοντάς το παράγοντας και άνθρωπος μέσα στα πράγματα. Κι όλα αυτά εν μέσω φιλοφρονήσεων, αποθέωσης και κολακείας από τον «απλό λαό». Καμιά υποψία ή μάλλον καμιά αντίδραση μπροστά στο γρήγορο πλουτισμό, στην περίεργη ανέλιξη και στη διαχείριση της εξουσίας του. Αποδοχή, υποταγή και οσφυοκαμψία η προίκα 400 χρόνων τουρκοκρατίας ή μήπως η κληρονομιά έρχεται από παλιότερα;
Δεν υπάρχει καλύτερος τόπος και χρόνος για να παρατηρήσεις το φαινόμενο από το ελληνικό καλοκαίρι, από το ελληνικό χωριό. Ανοίξτε τα μάτια σας και τα αυτιά σας, απαλλαγείτε από εγκατεστημένες σχέσεις και συμπάθειες και θα καταλάβετε τι εννοώ. Υπάρχουν κι αυτοί που συγκρίνουν τον Τσίπρα με τον Μητσοτάκη, ψάχνουν να βρουν το ηθικό πλεονέκτημα και τη διαφορά ικανότητας στη διαχείριση. Θέλω να σας καθησυχάσω. Μπορεί να μην είναι όλοι ίδιοι αλλά όσο υπάρχει ένα Γραφείο Ελληνικών Υποθέσεων στο Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, αισθανθείτε σίγουροι ότι τα πράγματα θα πάνε όπως περίπου πήγαιναν. Ούτε θα ακυρωθεί τίποτα με έναν νόμο κι ένα άρθρο ούτε θα αλλάξει κανείς αυτόβουλα το μείγμα καμιάς πολιτικής.
Και να πούμε και κάτι ειλικρινά μεταξύ μας; Όσο περισσότερο τα χώνουμε στους υψηλά ιστάμενους, τόσο λιγότερο ασχολούμαστε με τους ομοίους μας, με τα μεσαία στελέχη του κράτους που είναι σάρκες εκ των σαρκών της ελληνικής κοινωνίας, με τον εαυτό μας δηλαδή. Οι κυβερνήσεις θα εναλλάσσονται με τη λογική του ώριμου φρούτου και το πράγμα θα σαπίζει όπως σάπιζε τόσα χρόνια ανενόχλητο, αθέατο και ανίκητο. Εσείς τι λέτε, ποιος κυβερνά τελικά αυτή τη χώρα;