(Και) σήμερα λοιπόν, είμαστε όλοι ντελιβεράδες!

(Και) σήμερα λοιπόν, είμαστε όλοι ντελιβεράδες!
Όχι γιατί είναι αυτοί που τρέχουν μέρα - νύχτα για να μας φέρουν το φαγητό και τον καφέ μας...

Όχι, μόνο, επειδή ρισκάρουν κάθε μέρα πολλά περισσότερα από την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Ούτε γιατί όταν βρέχει και φυσάει νιώθουν σα να κάνουν σλάλομ ανάμεσα στον θάνατο και στην εντατική.

Ούτε για τα μισά μεροκάματα που πολλοί από αυτούς παίρνουν, ούτε για την επισφάλεια και την ανασφάλεια με τις οποίες είναι αναγκασμένοι να κοιμούνται τα βράδια και να ξυπνούν τα πρωινά.

Ούτε για το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα πληρώνουν από την τσέπη τους και τα ισχνά τους μεροκάματα, τις βενζίνες, τα σέρβις και τις όποιες ζημιές στα παπάκια τους, ούτε για το γεγονός ότι ακόμα και μέχρι σήμερα το επάγγελμά τους εξακολουθεί να μη θεωρείται «βαρύ κι ανθυγιεινό».

Ούτε για τις απειλές και τους εκβιασμούς από διάφορους εργοδότες, ούτε για τους ξυλοδαρμούς και τις προσβολές από τους «φουσκωτούς φίλους του κάθε ιδιοκτήτη».

Αλλά για τα δεκάδες παιδιά που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, με την τελευταία τους σκέψη να είναι η δικιά μας παραγγελία και το δικό μας πουρμπουάρ που (μπορεί) να αφήναμε...

Για τις μανάδες και τους πατεράδες, τις συντρόφους και τους συζύγους, τα παιδιά και τους φίλους των «πακετάδων», που τις βροχερές ημέρες του χρόνου, σηκώνουν τα κεφάλια προς τον ουρανό και παρακαλούν να μην είναι αυτή η τελευταία τους βάρδια...

Για όλους εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στα καιρικά φαινόμενα, την αναλγησία και την απαιτητικότητα του πελάτη, την απαξίωση του αφεντικού και την ασυνειδησία του Έλληνα οδηγού...

... και σήμερα και αύριο κι όποτε χρειαστεί ξανά... είμαστε όλοι ντελιβεράδες!