Ποιοί πραγματικά είμαστε;

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Ποιοί πραγματικά είμαστε;
Ο Χρήστος Κιούσης γράφει για το χθεσινό συμβάν, τον χαμό του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας.

«Ο ληστής ήταν οροθετικό πρεζάκι που κρατούσε μαχαίρι», «ο εισβολέας ήταν ένας ευαίσθητος ακτιβιστής, που για τη δόση του μπούκαρε για πρώτη φορά στη ζωή του να ληστέψει», «ο ληστής τραυματίστηκε θανάσιμα από τζάμια προσπαθώντας να διαφύγει», «τον χτύπησαν μέχρι θανάτου ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου μαζί με έναν ακόμα που διαφεύγει», το βίντεο του συμβάντος διαθέσιμο on line προς αναπαραγωγή, να τα comments, τα likes , τα shares, «οι απόψεις» και «τα σχόλια». Κάπου θα υπάρχει μια μάνα, ένας πατέρας, μια οικογένεια πίσω από την θλιβερή αυτή ιστορία, αλλά το λόγο «τον παίρνουμε» τώρα εμείς, οι πολίτες. Όπου λόγος, βάλτε τα επώνυμα κι ανώνυμα accounts, τον ανέξοδο σχολιασμό, τους ακατανόητους σε μένα συμψηφισμούς ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν, τις ρηξικέλευθες προτάσεις από τον καναπέ.

Έχω κατηγορηθεί πολλές φορές ως ισαποστασάκιας, αυτός που δεν παίρνει ξεκάθαρα μια γαμημένη θέση, «πες μας μεγάλε, είσαι με μας ή με τους άλλους;» Δεν ξέρω guys, καμιά φορά μπερδεύω κι εγώ τον εαυτό μου κι όταν μπερδεύομαι ψάχνω να με βρω στα βασικά.

Ειλικρινά μιλώντας δεν ξέρω, πόσο άσχημα θα μπορούσα να αντιδράσω, αν ένιωθα, ότι εγώ ή τα αγαπημένα μου πρόσωπα δεχόμαστε επίθεση. Δεν μπορώ να εγγυηθώ, ότι δε θα ξυπνήσει μέσα μου κάτι ζωώδες, κάτι «απολίτιστο», κάτι επιθετικό. Να βάλουμε μια κλίμακα όμως. Θέλω να πιστεύω, ότι άλλη αντίδραση θα έχω, αν κάποιος εισβάλλει σπίτι μου την ώρα που βρίσκομαι μέσα με την οικογένειά μου, άλλη αν κάποιος μου βουτήξει υπό την απειλή μαχαιριού το κινητό και το πορτοφόλι μου κι άλλη αν κάποιος σπάσει το τζάμι του αυτοκινήτου μου και βουτήξει την τσάντα με το laptop μου. Τρεις διαφορετικές παραβατικές συμπεριφορές, τρεις διαφορετικές αντιδράσεις ελπίζω. Αν βέβαια μου σπάνε κάθε μήνα το αμάξι μου (αυτή θεωρώ την πιο light περίπτωση), τότε ο πιο βλακώδης εαυτός μου μπορεί να αντιδράσει με τον πιο αχαρακτήριστο τρόπο εν θερμώ, αλλά και πάλι ελπίζω, να μην πανηγυρίζει μετά εν ψυχρώ.

Αν κάποιος μπουκάρει στο σπίτι μου, ελπίζω να μη βρω όπλο μπροστά μου, γιατί μάλλον θα το χρησιμοποιήσω και ας το μετανιώσω μετά. Πάντως κι αυτό δε θα το πανηγυρίσω μετά εν ψυχρώ. Καλώς λοιπόν δεν έχω όπλο σπίτι μου, όπως δεν έχει και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, γιατί αν επιτρεπόταν η οπλοκατοχή, το αστυνομικό δελτίο θα παιζόταν prime time κι όχι μόνο. Η αυτοδικία στην άμυνα υπέρ της ζωής κατέχει μια ξεχωριστή θέση στα κεφάλαια του νομικού μας πολιτισμού, αλλά «υπέρ της ζωής» έτσι; Μην μπερδευόμαστε.

Σε ένα παρόμοιο περιστατικό ένας πορτοφολάς έσπρωξε έναν γεράκο στην Προξένου Κορομηλά, του βούτηξε το πορτοφόλι κι άρχισε να τρέχει. Είδα το σκηνικό μπροστά μου βρισκόμενος μέσα στο αυτοκίνητό μου και η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατήσω το γκάζι και να χτυπήσω το ληστή. Εκείνος έτρεξε γρήγορα πριν προλάβω να υλοποιήσω την ενστικτωδώς ηλίθια ιδέα μου και μερικά μέτρα πιο κάτω δυο παλληκάρια σε ένα parking τον ακινητοποίησαν και τον εγκλώβισαν μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο καλώντας την αστυνομία. Ούτε ξύλο, ούτε λυντσάρισμα, ούτε τίποτα. Περνώντας με 10 από δίπλα του τον είδα με το κεφάλι να ακουμπάει την πλάκα του πεζοδρομίου, να στάζει το πρόσωπό του ιδρώτα και να κοιτάει γύρω του με γουρλωμένα μάτια σαν παγιδευμένο ζώο. Δυο λεπτά πριν ο γεράκος μπορεί να είχε πάθει έμφραγμα από την ταραχή και ο ληστής να γινόταν δολοφόνος, εγώ μπορεί να είχα πατήσει το γκάζι και από αυτόπτης μάρτυρας να γινόμουν εγώ δολοφόνος, τα παλληκάρια στο parking μπορεί να τον χτυπούσαν άσχημα και να γίνονταν εκείνοι δολοφόνοι. Στην πραγματικότητα ποιοι είμαστε; Οι ενστικτώδεις σκέψεις μας, οι προμελετημένες πράξεις μας ή οι εκ των υστέρων και εν ψυχρώ διατυπωμένες απόψεις μας;

Η ελληνική κοινωνία αντέδρασε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στο χτεσινό συμβάν και η ελληνική δημοσιογραφία επίσης. Από το «τα ‘θελε και τα ‘παθε» μέχρι το «κρίμα τον άνθρωπο», υπάρχουν όλες οι αποχρώσεις της παλέτας των συναισθημάτων. Τα video σκοράρουν ψηλά στα social media, οπότε αφού είναι διαθέσιμο, «ας το κοινοποιήσω κι εγώ για να εδράσω κάπου το post μου και για να σχολιάσουν οι followers». Φαντάζομαι η δημοσιογραφική δεοντολογία δεν πλήττεται από την κατά συρροή αναπαραγωγή ενός αιμόφυρτου ανθρώπου στο πεζοδρόμιο.

Μιλάμε για έναν δράστη ληστείας και δυο δράστες σωματικής επίθεσης. Εγώ βλέπω κι ένα πλήθος γύρω του. Δε γράφω για δολοφόνους κλπ και συγγνώμη κιόλας που περιμένω τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης, πριν δείξω με το δάχτυλο. Το πλήθος όμως φαίνεται καθαρά μαζεμένο γύρω από ένα πεσμένο σώμα κι αυτό είναι από μόνο του ένα θέμα.

Έχετε δίκιο πελαγοδρομώ στις σκέψεις μου γι αυτό καταλήγω. Άλλο πράγμα πως θα αντιδράσω εν θερμώ μπροστά στο κίνδυνο, άλλο πως θα συμπεριφερθώ μπροστά σε ένα τέτοιο περιστατικό, άλλο πως θα μεταφέρω την είδηση δημοσιογραφικά κι άλλο πως πάρω θέση δημόσια σαν πολίτης από την άνεση του καναπέ μου, λίγο αφού έχω ρουφήξει μια γουλιά από το φρέντο μου. Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία σύνθεσης μιας κοινωνίας και μαντέψτε ποιο είναι το πιο απογοητευτικό.

Υ.Γ. Κανένας θάνατος δεν συμψηφίζεται με κανέναν άλλον. Κανείς και ποτέ.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.