Ο Πόνος, η Θλίψη και η Οργή
Πόνος, θλίψη και οργή. Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικής έντασης για τον καθένα από μας και με διαφορετική σειρά προτεραιότητας.
Πόνος: Οι άνθρωποι που χάθηκαν, οι άνθρωποι που έμειναν πίσω να τους θρηνήσουν και να προσπαθήσουν να συνεχίσουν να ζουν, «η ζωή συνεχίζεται» λέει ο απαράβατος φυσικός κανόνας αλλά όχι, όταν έχεις αναγνωρίσει τα παιδιά σου σε ένα νεκροτομείο, που θυμίζει πόλεμο, όταν έχεις απομείνει μόνος από ένα χαρούμενο, ξέγνοιαστο παραθεριστικό σπίτι, από το οποίο πέρασε η φωτιά και σου πήρε τα πάντα, η ζωή δεν συνεχίζεται τόσο απλά, δεν μπορείς να επαληθεύσεις αυτόν τον φυσικό κανόνα.
Τα μέτρα υπέρ των πληγέντων δεν βοηθούν τούτες τις ώρες, «τα προϋπολογισμένα μέτρα στήριξης», όπως τα ανέφερε η κυρία Υπουργός, θα βοηθούσαν αν ήταν «προϋπολογισμένα μέτρα σχεδιασμού και πρόληψης», τούτες οι ζωές δεν έρχονται πίσω, αυτά τα σπίτια δεν ξέρω, πόσοι θα έχουν το κουράγιο ή τη διάθεση, να τα ξαναστήσουν όρθια. Κι αν τα ξαναστήσουν, άραγε θα επιτρέψει το πάνσοφο Κράτος, να ξαναγίνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη, να επαφίενται οι ανθρώπινες ζωές στα κέφια του ανέμου, στην επικινδυνότητα των φαινομένων;
Η αλληλεγγύη βοηθάει ίσως να απαλυνθεί ο πόνος αλλά όχι για τα χρήματα, όχι για τα υλικά, ούτε καν για το απαραίτητο αίμα. Βοηθά για την αίσθηση, ότι δεν είναι μόνοι αυτοί που έμειναν πίσω, ότι σε μια τελείως αποξενωμένη και μισαλλόδοξη κοινωνία, ο ένας ενδιαφέρεται για τον άλλον, οι πόρτες ανοίγουν να προσφέρουν στέγη στους άστεγους, οι ουρές στα νοσοκομεία για να προσφερθεί αίμα είναι μεγάλες και μη διαχειρίσιμες, το πολύτιμο αγαθό ζωής που χρειάζονται ολόκληρες διαφημιστικές καμπάνιες για να βρεθεί, τώρα πλεονάζει. Τώρα όλα πλεονάζουν, η αγάπη, η στοργή, η αλληλεγγύη, τα ανοικτά σπίτια, το αίμα, όλα δυστυχώς πλεονάζουν μετά την καταστροφή, ποτέ στην χαρά. Πρέπει κάποτε να μας προβληματίσει αυτό φίλοι μου.
Θλίψη. Πρέπει να ανήκεις σε μια ιδιαίτερη κατηγορία της ψυχοπαθολογίας αν δεν μπορείς να σεβαστείς τον πόνο, αν δεν σε κατακλύζει η θλίψη μπροστά σε όλο αυτό το Κακό. Πρέπει κάτι να πηγαίνει πολύ στραβά μέσα σου, στο πως μεγάλωσες, στο πως έζησες, για να καταλήξεις να έχεις τόσο πολλή στάχτη μέσα στην ψυχή σου, ώστε να εκκρίνεις ό,τι πιο τοξικό τούτες τις ώρες, για να τρέχεις να βγάλεις τον εαυτό σου από το κάδρο των ευθυνών, για να δείχνεις με το δάχτυλο τους άλλους, πάντα τους άλλους. Δεν μπορώ να φανταστώ σε ποια κατηγορία της ψυχοπαθολογίας εμπίπτουν, αυτοί που εκκρίνουν ειρωνεία και χολή κρυπτόμενοι πίσω από την έμμισθη Αγιότητα ή την έμμισθη κι άμισθη ανωνυμία τους. Οι ονομαστικές αναφορές περιττεύουν, τους ξέρουμε, τους βλέπουμε και δυστυχώς τους ανεχόμαστε χρόνια, με αποτέλεσμα να μη σιωπούν τώρα.
Ναι η Σιωπή ταιριάζει στην Θλίψη αυτές τις στιγμές ή για να μην την μπερδέψουμε με την ακινησία, οι σιωπηλές πράξεις είναι περισσότερο χρήσιμες τώρα. Πράξεις χωρίς να κοιτάμε γύρω μας, για να βεβαιωθούμε, ότι μας βλέπουν να πράττουμε, ποιος έχει όρεξη να κοιτάει γύρω του, ποιος έχει άντερα να μετράει την προσφορά του καθενός; Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε σαν κοινωνία να ενεργήσουμε σαν να είχαμε τους ανθρώπους που πονούν μέσα στο σπίτι μας. Με το λιγότερο δυνατόν θόρυβο, με τη μεγαλύτερη δυνατή διακριτικότητα και με Σιωπή.
Είναι φυσιολογικά αντανακλαστικό να εκτιμήσουμε περισσότερο από ποτέ τώρα αυτό που έχουμε, αυτό που απολαμβάνουμε, τη ζωή μας, τους αγαπημένους μας, το σπίτι μας απλά κάποια στιγμή να κοιταχτούμε και στον καθρέφτη. Έχουμε κάνει ό,τι περισσότερο μπορούμε για να τα προστατεύσουμε;
Οργή. Δεν πιστεύω στην οργή. Ιδιαίτερα δεν πιστεύω στη συστηματική οργή, στην οργή της μόδας, στην οργή των social media, που συναγωνιζόμαστε για το πιο οργισμένο post, για την οργή που θα αθροίσει τα περισσότερα likes. Δεν πιστεύω ούτε στην θορυβώδη αγανάκτηση, την εξωστρεφή. Είδατε νομίζω, πόσο μας αγανακτούν μερικοί πρώην Αγανακτισμένοι με τις πράξεις, τις παραλείψεις και τις δηλώσεις τους. Οπωσδήποτε δεν πιστεύω στην έμμισθη οργή, που παράγει λέξεις στο counter του word ή στα μικρόφωνα και στις κάμερες, τέτοιες ώρες που οι λέξεις γράφονται κι αρθρώνονται με δυσκολία. Πιστεύω στη σκέψη, στην κρίση και στη μνήμη. Αυτά δεν κάνουν θόρυβο, δεν κάνουν εύκολα trend αλλά σου επιτρέπουν να κοιτάς τα παιδιά σου, χωρίς να ντρέπεσαι.
Θα μου επιτρέψετε τις επόμενες μέρες να αρθρογραφώ μόνο για θέματα που έχουν να κάνουν με τα τραγικά γεγονότα. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.
