Το «μαύρο» Πάσχα των φαντάρων

Κυριακή του Πάσχα. Οι περισσότεροι Ελληνες βρίσκονται με τις οικογένειές τους ή τους φίλους τους και από το πρωί, σε γειτονιές, αυλές, ακόμα και μπαλκόνια θα δημιουργηθούν μικρές και μεγάλες παρέες και από κοινού, θα γιορτάσουν τη μεγάλη στιγμή της Ορθοδοξίας. Υπάρχουν όμως οι άτυχοι που εργάζονται, ώστε όλοι εμείς να έχουμε ότι κρίνουμε απαραίτητο για το εορταστικό μας τραπέζι, αλλά και εκείνοι που υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία. Οπου και να βρίσκονται. Στο Πεντάγωνο ή στις Φέρες, στον Υμηττό ή στη Λήμνο, οπουδήποτε και να σκεφτεί κάποιος, το να έχεις υπηρεσία σήμερα είναι ότι χειρότερο. Ψυχολογικά. Σκέφτεσαι τους δικούς σου ανθρώπους, τους κολλητούς σου, την κοπέλα σου και ότι «τρέλα» θα έκανες – ως νέος γαρ – κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πόσες μπύρες ή κρασί θα έπινες, τα γέλια, τον χαβαλέ, τους τσακωμούς για το ποιος είναι ο καλύτερος ψήστης ή το Hangover από το ξενύχτι μετά την Ανάσταση. Ολα χαρακτηρίζονται εντός προγράμματος.

Ωστόσο εκείνοι καλούνται να βρίσκονται επί το έργον. Ακόμη και στην πλέον «βισματική» μονάδα - μην παρεξηγηθούμε για τον όρο, έτσι λέγονται και όσες δεν είναι «μαύρες» - είναι... κάπως να φοράς τη στολή και να βλέπεις στο κινητό - πλέον υπάρχουν και αυτά, εμείς είχαμε μόνο τηλεόραση στο ΚΨΜ - όλους τους άλλους να διασκεδάζουν και εσύ να ξέρεις πως σε περιμένει εγερτήριο ή γερμανικό.

Δυστυχώς οι πολιτικοί μας, κάνουν ότι μπορούν ώστε η σημερινή ημέρα να γίνει ακόμη πιο... δύσκολη για πολλούς στρατευμένους. Κάθε Πάσχα το ίδιο... βιολί. Αρκετοί πηγαίνουν σε στρατόπεδα, τσουγκρίζουν αυγά με τους φαντάρους, τρώνε για λίγο μαζί τους, σχολιάζουν το ψήσιμο του αρνιού ή το τραπέζι γενικότερα και μετά τονίζουν την εμπιστοσύνη που τρέφουν στις Ενοπλες Δυνάμεις και ότι θέλησαν να βρίσκονται κοντά στα στρατευμένα νιάτα. Προφανώς και δεν τους έχει πει ποτέ κανένας ότι όσο αγνές προθέσεις και να έχουν, η παρουσία τους προκαλεί τεράστια προβλήματα σε όλους. Τόσο στους οπλίτες, όσο και τους υπαξιωματικούς και χαμηλόβαθμους αξιωματικούς των μονάδων που επισκέπτονται.

Εκείνοι μπορεί και να το εννοούν ότι θέλουν να μοιραστούν τη σημερινή ημέρα με τον Ελληνα φαντάρο. Να το δεχθεί κάποιος. Αλλά για να παραμείνουν «σκάρτες» δύο ώρες, μία ολόκληρη μονάδα έχει χάσει το ύπνο της για πολλές ημέρες. Και αυτό δεν αφορά μόνο το Πάσχα, αλλά τόσο τα Χριστούγεννα όσο και την Πρωτοχρονιά. Αλλωστε για τους περισσότερους διοικητές, μία επιτυχημένη ανάλογη εκδήλωση ισοδυναμεί με ανακατάληψη βραχονησίδας στον «Παρμενίων», οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό... τι τρέξιμο πέφτει.

Το διάστημα που προηγείται της επισκέψεώς τους, οι φαντάροι «γλύφουν» τα πάντα. Κλασική έκφραση για όσους το έχουν περάσει. Για να τσουγκρίσουν 5 αυγά ώστε να καταγραφεί στην κάμερα και να φάνε μία πέτσα αρνί, κάποιοι κάθονται για ώρες στη φωτιά, πάνε σαν ρομπότ και έχουν κάνει «προβλεπέ» όχι μόνο τον όρχο όπου συνήθως στήνεται το γλέντι, αλλά και το κτίριο. Μην τυχόν ο «προσκεκλημένος» θελήσει να δει που κοιμούνται. Λες και δεν έχει ξαναδεί θάλαμο.

Αφήστε που συνήθως δεν γίνονται αλλαγές στις σκοπιές - που να περάσει δεκανέας αλλαγής με τον Χ υπουργό στον χώρο;- ή στην πύλη. Μάλιστα στην τελευταία «βαλσαμώνουν» τους πιο γεροδεμένους. Το φαινόμενο είναι σύνηθες, καθώς η πρώτη εντύπωση είναι που μένει. Αν είσαι δίμετρος, δεν τη βγάζεις... καθαρή. Και όλα αυτά για ένα τζέτρτζελο που κρατά «σκάρτα» κανά 45λεπτο, μαζί με τον κλασικό χορό. Οι οπλίτες βλέπετε πολλές φορές «πρέπει» να σηκωθούν να χορέψουν, καθώς άπαντες καλούνται να βρίσκονται στο τσακίρ κέφι. Και ας είναι στο πόδι από τις 7 παρά. Ξέχωρα ότι ορισμένες φορές δεν μπορούν να καπνίσουν ή έστω να πάνε να μιλήσουν με έναν φίλο τους που βρίσκεται λίγο παρά πέρα. Παρόντος του επίσημου προσκεκλημένου, όλοι στέκονται... σούζα. Σαν playmobil που παίζαμε μικροί και έμεναν ακούνητα σε ένα σημείο. Το... κερασάκι στην τούρτα είναι πως πολλές φορές, όταν ο επίσημος προσκεκλημένος αποχωρήσει, τότε... σχολάει και το γλέντι.

Για να μη πούμε το μετά. Που θα πρέπει να μαζέψουν τα τραπέζια, να γίνουν καθαριότητες, να πλυθούν τα πάντα, να μαζέψουν τις σούβλες και όλα τα παρεμφερή. Δηλαδή να επιστρέψει η μονάδα στη καθημερινότητά της.

Προφανώς και κανείς από όσους πολιτικούς επισκέπτονται χρονιάρες ημέρες κάποιο στρατόπεδο, δεν έχει συνομιλήσει ποτέ του με φαντάρο που απολύθηκε, για το πως πέρασε εκείνη την ημέρα, αλλά και τις προηγούμενες, ώστε εκείνος να τηρήσει το... έθιμο.

Σκεφτείτε λοιπόν μήπως είναι προτιμότερο τέτοιες ημέρες να αφήνετε τους ένστολους μόνους. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και επειδή υπάρχει υψηλό αίσθημα καθήκοντος, δεν μανουριάζουν. Απλά επιτρέψτε τους να περάσουν τις γιορτές όπως εκείνοι θέλουν. Να ψήσουν άνετοι, μαζί με τον ΑΫΔΜ ή γενικότερα τους αξιωματικούς τους και να το ευχαριστηθούν. Ας πέσει και μία γόπα κάτω, δεν χάλασε ο κόσμος. Αν έχει καλό καιρό, ας είναι και το χιτώνιο λίγο ανοικτό, Πάσχα έχουμε. Α, τώρα που είπαμε χιτώνιο. Αμ το άλλο. Οτι πολλές φορές σε ανάλογες περιπτώσεις καλούνται οι φαντάροι να φορέσουν τη χειμερινή στολή εξόδου, παρά τη ζέστη. Βγάζουν την μπέμπελη, αλλά τι να κάνουν;

Αν κάποιος πολιτικός θέλει τόσο πολύ να βρίσκεται κοντά στον φαντάρο, μπορεί να φροντίσει ώστε και στην πιο απομακρυσμένη μονάδα να υπάρχει ζεστό νερό, να πάψουν τα 8 ή και 10 μέσα μία έξω και να υπάρχει αξιοκρατία στις μεταθέσεις. Σήμερα, με την παρουσία σας εκεί τους κάνετε τη ζωή δύσκολη και όχι εύκολη...