«Δεν θα κάνουμε το χατίρι του Ιβάν». Την ατάκα αυτή την ακούς όλο και πιο συχνά από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, μετά την στροφή του κόμματος στο μακεδονικό. Το σκεπτικό απλό. Αν η ΝΔ δεν υιοθετούσε σκληρή θέση, τότε θα άφηνε χώρο στα δεξιά της για την δημιουργία ενός ακραίου κόμματος ή για την εκλογική επιβίωση των ΑΝΕΛ. Θα έβαζε δηλαδή σε κίνδυνο την αυτοδυναμία ή ακόμα και την πρώτη θέση.
Μπορεί και να είναι έτσι. Όπως όμως όλα τα πράγματα στη ζωή, κάθε απόφαση έχει κόστος. Μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι προσδοκούν.
Κατ αρχήν κόστος στο προφίλ του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις υπερέχει του κ. Τσίπρα στην καταλληλότητα να κυβερνήσει. Μία από τις λίγες και πιο χτυπητές αδυναμίες του όμως είναι το ηγετικό προφίλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικόνα που προέβαλε αυτές τις ημέρες, η μεταστροφή στις θέσεις του κάτω από την πίεση των βαρόνων και τον φόβο των συλλαλητηρίων, μόνο ηγετική δεν ήταν. Κι έμοιαζε να επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι είναι αρχηγός χωρίς δύναμη μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Αν αναλογιστούμε ότι στις εκλογές οι πολίτες εκλέγουν πρωθυπουργό, η αδυναμία αυτή μπορεί να αποδειχθεί μοιραία τόσο για τον ίδιο όσο και για την ΝΔ.
Ακόμα πιο επικίνδυνο ωστόσο μπορεί να αποδειχθεί το τραύμα στη στρατηγική της ΝΔ. Ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές προβάλλοντας την εικόνα του μεταρρυθμιστή. Για μια μεγάλη μερίδα του μεσαίου χώρου, η προοπτική διακυβέρνησης από μια εκσυγχρονιστική κεντροδεξιά ήταν αναγκαία αν όχι ελκυστική, μετά την καταστροφική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευκολία με την οποία εγκατέλειψε τις θέσεις του ο κ. Μητσοτάκης προκαλεί ερωτηματικά. Αν φοβάται να υποστηρίξει μια θέση που ήταν αποδεκτή από το σύνολο των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, τότε τι μας διαβεβαιώνει ότι θα έχει την δύναμη να περάσει μεταρρυθμίσεις που θα έχουν πολιτικό κόστος; Κι αν με τόση ευκολία υποκύπτει στους βαρόνους του κόμματός του, τότε σε τι θα διαφέρει η δική του κυβέρνηση από την παραδοσιακή δεξιά που παραμένει αμετανόητη και δεν αναγνωρίζει καν τις ευθύνες της για την σημερινή κρίση;
Μέχρι σήμερα ο κ. Μητσοτάκης έμοιαζε ότι κάνει άνοιγμα στον μεσαίο χώρο. Εγκατέλειψε αυτή την στρατηγική εν μια νυκτί και στην πραγματικότητα γύρισε την πλάτη στους πολίτες που του έδωσαν την νίκη στις εσωκομματικές εκλογές. Γιατί το γνωρίζει πολύ καλά: χωρίς αυτούς, δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσει.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα κάνουν αυτοί οι πολίτες. Είναι πιθανό να στραφούν στο Κίνημα Αλλαγής, που στο θέμα του μακεδονικού κράτησε πολύ πιο σοβαρή στάση. Υπάρχουν μάλιστα πολλοί που πιστεύουν ότι οι παλινωδίες της ΝΔ δημιούργησαν τις συνθήκες για μια ουσιαστική και αξιόπιστη ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς. Κι αυτό μπορεί να κοστίσει πολύ περισσότερο στη ΝΔ από τον υποθετικό κίνδυνο ενός κόμματος Φραγκούλη. Άλλωστε κανείς ακροδεξιός δεν θα αγαπήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή το έβαλε στα πόδια στην πρώτη δυσκολία.
