Αμίρ, μην τους αφήσεις να σου μαυρίσουν την ψυχή!

Καλέ μου Αμίρ,

δεν με γνωρίζεις και δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Μόνο διάβασα την ιστορία και την περιπέτειά σου με τη σημαία τις προηγούμενες μέρες. Νομίζω ότι σε αδίκησαν: διαφωνώ με την κλήρωση για τον σημαιοφόρο στην παρέλαση, αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα εδώ. Από τη στιγμή που ο νόμος λέει ότι θα γίνει κλήρωση, εσύ την κέρδισες, άρα εσύ έπρεπε να κρατήσεις τη σημαία. Ο διευθυντής του σχολείου έκανε, κατά την άποψή μου πάλι, λάθος στον χειρισμό του και σου στέρησε τη σημαντική χαρά να παρελάσεις με χαμόγελο στο καινούργιο σου σπίτι.

Όλα αυτά, Αμίρ, είναι πολύ λογικό να σε πλήγωσαν και να σε στεναχώρησαν. Το είδα στο πρόσωπό σου, όταν σου έδωσαν το ταμπελάκι του σχολείου, αντί για τη σημαία, για να σου χρυσώσουν το χάπι. Και, όχι μόνο αυτό, μετά έπρεπε να έρθεις αντιμέτωπος και με το μακρύ και το κοντό του καθενός, ο οποίος νομίζει ότι έχει τα πρωτεία στην ελληνοφροσύνη.

Κάπου εκεί, υπό άλλες συνθήκες, το κακό θα τελείωνε. Δεν θα άλλαζε το τι συνέβη, αλλά θα τελείωνε. Κι όμως, φίλε μου, έχουμε ανάμεσά μας πολλούς ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του καλού πολίτη, του καλού οικογενειάρχη, του καλού και φιλήσυχου ανθρώπου. Πολλοί απ' αυτούς, δε, πιστεύουν και πολύ στον Θεό. Ο δικός μας Θεός, Αμίρ μου, όμως είχε ένα βασικό δίδαγμα: την αγάπη για τον πλησίον. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, θυμούνται τον Θεό όποτε τους συμφέρει, ξεχνούν όμως το βασικότερο και πιο ανθρωποκεντρικό του μήνυμα.

Τέτοιοι άνθρωποι πέταξαν πέτρες στο σπίτι σου. Μου φαίνεται αδιανόητο, να ξέρεις. Δεν χωράει στο κεφάλι μου το πώς μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να πάρει πέτρες και σπασμένα μπουκάλια και να σπάσει τα παράθυρα ενός σπιτιού που μένει μέσα μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά. Έβλεπα, μικρέ μου Αμίρ, τις φωτογραφίες με σένα και την αδερφούλα σου. Βλέπω τη μικρή να κρατά στα χεράκια της τις πέτρες και να είναι δίπλα αφημένο ένα σπασμένο μπουκάλι. Βλέπω εσένα να κοιτάς τα σπασμένα τζάμια. Βλέπω και το βλέμμα της μάνας σου που κρατά τον λαιμό από ένα σπασμένο μπουκάλι και με πιάνει η ψυχή μου.

Έφυγες, μικρέ μου, από τον πόλεμο και τη φτώχεια, διάσχισες χιλιάδες χιλιόμετρα, πέρασας μια θάλασσα, με όση επικινδυνότητα ενέχει αυτό που εγώ δεν μπορώ να φανταστώ από το άνετο γραφείο μου, γιατί δεν το έχω νιώσει. Και ήρθες σε μια καινούργια πατρίδα. Μια πατρίδα που περνά πολλές δυσκολίες, αλλά οι κάτοικοί της ποτέ δεν έχασαν το φιλόξενο πνεύμα και την ανθρωπιά τους. Να ξέρεις, Αμίρ, οι άνθρωποι στα νησιά μας βοήθησαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Άνθρωποι φτωχοί οι ίδιοι, που τα βγάζουν πολύ δύσκολα πέρα, έπαιρναν τις βάρκες τους για να βοηθήσουν, έκαναν ανθρώπινες αλυσίδες, προσέφεραν ό,τι είχαν και δεν είχαν, προκειμένου να βοηθήσουν με τις μικρές τους δυνάμεις.

Για να στο πω ειλικρινά, Αμίρ, δεν έχω καταλάβει-δεν μπορώ και δεν θέλω να καταλάβω-πώς κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να πετάξουν πέτρες στο σπίτι ενός παιδιού 11 χρονών. Για να μην έχεις αμφιβολίες, εσύ δεν τους έκανες τίποτα. Δεν έφταιξες σε τίποτα. Απλώς συμμετείχες, όπως και όλα τα υπόλοιπα παιδιά, σε μια κλήρωση και κέρδισες. Μόνο έτσι γίνονται οι κληρώσεις επί ίσοις όροις. Να ξέρεις, εγώ θα ήμουν πολύ χαρούμενος για τη χωρα μου, αν συμμετείχες στην παρέλαση ως σημαιοφόρος και ας διαφωνώ, όπως σου έγραψα και πιο πριν, με τον θεσμό της κλήρωσης. Θα έδειχνε, όμως, πως δύο χρόνια μετά το μεγάλο κύμα της προσφυγικής κρίσης, η χώρα μας προχωρά, με όλες τις δυσκολίες. Και πως το φιλόξενο πρόσωπό μας δεν είναι μόνο στα λόγια.

Να ξέρεις, επίσης, ότι πιστεύω ότι πολλοί άλλοι το βλέπουν όπως το βλέπω. Και, θέλω να πιστεύω, ότι είμαστε πολύ περισσότεροι από αυτούς που δεν θα ντραπούν να δικαιολογήσουν αυτό που σου συνέβη. Πραγματικά πολύ περισσότεροι. Αλλά, συνήθως, τη φασαρία την κάνουν οι λίγοι. Γι' αυτό, μικρέ μου Αμίρ, πρέπει να κάνουμε αυτούς τους λίγους να σωπάσουν. Και, αν δεν το καταφέρουμε, έστω να καταστήσουμε τη φωνή τους ασήμαντη και παράταιρη. Θέλει πολλή δουλειά και προσπάθεια για να συμβεί αυτό, αλλά δεν είναι απίθανο. Γιατί, ο άνθρωπος δεν είναι λιγότερο άνθρωπος, επειδή έχει διαφορετική καταγωγή και διαφορετικό θρήσκευμα από εμένα. Και, ακόμα και αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να μείνει κάποιος εδώ, υπάρχει ανθρώπινος τρόπος αντιμετώπισης, έως την τελευταία μέρα παρουσίας του στη χώρα μας.

Ιδίως, όμως, όταν μιλάμε για παιδιά, δεν μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις. Ένα παιδί από το Αφγανιστάν, όπως εσύ φίλε μου, δεν είναι λιγότερο παιδί από ένα παιδί από την Ελλάδα. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και τα δύο: παιδιά. Όση ώρα, λοιπόν, σου γράφω, έχω ανοιχτή στον υπολογιστή μου τη φωτογραφία σου που κρατάς ένα κομμάτι χαρτόνι που είναι γραμμένη η φράση «φύγε από 'δω, στο χωριό σου, φύγε». Και με θυμώνει, Αμίρ, με θυμώνει παρα πολύ. Να ξέρεις, είμαστε συντριπτικά πολύ περισσότεροι εμείς που θέλουμε να μείνεις. Και να μείνεις, να προοδεύσεις στο σχολείο σου, να κάνεις φίλους και να περάσεις επιτέλους όμορφα παιδικά χρόνια. Α, και να μάθεις καλυτερα Ελληνικά από αυτούς που σου πέταξαν τις πέτρες και, στοιχηματίζω, δεν ξέρουν πάνω από 300 λέξεις και αυτές λειψές.

Κάπου εδώ κλείνω, Αμίρ, απλά θέλω να σου ξαναπω κάτι: όσο βλέπω τη φωτογραφία σου με το χαρτόνι, τόσο περισσότερο θυμώνω. Και, τόσο περισσότερο θέλω να μείνεις μαζί μας, για να πετύχεις όλα όσα ονειρεύεσαι και να απαντήσεις με τον καλύτερο τρόπο σε αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μαυρίσουν την ψυχή σου, για να την κάνουν όμοια με τη δική τους.

Μην τους αφήσεις!

Φιλικά,

Γιώργος

Πηγή: reader.gr