Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol.102 (pics & vids)
ME THN EΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΗΣ Bergmann Kord
Η Καρέζη που...το ‘σκασε, το πείσμα του Φίνου και ο μυθικός «Πετράν»
Ο Φιλοποίμην Φίνος αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Θα μπορούσαμε να πούμε το μεγαλύτερο, εάν δεν φοβόμασταν ότι θα εκληφθεί από κάποιους ως υπερβολή. Για μας είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι εάν δεν υπήρχε ο Φίνος, ο ελληνικός πολιτισμός θα έπρεπε... να τον ανακαλύψει. Γεννημένος το 1908, ίδρυσε το 1939 την Finos Film γυρίζοντας 175 ταινίες, από την δεκαετία του 40’ μέχρι και την δεκαετία του 70’. Ήταν ο πρώτος που έφτιαξε την πρώτη συσκευή για ηχογράφηση στην Ελλάδα και γύρισε την πρώτη έγχρωμη ταινία με στερεοφώνικό ήχο, τα «Κορίτσια για φίλημα», το 1964. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς, χτίζοντας με κάποιους από αυτούς ισχυρές φιλίες. Το πείσμα του όμως, μπορεί να τον βοήθησε στο να δημιουργήσει ουσιαστικά ο ίδιος αυτό που λέμε «παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο», ωστόσο την ίδια στιγμή του δημιουργούσε και προβλήματα στις σχέσεις του. Το καλό είναι ότι τα προβλήματα αυτά ήταν παροδικά και τις περισσότερες φορές λύνονταν άμεσα. Όπως οι παρεξηγήσεις με κάποια μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, κάποιες από τις οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά πάντα είχαν ημερομηνία λήξεως. Όπως η κόντρα που είχε με τον Αλέκο Σακελλάριο και την Τζένη Καρέζη το 1962. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες πληροφορίες για τους λόγους της παρεξήγησης αυτής. Κάποιοι ωστόσο λένε ότι προέκυψε όταν ο Σακελλάριος του ζήτησε επιτακτικά να γυρίσει μια ταινία με πρωταγωνίστρια την Καρέζη, στην οποία ο Φίνος δεν πίστευε, τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας της. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Φίνος δεν δέχτηκε να στηρίξει την ταινία, οπότε ο Σακελλάριος και η Καρέζη αποφάσισαν να την γυρίσουν μόνοι τους, με δικά τους έξοδα. Τόσο πολύ πίστευε ο Σακελλάριος στην Καρέζη, που για τις ανάγκες της ταινίας δέχθηκε να ιδρύσουν και δική τους εταιρεία παραγωγής, με τον τίτλο Τζένη Φίλμ. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν εκείνη τη χρονιά τα γυρίσματα της ταινίας «Η νύφη το’ σκασε».
«Με παίρνετε μαζί σας παρακαλώ»;
Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας ήταν «Με παίρνετε μαζί σας παρακαλώ;», ωστόσο δεν κρίθηκε ιδιαίτερα εμπορικός, οπότε πριν βγει στις αίθουσες άλλαξε στον τίτλο που σήμερα ξέρουμε όλοι. Όταν όμως ξεκίνησαν τα γυρίσματα και ο Φίνος είδε ότι ο Σακελλάριος... δεν αστειεύονταν, σκέφθηκε καλύτερα τα δεδομένα και αποφάσισε να στηρίξει και ο ίδιος την ταινία. Οι σχέσεις των τριών αποκαταστάθηκαν και η ταινία συνέχισε κανονικά. Μάλιστα με αυτή την αφορμή, η Καρέζη ξαναγύρισε στη Finos Film, από την οποία είχε αποχωρήσει κάποιους μήνες νωρίτερα. Μπορεί βέβαια η ταινία να μην ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, ωστόσο κάθε άλλο παρά μέτρια είναι. Στο καστ της ανήκουν πολύ μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο Θανάσης Βέγγος, ο Νίκος Ρίζος, ο Κούλης Στολίγκας, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Γιάννης Μαλούχος, ο Αλέκος Τζανετάκος, αλλά και ο σπουδαίος ηθοποιός, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής επιθεώρησης όλων των εποχών, ο Πέτρος Κυριακός, ο θρυλικός "Πετράν". Για τον συγκεκριμένο ηθοποιό είναι πολύ κρίμα που οι συμμετοχές του στον κινηματογράφο ήταν πολύ λίγες, διότι έτσι δεν δίνεται η ευκαιρία στις νέες γενιές να απολαύσουν την ερμηνευτική δεινότητα ενός πολύ μεγάλου ηθοποιού. Στην ταινία πρωταγωνιστεί και ο Πάρις Αλεξάντερ, ο οποίος υποδύεται τον αγαπημένο της Καρέζη. Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας εδώ είναι ότι οι δυο τους εμφανίζονται μαζί, σε κοινή σκηνή, μόνο...στο τέλος της ταινίας, δημιουργώντας ένα αξιοσημείωτο και σπάνιο γεγονός στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου το ζευγάρι των δύο πρωταγωνιστών ανταλλάσει απλά 2-3 ατάκες κι αυτές στο τέλος του έργου.
Ο καλοκάγαθος Χαρίλαος
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Η Καίτη (Τζένη Καρέζη), αρνούμενη να παντρευτεί τον ηλικιωμένο άντρα που της προξενεύουν οι γονείς της (Κώστας Μεντής), το σκάει φορώντας το νυφικό της, και επιβιβάζεται στο φορτηγό ενός περιπλανώμενου εμπόρου ρούχων, του Χαρίλαου, τον οποίο υποδύεται ο Θανάσης Βέγγος. Παράλληλα, ξεκινάει μια προσπάθεια για να βρει τον στρατευμένο αγαπημένο της (Πάρις Αλεξάντερ), ο οποίος το σκάει και αυτός από την μονάδα που υπηρετεί για να την συναντήσει. Οι δυο νέοι ακολουθούν διαφορετική κατεύθυνση ο ένας από τον άλλον, και κάπως έτσι ξεκινά μια σειρά από σπαρταριστές περιπέτειες και συμπτώσεις με στόχο να ανταμώσουν. Κι όποτε φθάνουν πολύ κοντά στο να βρεθούν, η μοίρα δεν τους αφήνει. Ο Χαρίλαος ωστόσο βρίσκει τον μπελά του με την Καίτη, δεδομένου ότι η κοπέλα θεωρείται από την αστυνομία ως θύμα απαγωγής. Ο ίδιος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται από τον αστυνόμο - που υποδύεται ο μοναδικός Κούλη Στολίγκας - , περνώντας δύσκολες ώρες στο κρατητήριο, αφού δεν είναι εύκολο να αποδειχθεί η αθωότητά του. Στο τέλος βέβαια αποδεικνύεται ότι ο ίδιος έλεγε την αλήθεια, η Καίτη συναντιέται με τον αγαπημένο της και....όλα καλά. Εξαιρετικός στο ρόλο του -και εδώ-, ο Θανάσης Βέγγος, στο ρόλο του πλανόδιου εμπόρου ρούχων, που χωρίς να το θέλει μπλέκεται στην υπόθεση, προκαλώντας άφθονες κωμικές καταστάσεις. Διακριτικά εξαιρετικός και ο Γιάννης Γκιωνάκης, στο ρόλο του ξενοδόχου, ο οποίος προσπαθώντας να καταθέσει στον αστυνόμο την αλήθεια όπως την είχε αντιληφθεί ο ίδιος, μπλέκει άθελά του ολοένα και περισσότερο τον Χαρίλαο.
Τραγουδώντας με τον Πέτρο Κυριακό
Η μουσική της ταινίας ήταν του Μίμη Πλέσσα, ενώ η Καρέζη ερμηνεύει σε αυτή δύο μεγάλες επιτυχίες της εποχής εκείνης, το «Μακρυά σου ένα χρόνο» και το «Σαραβαλάκι», μαζί με τον Πέτρο Κυριακό. «Η νύφη το’ σκασε» έκανε πρεμιέρα στις 19 Νοεμβρίου του 1962, έκοψε 35.677 εισιτήρια και ήρθε στην 19η θέση ανάμεσα σε 82 ταινίες. Μια επίδοση μάλλον μέτρια για τα δεδομένα της. Η ταινία αποτελεί μια από τις αγαπημένες των καναλιών και προβάλλεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από αυτά, σημειώοντας σημαντικές τηλεθεάσεις. Μάλιστα, το 2009 ήταν υποψήφια για remake από μεγάλη εταιρεία παραγωγής, η οποία όμως δεν προχώρησε, όπως μας πληροφορεί η Finos Film, για λόγους οικονομικούς και πνευματικών δικαιωμάτων. Ούτως ή άλλως, η υπόθεση «remake παλιών ελληνικών ταινιών» είναι μια πολύ δύσκολη άσκηση, με αβέβαιο αποτέλεσμα. Κι αυτό διότι δεν είναι δεδομένη η επιτυχία, έστω κι αν αφορά ελληνικές ταινίες που στην εποχή τους έσπαγαν ταμεία. Μερικές φορές δε, είναι καλύτερα κάποια πράγματα να αφήνονται στην ησυχία τους, στα δεδομένα της εποχής τους. Όπως οι παλιές, καλές ελληνικές ταινίες, που όσο περνούν τα χρόνια αποδεικνύονται μνημεία τέχνης. Και τα μνημεία δεν πρέπει να αλλοιώνονται στο όνομα καμμιάς δήθεν εξέλιξης ή πειραματισμού.
Περιμένουμε σχόλια, απόψεις και παρατηρήσεις στο mail μας.
