H... Σχεδία της ψυχής σου!

Παναγιώτης Δαλαταριώφ
H... Σχεδία της ψυχής σου!
Ο Παναγιώτης Δαλαταριώφ, γράφει για τις... σατέν ψυχές που σε κάνουν να οραματίζεσαι μία κοινωνία λιγότερο ασυνείδητη.

Η ζωή στο μετρό σού δείχνει το πως είναι η κοινωνία. Το πώς τρέχει η ζωή σου, το πως κινούνται οι γύρω σου, εσύ, ο απέναντί σου. Άνθρωποι διαφορετικοί που βλέπεις και περνούν για λίγα λεπτά από τη ζωή σου. Βλέπεις δεκάδες αγνώστους να διαβάζουν το βιβλίο τους, να ακούν τη μουσική τους, να στέκονται κοιτώντας τις στάσεις στην ένδειξη των συρμών, άλλοι συζητούν με τον διπλανό τους...

Όλοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εννοείται ότι σε κάποια στάση θα υπάρξει κάποιος που θα πάει να μπει πριν κατέβει ο άλλος. Φυσικά και θα πέσουν σπρωξίδια. Δεν συζητάμε καν ότι θα τρέξει κάποιος να προλάβει τη μία κενή θέση.

Πάντα πίστευα ότι το μετρό είναι ένας μικρός καθρέπτης της κοινωνίας μας. Και είναι. Εν μέρει. Εκεί θα διαπιστώσεις, σε μεγάλο βαθμό, τον... παρτακισμό που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο ακόμη και στις μέρες μας. Συμπεριφορές που αποτυπώνουν τη φράση «να κάνω τη δουλειά μου μωρέ».

Ότι διάφοροι άνθρωποι θα ζητήσουν ελεημοσύνη είναι σύνηθες φαινόμενο. Οκ, κάποιοι κοροϊδεύουν. Κάποιοι άλλοι, όμως, έχουν όντως ανάγκη. Η έντονη δυσφορία από κάποιον που μπορεί να έχει μια πιο τακτοποιημένη ζωή γιατί να εκδηλώνεται όμως; Και σε μερικές περιπτώσεις και πολύ έντονα;

Τέλος πάντων, πριν λίγες μέρες, τα περίπου 20' για μένα στο μετρό τελειώνουν. Κατεβαίνω στον Ευαγγελισμό και εκεί συναντώ έναν πωλητή του περιοδικού «Σχεδία». Ήθελα να αγοράσω το περιοδικό το οποίο έχει τιμή 3 ευρώ (το 1,5 πηγαίνει απευθείας στον πωλητή). Είχα πάνω μου ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ και σε κέρματα 1,70. Δεν έβγαιναν 3 για να κάνω την κίνησή μου όπως ήθελα. Ετσι, μηχανικά βγαίνουν από την τσέπη μου τα κέρματα και του τα δίνω. Του λέω «να είσαι καλά» και πάω να φύγω. Ο Καμαρά, τρέχει, με προλαβαίνει και μου τα επιστρέφει στην τσέπη του μπουφάν μου. Γελώντας μου λέει, κουνόντας δεξιά και αριστερά το κεφάλι του: «Όχι φίλε. Σε ευχαριστώ αλλά όχι. Δεν γίνεται, δεν θέλω».

Μάταιη η προσπάθειά μου να τον μεταπείσω. Του λέω εντάξει θα αγοράσω το περιοδικό. Το δέχεται. Του δίνω τα πέντε ευρώ και πάω και πάλι να φύγω. Τρέχει ξανά. Μου δίνει τα ρέστα και την απόδειξη.

Για μένα ίσως τα 2, 3 ή 5 ευρώ να μην λείψουν στο βαθμό που ο Καμαρά θα τα είχε ανάγκη. Εκείνος όμως προτίμησε το 1,5 ευρώ. Αυτό που πήρε δηλαδή, από τη συμφωνία που έχει κάνει με τους ανθρώπους του περιοδικού. Προτίμησε με αυτή την κίνησή του να μας δείξει ότι σε μια κουρελιασμένη κοινωνία, υπάρχουν και... σατέν ψυχές, που σου απλώνουν τη... σχεδία της ψυχής τους για να σώσουν ένα μέρος της δικής σου. Όχι πως εγώ έγινα καλύτερος άνθρωπος επειδή μου βγήκε εκείνη τη στιγμή να κάνω μια ανθρώπινη κίνηση.

Απλά, αυτή η κίνηση σε οδηγεί να αμβλύνεις τη σκέψη σου. Σε κάνει λιγότερο αφοριστικό με κάποια πράγματα και εκεί που έχεις γεμίσει με αγανάκτηση από τα όσα βίωσες μέσα στο συρμό, πετάει από πάνω σου κάθε αρνητικό πεδίο που δημιουργήθηκε λεπτά πιο πριν.

Το τελευταίο τεύχος της Σχεδίας: