Δεν είμαστε φιλάνθρωποι, απλά... χέστες! (vids)

Όλοι - σχεδόν - ευαισθητοποιηθήκαμε μετά το αποτρόπαιο χτύπημα στην Γαλλία, όλοι νιώσαμε ένα κόμπο στον λαιμό, σε όλους πέρασαν σκέψεις «μαύρες» από το μυαλό.

«Που πάμε, σε τι κόσμο ζούμε, τι γίνεται, γιατί όλα αυτά».

Πολλοί από εμάς ανεβάσαμε κάποιο κείμενο ή έστω μία φωτογραφία στα social media, άλλοι για να κατακεραυνώσουν τους κακούς Μουσουλμάνους, άλλοι, οι πιο… ψαγμένοι, για να κράξουν όσους «έγιναν Γάλλοι» και προσευχήθηκαν για το Παρίσι.

Με λίγα λόγια, ένα κλασικό ρεσιτάλ γραφικότητας, ένα ξέσπασμα «ευαισθησίας», που σύντομα θα περάσει στο χρονοντούλαπο, όπως τότε που όλοι γίναμε για λίγο «Charlie Hebdo» ή όταν χύσαμε κροκοδείλια δάκρυα για τον μικρό Αϊλάν.

Όμως πρέπει κάποτε να αποδεχτούμε την αλήθεια, όσο κι αν είναι πικρή.

Το θέατρο που παίζουμε, άλλωστε, το μόνο που μπορεί να φέρει είναι μερικά «like», τίποτα παραπάνω. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν είμαστε καθόλου ευαίσθητοι. Είμαστε μόνο χέστες. Που θυμήθηκαν να σηκώσουν την σημαία, μόνο όταν ένιωσαν πως κινδυνεύουν. Μόνο όταν πίστεψαν πως, ίσως, θα μπορούσαν να είναι και εκείνοι σε κάποιο γήπεδο, σε κάποιο… Μπατακλάν, σε ένα κοσμικό εστιατόριο ή μπαράκι.

Πόσοι από εσάς, όμως, και από εμάς και από όλους, σκεφτήκαμε πολλές φορές να αντιδράσουμε για τις ψυχές που χάνονται σωρηδόν στην… άλλη πλευρά, εκεί που δεν το βλέπουμε, εκεί που επιλέγουμε να μη κοιτάμε, εκεί που ζούνε «οι κακοί», «οι παρείσακτοι», οι εν δυνάμει πρόσφυγες, οι κατώτεροι, οι… πες τους όπως θες, κατάλαβες ποιους λέω.

Πόσοι ασχολήθηκαν με τους πνιγμένους που «ξερνάει» το Αιγαίο;

Πόσοι από εμάς έγιναν πρόσφυγες, όπως έγιναν Charlie Hebdo; Πόσοι προσευχήθηκαν για την Βηρυτό, όπως προσευχήθηκαν για το Παρίσι;

Πόσοι έβαλαν την σημαία του Λιβάνου στην φωτογραφία προφίλ τους, όπως έβαλαν αυτή της Γαλλίας;

Πόσοι νοιάστηκαν για τα παιδάκια που πνίγηκαν στο Αιγαίο, πριν γίνει viral η φωτογραφία του Αϊλάν ή αφού η «μόδα» ξεθώριασε;

Γιατί τα θαλάσσια σύνορα παραμένουν ένας υγρός τάφος, ακόμα και τώρα που το facebook έχει άλλα θέματα να ασχοληθεί.

Πόσοι από εμάς - εσάς - χάρηκαν για τις επιθέσεις-απάντηση της Γαλλίας στα λεγόμενα προπύργεια του ISIS, χωρίς να σκεφτούν ποια είναι η διαφορά αυτών, από τις τρομοκρατικές επιθέσεις;

Και πόσοι αθώοι άνθρωποι χάθηκαν ΚΑΙ εκεί, το σκέφτηκε κανείς;

Εκτός κι αν η ευαισθησία μας είναι επιλεκτική, εκτός κι αυτοί αξίζουν να πεθάνουν. Εκτός κι αν οι ζωές των Μουσουλμάνων που χτυπούν τόσο οι Δυτικές δυνάμεις, όσο και το ίδιο το ISIS, δεν έχουν αξία.

Και πόσοι από εμάς, στην τελική, γνωρίζουν έστω και επιφανειακά, τι είναι όλα αυτά που ζούμε, τις αιτίες, τις αφορμές, την τύφλα μας γενικότερα…

Πόσοι συνειδητοποιούν πραγματικά και όχι επιφανειακά, γιατί έχουμε αυτό το κύμα προσφύγων; Τι συμβαίνει σε αυτό το καταραμένο από όλους τους Θεούς, μέρος;

Και ποιος αναρωτιέται, έστω και λίγο, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης της άλλης πλευράς.

Η απάντηση στην βία, όσο δύσπεπτο κι αν είναι για τα απαίδευτα στομάχια μας, είναι η πραγματική γνώση και όχι η δηλητηριώδης ημιμάθεια που τρέφει το μίσος. Κι ας ελπίσουμε πως, κάποτε, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε στ’ αλήθεια, πως κάθε ψυχή που χάνεται, έχει την ίδια αξία… Είτε είναι στη Γαλλία, είτε στην Λιβύη. Είτε είναι στην Συρία, είτε στην Ισπανία. Και η λίστα, δυστυχώς είναι μακριά, βαμμένη κόκκινη με αίμα.

Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι και όχι χέστες. Γιατί τώρα αυτό είμαστε, απλοί χέστες!