Παναγιώτης Κουρουμπλής: Ποιος είναι ο νέος υπουργός Υγείας (pics)
Η επιθυμία του κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή να προσφέρει στον χώρο της δημόσιας Υγείας αλλά και στην προστασία των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων πραγματοποιείται σήμερα με την υπουργοποίηση του. Ενας τομέας ευθύνης, τον οποίο γνωρίζει πολύ καλά, αφού την περίοδο 1993-1996 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Πρόνοιας του Υπουργείου Υγείας, ως ο πρώτος Ελληνας με ειδικές ανάγκες, που κατέλαβε πολιτική θέση. Επρόκειτο για μια προσωπική απόφαση του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, όπως και το 1983 όταν η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ θα φέρει τον κ. Κουρουμπλή στη θέση του προέδρου της σχολής τυφλών αλλά και σε αυτή του ειδικού συμβούλου στο συγκεκριμένο υπουργείο.
Η μακρά πολιτική σχέση του με το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εκλεγεί 3 φορές βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, θα διακοπεί λόγω της καταψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος το 2011 συμπορευόμενος στη συνέχεια και ως σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ ως βουλευτής στη Β΄ Αθηνών και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος. Είναι οι μέρες, που τα παιδιά του, Κατερίνα και Αντώνης, κατεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος δίπλα στους «αγανακτισμένους» χωρίς να σκεφτούν την πολιτική ιδιότητα του πατέρα τους. Εξηγώντας, ο ίδιος, σε γερμανική τηλεοπτικό δίκτυο τη στάση του σε εκείνη την κρίσιμη ψηφοφορία θα φέρει σε αμηχανία τη νεαρή Γερμανίδα δημοσιογράφο, όταν επιχειρώντας να ξεκινήσει την κουβέντα μαζί του θα τον ρωτήσει για τον τρόπο που έχασε την όρασή του. «Φεύγοντας οι Γερμανοί στην κατοχή όχι μόνο δεν μας πλήρωσαν τις αποζημιώσεις και τα δάνεια αλλά μας άφησαν και μερικά δώρα, μερικές χειροβομβίδες σκόρπιες στην Ελλάδα. Ολα τα παιδιά που ήμασταν στη σχολή τυφλών χάσαμε το φώς μας από γερμανικές χειροβομβίδες, ξέρετε», θα πει ο κ. Κουρουμπλής με τους παρευρισκόμενους να παγώνουν.
Η ζωή του μικρού Παναγιώτη από το Ματσούκι Αιτωλοακαρνανίας θα αλλάξει δραματικά για πάντα στα 10 του χρόνια. Μία ανέμελη παιδική παρέα έπιασε στα χέρια της ένα σιδερένιο αντικείμενο και θέλησε να το κάνει παιχνίδι της. Κανένα από τα 7 παιδιά δεν κατάλαβε ότι ο πόλεμος που είχε τελειώσει χρόνια πριν θα δήλωνε «παρών» στο χωριό του Αγρινίου μέσω μιας σκουριασμένης χειροβομβίδας. Ο Παναγιώτης της τετάρτης τάξης είναι ο πιο μικρός και ο πιο περίεργος. Τα γέλια σταματούν ξαφνικά. Μία λάμψη σβήνει για πάντα το φως από τα μάτια του. Το 1965 πηγαίνει στη σχολή τυφλών στην Καλλιθέα, όμως λόγω της ηλικίας του αναγκάζεται να παρακολουθήσει τα μαθήματα της αντίστοιχης σχολής στη Θεσσαλονίκη. Ως «αυτοεξόριστος», όπως συνηθίζει να λέει. Ο πατέρας του θα κάτσει μαζί του μόλις 3 μέρες.
Με ένα γράμμα του αργότερα θα του ανακοινώνει ότι θα σπουδάσει νομικά. Η πατρική φιγούρα τον σημαδεύει καταλυτικά.
Το 1974 μπαίνει στη Νομική Αθήνας και ηγείται του αγώνα των τυφλών. Για τις δράσεις του το συντηρητικό κατεστημένο της εποχής τον καθίζει στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού αλλά ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς εισηγείται ότι στο εδώλιο δεν κάθονται ποινικά διωκόμενοι αλλά ήρωες! Την περίοδο 1976-1981 πρωτοστατεί στην οργάνωση των τυφλών με κεντρικά αιτήματα το δικαίωμα στη μόρφωση, την αξιοπρέπεια και την κατοχύρωση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων, με τον ίδιο να τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι ο άνθρωπος να μην λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες της ζωής, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Το αναπότρεπτο τέλος στην ζωή δεν είναι ο θάνατος, αλλά η παραίτηση». 
Πηγή: protothema.gr
