Οι πλούσιοι πάνε πια μόνο με πλούσιους

Τίποτε το πρωτότυπο, το καινοφανές, το νεωτερικό. Απλώς η συνέχεια μιας παράδοσης επιτυχημένης ένωσης γόνων από τζάκι με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Μόνο που στη μοντέρνα εκδοχή του το «Ησαΐα, χόρευε» συνοδεύεται με έρωτα και ευαισθησία.

Πολύ πριν ανθήσουν η υψηλή αστικοποίηση, τα «φιγουρατζίδικα» επαγγέλματα και η μεγαλομανής φιλοδοξία γρήγορης κοινωνικής ανόδου, οι εύπορες οικογένειες του τόπου έκαναν προσεκτικά τα κουμάντα τους. Ζούσαν σχετικά μετρημένα, απεχθάνονταν τις σπατάλες, υπολόγιζαν τα δανεικά και προγραμμάτιζαν μελετημένα το αύριο. Εχοντας εμπειρίες πολέμων και οικονομικών καταστροφών, αντιμετώπιζαν το μέλλον με κάποια συστολή και περισσή φροντίδα. Αλλα ήθη. Η διαφύλαξη του κύρους του ονόματός τους άξιζε μια περιουσία, ενώ την κληρονομιά προς τους απογόνους τους όφειλαν να τη διασφαλίσουν ή, ακόμα, να την αυγατίσουν. Το παλιό βιομηχανικό, καραβοκυραίικο και εμπορικό χρήμα αποκαθιστούσε την οικονομική του συνέχεια μέσω των γάμων των τέκνων εντός της «χρυσής λίστας» του ίδιου οικονομικά ισχυρού κύκλου.

Περισσότερα στο protothema.gr