Με τον αγαπημένο Λάκη Παππά στον «Τιπούκειτο»…

Εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Εκεί που η δική μας ενηλικίωση δεν είχε προλάβει ούτε τον Μάη του ’68, ούτε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ούτε το Γούντστοκ, ούτε την έκρηξη του Νέου Κύματος στις μπουάτ της Πλάκας.

Γι αυτό και νιώθαμε μικροί. Δεν προλάβαμε τα μεγάλα, δεν ζήσαμε τη λάμψη τους. Ακούγαμε, θαρρείς, τον απόηχο των σπουδαίων γεγονότων, των ανατροπών, των μουσικών δημιουργιών.
Εκεί ήταν που αγάπησα τόσο τον Λάκη Παππά. Εκεί που, στην κιθάρα, τα δικά του τραγούδια έπαιζα και τραγουδούσα.

Και μετά στην Αθήνα, φοιτητής, ούτε γκαρσονιέρα δεν είχα προλάβει να νοικιάσω, και είπα στη Μαρία Ζ. να πάμε στον «Τιπούκειτο». Είχα ακούσει ότι είχε ανοίξει στα Εξάρχεια πια, όχι στην Πλάκα που έγραφε ιστορία από το 1960.
Πήγαμε, στην οδό Βαλτετσίου νομίζω.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr