η ΑΛΗΤΕΙΑ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ!

Eχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έγραψα για το πόσο παικταράς είναι ο Κώστας Μήτρογλου. Από την εποχή που δεν έπαιζε στον Ολυμπιακό. Δεν σας δίνω το link (όποιος θέλει δεν έχει παρα να το ψάξει) γιατί ή φράση “σ’τα έλεγα εγώ!” δεν μ’αρέσει καθόλου. Την βρίσκω υπερφίαλη…. και –κατά κάποιον τρόπο-ρεβανσιστική.

Θυμάμαι λοιπόν ότι από κάτω υπήρξε βροχή σχολίων, που βασικά με χαρακτήριζαν “άμπαλο”, Παναθηναϊκοί (κι όχι μόνο) κοροϊδευαν τους Ολυμπιακούς και απ’ αυτούς αρκετοί (μου) έλεγαν: Σιγά τον παίκτη... έχουμε καλύτερους.

Τελικά “δικαιώθηκα” (εντελώς αδιάφορο).

Αμα φας πολύ μπινελίκι, την επόμενη φορά την ξανασκέφτεσαι. Αυτός είναι και ο στόχος (τους).

Ομως κάτι άλλο με απασχόλησε:

Πώς διάολο οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να “γρονθοκοπήσουν” αυτον που είναι στη μέση (όχι του ρίνγκ ρε παιδιά!)

Γράφεις κάτι π.χ. για τη ΝΔ.

Ακολουθεί ενα κανονικό (σοβαρό) σχόλιο. Οχι υποχρεωτικά θετικό, αλλά σοβαρό... Δυο-τρία-πέντε και ξαφνικά 10 μαζί που σε βρίζουν εν χορώ.

Γράφεις κάτι για το ΠΑΣΟΚ... το ίδιο.

Γράφεις για την Χ.Α.... ω ρε μάνα μου... ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι ΔΕΝ υπάρχουν άνθρωποι που παίζει να μην την υποστηρίζουν... Σε απειλούν... σε ειρωνεύονται... παραποιούν... κ.λ.π.

Γράφεις για τον Τσίπρα και όταν διαβάσεις τα σχόλια θαρρείς ότι έχεις γράψει για τον Στάλιν.

Μα τι διάολο γίνεται;

Και πώς όλοι μαζί; Ταυτόχρονα!

Ειλκρινά δεν είχα βρει καμμιά απάντηση που να με ικανοποιεί.

Και ξαφνικά το κατάλαβα… από μια εξηγηση ενός ανθρώπου που γνωρίζει.

Είναι ακριβώς αυτο που παίζεται και στα τηλεοπτικά πάνελ. Μιλά ένας άνθρωπος και επειδή ο άλλος δεν γουστάρει αυτα που λέει ο ομιλητής, αρχίζει και μιλά παράλληλα με αυτον.

Χαμός...

Ο άλλος χάνει τον ειρμό του...αρχίζει τα “εγώ δεν σας διέκοψα’... βρίζονται... ο παρουσιαστής λέει κι αυτός (από πάνω): «Μιλάμε όλοι μαζί» ... και αν ρωτήσεις τελικά αυτον που κάθεται σπιτάκι του και ακούει αμέριμνος “τί λένε αυτοί εδώ;” δεν έχει ιδέα.

Η σιωπή επιβάλλεται δια της βοής. Απίθανα πράγματα…

Μαθαίνω λοιπόν ότι υπάρχουν στελεχωμένα γραφεία κομμάτων (ή πολιτικών) που δουλειά τους είναι να “απαντούν”, να βρίζουν, να ξεφτιλίζουν, να παραποιούν οποιονδήποτε έχει διαφορετική γνώμη.

Δεν διαβάζουν τί γράφεις... απλώς απαντούν με δεκάδες σχόλια που το περιέχομενό τους είναι “αλλα λόγια να αγαπιόμαστε (μισιόμαστε»)... και με διαταγή: Πνίξτε την άλλη γνώμη.

Μεταξύ μας: Aπλή ιδέα και ιδιαιτέρως αποτελεσματική.

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η e-νίκη (;) της ελeυθεροτυπίας, της ελεύθερης γνωμης τέλος πάντων, θα κινδύνευε τόσο πολύ από την “ελέυθερη” γνωμη του εγκάθετου, του φανατικού, του οπαδού, του τυφλωμένου.

Ο Μητρογλου ήταν μεγάλος παίκτης από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στα ελληνικά γήπεδα. Μόνο ένας τυφλός δεν θα το έβλεπε. Δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα με το τότε κομμάτι μου... απλώς οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ήθελαν με κανέναν λόγο να παραδεχθούν ότι η ομάδα τους είχε κάνει λάθος και παραλίγο να τον έχανε... και στο φινάλε δεν ήταν δα και εθνικό θέμα. Για έναν ποδοσφαιριστή μιλάμε.

Ομως με τα κόμματα (και τους πολιτικούς) δεν είναι το ίδιο.

Βρείτε μου έναν που να έχει πει τα τελευταία 10 χρόνια “ έκανα λάθος!” και θα ζητήσω συγγνώμη.

Οχι μόνο δεν αποδέχονται την αντίθετη γνώμη, αλλά ταυτόχρονα σε κάνουν εχθρό... και επειδή αυτο (φυσικά) δεν τους αρκεί... διατάζουν να ισοπεδωθείς κάτω από αμέτρητες κούφιες λέξεις.

Δεν υπάρχει ελευθερία που να μην αποδέχεται ΚΑΙ την ελευθερία του άλλου...

Ομως μεταξύ δυο αληθειών... μόνο η μία είναι πραγματική αλήθεια.

Πολύ φοβάμαι ότι θα επικρατήσει η μονομπλόκ αλήθεια...

Πρώτα μας διδαξαν(!!!) την άγνοια.

Η αγνοια δημιουργεί στρατούς.

Η γνώση δημιουργεί λουλουδάκια, που όταν επελαυνουν οι στρατοί τα ποδοπατούν.

Η αλητεία προφανώς έχει διαφορά από την αλήθεια ένα μόνο γράμμα.

Το «θ» μετατρέπεται σε «τ».

Και τα δυο ΑΦΩΝΟληκτα… (για όποιον ξέρει λίγα από ελληνική γραμματική)…

Τυχαίο;