Oταν το Χόλυγουντ θέλει να κάνει ταινία, δεν πιάνεται!
Τον Τομ Χανκς τον αγαπάμε. Πρέπει να τον αγαπάμε. Κι επειδή στην αγάπη το «πρέπει» δεν ταιριάζει, θα το διατυπώσω διαφορετικά: Οφείλουμε να του ανταποδίδουμε έστω, την αγάπη που μας δείχνει.
Διότι ο τύπος είναι πολύ φιλέλληνας, είναι πολύ κολλημένος με την Ελλάδα και με τους Ελληνες. Βεβαίως και μεγάλο ρόλο σε αυτό έχει παίξει η ελληνικής καταγωγής γυναίκα του Ρίτα Γουίλσον, με την οποία είναι παντρεμένος τα τελευταία 25 περίπου χρόνια κι η οποία είναι ελληνικής καταγωγής κι Ορθόδοξη το θρήσκευμα.
Ο Τομ Χανκς δεν αφήνει εκδήλωση για εκδήλωση με ελληνικό «θέμα» που να μην παραστεί. Στο L.A. Είναι δε παρών και σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις κι αυτό, για όποιον γνωρίζει τα της Αμερικής και τα της εκεί ανεξιθρησκίας, λέει ακόμα περισσότερα. Διότι αυτό όλο δεν γίνεται για λόγους θρησκευτικούς με τη στενή έννοια αλλά για λόγους «ελληνικούς». Ναι, είναι φοβερό. Είναι κύριος donator, δωρητής, χρηματοδότης («πως το λετε εσείς εδώ γιατι δεν θυμάμαι πως το λέμε εμείς εκεί;» που έλεγε κι η Βασιλειάδου, δια γραφίδος Σακελλάριου, στο «Η θεία από το Σικάγο») στην Ελληνο-Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Λος Αντζελες, ξηγιέται οικονομικά και για την Φιλόπτωχο της Εκκλησίας, ενώ τα καλοκαίρια έρχεται για διακοπές αποκλειστικά στην Ελλάδα, όπου έχει αγοράσει σπίτι στην Αντίπαρο, ξεκαλοκαιριάζει τυλιγμένος στο μπλε του Αιγαίου κι όταν φεύγει μελαγχολεί. Οσο είναι στο νησί, πάει για ψάρεμα με τους ψαράδες, κάθεται στα καφενεία και προσπαθεί να συνεννοηθεί με τον κόσμο, τρώει οικογενειακώς σε ταβέρνα κι όχι σε κανένα «ρεστωράν» με χρυσά μαχαιροπίρουνα και καλοσιδερωμένα, ολόλευκα τραπεζομάντηλα..
Είναι «δοσμένος» στο θέμα «οικογένεια» και μας έχει δει οικογένεια «του». Ας μη μας πιάσει το ανάποδο που μας πιάνει ενίοτε ως λαό και τον αποθαρρύνουμε…
Αυτή την εβδομάδα λοιπόν κάθισα να τα γράψω αυτά διότι υπάρχει επικαιρότητα. Εχει βγει από Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, από σήμερα δηλαδή, το καινούργιο του φιλμ, το «Captain Philips». Κι επειδή, εκτός από τα φιλελληνικά αισθήματα του , υπάρχει και πρόσθετος λόγος να τον αγαπούμε που ο συγκεκριμένος δεν είναι αποκλειστικά «ελληνικός» αλλά παγκόσμιος: Είναι μεγάλος ηθοποιός.
Παρόλο ότι τα τελευταία χρόνια παρουσίασε μια κάποια κάμψη και παρόλο ότι κάποια φιλόδοξα σχέδια δεν του βγήκαν ολοκληρωμένα ως αποτελέσματα, όπως φάνταζαν στην αρχή. Μιλάμε για το «terminal» που έκανε με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, για το remake του «The Ladykillers» με τους αδελφούς ΚΟέν, οπωσδήποτε για την πραγματικά τεράστια αποτυχία «Περίπτωση Λάρι Κράουν» κι ας έπαιζε με την Τζούλια Ρόμπερτς με την οποία δεν τους ένωσε επιτυχία ούτε στο «Παιχνίδια εξουσίας» ( χωρίς όμως να μιλάμε και για αποτυχία) κι ας είχαν για σκηνοθέτη τον Μάικ Νίκολς, αλλά ούτε το «Εξαιρετικά δυνατά κι απίστευτα κοντά» του Στίβεν Ντάλτρει κι ας προτάθηκε για Οσκαρ καλύτερης ταινίας (αλλά στην….. 9άδα κι όχι στην 5άδα), εννοείται το ανάλογο και για το «Cloud Atlas», που, όμως, ως «cult» έχει κάποιους φανατικούς θιασώτες. Από την άλλη έκανε τεράστιες εμπορικές επιτυχίες σε αυτά τα τελευταία χρόνια, με τον Ρον Χάουρντ στο τιμόνι του σκηνοθέτη κι εννοώ το «Πεφωτισμένοι» και τον Κώδικα Ντα Βίντσι», που όμως δεν στηρίχτηκαν από την κριτική και σίγουρα τον ίδιο τον πρόβαλαν περισσότερο ως persona και λιγότερο ως ηθοποιό.
Όμως τόσο οι αποτυχίες κάποια φορά όσο κι οι κάμψεις ενίοτε, μπορούν να αποδειχτούν εξαιρετικά ωφέλιμες. Βοηθούν τον ηθοποιό να ανανεωθεί, εφόσον κι ο ίδιος το θέλει, να ψαχτεί λίγο παραπάνω , να επιχειρήσει και να κοπιάσει ακόμα να ανανεώσει τη φόρμα του.
Αυτή την εβδομάδα, το «Captain Philips» δηλώνει ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Κι έρχεται και δεύτερο φετινό φιλμ του Τομ Χανκς στους επόμενους μήνες, το «saving Mr Banks» , όπου, ο μικρός τυμπανιστής που προηγείται της εξόδου της ταινίας στις αίθουσες, παιανίζει υποσχέσεις και θετικά μηνύματα. Ο δε Τομ Χανκς παίζει εκεί τον Γουόλτ Ντίσνει και στο πως «εμπνεύστηκε» να κάνει ταινία το παραμύθι της «Μαίρη Πόππινς» που «απαθανάτισε» στην οθόνη ως μιούζικαλ η Τζούλι Αντριους και πήρε και το Οσκαρ(1965). Με παρτενέρ του στο φιλμ αυτό την Εμα Τόμσον.
Πράγμα που σημαίνει πως ο Τομ σαν να έκανε μια κούρα, μια θεραπεία, μια μετάγγιση αίματος και ζαχαρώνει και πάλι με το Οσκαρ. Όχι για να το πάρει αλλά για να υπενθυμίσει την παρουσία του στην πεντάδα.
Στο φιλμ αυτής της εβδομάδας, που είναι με διαφορά το καλύτερο από όσα καινούργια παίζονται, στο «captain Philips» δηλαδή, ανανεώνεται, πρώτα από όλα, από σκηνοθέτη. Εχει τον Πολ Γκρίνγκρας, τον Βρετανό ντοκιμαντερίστα του «Bloody Sunday» που λίγοι τον θυμούνται ως κάτι τέτοιο διότι η υποψηφιότητα για Οσκαρ σκηνοθεσίας με το «United 93», που κατέγραψε το χρονικό της πτήσης του μοιραίου αεροσκάφους που «καρφώθηκε» στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, τον πήγε αλλού. Κατέληξε σε δύο έργα της τριλογίας του «Μπορν», στο «Σκιά των κατασκόπων» και «Τελεσίγραφο του Μπορν» και αποθηκεύτηκε στη μνήμη ως ανανεωτής σκηνοθέτης της περιπέτειας δράσης.
Κι εδώ, στο «Captain Philips», συνταιριάζει ο μάγκας ο Γκρίνγκρας, και τα δύο στοιχεία: Το ντοκουμέντο, διότι πρόκειται για καταγραφή γεγονότος, την πρώτη πειρατεία από Σομαλούς πειρατές, αμερικανικού πλοίου, και την περιπέτεια δράσης. Οπου στη μέση έχει τον Τομ Χανκς και τον κάνει άξονα περιστροφής των δύο κύριων υλικών του. Και τον προβάλει και τον αναδεικνύει και του επιτρέπει συντριπτική παρουσία αν και δεν νομίζω ότι είναι ρόλος για να τον ξαναφέρει στα Οσκαρ, είναι, όμως, είδος που δίνει μια άλλη διάσταση στο ταλέντο ενός ηθοποιού όπως ο Χανκς που δεν είναι ηθοποιός δράσης. Αυτή η «κόντρα» οδηγεί σε Οσκαρ καμιά φορά
Το χειμώνα είχαμε δει κάτι ανάλογο από τους Δανούς. Την «Πειρατεία στον Ωκεανό». Σύμφωνα με κριτικο-κομπλεξισμούς μπορεί και να ακούσετε ή να διαβάσετε ότι το δανέζικο ήταν καλύτερο διότι πρόβαλε την ψυχολογία.
Η δική μου θέση: Δεν ήταν καθόλου καλύτερο. Ηταν αισθητά κατώτερο. Εξυπνοι, όμως, οι Δανοί και ικανοί , προπάντων καταρτισμένοι, δεν πήγαν να ανταγωνιστούν σε θέματα που δεν ξέρουν.Το έριξαν στην ψυχολογία αλλά την «κλισέ». Δεν έχουμε λεφτά για να δείξουμε δράση και τους βάζουμε να μιλάνε. Με ποιότητα λόγου φυσικά κι υποκριτικής. Εδώ το βλέπει από δράση μεριά. Χωρίς να αφήνει απέξω και τον κύριο χαρακτήρα
Τι έχω να πω; Πως όταν το Χόλυγουντ θέλει να κάνει ταινία κι όχι σκέτες μπίζνες, συγγνώμη αλλά δεν πιάνεται. Απλά, στις μέρες μας το κάνει αραιά και πού
