Μια αφελής Πασχαλινή ιστορία

Κάθε Πάσχα το μοτίβο ήταν το ίδιο.Ο πατέρας μου δεξιός ψάλτης στην Αγία Τριάδα Χολαργού, εξαιρετικά καλλίφωνος και με πολλές groupies, είχε ιδιαίτερα επιβαρυμένο πρόγραμμα λόγω των ημερών.Ξεκινούσαμε με τους Χαιρετισμούς πριν έρθει η εβδομάδα των Παθών. Των δικών μου των Παθών κυρίως.

Ετοιμασία κάθε απόγευμα γύρω στις έξι και μετά αναλάμβανα χρέη εφήβου bodyguard του star ψάλτη. Έπιανα μια επίκαιρη θέση στο ναό από όπου μπορούσα να έχω πανοραμική θέα, ώστε να εντοπίσω έγκαιρα τον κάθε τυχόντα μανιακό δολοφόνο, που θα απειλούσε τη ζωή του αστεριού της βυζαντινής μουσικής.

Με περνάτε για τρελό ε; Έχετε καμιά καλύτερη ιδέα, για το πως θα μπορούσε ένας 15χρονος έφηβος να περνάει το χρόνο του, κατά τη διάρκεια της τρίωρης λειτουργίας; Όχι έτσι ; Το φαντάστηκα.

Σκάρωνα σενάρια δολοφονίας, καταδιώξεων, πρώτων βοηθειών, έκανα σχεδιαγράμματα στο πίσω μέρος της Σύνοψης, προσποιούμουν ότι φορούσα ακουστικό τύπου μυστικών υπηρεσιών, κατασκεύαζα φανταστικούς διαλόγους με τους φανταστικούς μου συνεργάτες και η Μεγάλη Εβδομάδα κυλούσε ευτυχώς αναίμακτα (για τον πατέρα μου, ποτέ για το αρνί ).

Στον ψάλτη superstar δεν μίλησα ποτέ για τον ολέθριο κίνδυνο που διέτρεχε, για να μην ταραχτεί και χάσει τον ειρμό των πα-βου-γα-δι.

Μετά μεγάλωσα. Έκρινα ότι ήταν ντροπή να συνεχίσω αυτά τα σενάρια, ακόμα κι αν ήμουν ο μοναδικός που τα γνώριζε. Έψαξα να βρω άλλες δημιουργικές ασχολίες. Τα κορίτσια. Πάντα περιποιημένα, καλοντυμένα, μοσχομυριστά, γιορτινά και εκθαμβωτικά. Πριν ο ANT1 φέρει τα καλλιστεία στις ζωές μας, εγώ έβαζα βαθμούς μέσα στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Χολαργού.

Εξέλεγα με επαγγελματισμό τη Μις Καλλίγραμμα Πόδια, τη Μις Πιο Βαθύ Ντεκολτέ, τη Μις Γυμνασμένο Σώμα και τη Μις Ομορφότερο Πρόσωπο. Thank God, έρχονταν πολλές να παρακολουθήσουν το μαρτύριο του Υιού Του κι έτσι σπανίως έπληττα.

Έπληττα κυρίως τη Μεγάλη Πέμπτη λόγω την ανάγνωσης των 12 Ευαγγελίων. Σχεδόν μια ώρα επιπλέον Θείας Λειτουργίας. Είχα μάθει από τον πατέρα μου, ότι οι ψαλτάδες των μοναστηριών έψελναν με περισσότερη τυπολατρεία, πιο μακρόσυρτα και κουραστικά. Ένας τέτοιος, δικηγόρος στο επάγγελμα εμφανιζόταν που και που σαν guest star στην ενορία μας.Ο πατέρας μου ( πολύ πιο καλλίφωνος και εμφανίσιμος από εκείνον ) του παραχωρούσε με βαριά καρδιά θέση στο στασίδι κι εμείς από κάτω τον πίναμε στο έπακρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, κάθε μα κάθε χρόνο μόλις βλέπαμε τον συγκεκριμένο δικηγόρο, να αναφωνούμε σχεδόν ταυτόχρονα με τον πατέρα μου: Όχι ρε γαμώτο, ο Σ..... ( χρησιμοποιώ ακόμα αυτό το όνομα για οποιονδήποτε πρήχτη συναντήσω στη ζωή μου )

Αργότερα ως τριτοδεσμίτης βρήκα ευτυχώς την εξαιρετική λύση, να ασχολούμαι με τα Ευαγγέλια κάνοντας γραμματική και συντακτική αναγνώριση στα κείμενα των Ευαγγελιστών. Νά 'ναι καλά τα παιδιά εκεί που είναι, είπαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα.

Κι έπειτα ερχόταν η Μεγάλη Παρασκευή. Η βραδιά με τους ωραιότερους ύμνους. Η βραδιά με τα grand hits, κατά την οποία ο father διέπρεπε. Γριές δάκρυζαν, μανάδες έρχονταν σε ακουστικό οργασμό και νέες κοπέλες υγραίνονταν με την φωνή και την αυτοπεποίθηση του μπρουτάλ γενειοφόρου δεξιού ψάλτη.

Ε, από δίπλα μπορούσα να στέκομαι υπερήφανος κι εγώ. Να τον καμαρώνω. Εξάλλου τόσα χρόνια τον είχα κρατήσει ζωντανό από όλους τους επίδοξους δολοφόνους του. Και ας μην το έμαθε ποτέ.

Υ.Γ. Με το παραπάνω κείμενο πατέρα, νομίζω ότι οι λογαριασμοί μας έκλεισαν. Τώρα είμαι εγώ ο γενειοφόρος πατέρας τριών υπέροχων παιδιών, που έχουν φαντάζομαι κι αυτά το καθήκον να με προστατεύουν. Ψάλτης προφανώς δεν έγινα. Σε όσους πιστεύετε Καλό Πάσχα. Σε όσους δεν πιστεύετε, σεβαστείτε εκείνους που πιστεύουν, όχι τους ζηλωτές. Μακάρι να μπορούσαμε να πιστεύουμε όλοι ανεμπόδιστα και από ψυχής κάπου. Ακόμα περισσότερο, μακάρι να μην υπήρχαν τόσοι πολλοί θεοσεβούμενοι αθεόφοβοι σε σχέση με τους θεοφοβούμενους άθεους που λέει κι ο συγγραφέας.