Το δώρο της Ολγας

Δήμος Μπουλούκος Δήμος Μπουλούκος
Το δώρο της Ολγας
Ο Δήμος Μπουλούκος αφήνει για λίγο τον αθλητισμό και αποχαιρετά μία σπουδαία γυναίκα, την Ολγα, με τις δικές της σκέψεις...

Η 'Ολγα ήταν συμμαθήτρια μου. Ηταν και φίλη μου. Η 'Ολγα ήταν ένα από τους πιο ζωντανούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Εξυπνη, δυναμική, ταλαντούχα, ζούσε έντονα κάθε δευτερόλεπτο της ζωής. Ακόμα και τότε, στα 26 της που έμαθε τη δυσάρεστη είδηση.

Επί 22 χρόνια πολεμούσε με το θεριό. Κι όταν λέω πολεμούσε, λέω για σκληρή μάχη, με σοβαρές και βαριές επεμβάσεις και ταξίδια στο εξωτερικό. Και πάντα νικούσε! Αλλωστε η 'Ολγα δεν γεννήθηκε να χάνει, με τη μεγαλύτερη νίκη να την πετυχαίνει πριν από εννέα χρόνια όταν γέννησε το κοριτσάκι της. Είχε κι ένα δυνατό συμπολεμιστή στο πλευρό της, τον Βασίλη, τον οποίο μπορεί να μην γνωρίζω καλά, αλλά ξέρω πόσο άψογος συνοδοιπόρος της υπήρξε!

Η 'Ολγα έχασε πριν από λίγες ημέρες την πρώτη μάχη από τον καρκίνο... Για κάποιους είναι η τελειωτική, για μένα όχι. Τα λαμπρά μυαλά ποτέ δεν σβήνουν αλλά συνεχίζουν να εκπέμπουν λάμψη, όσο τουλάχιστον εμείς που τα γνωρίσαμε, συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τη λάμψη αυτή.

Η 'Ολγα για όσους τη γνώρισαν ήταν ένα συνεχές δώρο ζωής. Η ίδια βέβαια, κάποιες φορές όλα αυτά τα χρόνια, έχανε την ελπίδα της, εγκλωβισμένη στο κελί της αρρώστιας της. Ενας τρόπος για να δραπευτεύει, ήταν να γράφει τις σκέψεις της. Με αυτές τις σκέψεις θα την αποχαιρετήσω για σήμερα. Σκέψεις που αν αναλογιστείτε ότι έχουν γραφτεί από έναν άνθρωπο λίγο πριν από το τελευταίο «ταξίδι», έχουν τεράστια βαρύτητα καθώς πρέπει να αποτελούν την πυξίδα στην καθημερινότητα μας. Σκέψεις που για μένα αποτελούν δώρο ζωής, το δώρο της Ολγας!

«Αυτή τη νύχτα, θα το πω, φοβάμαι. Με φόβο βαθύ και απόλυτο σαν το πυκνό σκοτάδι που με περιβάλλει. Θα το φωνάξω με φωνή χλωμή που κοντοστέκεται τρεμάμενη σαν το αχνό φως των αστεριών ψηλά μου...λιποψυχώ ακόμα και στον φόβο τόσο πολύ με έχει τρομοκρατήσει.

Δεν είναι που γυαλίζω της ψυχής μου τις πανοπλίες, που το είναι της ανυπαρξίας καιροφυλακτεί εμπρός μου, είναι που έρχεται η ύπαρξη, η γήινη και ριζωμένη και μου προτάσσει σαν εχθρό τα μαύρα στρατιωτάκια του ανικανοποίητου, του θέλω και δεν μπόρεσα.

Θα έρθει η ώρα, όχι όμως τώρα, το τώρα ακόμα με υπομένει.

Σαν ουράνιο σώμα με πυρακτωμένη κόμη θα σκίσω της ύπαρξης μου το στερέωμα και θα εξαφανιστώ ή μήπως σαν μικρή πυγολαμπίδα στου κήπου μου τα σκοτάδια θα χάσω τη φωτεινή ουρά μου και θα λησμονηθώ;

Τι θα είμαι εγώ για αυτούς μετά από λίγο; Τι άφησα; Τι πήρα; Υπάρχει ένα μέρος της πνοής μου, αέναο και κυκλικό σε ομοειδή συντονισμένα κύματα να ταξιδεύει;

Ήσυχα το μυαλό μου αντιστέκεται, σαν σώμα ελαφρύ που επιπλέει στη σωτήρια στάση του ναυαγού. Έτσι κοιτάω αθόρυβα τον ήλιο χωρίς να θέλω να μου απαντήσει. Εδώ, εκεί, αλλού, όλα σαν να μοιάζουν και ενώνονται στην κυκλική γραμμή του ορίζοντα ...το κοίλον της ύπαρξης μου, λυγίζω, λυγίζω δημιουργώντας ένα τοξοειδές γιοφύρι, πατάει εδώ και εκεί και αλλού...

Που πήγαν τα δάκρυα τώρα που τα χρειάζομαι; Έφυγαν μακριά μου, πρώτο σημάδι εξαύλωσης.

Και ξαφνικά θέλεις να δεις αν αγαπήθηκες και αν αγαπιέσαι ακόμα; Ακαιρο, όλα έχουν το σωστό χρόνο και αυτός πέρασε και εσύ ξαναγυρνάς και επιμένεις σαν να πηγαίνεις αργοπορημένος σε συνάντηση που σου έταζε έρωτα και χάδια αλλα κανείς να μην σε περιμένει. Άργησες, ο χρόνος είναι ακριβής και σαδιστικά τιμωρεί όσους τον περιπαίζουν. Επιμένεις, κάθεσαι σε ένα αδειανό παγκάκι και περιμένεις, να ξεγελάσεις τη στιγμή, νομίζοντας ότι ο χρόνος ανάποδα θα κυλήσει ...άμ δε ! Οι δείκτες σαν μυγοσκοτώστρες διώχνουν τα λεπτά και τις ελπίδες.

Και τώρα που ο απολογισμός βαριά απέναντι σου γέρνει νομίζεις πως με μια στροφή και δυο στιχάκια καθάρισες.

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, παλιά τα υπολόγιζα με μήνες, στιβαρή βαριά μονάδα, έχει ένα κύρος. Τώρα κυνηγάω τα δευτερόλεπτα και τα κλάσματα με την ανάσα μου απόχη, να μαζεύω τις στιγμές σαν πεταλούδες που στροβιλίζονται εμπρός μου μεθυσμένες, από τα χρώματα και την πνοή που εγώ τους δίνω.

Τι είναι η ποίηση; Το δεκανίκι του αδύναμου; Η τόλμη του ελάχιστου της έκφρασης, λίγα λόγια ασαφή, ένα κόκκινο χαλί που οδηγεί εντός μας; Τι είναι η ποίηση; Η περίτεχνη έκφραση του δικού μου τίποτα, προσπάθεια λυσσαλέα να προσεταιριστείς το όλον, το εξωτερικό υπόστεγο της ύπαρξης που καταρρέει; Τι είναι η ποίηση και πως βρέθηκε εδώ μαζί μου, έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα;
Λέξεις, συμβολισμοί, σημεία στίξης, η δική μου γραμμική γραφή για αποκρυπτογράφηση.
Σαν τον αρχαιολόγο ψάχνω στα δύσβατα μονοπάτια του είναι μου για θησαυρούς, μα βρίσκω πέτρες παγωμένες από το χρόνο»

Kαλύτερα από μένα, αποτυπώνει ποια ήταν η Ολγα, το μήνυμα μίας φίλης της: «Ένας Άγγελος που σκουντούφλησε στους αιθέρες και έπεσε στη γη, είναι για μένα η Ολγα. Μια συνεχής προσπάθεια να συντονιστεί το σώμα της. Έδωσε και πήρε ό,τι καλύτερο μπορούσε»

Θα τα ξαναπούμε Ολγα!

Δήμος Μπουλούκος
Δήμος Μπουλούκος